คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ~[ KS/JK :: เกิดเรื่อง ]~
Title: Fiction Yu-Gi-Oh!
Author: Sleep_Love
Category: Romantic(?) Drama(?) (สังเกต มีเครื่อง ? อยู่ด้วยแล้วแบบนี้มันจะแยวไหน เอาเป็นว่าอ่านกันตามความพอใจดีกว่าเนอะ = = / คนอ่าน :: เคยหาความแน่นอนจากยัยคนแต่งได้บางมั้ยเนี๊ย - -*)
Pairing: Seto x Katsuya ~#(1)#~
Rating: ตามแต่สถานการณ์
Spoilers: มันคงไม่จำเป็นหรอกเนอะ = =
Disclaimer: เรื่องสั้นเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง เรื่อง เกมกลคนอัจฉริยะ Yu-Gi-Oh! และตัวละครจากในเรื่องเป็นสิทธิสมบัติของ KAZUKI TAKAHASHI,
Summary: เช่นเคยกับในเรื่องสายตา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อเสียงเรียกไร้ซึ่งการตอบรับ เซโตะเองก็คงมุ่งหมายตามโจวโนะอุจิที่หายเข้าไปในโรงแรมนั้นอยู่ดี ภายในใจก็คิดไม่ตกเหมือกันถึงสาเหตุที่เขาตามเข้ามา ทันทีเซโตะตามเข้ามาถึงที่หน้าประตูของโรงแรม เขาก็เห็นเพียงแผ่นหลังและไหล่ของโจวโนะอุจิที่กำลังโดนโอบ เดินหายไปกับมุมเลี้ยวของกำแพง โดยไม่ทีท่าจะหยุด
แต่เมื่อเซโตะที่ไล่ตามมาจนถึงที่มุมเลี้ยวแล้ว ปรากฏว่า พวกเขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น เซโตะลองคิดคำนวณอย่างใจเย็น ใจความที่สรุปได้...หมอนั่นคงจะใช้ลิฟท์ขึ้นไป...เซโตะจึงต้องกลับมาที่เคาท์เตอร์ต้อนรับ
“มีอะไรให้ช่วยค่ะ...”พนักงานตอบรับถามเสียงหวานหยด ด้วยเพราะหลงเสน่ห์ของเซโตะ
“ผู้ชาย 2 คน ที่มาเมื่อสักครู่ เปิดห้องพักเบอร์อะไร...”เซโตะถามเสียงเย็นอย่างไม่สนใจว่าพนักงานคนนั้นจะส่งสายตาหวานปานน้ำผึ้งแค่ไหน
“เอ่อ...สักครู่นะค่ะ” เธอทำหน้างอเล็กๆที่ไม่ถูกสนใจ ละเมียดละไมเช็คแผ่นประวัติ ในขณะที่เซโตะความใจเย็นเริ่มทดถอยลงเรื่อยๆ (ประมาณถ้าเทียบกับปรอทวัดไข้คงจะสูงน่าดู)
...ทำไมชักช้าแบบนี้นะ...เซโตะคิดในใจอย่างกระวนกระวาย จนได้ยินเสียงร้องอุทานของหญิงสาวพนักงาน “ห้องไหนล่ะ”
“ห้อง 1377 ค่ะ...จะเอา...”เธอยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างสูงของเซโตะก็ปราดตัวใช้ลิฟท์ตามไปทันที ทำให้หญิงสาวได้แต่มองตามอย่างงง
“อะไรกันนะ ผู้ชายสมัยนี้”
เซโตะที่ตอนนี้กำลังอยู่ในห้องสี่เหลียมขนาดเล็ก ซึ่งปกติจะมีความเย็นตัวแต่ตอนนี้เริ่มร้อนเกินเหตุ เพราะเขาต้องมาเบียดกับพวกลูกค้าคนอื่นๆที่ต้องการจะใช้เช่นกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นเวลาที่ผ่านไปนานนักแต่สำหรับเซโตะมันเป็นอะไรนานมากพอสมควร กว่าหลุดออกมาจากมรสุมคนพวกนั้นได้ เล่นเอาเหงื่อออกเลยทีเดียว เซโตะเดินสาวเท้าที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นการวิ่งให้ถึงที่หมาย เมื่อถึงที่หน้าประตูไม้ สำรวจหมายเลขให้แน่ใจ...1377...
ห้องหมายเลขสีทองอร่ามอย่างสวย ประตูบานไม้ระนาบอย่างดี แต่ตอนนี้คงไม่ใช่เวลามาชม...รองเท้ายี่ห้อดังที่ถูกดูแลรักษามาอย่างดี กระทำการ(ถี-บ)เปิดประตูไม้นั้นอย่างไม่แย้แส และเสียงที่ดังนั้นทำใครคนหนึ่งเหลียวที่ประตู สายตาเบิกโพล่งอย่างตกใจ แต่แน่นอนว่าไม่ใช่โจวโนะอุจิ เพราะว่าในตอนนี้หนุ่มร่างบาง แขนทั้งสองข้างที่โอบรอบคอ ใบหน้าสวยขึ้นสีด้วยพิษสุรา สรุปโดยรวมคือกำลัง เมาเหล้าได้ที่
ส่วนคุณชายเซโตะที่ตอนนี้กำลังมองภาพที่ปรากฏแก่สายตาอย่างเอือมระอา ภาพของหนุ่มร่างบาง ที่ตอนนี้ดูยังไงก็ไม่มีความเป็น โจวโนะอุจิ คัตสึยะ ที่เขามักเห็นเวลาไปโรงเรียนถึงจะไม่บ่อย สองเท้าเดินก้าวประชิด พลางกระชากร่างชายที่ดูจากหน้าคงเป็นวัยกลางคน ออกจากการโดนโอบรอบคอ
“เฮ้ย!! แกทำอะไรของแกว่ะ ไอ้หนู”ชายวัยกลางคนร้องท้วงสีหน้าตกใจก่อนจะเปลี่ยนเป็นโกรธ ขณะที่ร่างกายโดนฉุดให้ลุกขึ้นยืน
“หุบปากเน่าๆของแกไปซะ ฉันไม่ได้มีธุระอะไรกับแก”เซโตะพูดเสียงเย็น ฟังดูน่ากลัว
จนชายวัยกลางคนรู้สึกตกใจ เพราะไม่เคยรู้สึกกดดันเท่านี้มาก่อนแต่ก็ยังทำใจดีสู้ โดยการเบี่ยงตัวให้หลุดออกจากการดึงที่คอเสื้อ หันเผชิญหน้ากับเซโตะตรงๆ ซึ่งตอนนี้เซโตะเองก็กำลังยืนปิดทางเข้าอยู่
“ไอ้เด็กปากกล้า แกคิดว่าแกเป็นใคร!!? กล้าทำกับฉันอย่างนี้ได้ยังไงกัน แกคงรู้ไม่สิว่าฉันเป็นใคร!!?” ชายคนนั้นพูดพลางมองดูเซโตะที่ทำสีหน้าเรียบ ก็พูดต่อ “เหอะ...เป็นไงล่ะ คงจะรู้สึกผิดสินะ รีบๆไสหัวไปแล้ว”
“เอ้า!! หลีกทางเซ่!! ไอ้เด็กนิ”
แต่มันตรงกันข้าม เซโตะไม่เพียงแต่จะขยับออกจากประตู เขาหัวเราะในลำคอ ก่อนพูด“ฮึ...จริงๆคนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องเสวนา กับคนชั้นต่ำอย่างแกเลยสักนิด”
ชายคนนั้นหยุดชะงักค้าง พลางมองเซโตะและรู้สึกโกรธกับการดูแคลนอย่างมาก “แกหมายความว่าไง แกเป็นใครใหญ่มากจากไหนกัน”
“ฉันเป็นใคร มันมีค่าพอ ที่ฉันต้องบอกแกว่า...ไม่จำเป็นต้องรู้….” เซโตะว่าค้างก่อนเอียงกระซิบ บางอย่างจนชายคนนั้นจำต้องผละหนี
“ก่ะ...แก...รู้ได้ยังไง”ชายคนนั้นพูดเสียงสั่น ใบหน้าหวาดกลัว
“ฮึ...บอกแล้วไง ว่าคนอย่างแก...ไม่จำเป็นต้องรู้”เซโตะตั้งใจจะปิดประตู แต่ก็ต้องหยุดเปิดประตูค้างไว้มองชายคนนั้นสักครู่ ก่อนเงินปึกหนึ่งที่คาดว่าจำนวนพอๆ หรืออาจจะมากกว่าด้วยซ้ำโยนให้กับชายคนนั้น
ชายคนนั้นมองขึ้นจากกองเงินไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วจ้องเข้าไปในประตูที่ยังคงเปิดอ้าค้าง “นี่มัน...อะไร?”
“เงินที่แก ใช้ซื้อหมอนั้น...ฉันจะขอซื้อกลับ แล้วรีบไสหัวไปซะ ก่อนที่เรื่องนี้จะรู้ถึงลูกและภรรยาของแก...”
ปึง…
เซโตะพูดทิ้งท้ายเท่านั้นและไม่สนใจว่า ชายที่อยู่หลังประตูนั้นจะเป็นยังไงต่อ เซโตะจัดการล็อกประตู ก่อนจะเดินกลับมายังที่เตียงที่ตัวปัญหาของคืนนี้ทำให้เขาต้องวิ่งมาดู สภาพตอนนี้ของโจวโนะอุจิ ช่างน่าสมเพชนัก...
เซโตะเดินขยับเข้าใกล้เป็นจังหวะให้หนุ่มร่างบางคว้าโอบรอบคอและรั้งตัวจนทั้งคู่ล้มลงไปด้วยกันที่เตียง ด้วยพิษสุราหนุ่มร่างบางหัวเราะอย่างขบขัน โดยที่ยังไม่รู้ตัวว่าคนที่ตนกำลังโอบอยู่นั้นเป็นใคร
“คูณคี่~ตารางิ...อึก เรามาสานต่อกันให้เสร็จ ก๊านนน~”น้ำเสียงใสพูดเรียกชื่อของคนที่ถูกไล่ออกไป เซโตะพยายามดึงตัวให้หลุดจากการรั้ง
“ตั้งสติหน่อยสิ...เจ้าหมาขี้แพ้”เสียงเย็นๆของเซโตะพูด ทำให้โจวโนะอุจิรู้สึกตงิดๆกับการโดนเรียกแบบนั้นเป็นอย่างมาก
“นี่! อย่ามาเรียก ช้าน~แบบเน่นะ มีแค่ไอ้คุณชายบ้าอำนาจน้าน คนเดียวก็เพียงพอแล้ว!!”หนุ่มร่างบางยังคงพูดต่อไป แต่การพูดแบบนั้นส่งผลให้กับคุณชายได้เป็นอย่างดี
“งั้นหรอ...งั้นฉันจะทำตามที่นายขอ...”เสียงเย็นเริ่มแปลงเปลี่ยนเป็นเหี้ยม แล้วริมฝีปากของร่างสูงก็จัดการประกบปาก
“อุ๊!...”
ส่งผลให้ร่างบางที่ไม่ได้เตรียมการอะไรต้องปฏิเสธ พลางพยายามผลักร่างสูงที่กำลังถลาถมเข้ามาอย่างรุนแรง นัยน์ตาน้ำตาลหวานเบิกกว้างสติกลับมารวบรวมกำลังที่เหลือกัดเข้าไปจนร่างสูงต่อผละออก ทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำอะไร
รสชาติถูกแบ่งกันคนละครึ่งถึงกับทำให้ร่างบางรีบเอามือเช็ดริมฝีปากอย่างแรงด้วยความรังเกียจ ดวงตาน้ำหวานจ้องมองคนร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“นายทำบ้าอะไร ไคบะ!!”หน้าร่างบางเริ่มการสนทนา เซโตะชะงักไปที่จู่ๆร่างบางเรียกชื่อของตน...ดูเหมือนสติจะกลับมาแล้ว...
เซโตะจ้องมานัยน์ตาสีน้ำตาลที่บัดนี้กลับมาเป็นแววตาแข็งก้าว พลางยิ้มมุมปาก “แล้วนายล่ะมาทำที่นี่ กับตาแก่นั้นน่ะ”เซโตะไม่ตอบคำถาม และถามเรื่องอื่น
ด้วยความหงุดหงิด ปากก็ตอบ “ฮึ!...นายก็น่ารูดีนิ ไคบะ ที่นี่คือโรงแรมแล้วการที่ฉันมาโรงแรม...”
ยังไม่ทันที่จะพูดจบเซโตะก็สวนขึ้น “ขายตัว?...งั้นสิ นายกำลังจะบอกฉันแบบนั้น”
เซโตะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบและไม่มีการตกใจ จนโจวโนะอุจิรู้สึกตกใจก่อนจะปรับอารมณ์แล้วพูดต่อ “ใช่...นายจะพูดแบบนั้นก็ไม่ผิด แล้วคุณคิตารางิล่ะ อย่าบอกนะว่านายไล่เขาไปแล้ว”
โจวโนะอุจิถาม ความจริงแล้วเขาก็ไม่ได้รู้สึกผูกพันกับชายคนนั้นเท่าไหร่ ที่จริงเขาตั้งใจจะหลอกเอาเงินแล้วก็หนีด้วยซ้ำไม่คิดว่าจะถูกมอมเหล้า แล้วเสียงตอบของเซโตะก็ดึงโจวโนะอุจิเข้าโลกความจริง
“ฉันไล่มันออกไปแล้ว...และฉันคิดว่า...ฉันคงทำให้นายเสียลูกค้า”
“ใช่...นายทำให้ฉันเสียลูกค้า”โจวโนะอุจิตอบไปแบบนั้น ทั้งๆใจจริงอยากขอบคุณเซโตะใจแทบขาด ที่ไม่ทำให้เขาเสียตัว แต่จะทำงั้นได้ไงปกติกัดกันตลอดที่โรงเรียน ด้วยความคิดแบบนั้นก็พูดต่อไป
“แต่ยังไงซะ...ฉันก็ต้องขอบใจ ที่นายไล่เขา เพราะยังไงฉันก็สิ่งที่ฉันต้องการ”โจวโนะอุจิตัดสินใจยืนขึ้นแล้วและประจันหน้ากับเซโตะตรงๆ “งั้นฉันไปล่ะ”
โจวโนะอุจิที่กำลังจะเดินผ่านเซโตะ จู่ๆก็ถูกมือใหญ่คว้าที่แขนก่อนจะถูกเหวี่ยงอย่างไม่ใยดีส่งผลให้ร่างบางต้องหลับตาแน่นและลืมตาขึ้นเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับผ้านวม แต่มันก็เป็นจังหวะเดียวกันกับร่างสูงที่ขึ้นทับ
“นายคิดจะทำอะไรน่ะ ไคบะ!!”ร่างบางถามอย่างตกใจ
เซโตะยิ้มเยาะที่มุมปาก “ทำอะไร? ฉันก็จะทำแบบที่นายจะทำกับ ตาแก่นั้นไงล่ะ” นั้นทำให้โจวโนะอุจิต้องคิดหนัก ...ต้องทำอะไรสักอย่าง คิดเข้าเซ่ โจวโนะอุจิ คัตสึยะ...
“นาย...อย่าล้อเล่นน่า คุณชายอย่างนาย จะมาทำอะไรแบบนี้เนี๊ยนะ”เสียงร่างบางพยายามร้องห้าม แต่มันไม่เป็นผลแม้มือเองก็ยังคงผลักไหล่กว้างที่เข้าใกล้
“ทำไมล่ะ ในเมื่อทั้งฉันทั้งนายก็คนเหมือนกัน ต่างกันแค่ฐานะที่นายเป็นแค่สวะ ที่ยอมขายร่างกายของตัวเอง”น้ำเสียงพูดอย่างกะทั้นกระแทก และสิ่งที่ตามาคือ!!
เพี๊ยะ!!
จบตอนที่ 1 โปรดติดตามตอนต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทักทายอีกรอบก่อนจาก
ไม่รู้ว่าแต่ละท่านจะเริ่มจากอ่านจากตอนไหนก่อน แต่ขอขอบคุณที่กรุณาเข้ามาอ่านอีกครั้ง เข้าสู่บทที่ 1 แล้ว ด้วยความเร็วที่แต่งดองไว้ ก็เอามาลงก่อน หลังจากนี้อาจจะหายไปสักพัก กว่าจะมาอัพต่อ ง่ายๆก็คงจะเหมือนกับที่บอกไว้ในตอนที่ 1 ของอิมเมจตัวละคร
สำหรับตอนนี้เข้าใกล้ โหมดโหด...แต่ไม่รู้จะได้เรื่องหรือไม่ ยังไงก็ขอหยุดไว้เท่านี้ รอดูเรทติ้ง ^ ^ แล้วก็ที่ด้านหน้าจะมีการตอบเม้นต์หลังจากที่เห็นสมควรแล้วว่ามันเยอะ ยังไงก็ขอฝากไว้อีกครั้งค่า จบล่ะ
PS.เรื่องคำผิด / พลาด / ตก / หล่น /หาย / ขาด /เกิน (ทุกอย่าง) ก็ขออภัยไว้ด้วย
_@#Sleep_Love#@_
Up ‘Date July 24, 2007
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น