คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~[ KS/JK :: ความทรงจำของความผิดพลาด ]~
Title: Fiction Yu-Gi-Oh!
Author: Sleep_Love
Category: Romantic(?) Drama(?) (สังเกต มีเครื่อง ? อยู่ด้วยแล้วแบบนี้มันจะแยวไหน เอาเป็นว่าอ่านกันตามความพอใจดีกว่าเนอะ = = / คนอ่าน :: เคยหาความแน่นอนจากยัยคนแต่งได้บางมั้ยเนี๊ย - -*)
Pairing: Seto x Katsuya ~#(3)#~
Rating: ตามแต่สถานการณ์
Spoilers: มันคงไม่จำเป็นหรอกเนอะ = =
Disclaimer: เรื่องสั้นเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง เรื่อง เกมกลคนอัจฉริยะ Yu-Gi-Oh! และตัวละครจากในเรื่องเป็นสิทธิสมบัติของ KAZUKI TAKAHASHI,
Summary: เช่นเคยกับในเรื่องสายตา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องมีเพียงเสียงลมหายใจอย่างสม่ำเสมอของทั้งคู่เท่านั้นที่กำลังพ้นรดกันไปมา ดวงตาสองคู่สบกันโดยความหมายที่ต่างกัน ดวงตาน้ำตาลในจ้องมองอย่างหวาดกลัว เพราะไม่ทีท่าว่าอีกฝ่ายจะเผยคำพูดใดออกมา มีเพียงสิ่งเดียวที่สัมผัสได้คือดวงตาน้ำเงินเข้มนั้นกำลังจ้องกลับมาโดยที่เขาไม่สามารถอ่านใจความ นั้นได้เลย
ใบหน้าคมของร่างสูงยามนี้ ช่างดูราบเรียบและเฉยชา นั้นกลับทำให้ใจของร่างบางต้องเต้นไปคล้ายกลองชุดที่กำลังถูกตีรัว จึงอดที่จะโทษตัวเองไม่ได้ ว่าสถานการณ์ตอนนี้ใช่เวลามาหวั่นไหวกับใบหน้าคมของร่างสูงที่กำลงฉายแววจริงจังออกมาซะเมื่อไหร่
“นี่...ไคบะ”ร่างบางของหนุ่มโจวโนะลองเสี่ยงต่อรองดูอีกครั้ง “นายคิดดีแล้วหรือไงที่ทำแบบนี้กับฉันน่ะ”
“..........................”ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับจากริมฝีปากเรียวนั้น และท่าทางจะไม่ได้สนใจในสิ่งที่พูดมากกว่า แถมมือใหญ่เริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อยืดตัวขาว ก่อนจงใจกระชากออกอย่างไม่สนใจว่าคนร่างบางในตอนนี้ทำหน้ายังไง
“เฮ้ย!?...แก...ไคบะ แกกล้าทำกับเสื้อฉันแบบนี้ได้ไง ห๊ะ!!”ทั้งที่ตั้งใจจะต่อรอง แต่มันกลับยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ ร่างบางจ้องมองการกระทำของร่างสูงด้วยแววตาแข็งกร้าว ใจจริงในตอนนี้อยากจะยกเท้าเข้าถี-บ ที่ท้องของคุณชายนิ แต่มันจะทำยังไงได้เมื่อ...ตัวของไอ้คุณชายงี่เง่านิ กำลังแทรกตัวเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนใบหน้าแถบจะชิดกันซะอีกรอบ
เพราะความคิดเช่นนั้นใบหน้านวลก็ได้แต่ขึ้นสี พลางหลบสายตาจากใบหน้าคมที่เลื่อนเข้าใกล้อีกรอบร่างบางหลับตาแน่นเพราะคิดว่าต้องโดนกระทำอย่างรุนแรง แต่มันตรงกันข้ามร่างสูงกับใช้มือเชยคางมนจนดวงตาของทั้งคู่ประสากัน ก่อนจะจ้องกันอยู่สักครู่ร่างสูงก็เคลื่อนริมฝีปากจุมพิตที่หน้าผากมนไล่ลงตามระดับจากที่เปลือกตา...สันจมูก...แต่กลับไม่สัมผัสที่ริมฝีปาก
การกระทำเช่นนั้นมันช่างดูขัดกับสิ่งทีกระทำเมื่อ 10 กว่านาทีก่อน การสัมผัสเพียงแผ่วเบานั้นทำให้ร่างบางข้างใต้ได้แต่รู้สึกจักกะจี้ ร่างสูงเองก็ยังคงสัมผัสไปเรื่อยอย่างเชื่องช้า ตอนนี้กลับมาเริ่มจากต้นคอระหงส์เพราะความหมั่นไส้ที่ตนอุตส่าห์คิดว่าอยากจะทำอย่างใจเย็นแต่เจ้าตัวกับหัวเราะออกมาซะได้ จึงจงใจใช้ฟันของตัวเองกัดเข้าไป
“โอ๊ย!? อื้อ!?”เสียงร้องแบบไม่ค่อยจะเข้าใจว่ายามนี้จะรู้สึกเจ็บ เพราะถูกกัดจนเลือดมันซิบ หรือจะเพราะอารมณ์ที่ถูกเรียกจากการถูกเลียดี “คุณชายงี่เง่า นี่แกทำฉันเลือดออกรอบสองแล้วนะ เป็นพวกโรคจิตยังไม่พอ ยังจะเป็นพวกผีดิบอีกหรือไง”
เสียงนั้นพูดส่งออกมาให้ร่างสูงได้ยินก่อนจะตัดสินใจพูด “ฉันบอกแล้วไง...หมดเวลาที่พูดกันแล้ว นายควรเก็บเสียงของนายไว้หลังจากนี้ดีกว่า เพราะฉันจะไม่หยุดกลางคั้นหรือฟังนายอีกต่อไป”
พูดจบรอยยิ้มเหยียดแบบชั่วร้ายตามแบบฉบับคุณชายไคบะ ก็ปรากฏให้ร่างบางต้องสยอง รู้สึกว่าน้ำลายที่ทุกครั้งมักจะกลืนอย่างสบายยามนี้มันช่างเหนียวหนืด แถมคล้ายว่าจะรู้สึกคอแห้งต้องการน้ำอีกต่างหาก วินาทีต่อมา สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้คงทำร่างบางไม่อาจลืมไปได้ชั่วชีวิต...
เข็มขัดนักเรียนถูกถอดออกไม่นานนักกางเกงสีน้ำเงินเข้มของร่างบางถูกรูดออกจากเรียวขาอย่างไม่สนใจ รวมถึงเสื้อชิ้นในสุดเองก็กองข้างเตียง แล้วเรียวขางามนั้นก็ถูกแยกกว้าง ก่อนจะสอดแทรกนิ้วเรียวยาวนั้นเข้าไปเบิกช่องทางโดยไม่สนใจเสียงร้องครางประท้วงจากร่างบางที่ร้องอย่างอวดครวญ เรียวขางามเกร็งกระตุกวาบและสั่น ก่อนจะถูกจับยกขึ้นพาดบ่ากว้าง
“อ๊าา...อึก! เอามัน...ออกไป...อ๊า”เสียงร้องห้ามอย่างเจ็บปวดจากร่างบางร้องตะโกนหยุด ในขณะที่นิ้วเรียวยาวนั้นยังคงขยับกวาดสำรวจไปมา ก่อนจะโดนจุดจุดหนึ่งเข้าจนจู่ๆเสียงครางที่ร้องอย่างเจ็บปวดได้แปรเปลี่ยนเป็นครางเสียงหวาน
“อื้อ!...หยุด!...ตรงนั้นมัน..อ...อ๊า!”
“ตรงนี้งั้นสิ...”เสียงพูดอย่างพอใจ พลางสะกิดจุดนั้นต่อไปอย่างนึกสนุก
“อ๊ะ อ๊า...อย่า...ขยับมัน”ร่างบางร้องห้ามเมื่อรับรู้ได้ถึงการขยับไปมาของนิ้วเรียวยาวซึ่งตอนนี้ถูกเพิ่มเป็นสามนิ้ว แต่มันก็เท่านั้นเมื่อเสียงร้องที่สั่งห้ามกลับเหมือนเป็นสิ่งที่ร่างสูงอยากกระทำตรงกันข้าม ยิ่งห้ามก็ยิ่งอยากแกล้ง อยากได้ยินเสียงครางหวานๆจากร่างบางที่แสนจะแข็งกร้าวและอวดเก่งคนนี้
ใบหน้าที่ว่างอยู่ยามนี้กลับไปคลอเคลียกับลำคอระหงส์อีกครั้ง ก่อนเคลื่อนมาใช้ปลายลิ้นแตะ และใช้ริมฝีปากดูดสลับกันไปมา การถูกรุกรานจากสองทางเช่นนี้ทำให้ไม่อาจกั้นเสียงครางได้อีกต่อไป เมื่อร่างสูงเห็นว่าช่องทางที่เขาขยับอยู่นั้นเริ่มเปิดทางได้สะดวก ก็บรรจงถอนนิ้วออก ก่อนร่างกายบางจะสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อของที่ทั้งนุ่มและอุ่นสอดแทรกเข้ามาที่ช่องทางด้านหลัง
เสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดพลางร่างกายกระตุกเกร็งวาบแทบจะฉีกขาดรู้สึกได้ถึงบางสิ่งไหลออกมาที่เดาได้ว่ามันคงเป็น...เลือด...เมื่อฝืนรับบางสิ่งที่ใหญ่กว่าตัวเข้ามาทำให้แทบทนไม่ไหวทุรนทุราย แต่ก็เพราะโลหิตที่ช่วยหล่อลื่นให้อีกฝ่ายขยับเข้ามาจนสุด แต่ก็หยุดเพียงนั้น
เซโตะผ่อนแรงลง ระหว่างนั้นก็ลากไล้ฝามือบนแผ่นอกนวลอย่างช้าก่อนจะขยับเคลื่อนแก้ปดที่ผูกข้อมือบางนั้นออก เมื่อเป็นอิสระก็รีบโอบเกาะไหล่กว้างทันที แสงไฟจากโคมไฟด้านข้างที่ส่องแสงมากระทบกับนวลหน้าของร่างบาง ทำให้ร่างสูงที่เพิ่งสังเกตว่า ใบหน้านวลแดงซ่านด้วยความทรมาน อึดอัดและเจ็บปวด ร่างสูงจึงผ่อนแรงอีกครั้ง ขยับกายเข้าออกช้าๆก่อนจะเริ่มเร็วขึ้นเป็นจังหวะ
“อื้ม!!เจ็บ!!ไคบะ!! ไอ้คุณชายโรคจิต!!เอามันออกไป!!”คัตสึยะร้องครางอย่างเจ็บปวด
“จะสั่งฉันเรอะ...มันเป็นไปไม่ได้...เป็นสินค้าที่ถูกซื้อมา ก็ทำตัวว่าง่ายหน่อยสิ”
การพูดคุยช่างเป็นเวลาสั้น ยามนี้มีเพียงเสียงครางที่กรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่ดังระงมไปทั่วห้องกว้าง เฟอร์นิเจอร์บางชิ้นอาจถึงขั้นเกิดรอยร้าวจนปริบ ความเจ็บที่เสียดสีบวกกับความเซียวซ่านที่ถูกมอบให้ในทุกๆจังหวะของการกระแทก มันช่างเป็นการสร้างความทรมานแก่ร่างบางเหลือจะทน
ริมฝีปากล่างห้อเลือดขึ้นอีกครั้งเพราะแรงขบเม้นที่พยายามที่จะหยุดอารมณ์ของตัวเอง ที่กำลังจะเปล่งเสียงครางออกมา แต่ไม่นานนักการกระทำเช่นนั้นก็ถูกล้มเลิก ทั้งดวงตายังหลับพริ้มซึมซับความรู้สึกอันปนเปนั้นอย่างสุข คิดว่านับจากนี้เขาคงรู้สึกรังเกียจร่างกายตัวเองเป็นแน่
“ฮึก...ฉันเจ็บ นายมันใจร้าย... ไคบะ เลิกซะที อึก...อ๊ะ!”เสียงครางสะอื้นถูกเปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อร่างสูงจงใจขยับแก่นกายอีกครั้ง ครั้งนี้ร่างสูงขยับติดต่อกันอย่างต่อเนื่องเสียงครางเองก็ดังระงม
“ยิ่งนายห้ามฉันเท่าไหร่...ฉันก็จะยิ่งทำให้นายเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น...และจงจำไว้ว่านายจะไม่สามารถทำแบบนี้กับใครได้อีก...นอกจากฉัน”
“..................”ซึ่งครั้งนี้ร่างบางอึ้งกับความเอาแต่ใจของร่างสูง และไม่คิดจะตอบโต้อะไรทั้งสิ้น พลางคิดด้วยความช่างใจ...ทั้งหมดมันเป็นความผิดพลาดของตัวเขาเองทั้งนั้น เมื่อร่างบางคิดเช่นนั้นการตอบโต้อะไรร่างสูงจึงไม่คิดที่จะทำ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทจังหวะเร่าร้อนจึงเริ่มขึ้นอีกครั้ง ร่างข้างบนเองก็เบียดเข้ามาและกระแทกอย่างไม่ยั้ง จนช่องทางด้านล่างเริ่มขยายเปิดทางสะดวก กายอุ่นขยับแทรกเข้าซ้ำไปมาจนใบหน้านวลเชิดขึ้นเพื่อเอาอากาศ ส่วนใบหน้าร่างสูงโน้มลงมากับแผ่นอกและซอกคอ ก่อนจะฝากทิ้งรอยแดงเป็นจ้ำไว้อย่างชัดเจน เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
เวลาต่อมาแรงกระแทกที่รั่วถี่นั้นก็ทำให้เรียวขาแยกออกอย่างเผลอตัว ส่งผลให้เสียงครางที่ตอนนี้ดังออกอย่างหวานระงมเปล่งออกมา และมันเป็นเครื่องกระตุ้นให้อีกฝ่าย ทำรุนแรงขึ้นจนรู้สึกถึงอารมณ์อันร้อมรุ่ม
ร่างบางของคัตสึยะเริ่มทรยศความรู้สึกตัวเอง ทั้งๆที่กำลังมีอะไรกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก แต่ร่างกายในยามนี้มีแต่เพียงแรงปรารถนาและยอมรับพร้อมกับตอบโต้มันไปด้วยทุกครั้ง
“อื้อ อ๊ะ อ๊าาา!!”เสียงครางที่ร้องจนสุดทำให้ ร่างบางจำเป็นต้องหาสิ่งยึดแขนเล็กจึงโอบกอดไหล่กว้างจนมั่น พลางระบายอารมณ์ร้อนรุ่มโดยการที่ปลายเล็บจิกเข้าไปกับเสื้อชุดทำงานสีขาว
“อ๊า า า า”เสียงครางหวานอันเป็นสิ่งยั่วยวนจากปากของร่างบาง ยิ่งทวีอารมณ์ของร่างสูงให้ร้อนรุ่มนักกว่าเดิมแทบอยากทำลายร่างบางนี้ให้แหลก
ร่างบางมีความรู้สึกที่รังเกียจแต่ก็กับรู้สึกสุขสมไปด้วยกับความกระสันที่ถูกมอบให้ มันช่างขัดกันเสียจริง อยากจะหลุดออกช่วงเวลานี้เร็วๆ แต่ร่างกายก็กับไม่ให้ความรวมมือทั้งยังตอบรับ ทั้งช่องทางด้านหลังที่ดูเหมือนจะดูดกลืนสิ่งนั้นเข้าไปอารมณ์เคลิบเคลิ้มของไฟราคะกำลังโหมกระหน่ำไม่อาจหยุด ดวงตาน้ำเงินเข้มสบมองร่างบางที่หลับตากำลังเคลิ้บเคลิ้มอยู่อย่างได้ใจ
“ตาแก่นั้น...คงไม่ทำให้นายรู้ดีได้มากเท่านี้หรอกใช่มั้ย? โจวโนะอุจิ?”เป็นการเรียกชื่อครั้งแรกแม้จะเป็นแค่สกุลแต่ก็ทำให้สติร่างบางกลับมาอีกครั้ง
“ไอ้...อ๊าา”แต่ริมฝีปากบางก็ยังไม่ได้เอ่ยคำด่า ความรู้หวิวเริ่มก่อขึ้น จนสุดท้ายก็ถูกชักนำไปยังอารมณ์ความเร่าร้อนอีกครั้งก่อนจะหยุดเสียเฉยๆ
“ค่ะ...ไคบะ น่ะ...นาย หยุดทำไม”ร่างเค้นเสียงถามอย่างไม่เข้าใจและยากลำบาก
“ชอบสินะ…ไหนๆฉันก็ทำให้นายมาถึงขั้นนี้ นายลองร้องขอฉันหน่อยสิ”
ดวงตาน้ำเงินเข้มจ้องมองอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่ใบหน้านวลแดงซ่านก่อนจะหลบหันไปอีกทาง ทั้งๆที่กำลังจะถึงจุดปลายทางแล้ว จู่ๆก็หยุดเสียเฉยๆ แต่จะให้ร้องขอก็เป็นสิ่งที่น่าอายยิ่งนัก
“ว่าไงล่ะ...”พูดแหย่สนุกอารมณ์ทั้งยังแกล้งขยับตัวเล็กน้อยให้เสียงครางร้องดังเล็ดออกมาแล้วก็หยุด
ก่อนร่างบางจะกลั้นใจกลืนน้ำลายลงคอ อารมณ์ที่ค้างอยู่จะปล่อยแบบนี้ก็ใช่ที่ซะเมื่อไหร่ แต่เพราะความทิฐิที่มีอยู่ก็ช่างเป็นการยากนักที่เอ่ย ร่างบางเม้มริมฝีปากแน่นพยายามใช้ความคิดแต่ไม่ช้าริมฝีปากก็ถูกขโมยไป ด้วยความหวาดจึงหลับแน่นแต่น่าแปลกที่ครั้งนี้กลับสัมผัสอย่างช้า
โดยเริ่มที่สัมผัสเพียงแผ่วเบาเหมือนขนนก คล้ายจะหลอกล่อให้อีกเผยอริมฝีปากตอบรับเอง เป็นจังหวะต่อเนื่องลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในช่องโพรงปาก ก่อนจะกระตุกลิ้นเล็กให้ร่วมสนุกโดยพันกันไปมา เสียงครางเครืออย่างหวานจึงเปล่งออกมาจากลำคอ ความวาบวามที่ถูกมอบให้อย่างอ่อนโยน หลังจากร่างสูงถอนริมฝีปากออก ร่างบางพยักหน้า ก่อนจะเอ่ยเสียงอย่างต้องการ
“ช่วยที...ได้มั้ย ไค...”ก่อนจะหลุดเสียงเรียกนามสกุลออกมา สายตาดุก็โดยส่งออกมาให้ร่างบางเข้าใจ ร่างบางสั่นน้อยก็จะก้มหน้าลงต่ำอย่างอายกั้นใจพูด
“ได้มั้ย...เซโตะ...”
เสียงพูดขาดห้วงแต่ช่างไพเราะ ไม่นานนักร่างของทั้งสองจึงถูกชักพาให้กับไปสู่การบรรเลงบทเพลงเร่าร้อนอีกครั้ง ริมฝีปากบางถูกบดขยี้อย่างรุนแรงและร่างสูงเริ่มการขยับกายเข้าอย่างไม่มีสิ่งใดเป็นอุปสรรค ช่องทางคับแน่นและบีบเกร็งอีกครั้งเมื่อรู้ว่ามีบางสิ่งที่ถูกปล่อยออกมา ท่อนขาสั่นสะท้านด้วยอารมณ์วาบหวิว ขีดสุดของร่างกายได้ทลายลงพร้อมกับแรงกายที่กระแทกแทรกเข้าไปแนบนิ่ง
เสียงกรีดร้องหวานจากร่างข้างใต้ส่งผ่านดังชัดเจนเข้ามาในโซนรับฟังของร่างสูงได้อย่างชัดเจน เปลือกตาเองใกล้จะปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าทันทีที่เรียวขาถูกยกออกจากบ่าของร่างสูงแก่นกายเองก็ถูกถอนออก มือหนาวางร่างที่ไร้เรี่ยวแรงลงนอนตะแคงอย่างเบามือ โอบเรียวแขนตวัดกอดรอบเอวคอดเพราะรู้ได้ว่าร่างบางตอนนี้ได้หมดสติไปแล้ว
ร่างสูงจ้องมองใบหน้ายามหลับของร่างบาง ที่ยังแดงรื่นร้อนผะผ่าว คลุมผ้าให้ก่อนจะลุกขึ้นมาจัดการกับเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่มีเพียงเสื้อนอกที่ยังอยู่กองกับพื้นพลางมองร่างอันไร้สติอีกครั้งพลางนึกอย่างช่างใจ...ปล่อยทิ้งไว้ก็ไม่ได้...คิดเช่นนั้น ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อนอกพลางกดเบอร์โทรศัพท์เรียกหมายเลขที่น่าจะใช้การได้ดีที่สุดจากในรายชื่อที่มีไม่กี่คน
“ครับ...มาฮาโด้ พูดครับ”เสียงงัวเงียจากปลายสายกล่าวตอบ
“ฉัน เซโตะ...”พูดเพียงแค่นั้น ร่างบางของปลายสายที่สะลึมสะลือก็เด้งตัวขึ้นมา จนศีรษะกระแทกถูกหลังคารถจนร้องอุทานออกมา
“ท่านเซโตะ!!~ ท่านหายไปไหนในโรงแรมนั้นกันน่ะ”เสียงนั้นพูดอย่างเป็นห่วง แต่ผู้เป็นประธานไม่สนที่จะตอบคำถามนั้น
“ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน”เสียงเย็นกล่าวถาม
“อ่ะ...เอ่อ... ที่ชั้นจอดรถของโรงแรมที่ท่านอยู่นั้นแหละครับ”มาฮาโด้ตอบ พลางนึกเหตุการณ์หลังจากที่เซโตะลงจากรถไป เวลานั้นมาฮาโด้ตั้งใจจะตามไปแต่เพราะไฟแดงกลับมาเป็นเขียว ไอ้ครั้นจะกระโดดลงจากรถแล้วจอดทิ้งไว้ขว้างจราจร มันก็คงสมควร
ซึ่งเมื่อคิดแบบนั้นก็ขับรถต่อแล้ววกกลับมาที่โรงแรม แต่ก็ไม่กล้าจะตามไปเลยรอที่รถ สุดท้ายก็ผล็อยหลับไป ขณะที่นึกคิดไปเรื่อยๆ เสียงจากประธานหนุ่มก็เรียกสติ
“โทรไปบอกโมคุบะ ว่าคืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน...จัดการหาเสื้อผ้าธรรมดาๆมาด้วยชุดหนึ่งกับงานเอกสาร แล้วมาหาฉันที่ห้อง 1377…”พูดสั่งเท่านั้นก็กดสายทิ้ง ปล่อยให้ปลายสายรีบจัดการ เพราะรู้ดีว่า การรอไม่ใช่สิ่งที่พวกนักธุรกิจชอบ...
ทางด้านของประธานหนุ่ม พอหลังจากที่วางสายแล้ว ก็จัดการโทรลงไปที่ล็อบบี้ของโรงแรม ให้จัดบริการทำความสะอาด แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิงมา เพื่อจัดการกับรอยคราบอะไรต่อมิอะไร โดยคาดว่าร่างบางที่นอนนิ่งคงไม่ตื่นขึ้นมาอีกแน่
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เช้าวันรุ่งขึ้น...
แสงแดดอ่อนสาดส่องเข้ามาตามบานพับของหน้าต่าง แยงเข้าที่เปลือกตาบางจนต้องยกแขนขึ้นมากัน ก่อนจะกระพริบตาไปมาเพื่อปรับให้เข้ากลับมาโนภาพที่กำลังรับ ก่อนดวงตาจะเบิกโพล่งเมื่อนึกบางอย่างได้ รีบกระเด้งตัวขึ้น แล้วอาการแล่นแปลบที่บริเวณสะโพกก็ทำให้ต้องร้องอุทาน
“โอ๊ย! จ...เจ็บ!”
“ตื่นแล้วหรอ...อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าเจ้าหมาขี้แพ้”เสียงเย็นทักได้อย่างน่าถี-บ ถ้าไม่ติดอาการเจ็บนี่ เขาคงลุกขึ้นไปเตะสักป๊าบ แล้วประเคนซ้ำด้วยหมัดหนักๆอีกเปรี้ยง
ร่างสูงของคุณชายไคบะ เซโตะ เดินสง่าเข้ามาหาคัตสึยะ ด้วยชุดทำงานสีขาวบริสุทธิ์อย่างเรียบร้อย ซึ่งสร้างความรู้สึกน่าหมั่นไส้ คล้ายกับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นแค่ความฝัน แต่หลักฐานมันชัดๆอยู่ เพราะ...ไอ้อาการปวดที่สะโพกนี่แหละที่เป็นสิ่งบอกได้เลย ว่ามันไม่ใช่ฝัน!!...
“หุบปากไปซะ!! ไอ้คนใจร้าย ไอ้คุณชายโรคจิต!!”เสียงด่ากล่าวกระแทก ด้วยเสียงแหบพร่า
“ฮึ...แล้วใครกันเล่า ที่ร้องขอให้ช่วยเมื่อคืนน่ะ”
“อึก...ฮึ่ม!”คำตอบนั้นทำให้คัตสึยะหลุบหน้าลงต่ำ พลางเม้มริมฝีปาก ภาพเหตุการณ์เร่าร้อนเมือคืนกำลังผุดขึ้น ทั้งเสียง ทั้งร่างกาย หรือแม้แต่ความรู้สึก จนทำให้ร่างกายรู้สึกร้อนๆหนาวๆ มือบางจึงยกขึ้นลูบกับแขนเรียวทำให้พึ่งสังเกตว่าตนใส่เสื้อผ้าอยู่ และร่างกายก็สะอาดมาก
เซโตะที่เห็นการกระทำในทุกๆอิริยาบถของร่างบาง ก็พอจะเข้าใจว่าคงสงสัยในเรื่องเสื้อผ้า แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะบอกว่า เสื้อผ้าชุดนี้เขาเป็นคนสั่งมา ทั้งยังเน้นว่าต้องการแบบธรรมดากับมาฮาโด้เลขาหนุ่มที่ต้องวิ่งวุ่นเมื่อคืน...เขาจึงเลือกที่จะพูดอย่างอื่น
“ อีกสักพักอาหารก็คงมาส่ง...ฉันจะไปทำงานต่อ...”
“จะไปที่ไหนก็เชิญ...”เสียงพูดนั้นช่างตัดพ้อ แต่เซโตะเองก็ไม่ได้ตกใจอะไรนักกับการที่ถูกพูดแบบนี้...มัน็ถูกแล้วนี่ที่ หมอนั้นจะพูดด้วยน้ำเสียงแบบนี้...คิดเช่นนั้นเป็นสิ่งอำลา ก่อนเดินสาวเท้าหันหลังกลับ พร้อมกับก้าวเดินไปยังประตูและปิดมันลงอย่างช้าๆ
ปึง...
“เฮ้อ~…”เสียงพ่นหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ร่างกายทรุดลงไปอีกครั้งกับพื้นผ้านวมนุ่มของเตียง จู่ๆก็กลับรู้สึกร้อนที่ขอบตา แล้วหยาดน้ำใสก็ค่อยๆรินไหล
ทั้งๆที่ไม่ใช่เวลาที่ต้องมาแสดงความอ่อนแอ...คิดแบบนั้น ก็กระเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง แล้วมือบางก็ปาดน้ำตาออกอย่างหลวกๆ พลันสายตามองเหล่ไปยังชุดนักเรียนที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยตรงปลายเตียง เดินอย่างจะล้มมิล้มแล ไปหยิบชุดนักเรียนนั้น
เขาตัดสินใจที่จะเดินออกจากโรงแรมนี้โดยไม่สนใจที่จะกินอาหารเช้าที่ว่า เขาเดินออกไปยังประตูบานเดียวกันกับที่เซโตะเดินออกไป เขาจะไม่มีวันหวนกลับมาที่นี่อีก และจะขอลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นไว้ที่ตรงนี้...แล้วประตูไม้ก็ถูกปิดลงพร้อมกับร่างของร่างบางที่หายไปหลังประตู...
จบตอนที่ 3 โปรดติดตามตอนต่อไป... (หากมีโอกาสได้เจอ)
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทักทายกันซะหน่อยนะทุกท่าน
ในที่สุด...ในที่สุด...ข้อยก็แต่งฉากเรทออกมาแล้ว!!! โฮ...T[]T แถมมันยัง SM!! (ด้วยสินะ)อีกด้วยไม่คิดเลยว่า ฉากเรทครั้งแรกมันเป็นแบบนี้ ขอเวลาสติแตกสัก 5 นาที พลางท่อง ฝันไปหนอ เราไม่เคยแต่งเรทหนอ แล้วพ่นหายใจออก...นั่งปั่นฉากหลังจากนั้นอย่างใจเย็น - - แต่ก็ต้องสติแตกต่อ ทำให้แต่เพิ่มได้อีก 2 หน้า
เพราะงั้นสำหรับตอนนี้ ก็เอาเท่านี้ล่ะค่ะ (me:นั่งกังวลว่าจะโดนแบนหรือเปล่า) ขอบคุณทุกท่านที่ยังเข้ามาอ่านกันนะค่ะ
PS.เรื่องคำผิด / พลาด / ตก / หล่น /หาย / ขาด /เกิน (ทุกอย่าง) ก็ขออภัยไว้ด้วย
PS.2 แต่งเสร็จตั้งแต่เมื่อเวลา 3 ทุ่มกว่าๆ แต่อัพซะเกือบ ตี 1 กว่าๆ!! (อันนี้บ่นจ้า อย่าใส่ใจ)
PS.3 หวังว่าจะได้พบกับทุกท่านอีกนะค่ะ
_@#Sleep_Love#@_
Up ‘Date July 29, 2007
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น