คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Climax II :BJin end.
“ ขอโทษครับ ขอโทษครับ ” ผมก้มหัวขอโทษสตาฟทุกคนที่พบระหว่างทางเดินไปห้องซ้อม...
“ นายโอเคขึ้นแล้วใช่มั๊ย ” สตาฟหนึ่งในนั้นถามผม
“ ครับ...ขอโทษนะครับที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง ” ผมก้มหัวลงอีกครั้ง เขาตบไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไรก่อนพูดต่อ
“ ฉันว่าความเป็นห่วงของฉันคงสู้เหล่าฮยองนายไม่ได้หรอก ” พอพูดจบเขาก็เดินจากไปทิ้งผมให้อยู่หน้าประตูห้องซ้อมแต่เพียงผู้เดียว
“ เป็นไง. ” ยุนฮยองฉีกยิ้มดีใจก่อนเอ่ยถามขึ้น
“ ที่ฉันมาช้าเพราะมัวแต่ไปซื้อไอติมอะ ” ถึงแม้มันจะฟังไม่ขึ้นสำหรับการหายตัวไปเกือบสี่ชั่วโมงของผมก็ตาม...แต่ยังไง ผมก็ยังไม่อยากให้ฮยองเป็นห่วงผมอยู่ดี
“ ไม่เป็นไรหรอก นายทำดีแล้วแหละ ” เขายิ้มขึ้นอีกครั้ง “เราไปห้องจินฮวากันเถอะ ”
“ ฮยอง...เอ่อ คือ...”
“ ไม่รู้จะตอบคำถามจินฮวานยังไงหละสิ ” นั่นไง..ผมโดนจับได้เลย
“ ก็ประมานนั้น ”
“ ไม่เป็นไรหรอก...ห้องนั้นเขาเป็นห่วงนายจะแย่อยู่แล้ว ” แล้วยุนฮยองก็ลากผมออกมาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว...
“ ดูซิ ใครมา ” ยุนฮยองพูดอย่างร่าเริงก่อนเดินนำผมเขาไปในห้องที่มีคนที่ผมอยากเจออยู่...เขาอยู่นั่นไง คิมจิฮวาน ประโยคสนทนาที่ทุกท่านจะได้อ่านต่อไปนี้ขอให้นึกถึงอารมณ์ที่แบบเด็กนักเรียนไปทำผิดมาแล้วโดนครูซักไซร้เอาความอยู่นะครับ...มันแบบเดียวกันเลย
“ นายไปไหนมา? ไปทำอะไรมาห๊ะ ” คำถามมากมายถูกยิงรัวออกมาจากปากของคนที่ตัวเล็กกว่า...ดูเหมือนเขาจะเป็นห่วงผมหน้าดู
“ ไปมังวอนจิมาหน่ะ ”
“ เดินไปเอง? ”
“ ป่าว...นั่งแท็กซี่ไป ”
“ ทำไมอะ...”
“ ที่จริงอยากจะไปให้ไกลกว่านี้ด้วยซ้ำ ” ผมพูดแทรกขึ้นทั้งๆที่เขายังถามไม่จบ...
“ นายเบื่อสิ่งที่อยากจะทำอยู่นี้แล้วหรือไง ” ให้ตายเหอะ..ผมแพ้สายตาแบบนี้ของฮยองตัวเล็กข้างหน้าจริงๆ ดวงตาที่แอบบดุผมอยู่นั้นมีความเป็นห่วงลอยว้อนอยู่เต็มไปหมด
“ แล้วทำไมนายถึงกลับมา ” จุนฮเวถามขึ้นมาบ้างหลังจากเงียบมานาน...
“ ก็ข้างนอกมันหนาว ” ผมไม่ได้โกหกนะครับ..ข้างนอกมันหนาวมากจริงๆ แต่หนึ่งเหตุผลหลักที่ทำให้ผมกลับมาจริงๆนั้นก็คือ คนนี้..งะ..ไง
‘อ่าวหายไปไหนแล้วหละ’
ผมวิ่งตามหาคนตัวเล็กกว่าที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้แถบจะทั่วตึก..ตัวเล็กนึดเดียวแต่กลับไวยังกับเสือ ผมเผลอแปปเดียวเองจริงๆ
“ ดงฮยอก...นายเห็นจินฮวานฮยองมั๊ย? ”
“ ไม่นะ..ว่าแต่ นี่นายกลับมาแล้วหรอเนี้ย พวกเราเป็นห่วงแถบแย่เลยรู้มั๊ย ”
“ อือ..ขอโทษนะ ”
“ นายนี่มันจริงๆเลย เอ่อ..บางทีจินฮวานฮยองอาจจะไปหาบ๊อบบี้ก้ได้นะ..ที่ห้องอะ ” ดงฮยอกว่าพลางชี้ไปที่ห้องซ้อมของบ๊อบบี้
“ จริงสิ งั้นไปก่อนนะ ”
อย่างที่ดงฮยอกว่า...จินฮวานอาจจะออกมาบอกคิมบับก็ได้ว่าผมกลับมาแล้ว แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นจินฮวานไม่ได้อยู่ในห้องซ้อมของทีมคิมบับ
‘ คิมบับฮยอง...จินฮวานฮยองมาที่นี้รึป่าว ’
‘ มา แต่ไปแล้วนะ ’
‘ เฮ้ย!! ’
‘ ฉันว่า...นายโดนโกรธเข้าอย่างจังแล้วหละ ’
‘ แล้วตอนนี้เขาอยู่ไหน ’
ผมเร่งฝีเท้าไปยังที่ๆคิบบับบอกนั่นก็คือ...ดาดฟ้า
“ แฮ่ก แฮ่ก คิมจินฮวาน!! ” ผมเรียกคนที่ยืนเกาะกำแพงของดาดฟ้าออกไปเต็มเสียงทั้งๆที่หอบอยู่อย่างนั้น...
“…” เงียบ...ไร้การตอบรับ
“ ฮยอง ” ผมเดินเข้าไปซ้อนข้างหลังของอีกคนพร้อมเอื้อมมือไปเกาะระเบียงเหมือนกัน ‘เป็นการบล็อกคนตัวเล็กไว้ในวงแขนอีกทางนึง’
“…” แต่ก็ยังเงียบ
“ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ” ผมกดจมูดลงบนไหล่ของคนตรงหน้า...
“ รู้ว่าเป็นห่วงแล้วทำทำไม...” จู่ๆคิมจินฮวานก็หันหน้ามาโดยที่ผมแทบไม่ได้ตั้งตัว
ดวงตาที่แดงก่ำนั่น คราบน้ำตาบนแก้มนั่น...ผมละมือข้างนึงออกจากระเบียงมาอยู่ที่ข้างแก้มอีกคน ผมไล่นิ้วโป้งไปตามคราบน้ำตาที่เปื้อนอยู่บนแก้มจนถึงคาง
“ ขอโทษครับ ” สิ้นคำว่าขอโทษน้ำตาของฮยองตัวเล็กของผมก็ไหลลงมาอีกครั้ง...
“ ผมรู้ว่าฮยองก็เหนื่อย อย่าเก็บเรื่องที่แพ้ครั้งที่แล้วมาคิดเลยนะ รวมถึงเรื่องที่ผมหนีไปโดยที่ไม่บอกฮยองด้วย ” ผมปัดผมหน้าที่ตอนนี้แทบจะบังตาอีกคนมิดขึ้นอย่างถะนุถนอม
“ ก็อยู่ๆนายก็หายไปแล้วจะไม่ให้คิดเรื่องได้ยังไง ”
“ หึ หึ ” คำตอบของอีกคนเรียกรอยยิ้มจากปากของผมไม่ยาก...หลังจากที่จินฮวานได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของผมเขาก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา จนเราสองคนมองหน้ากันในองศาที่มองเห็นอีกคนตรงหน้าชัดเจน
“ สนุกมากรึไง? ” อีกคนถามผมอย่างเอาเรื่อง
“ ป่าว...แค่รู้สึกขอบคุณ ”
“ หื้ม? ”
“ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะฮยอง...ต่อจากนี้จะไม่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้วหละ ”
“ เอ่อ รู้ตัวก็ดะ..”
แล้วเสียงของ คิม จินฮวานของผมก็ถูกผมกลืนหายเข้าไปในลำคอ...ผมกดริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางของอีกคนก่อนที่จะค่อยๆดันเขาเข้าไปติดกำแพงดาดฟ้าที่อยู่ด้านหลังของเขา จูบนี้ไม่ได้เร้าร้อนรุนแรงและไม่ได้ให้ความรู้สึกตื่นเต้นเหมือนตอนที่ผมแร็ปบนเวที Show Me The Money3 แต่มันเป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิตของผม จูบที่อยากทำให้คนตรงหน้ารู้สึกถึงความรู้สึกที่ผมอยากจะขอบคุณเขา...ขอบคุณที่เป็นห่วงผม...ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างผม และ ขอบคุณที่รักผมมาตลอดไม่ว่าผมจะเป็นอย่างไร...
เหมือนมันเป็นช่วงเวลาที่ยาวนาน...ทุกสัมผัสมันสอดคลองกันจนผมแทบไม่อยากผลักออก คิมจินฮวานเลื่อนมือขึ้นมากำแขนเสื้อของผมแน่นก่อนที่จะเอียงหน้าให้สัมผัสของผมได้เข้าลึกกว่าเดิม ผมยกมือขึ้นมากดท้ายทอยของเขาเข้ามาให้เราได้ใกล้กันมาขึ้นไปอีกก่อนจะตอบรับสัมผัสที่เขาส่งมาให้เมื่อซักครู่...
“ อื้อ..” มือที่กำแขนเสื้อผมเมื่อกี้เลื่อนมาออกแรงผลักที่หน้าอกของผม ก่อนที่ผมจะยอมถอนริมฝีปากออกมา...
“ เดี๋ยวมีคนมาเห็น ”
“ จะมีใครออกมาเห็นอีกล่ะ..นี้มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ ”
“ ก็เดี๋ย-ว...อื้อ...” ผมก็คงไม่รอให้พูดจบประโยค ขืนพูดจบก็ไม่ได้จูบอีกพอดี ‘ขออีกหน่อยละกันนะฮยอง’ ผมกดริมฝีปากลงไปแตะบนริมฝีปากเรียวนั่นอีกครั้ง ย้ำนะครับว่าแค่ แตะ จริงๆ
“ ย๊า!! คิมฮันบิน ” ตัวเล็กค้อนตาควับขึ้นมาใส่ผมทันที..
“ หื้ม? ” ผมเอียงหน้ายักคิ้วเป็นเชิงถามก่อนจะโอบไหล่อีกคนให้หันหน้าออกไปทางระเบียงดาดฟ้าด้วยกัน...
“ ทำไมไม่ฟังฉันให้จบก่อนห๊ะ ”
“ ถ้าพูดจบ...แล้วจะยอมให้จูบรึไง? ”
“ นายนี่มัน!!...”
“ ชู้ววว~ อย่าเสียงดังดิฮยอง อายกระต่ายบนนั้นบ้าง ” ผมโต้คนที่กำลังจะเถียงกลับพลางชี้นิ้วไปที่ดวงจันทร์ทรงกลมโต
“ ย๊า!! ถ้าจะอาย มันก็ควรอายตั้งแต่..มะ..เมื่อกี้แล้วปะ ” คิมจินฮวานจงใจลงเสียงประโยคหลังลง
“ ห๊ะ..อะไรนะ ตั้งแต่ไหนนะ ” ผมลองแกล้งแหย่กลับ
“ เมื่อกี้ ” แต่เสียงก็ยังเบาเหมือนเดิม
“ ตั้งแต่เมื่อกี้? เมื่อกี้ยังไงหรอ? แบบนี้ปะ...จุ๊บ ” ผมไปประทับริมฝีปากอีกครั้งด้วยความไวแสง ก่อนที่จะ...
“ ย๊า!! ฮันบินมานี่เลยนะ คนชอบฉวยโอกาส ” ก่อนที่จะวิ่งสิครับ แหม่..ใครจะไปอยู่ให้ดดนเอาคืนหละ
จากนั้นก็เป็นมหกรรม วิ่งก่อนกลับหอกันครับ วิ่งจนเหงื่อแตกกันเลยที่เดียว
ในมุมของคนที่กำลังแอบมองอยู่...
“ นี่ฮยอง...เขาเรียกว่าเสียมารยาทปะมาแอบดูคนอื่นเขาสวีตกัน ” ดงฮยอกหันไปถามบ็อบบี้
“ คนอื่นที่ไหนกัน นั่นก็ฮันบิน นั่นก็จินฮวานฮยอง ”
“ มันก็จริง...งั้นถือว่าไม่เสียมารยาทละกันเนอะ ”
“ ฮยอง ฮยอง เงียบๆกันหน่อยได้ปะ เดี๋ยวก็โดนจับได้กันพอดี ” พอจุนฮเวได้ยินบ็อบกับดงฮยองหัวเราะคิกคักกันเริ่มเสียงดังก็เลยได้ตักเตือนไปในฐานะมักเน่..
“ นายก็เหมือนกัน...ไหนตอนแรกบอกว่าไม่ขึ้นมาไง ” ยุนฮยองถาม
“ ก็อยู่ข้างล่างแล้วมันเหงานี่ ”
“ เฮ้ย!! แล้วนายบอกเด็กใหม่สามคนว่าไงเนี้ย ” ดงฮยอกที่พึ่งคิดได้ว่าเมื่อกี้ทิ้งจุนฮเวให้อยู่กับสามคนนั้นถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ ก็แค่บอกไปว่า วันนี้พวกนายกลับหอไปก่อนได้เลยนะ ฉันมีนัดดูหนังโรแมนติก ” พอจุนฮเวพูดจบเสียงหัวเราะคิกคักของเหล่าเมมเบอร์ที่ชวนกันมาเป็นถ่ำมองก็ดังขึ้น ไม่ต่างจาก...
‘ ย๊า!! ฉันบอกให้นายหยุดอยู่ตรงนั้นไง ’
‘ ม่ายหยุด แน่จริงฮยองก็วิ่งให้ทันดิ ’
‘ นี่ คิมฮันบิน!!! ’
...............................................................................................................................................................................................................
ปล1. อยากเห็นฮันบินมุ้งมิ้งกับพี่จินบ่อยๆจริงๆ อิอิ ไรต์ชอบฮันบินตอนมุ้งมิ้งฟุดๆ >/////<
ปล2. เมื่อวานดู M&M ล่าสุด ขนาดฟังไม่รู้เรื่องนี้ยังน้ำตาแถบร่วงเลยอะ ถ้าซับมาเต็มนี้คือมีตายกันไปข้าง งื้อ~~~~ T^T
ความคิดเห็น