คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 04-heaven
“ไม่ได้ / อย่า!” อยู่ๆเสียงของเทพอูรีเอลกับกาบริเอลก็ดังขึ้นพร้อมกันอย่างตื่นตลก นัยน์ตาสีทองสง่าที่ไม่เคยต้องเกรงกลัวใครของมหาเทพหันมาจ้องทั้งสองสลับไปมา
“มีอะไรที่เราไม่รู้หรือไม่” มิคาเอลถาม พยายามจับผิดสหายร่วมบิดา
“ให้เขาลงไปเถอะน่า ให้เขาเปิดตาบ้างว่าโลกเปลี่ยนไปแค่ไหน” ราฟาเอลพูดกลั้วหัวเราะ ยืนมองโต๊ะประชุมเบื้องหน้าด้วยสายตาเหยียดๆ
“ข้างล่างนั่น..โลกมนุษย์...มีอะไรที่พวกท่านรู้กันอยู่สามตน?” ยาริเอลพูดเสียงแข็งขึ้นมาทันที เหมือน เห็นว่ามหาเทพที่ตนนับถือสุดหัวใจกำลังโดนทำให้เป็นตัวตลกโดยเทพทั้งสามองค์
“สามตน?” คำพูดของยาริเอลทำให้ราฟาเอลย้อนเสียงสูงเหมือนเห็นเป็นเรื่องตลก ในขณะที่นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างของกาบริเอลและนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของอูริเอลกำลังพยายามจ้องไปเพื่อปรามคำพูดต่างๆที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากเทพผู้รักษา
“ไปถามเทพชั้นล่างที่สุดยังรู้เลย ท่านยาริเอล” ราฟาเอลพูดกลั้วหัวเราะราวปรามาสเทพที่ตนเห็นว่ายังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม..เทพอายุน้อยที่ไม่มีอะไรเพียงพอจะสามารถยืนในตำแหน่งเดียวกับตนและสมาชิกคนอื่นได้เลย
..ยกเว้นก็แต่ เรื่องที่ ฟังคำสั่งของมิคาเอลแบบไม่เคยขัดไม่เคยสงสัย..เรื่องนั้นเรื่องเดียว
“ข้าก็รู้” อยู่ๆเทพรากูเอล เทพเพียงหนึ่งที่เพิ่งปริปากครั้งแรกในที่ประชุมก็เอ่ยขึ้น ก่อนหันไปถามความเห็นของเทพที่นั่งข้างๆ ‘เทพซารีเอล’ “ท่านก็รู้เหมือนข้าสินะ ซารีเอล ”
“เรื่องแบบนั้นก็มีบ้าง..” ซารีเอลเอามือประสานไว้ที่ตัก นัยน์ตาผลุบลงมองมือที่ประสานกันของตัวเอง “แบบตอนเรื่องโนอาใช่ไหม..เทพองค์ไหนลงไปก็..ไม่ได้กลับขึ้นมา”
“ยกเว้นกาบริเอล” รากูเอลยิ้มให้เทพส่งสารพร้อมก้มหัวลงให้เกียรติเล็กน้อย รอยยิ้มของเทพแห่งคำพูด ความถูกต้อง ความยุติธรรมทำให้คนในห้องหายใจปลอดโปร่งขึ้นเล็กน้อย มีเพียงแต่เทพกาบริเอลที่เพียงหลบสายตาทุกตนที่มองมา
“แต่ครั้งนี้ก็แค่เศษเสี้ยวของเรื่องโนอา ลูกน้องข้าก็กลับมาได้ทุกตน” เทพซารีเอลบอกแทรกพร้อมยักไหล่เบาๆเหมือนจะบอกว่า ไม่ใช่สิ่งน่ากังวล
“เรื่องตอนเรือโนอานั่นหรือ?” ยาริเอลเอ่ยถาม เขาเกิดไม่ทันเรื่องตอนนั้น แต่แน่นอนใครก็ย่อมรู้ โดย แผ่นกระดาษที่ถูกบันทึกเรื่องราวด้วยเทพอูรีเอล ซึ่งถูกใช้สอนในชั้นเรียนต่อมาจนถึงปัจจุบัน
“โลกมนุษย์ถึงกลียุคอีกแล้ว” รากูเอลสรุป “ท่านอูรีเอลที่เห็นเหตุการ์ณทุกอย่างและท่านกาบริเอลที่ได้ลงไปสัมผัส คงเกรงว่า ท่านมิคาเอลจะรับไม่ไหวกระมั้ง การสูญเสียมหาเทพจะเป็นสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด”
“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วง แต่เราไม่เป็นไร เรายังยืนยันคำเดิมที่จะลงไปโลกมนุษย์...สิ่งที่ลูซิเฟอร์ตามหาอยู่ที่นั่นแน่” เมื่อมหาเทพยืนยันแล้วใครจะกล้าขัดประสงค์
เทพแห่งการปกป้องซารีเอลเลื่อนมือขึ้นมาประสานกับบนโต๊ะแทนตัก “’งั้นส่งข่าวกลับมาด้วย แล้วถ้าคิดว่าตนไม่ไหวกลับมาทันที เข้าใจไหมมหาเทพมิคาเอล อย่าเดินข้ามเส้นไป ข้ากลัวเหลือเกินว่าท่านจะไม่ได้กลับมา...ตอนเรือโนอา ทำให้เราเสียหนึ่งในอัครทูตสวรรค์คนหนึ่งไป เรมีเอลเทพแห่งความจริง..ข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีก”
เรมีเอล ชื่อที่ทำให้ทุกคนคิดถึง ยกเว้น ยาริเอล เขาไม่เคยรู้จัก ที่เขาได้ที่นั่งในนี้ ก็เพราะ ที่นั่งหนึ่งว่างขึ้นมา เขารู้ว่าเทพองค์ก่อนหน้านั้นชื่อเรมีเอล แต่ไม่เคยรู้เลยว่า เทพเรมีเอลหายไปไหน เพิ่งจะได้รู้ก็วันนี้เอง..
“เราจะจำคำพูดท่านไว้ ซารีเอล” มหาเทพมิคาเอลรับปาก “แต่ท่านอย่าห่วงเลย เราไม่ทรยศพระบิดาหรอก”
“ข้าไม่ได้กังวลเรื่องนั้นหรอกมหาเทพ” เทพซารีเอลบอก ส่ายหัวน้อยๆปฏิเสธ ใครจะหาญกล้าคิดเช่นนั้นกันไม่ใช่ตัวเขาแน่ “ข้ากังวลว่าท่านหายสาบสูญเหมือนเรมีเอล แล้ว ชื่อข้าจะถูกสลักบนดาบแทนท่านน่ะสิ”
มหาเทพมิคาเอลยิ้มให้มิตรเพียงไม่กี่คนที่สามารถประดาบได้อย่างเต็มความสามารถโดยไม่ต้องออมกำลังไว้เพียงนิด ก็คงจริงดั่งที่ซารีเอลกล่าว หากเขาหายสาบสูญไป ผู้ที่มีสิทธิ์จะได้ตำแหน่งจอมทัพคงไม่พ้นซารีเอล
“งั้นเลิกประชุมแค่นี้แล้วกัน” มหาเทพมิคาเอลเอ่ย ก่อนทิ้งท้ายให้ทุกตนในห้องสบายใจ “เราจะส่งข่าวมาแม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ตาม แล้ว เราก็จะไม่ฝืนด้วยหากเจอกับอะไรที่เราจัดการเองไม่ได้”
ร่างสูงสง่าแต่กลับดูอ่อนเยาว์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ผมสีทองหยักศกเล็กน้อยยิ่งขับดวงหน้านั้นให้แม้แต่เทพด้วยกันก็ยังอดชื่นชมไม่ได้ ว่ากันว่า ไม่มีใครมีใบหน้าที่งดงามกว่ามหาเทพมิคาเอลอีกแล้ว ใบหน้านั้นยิ้มให้ทุกตน ทว่ามีเพียงอูรีเอลและกาบริเอลเท่านั้นที่ได้แต่ฝืนยิ้มตอบกลับไป แต่ ในใจกลับเกรงว่า รอยยิ้มบนดวงหน้ามหาเทพมิคาเอลผู้เป็นสหายจะสูญหายไปตลอดกาล..
“ไม่มีเจ้าคอยปรามข้า สงสัยทุกตนคงปวดหัวเพราะข้าแย่” ราฟาเอลที่ยืนอยู่หน้าประตูเอ่ยเมื่อมหาเทพมิคาเอลเดินผ่าน
“งั้นท่านก็ช่วยทำตัวดีจนกว่าเราจะกลับมาก็แล้วกัน” มิคาเอลเอ่ย น้ำเสียงคล้ายๆกับเอ่ยหยอกมากกว่าจะขอร้องหรือรับสั่ง
“ข้าจะพยายาม ว่าแต่เจ้ารีบๆกลับมาก็แล้วกัน ข้าไม่สัญญาหรอกนะ ว่าข้าจะทำได้นานน่ะ” บางทีอาจมีเพียงราฟาเอลคนเดียวที่เรียกมหาเทพมิคาเอลว่าเจ้า แต่นั่นก็ดูเหมือนไม่ได้เป็นเรื่องเลวร้ายจนใครจะกล้าติ อาจเป็นเพราะ ตัวมิคาเอลก็แลดูจะพอใจมากกว่าที่ทุกตนจะยกย่องเขากันหมด
มิคาเอลเปิดประตูเดินออกไป ทุกตนล้วนมองแผ่นหลังที่หายไปกับบานประตู ..บางครั้งพวกเขาอาจห่วงมหาเทพเกินไปก็ได้ หากพูดไปมิคาเอลอายุมากกว่าพวกเขาทุกตนเสียอีก..
..และอย่างน้อยสิ่งที่ทุกตนมั่นใจก็คือ มิคาเอลอาจจะเป็นผู้เดียวที่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะยืนอยู่ฝั่งเดียวกับพระเจ้า...
แต่แน่หรือ? ทุกตนก็ล้วนสงสัย
“รอเดี๋ยว ท่านมิคาเอล” ยาริเอลรีบลุกขึ้นตามหลังมหาเทพมิคาเอลไปอย่างรีบร้อน จนชนกับเทพราฟาเอลที่ยังคงยืนจองที่หน้าประตู
“ไม่ขอโทษหรอ?” ราฟาเอลถามยิ้มๆเมื่อเห็นเทพที่อายุน้อยกว่าตนมองตาขวางๆไม่ยอมเอ่ยขอโทษ
“ท่านมาขวางทางข้าทำไมล่ะ?” ยาริเอลบอก ก่อนพลักประตูวิ่งออกไป
“ไอ้หนูนี่ เมื่อก่อนน่ารักกว่าเยอะ” ราฟาเอลแค่นเสียงคล้ายบอกกับตัวเองมากกว่าคนอื่น ก่อนขยี้ผมสีทองของตัวเองอย่างหัวเสีย
“มหาเทพกับเจ้าตัวยุ่งออกไปแล้ว..แต่ดูเหมือนพวกท่านยังไม่คิดจะลุกออกไปนะ ซารีเอล รากูเอล” ราฟาเอลเอ่ยลองเชิง เขาไม่แปลกใจกับอูรีเอลสักเท่าไร เขากับอูรีเอลคงมีเรื่องต้องพูดกัน แม้นัยน์ตาสีมรกตจะเผลอเหลือบมองกาบริเอลไม่ได้ เขาเป็นคนที่เทพแห่งการรักษาราฟาเอลคิดว่าควรถามหลายๆเรื่อง แต่ไม่มีสักครั้งที่กาบริเอลจะเปิดโอกาสให้ถาม..หรืออาจเป็นเพราะทุกตนไม่กล้าถามก็ได้
“ข้าว่าพวกท่านมีความลับนะ” เทพแห่งการปกป้องพูดแม้น้ำเสียงดูสบายๆแต่ก็เป็นคำถามที่ดูเหมือนจะข่มขู่ไปในตัว “อย่างเช่น..ดูเหมือนจะมีแค่ข้ากับรากูเอลและยาริเอลเท่านั้นนะที่คิดว่าลูซิเฟอร์เป็นศัตรู..ส่วนสำหรับมหาเทพข้าไม่กล้าพูดหรอก”
ก่อนได้รับความเงียบเป็นคำตอบ เทพแห่งการปกป้องก็เอ่ยต่อพร้อมหันไปสบตาสีเขียวมรกตของเทพราฟาเอล “ข้าว่าท่านคงอยากจะพูดว่า ‘สำหรับข้าไม่คิดว่าหมอนั่นเป็นศัตรู’ ตอนข้าค้านว่าลูซิเฟอร์หาได้ไม่น่ากังวลสินะ” ก่อนหน้าของซามีเอลจะก้มลงต่ำ เอ่ยแก้สิ่งที่พูดไปให้ถูกต้อง ”ไม่สิ..ท่านคงจะพูดออกมาแล้วถ้าท่านอูรีเอลไม่อยากให้มันหลุดออกมา”
“ดูเหมือนจะมีแต่ มิคาเอลกับไอ้หนูยาริเอลสินะ ที่มองไม่เห็น?” ราฟาเอลถามแบบสรุปอย่างรู้สึกว่าตัวเองโง่เหลือเกิน..การกระทำทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาเทพทุกตนหมดอย่างนั้นหรือ? เขาดูง่ายขนาดนั้นเชียว
“ไม่..มหาเทพ” รากูเอลเกริ่นขึ้นมาหลังเทพแห่งการรักษาเอ่ยจบ
“มิคาเอลก็เห็นสินะ” อูรีเอลรำพึง มือยังคงประสานไว้บนโต๊ะ..เรื่องนี้ชักมีเรื่องเสี่ยงเพิ่มขึ้นมาเรื่อยๆ..
“เขาเห็นอยู่แล้ว” กาบริเอลเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกที่มิคาเอลออกไป นัยน์ตาสีฟ้ากระจ่างเหมือนท้องฟ้าที่เพิ่งผ่านพายุเหม่อมองไปข้างหน้าแบบไม่เจาะจงว่ามองอะไร “ข้าถึงกลัว..ยิ่งไม่มีใครเดาใจเขาออก ข้ายิ่งกลัว..ข้าพูดได้เหมือนกับทุกตนว่า มิคาเอลไม่หักหลังพระเจ้า แต่ข้าไม่แน่ใจว่ารวมถึงเรื่องของพี่ชายเพียงตนเดียว ‘ลูซิเอล’ ”
น้ำเสียงที่มักได้ยินเวลาได้ยินข่าวดีของเทพแห่งการส่งสาร บัดนี้ หากเป็นสาร ก็เป็นสารที่ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม ทำให้ทุกตนเริ่มหวั่นใจ..หวั่นใจจนไม่มีใครคิดที่จะแก้ชื่อนั้นให้เป็น ‘ลูซิเฟอร์’
หากแต่มันยิ่งเพิ่มความน่ากังวลด้วยคำพูดของรากูเอลเทพแห่งคำพูด
“และหากคำว่าไม่หักหลังพระบิดาในความคิดมหาเทพคือไม่หันดาบเข้าใส่พระบิดา...มหาเทพก็ไม่คิดว่าลูซิเฟอร์ผิดสินะ..”
++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น