คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~[ KS/JK :: บทนำ ]~
Title: Fiction Yu-Gi-Oh!
Author: Sleep_Love
Category: Romantic(?) Drama(?) (สังเกต มีเครื่อง ? อยู่ด้วยแล้วแบบนี้มันจะแยวไหน เอาเป็นว่าอ่านกันตามความพอใจดีกว่าเนอะ = = / คนอ่าน :: เคยหาความแน่นอนจากยัยคนแต่งได้บางมั้ยเนี๊ย - -*)
Pairing: Seto x Katsuya ~#(บทนำ)#~
Rating: ตามแต่สถานการณ์
Spoilers: มันคงไม่จำเป็นหรอกเนอะ = =
Disclaimer: เรื่องสั้นเรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อความบันเทิง เรื่อง เกมกลคนอัจฉริยะ Yu-Gi-Oh! และตัวละครจากในเรื่องเป็นสิทธิสมบัติของ KAZUKI TAKAHASHI,
Summary: เช่นเคยกับในเรื่องสายตา
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ ตึก KC ในเมืองโดมิโนะ
ยามนี้ท้องฟ้าถูกกลืนกินด้วยความมืด...อันมีหมู่ดาว...จันทร์เสี้ยวเคียงคู่...อย่างสงบ
แต่หากเหลียวมองกลับมายังด้านล่าง...บนเส้นทางสัญจร รถรายังคงคับคั่ง และติดขัด...
นัยน์ตาคู่น้ำเงินเข้มทอดมอง...ภาพเหตุการณ์เหล่านั้น...ผ่านหน้าต่างกระจกใส...
บนชั้นสูงสุดของตึก...พลางถอนหายใจอย่างล้า...ตามประสาของประธานบริษัท...
..ทำเราถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้...
ความคิดคำนึงแบบเดิมแล่นผ่านในหัว...รู้ดีว่ามันก็แค่ความคิดแบบเดิมที่ว่า...
ถ้าตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมปลาย...ไม่ได้ดำรงตำแหน่งของประธานบริษัท...
เวลานี้เขาก็คงอยู่พร้อมหน้ากับครอบครัว...นั่งทานข้าว...นั่งคุยสังสรรค์เรื่องราวที่โรงเรียน...ว่าวันๆแต่ละวัน
เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่มันก็เท่านั้น เมื่อฐานะแท้จริงแล้วของเขามันช่างต่างกับสิ่งที่เขาอยากให้เป็น...
นึกย้อนกลับไปยังที่นี่ เมื่อ 5 ปีก่อน...
‘เซโตะ...แกน่ะต้องเป็นประธานบริษัทของไคบะ ต่อไปจากฉัน’
‘ชีวิตแบบเด็กทั่วไปเรอะ...เฮอะ! อย่าลืมสิเซโตะ เพราะฉัน...แกกับน้องแก ถึงยังได้มายืนเชิดหน้าอยู่ตรงนี้ หากไม่แล้วพวกแกก็ยังเป็นแค่เด็กกำพร้า’
‘ออ...ใช่สินะ ถึงแกจะมีเชื้อสายของตระกูลไคบะ...แต่มันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น จะถามฉันซ้ำๆแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน เซโตะ... ’
‘เฮ้ๆ แต่ว่าถ้าแก ไม่คิดรับช่วงต่อฉัน...เด็กคนนั้น ใช่...โมคุบะ นั้นแหละ เขาก็จะเป็นคนรับช่วงต่อฉันเอง’
‘ว่าไงล่ะ เซโตะ จะยอมรับหรือไม่’
‘มันก็เท่านั้น...ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกจะต้องรับการฝึกอย่างเหมาะสม ในฐานะประธานบริษัทไคบะแห่งนี้ ส่วนน้องของแกเองห็ต้องรับการเรียนรู้เช่นกัน’
‘เพราะอะไรน่ะหรอ...ก็เพราะ ถ้าเกิดว่าแกน่ะเป็นอะไรขึ้นมา...ถึงเวลานั้น’
เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้น ทำให้อานูนภาพความทรงจำในอดีตของเซโตะหายไป ก่อนจะตั้งสติให้กลับมาตามปกติเช่นเคย แล้วกล่าวเชิญผู้ที่กำลังรอพบเขาอยู่หลังประตูไม้นั่น
“เข้ามาสิ มาฮาโด้...”เสียงราบเรียบว่าเชิญ
เมื่อหลังประตูเปิดออก ร่างสูงแต่ก็ยังดูบอบบางของผู้ที่ได้รับเลือกเป็นเลขา นามมาฮาโด้ ผู้มากความสามารถซึ่งที่จริงยังมีอีกคน แต่ก็เพราะเวลานี้เขาถูกส่งตัวไปทำงานยังต่างประเทศ ยามนี้เขาจึงรับหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวของเซโตะเพียงผู้เดียว
“ท่านเซโตะ...เอกสารพวกนี้น่ะ ท่านจะเอาไปจัดการที่บ้านหรือจะไว้ทำพรุ่งนี้ในตอนเช้าครับ”เลขาหนุ่มถามเสียงหวานแต่มันช่างดูเฉยชา
“จัดการเอาไปใส่ไว้ที่รถ...”เซโตะตอบกลับเพียงเท่านั้น เลขาหนุ่มโค้งรับ พร้อมปิดประตู
เซโตะนั่งลงกับเก้าอี้พนักพิงสูง รู้สึกเหนื่อยแต่ก็พักไม่ได้ เพราะตั้งแต่วินาทีที่เขาตัดสินใจรับช่วงกิจการต่อ เขาก็ต้องแบกรับความรับผิดต่างๆมากมายไว้กับตัว และมีอีกเหตุผลหนึ่ง...
♪…♪…♪…
เสียงทำนองเพลงเรียกเข้าจากมือถือ เซโตะคว้ามันขึ้นมาโดยไม่ต้องดูว่าใครคือผู้ที่โทรหาเขา ทั้งๆที่มันไม่ควรใช้เวลาจะคุย
“ว่าไง...โมคุบะ”น้ำเสียงราบเรียบแปลเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน โดยเฉพาะเวลาที่เอ่ยชื่อของน้องชายสุดที่รัก
“ครับ ท่านพี่ คือ...ใกล้จะกลับหรือยังครับ”ปลายสายถามเสียงสดใส
“อืม...ใกล้แล้วล่ะ”เซโตะว่าพลางลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ หยิบกระเป๋าเอกสารแล้วเดินออกจากห้องแห่งความทรงจำ “ว่าแต่นายเถอะ...ทำไมยังไม่เข้านอนอีกล่ะ”
“ก็ผมน่ะ อยากจะรอท่านพี่กลับมาก่อนนี่นา”เสียงพูดอย่างเอาแต่ใจตามประสาเด็ก กล่าวอ้อนผู้เป็นพี่ชาย เซโตะขยับยิ้มมุมปากซึ่งไม่ค่อยจะมีคนเห็นนัก
“เข้าใจแล้ว..แล้วพี่จะรีบกลับ”
“ครับ”
แล้วปลายสายก็กดปุ่มวางสายลง เซโตะเดินไปยังลิฟท์ก่อนกดลงสู่ชั้นลงสุดซึ่งมาฮาโด้รออยู่ มือหนาคว้าล็อกเก็ทรูปกดเปิดออก ภาพยิ้มระรื่นของน้องชายอันเป็นที่รัก...เหตุผลอีกอย่าง ที่ทำให้เขารับสืบต่อหน้าที่ประธานบริษัทนั้นก็เพราะน้องชายของเขา
ถ้าหากรอยยิ้มอันสดใสนี้จำต้องหายไป...เขาขอแลกกับการเป็นประธานบริษัทพร้อมเผชิญหน้ากับพวกนายทุนจอมเสแสร้ง และทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการแทนดีกว่า...แม้น้องชายของเขาจะฉลาดมากเพียงใด แต่ก็ยังคงเป็นแค่เด็ก และยังอ่อนต่อโลกของผู้ใหญ่พวกนี้นัก
...โมคุบะ พี่จะปกป้องนายเอง...คำปฏิญาณแนวแน่ในความคิดจากในอดีตและจนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังเหมือนเดิม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เซโตะลงมาจนถึงชั้นใต้ดินของที่จอดรถ ซึ่งมีมาฮาโด้เลขาหนุ่มสตาร์ทเครื่องรถรออยู่ ก่อนจะเขาไปนั่งอยู่ภายในรถยนต์คันหรูสีดำสนิท รถเริ่มเคลื่อนตัวออก ไปเรื่อยๆจนพ้นบริเวณของบริษัทไคบะท่าทางเย็นชาจึงดูผ่อนคายลง...สำหรับเขาที่นั้นเป็นเหมือน ที่แสดงละครเวที...
“ท่าทางจะเหนื่อยมาเลยนะครับ ท่านเซโตะ”มาฮาโด้ตอนนี้ได้ถอดคาบเลขาหนุ่มผู้เย็นชาพอๆกับผู้เป็นนายออก ถามอย่างเป็นห่วง
“อืม...ก็เหมือนเดิมๆนั้นแหละ ว่าแต่บาคุระ ติดต่อมาบ้างหรือเปล่า”เซโตะตอบพลางถามต่อ
“ไม่มีการติดต่ออะไรมากเลยครับ...”มาฮาโด้ตอบ...ที่ว่าไม่ติดต่อน่ะ ที่จริงแล้วเปล่าเลยมันไม่ใช่...
เพราะบาคุระ หรือก็คือเลขาอีกคนของเซโตะที่ถูกส่งไปทำงานยังต่างประเทศ นับตั้งแต่วันที่ถูกส่งไปอย่าว่าแต่จะไม่โทรเลย 5 เวลา 3 เวลาแรกของหลังกินข้าว 2 เวลาที่เหลือคือ ตอนเช้าโทรมาปลุก และก่อนเข้านอน แต่จะให้รายงานเซโตะไปว่า
‘ธุระที่ เจ้านั่น โทรมาหาผมคือ...ถามว่า นายกินข้าวหรือยัง ฉันเป็นห่วง นายยิ่งตัวผอมๆอยู่ แล้วก็นะมาฮาโด้ตอนนี้ฉันกำลังอยู่กับผู้หญิงล่ะ’ และอื่นๆอีกสารพัดความไร้สาระ
ถ้าขืนเขาตอบไปแบบนี้ดีไม่ดี เจ้านั่นอาจจะหลุดออกจากตำแหน่งของเลขามือซ้ายของท่านเซโตะเป็นแน่...แต่จะว่า ไปทำไมเขาถึงต้องมาคอยเป็นกังวลกับผู้ร่วมงานคนนี้ตลอดเลยนะ...ความคิดฟุ้งซ่านทำให้เจ้าตัวส่ายศีรษะไปมา จนผู้ที่นั่งอยู่ด้านหลังจำต้องถาม
“นาย
“อ่ะ...เอ่อ ไม่มีอะไรครับ ท่านเซโตะ”มาฮาโด้ตอบพลางยิ้มแห้งๆ กับเซโตะที่ยังไงก็ตีหน้าตายรับ
มาฮาโด้จึงหันกลับไปนั่งขับรถต่อ เซโตะเองเหม่อมองออกไปยังนอกรถ ก่อนนัยน์ตาคู่สีน้ำเงินเข้มของเขาสะดุดตาเข้ากับเงาของคนที่คุ้นเคยที่โรงเรียน
นัยน์ตาของเขาเบิกกว้าง ชื่อของคนที่พบอย่างบังเอิญดังขึ้น...โจวโนะอุจิ คาซึยะ!?...นั้นก็เพราะ ภาพที่เขาเห็นคือ โจวโนะอุจิที่รับเงินประมาณปึกนึง จากผู้ชายที่ดูสูงวัย ก่อนจะพากันเข้าไปยังสถานที่ที่มันไม่น่าเป็นไปได้...
โรงแรม... !!เจ้านั่น!?...
เซโตะคิดอยากจะวิ่งตามไปดู แต่ตอนนี้รถกำลังแล่นกันอย่างพลุนพล่าน...ทำให้เขาตัดสินใจลำบาก
แต่เหมือนอะไรบางอย่างทำให้เกิดเหตุ...รถติดไฟแดง...ร่างกายสั่งการเร็วกว่าความคิด...
เซโตะเปิดปะตูรถออก พลางวิ่งตรงเข้าโรงแรมนั้น...โดยไม่สนคำเรียกตามหลัง...
จากมาฮาโด้เลย...
“ท่านเซโตะ!! จะไปไหนน่ะ”
จบบทนำ โปรดติดตามตอนต่อไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กล่าวทักทายกันเหมือนฟิคที่ผ่านๆมา =^= (ยิ้มแบบแปลกๆ)
ขอกล่าวสวัสดิ์ดีทุกท่าน หลังจากหายศีรษะไปนานมาก (แต่ก็มักจะไปปรากฏตัวอยู่ตามฟิคเรื่องอื่นๆ เพียงคอมเม้นต์) ไม่ขอพูดอะไรมากมาย ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องที่...6 แล้วยังก็ขอฝากด้วยนะค่ะ (โค้ง)
PS.เรื่องคำผิด / พลาด / ตก / หล่น /หาย / ขาด /เกิน (ทุกอย่าง) ก็ขออภัยไว้ด้วย
_@#Sleep_Love#@_
Up ‘Date July 23, 2007
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น