คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01-Sin
“ซิน” มาม่าซังของร้านโสเภณีสุดหัวมุมถนนในย่านเริงรมย์เรียกหาเด็กสาวลูกจ้างร่างสูงเพรียวลมเกินกว่าจะเรียกว่าหุ่นดี เธอมีผมสีดำหยักศกยาวไปถึงสะโพก ผิวขาวค่อนไปทางซีดมากกว่ามีน้ำนวล นัยน์ตาสีควันดูกลืนไปกับสีผิวซีด แต่กระนั้นไม่ว่ามองผ่านๆหรือพินิจก็เรียกได้ว่าเด็กสาวหน้าตาดีไม่น้อยแม้จะไม่มีเสน่ห์จับใจผู้คนให้หันมามองก็ตาม
“คะ?” ซินขานรับ เธอยังไม่บรรลุนิติภาวะและมาม่าซังก็ยังไม่อนุญาติให้เธอทำงานแบบนั้นในร้านเพราะกลัวมีปัญหา เธอเลยเป็นเด็กรับแขกหน้าร้าน กับ ใช้งานเล็กๆน้อยๆทั่วไป แต่กระนั้น เธอก็ไม่สามารถรักษาความบริสุทธิ์ไว้ได้ ในย่านอย่างนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะรักษาความบริสุทธิ์ไว้แม้จะไม่ได้ทำงานโลกีย์อย่างว่าก็ตาม
ความรัก ความอ่อนแอ ความหลงใหล ความหลอกลวง ความเสเพล สิ่งโลกีย์ เกลื่อนไปทั่วเมือง ใต้ท้องฟ้าสีขุ่นมัว
“ปีนี้อายุเท่าไร”มาม่าซังถาม หล่อนเป็นคนสวยแต่สวยแบบมีอายุ เป็นคนผิวสีไม่ถึงกับนิโกรแต่ออกไปทางสีน้ำตาลแทน แล้วก็เหมือนหลายๆที่ ที่มาม่าซังต้องเคยทำงานขายตัวมาก่อนอย่างไม่มีข้อสงสัย
“16 ค่ะ” ซินตอบ เด็กสาวกำลังจัดโต๊ะที่ระเกะระกะ ผลเกินจากรุ่นพี่เธอคนหนึ่งเสน่ห์แรงเป็นพิเศษ จนมีผู้ชายทะเลาะกันเพื่อให้ได้มา
“อยากทำงานไหม” มาม่าซังถาม และก็รู้กันว่า งานคือขายตัว เด็กสาวคิดอยู่แล้วว่ามาม่าของเธอต้องถามเพราะเมื่อไม่นานมานี้เพิ่งได้ยินกฎหมายใหม่ว่าอนุญาตให้เด็กอายุ 15 ขายตัวอย่างถูกกฎหมาย
..โลกกำลังเน่าเฟะลงเรื่อยๆ..เด็กสาวคิด รู้สึกอยากส่ายหัวเบาๆแบบระอา
“แล้วแต่มาม่าซังค่ะ หนูยังไงก็ได้”ซินตอบ สำหรับเด็กสาวเงินเยอะขึ้นก็ดี เธออาจได้ย้ายออกจากที่พักแคบๆโทรมๆ กินอิ่มท้องทุกมื้อ แต่ทุกวันนี้ก็ดีพออยู่พอกินประทังชีวิต สำหรับเธอเองก็ไม่ได้เป็นสาวบริสุทธิ์อยู่แล้ว คิดๆไปก็เหมือนไม่มีอะไรจะเสีย ยิ่งขายตัวภายใต้ร้านมาม่าซังแล้วด้วย ไม่ต้องห่วงว่าจะเจอกับลูกค้าแย่ๆ .. หรือจะมีโรคร้ายแรงติดมา
แต่กระนั้น..ชีวิตก็ยังไม่แย่พอที่จะทำให้ตัวเด็กสาวรู้สึกมันเป็นโอกาสทองพร้อมจะกระโดดเข้าไปอย่างไม่ลังเล..เธอก็ยังมีกินมีที่นอน ดีกว่าคนหลายๆคนในเมืองมากมาย
“แน่ใจ?” เสียงนั้นถามย้ำ เด็กสาวได้แต่พยักหน้าให้ไป
จะอะไร เธอก็เป็นเธอ..เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดและโตขึ้นมากับเมืองที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่โสเภณีกับคนติดยา..คนชกกัน ทะเลาะวิวาท เสียงยิงปืน เหมือนกับเป็นเรื่องในชีวิตประจำวันที่ไม่ได้เห็นไม่ได้ยินแล้วจะแปลกใจ
“งั้นวันนี้กลับไปเถอะ” มาม่าซังบอก เหมือนเห็นโต๊ะทั้งหลายเข้าที่เข้าทางแล้ว ซินก้มหัวเล็กน้อยเป็นการขอบคุณและขออนุญาตกลับ ก่อนคว้าเสื้อคลุมแขนยาวสีน้ำตาลเข้มขึ้นใส่ แต่ เท้าของเด็กสาวยังไม่ทันก้าวข้ามประตู มือแค่พลักแง้มประตู ผู้เป็นเจ้านายก็เอ่ยปากบอกลูกจ้างที่ทำงานกันมานาน “ฉันอยากให้เธอเลือกเอง เรื่องแบบนี้มีคนเสียใจนักต่อนักแล้ว“
เด็กสาวเอี้ยวตัวมาทั้งๆมือยังแง้มประตูค้างไว้ ผงกหัวน้อยๆเป็นการขอบคุณ “จะเอาไปคิดดูแล้วกันค่ะ”
ก่อนร่างสูงเพรียวจะเดินออกไปจากร้านหัวมุมถนนที่ยังเปิดไฟสว่างโล่ง
++++++++++++
ซินเดินผ่านถนนที่เต็มไปด้วยแสงไฟของโรงแรม ม่านรูด บาร์ คลับต่างๆ รถยนต์มากมายที่วิ่งกันเต็มท้องถนนไม่เคยขาด ผู้หญิงที่ยืนกันเป็นกลุ่มๆทั่วท้องถนนคอยลูกค้ามาซื้อ .. เธอไม่เคยเห็นอะไรที่ต่างจากนี้ ทั้งชีวิตเธอเห็นแต่ภาพแบบนี้ ซินเกิดในบ้านเช่าโทรมๆแห่งหนึ่งในสลัมใกล้ๆย่านนี้โดยไม่มีแม้แต่หมอทำคลอด เกิดมาได้ยังไม่ทันหายใจรับอากาศของโลก แม่ที่คลอดเธอออกมาก็ตาย จากนั้น เธอก็ถูกส่งเข้าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เด็กสาวเดินเลี้ยวเข้าไปในตรอกมืดๆ กลิ่นขยะกับน้ำเน่าโชยออกมา เธอเปิดประตูเก่าๆใกล้พังเข้าไป มีชายแก่ๆคนหนึ่งนั่งหลับอยู่ที่เค้าเตอร์ ซินเลือกที่จะไม่ส่งเสียงเดินไปขึ้นบันไดข้างๆเค้าเตอร์เพื่อขึ้นไปชั้นสองแทน ก่อนหยุดที่หน้าประตูแรกตรงข้ามกับบันไดพอดี ก่อนคลำไปที่กระเป๋าเสื้อคลุมแล้วหยิบกุญแจสีเงินขึ้นมาไขประตู เปิดเข้าไปในห้องโทรมๆขนาดเล็ก มีหน้าต่างเหล็กดัดบานเดียวอยู่หัวห้อง มีเตียงนอนโทรมๆ เสื้อผ้ากองกระจัดกระจาย โต๊ะทรงเตี้ยแบบไม่ต้องมีเก้าอี้วางของกินเหลือๆไว้ มีโซฟาเก่าๆกับพัดลมอีกเครื่องจ่อเตียงนอนไว้ มุมห้องใกล้กับประตูมีห้องน้ำเล็กๆสกปรก
ซินเลื่อนมือไปเปิดไฟข้างประตูที่ตรงข้ามกับห้องน้ำอย่างเคยชิน แล้วเดินไปกดเปิดพัดลมตั้งพื้นหน้าเตียงนอน ก่อนล้มตัวลงบนเตียง นัยน์ตาสีเทาควันเหม่อมองเพดานที่ฉาบไปด้วยแสงจากดวงไฟสีส้มหม่นๆ
…เด็กอายุ 15 ขายตัวได้งั้นหรอ บ้าจริงในหลายๆความหมายหลายๆเหตุผลซะด้วย...
ต่อไปหลงมีโสเภณีปลดระวางมากมายเกลื่อนถนนเพราะขายเรือนร่างไม่ออกเพราะโสเภณีรุ่นๆ จนยอมพลีกายด้วยบุหรี่สักซอง เหล้าสักขวด กัญชาสักมวณ..หรือบางทีอาจจะแค่ข้าวสักชาม
++++++++++++++++++
ความคิดเห็น