[ Fic BTS ] | Death or Love | (JINKOOK) ตายแลกรัก.

ลำดับตอนที่ #13 : R.I.P

CRYSTAL CLEAR

                         chaptar 13

 






 -R.I.P-

สายลมที่พัดผ่านยามเย็นมันทำให้รู้สึกดี กระแสน้ำที่ไหลไปตามแม่น้ำ มองดูแล้วมันสบายใจ แสงตะวันที่ใกล้จะลับตาลงมันส่องแสงสีส้มเหลืองดูอร่ามตา

จองกุกยืนอยู่บนฝั่งที่มีรั้วกั้นไม่ให้ลงน้ำถอนหายใจยาวออกมา รู้สึกผ่อนคลายก็จริง แต่ไม่สบายใจเอาเสียเลย ที่เหตุการณ์มันเป็นแบบนี้ เขารู้สึกผิดมากกับนากิ ผิดหวังกับตัวเองที่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป

“เลิกคิดมากได้แล้ว” มือหนาของจินวางลงบนหัวของจองกุกและขยี้เบาๆ

“ผมเกลียดพี่อยู่นะ”

“ไม่เอา กูขี้เกียจง้อ”

“พี่เคยง้อผมสักทีไหน ?” ว่าจบจองกุกก็เดินหนีแต่ขาวยาวของจินก็ดักจองกุกให้หยุดชะงักไว้ก่อน

“แล้วจะเอาไงต่อ”

“ก็..คงต้องไปขอโทษนากิ” จองกุกถอนหายใจอีกครั้ง จินส่ายหัวเบาๆแล้วประคองหน้าน้องเงยขึ้นก่อนจะค่อยๆจูบลงไปที่หน้าผากมนๆของน้อง

จองกุกหัวใจเต้นแรงอีกครั้งที่พี่จินทำแบบนี้

“ค่อยๆคิดนะ กูอยู่ข้างๆมึงเสมอ ตัวเล็ก” จินยิ้มมุมปาก แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จองกุกเรื่อยๆ..เรื่อยๆ ลมหายใจของทั้งสองตอนนี้มันสัมผัสกันใกล้เกินไปแล้ว

“พี่จินบ้า !!” จองกุกดันแผงอกจินให้ออกห่างก่อนจะวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดจะรอพี่จินเลยแม้แต่น้อย

พี่จิน คนบ้า... -////- !!

จินเองก็ได้แต่ขำกับท่าทางเขินเกินจริงของจองกุก เขายิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆ  แต่เชาก็ต้องหุบยิ้มลง..

ใบหน้าหล่อที่ยิ้มกว้างกลับเปลี่ยนไป.. แววตาของจินส่อแววเศร้าลงเขาถอนหายใจ ก่อนจะหันไปมองพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าลงไป

มันกลายเป็นสีเทาและดำ..

ไม่รู้ว่าเขาจะยิ้มแบบนี้กับจองกุกได้อีกนานแค่ไหน..?

ริรินพ่นควันบุหรี่ออกมากแรงๆ เธอรู้เรื่องที่นากิขัดขว้างจองกุกไม่ให้กินแซนวิชนั้นแล้ว

แกเกิดมาทำไมวะ นากิ อิเด็กเหลือขอ !! เพราะแกเกิดมาแท้ๆ ฉันเลยต้องสูญเสียทุกอย่าง ใช้ชีวิตตัวคนเดียว โธ่เว้ย !!!!

นิ้วเรียวเหวี่ยงม้วนบุหรี่ลงพื้นแรงๆ เธอรู้สึกทางทุกอย่างมันตันหมด ที่ตัวเองต้องเป็นแบบนี้เพราะนากิคนเดียว..

ในเมื่อเกลียดมันนักก็ฆ่ามันทิ้งสิ

ความคิดทรามๆที่แวบเข้ามาในหัว มันทำให้เธอผุดยิ้มขึ้นมา

ถ้าแกตายก็จบนากิ..

10 : 11

กลิ่นกาแฟอบอวนไปทั่วร้าน แอร์เย็นๆปะทะผิวกายของคนตัวเอง จองกุกยกชาเขียวปั่นขึ้นมาดูด เขามองดูนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา เขามองไปที่ประตูหน้าร้านเหมือนรอใครสักคน

จะมามั้ยนะ ?

กริ๊งๆ

เสียงกระดิ่งประตูร้านดังขึ้น หญิงสาวร่างเล็กปรากฏตัวขึ้น จองกุกคลียิ้มออกมาบางๆ เธอสอดสายตามองหาใครสักคนแล้วก็เห็น..จองกุก

เธอยิ้มอย่างอ่อนล้าก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของจองกุก

“หวัดดี..นากิ”

“หวัดดีจ๊ะ” เธอยิ้มหวานออกมาแล้วสั่งลาเต้กับพนักงานแล้วหันมาสนใจจองกุกอีกครั้งนึง

“นากิ  แก้มเธอหายรึยัง” ถามด้วยความห่วงใยจากใจจริง

“ก็..ยังเจ็บๆ อยู่นะ มือนายหนักมากเลยนะ” เธอลูบแก้มตัวเองเบาๆแล้วแสร้งหัวเราออกมาเบาๆเพื่อไม่ให้เจองกุกรู้สึกผิด

“เรา..ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”

“เป็นเรา เราก็ทำแบบนี้จองกุกนะ อย่าคิดมากเลย” นากิยื่นมือไปจับแก้มจองกุกเบาๆ

“วันนี้เลี้ยงนะ ห้ามจ่าย”

“5555  โอเคๆได้ๆ นี่จองกุก”

“หื้ม ?”

“เราชอบพี่จิน”

จองกุกวางแก้วชาเขียวลง แล้วสบตาขึ้นกับนากิ มือจองกุกกำแน่น

“...”

“เห้ย ล้อเล่น 555555 นี่ซีเรียสขนาดนั้นเลยหรอ”

“นากิอ่ะ อย่าทำให้เราตกใจดิ ไม่สนุกนะ” จองกุกยู่ปาก แล้วถอนหายใจโล่งอกเหมือนเด็กน้อยที่ชอบงอแงเอาแต่ใจ แต่สีหน้าอย่างงี้ทำให้นากิหลุดหัวเราะออกมา

การสนทนาก็ทั้งคู่ก็จบลงได้ด้วยดีในที่สุด ต้องยอมรับเลยว่านากิเองเล่นละครได้เนียนซะยิ่งกว่าเนียน เล่นเอาจองกุกเลือดขึ้นหน้าขนาดนี้ นับถือแอตติ้งเนอะ

นากิก้าวขาขึ้นรถประจำทาง เธอโบกมือลาจองกุกที่ยืนยิ้มกว้างให้ตนอยู่หน้าร้าน

รอยยิ้มที่บริสุทธิ์แบบนั้น.. นากิทำร้ายไม่ลงหรอก..

ใช่ นากิชอบพี่จิน

ชอบมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ก่อนที่จองกุกจะย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านกับพี่จินซะอีก

ครั้นภาพในอดีตก็ปรากฏเด่นชดขึ้นในหัว

ผู้ชายลุคผู้ดีกำลังเตะฟุตบอลอยู่กลางสนามหญ้าสีเขียว เขาดูดีมากเวลาได้อยู่กับกีฬา ได้สนุกและเต็มที่กับสิ่งที่ชอบ

ผู้ชายคนนี้ที่เป็นที่หนึ่งในหัวใจของเธอมาโดยตลอด

“คิดว่า พี่จินจะชายตามองคนอย่างเธอหรอนากิ ห้ะ ลูกเมียน้อย ?” คำพูดหยาบหยามของผู้เป็นพี่ต่างมารดาดังขึ้นจากข้างหลัง

“พี่ริริน…” นากิ หลุดออกจากภวังค์เพ้อของตัวเอง

“ปล่อยให้เขาได้เจอกับคนที่คู่ควร อย่างฉัน...เถอะนะ น้องรัก” มือเรียววางบนไหล่ขวาของน้องสาวแล้วบีบมันเบาๆ

“แต่หนู...รักพี่เขา”

“เหอะ  แกรู้จักคำว่ารักดีแค่ไหนกัน ขนาดตัวแกเองยังไม่รู้เลยว่าเกิดมาเพราะความรัก หรือ เพราะความอยาก”

“...” คำพูดที่กรีดแทงลงไปในจิตใจมันเจ็บไปหมดในตอนนี้ น้ำตาแห่งปมด้อยมันไหลรินออกมาช้าๆ

“คิดว่าตัวเองมีค่าแค่ไหนกันหรอนากิ ?” มือของริรินไล้แก้มน้องสาวของเธอลงมาแล้วบีบมันแรง นากิจับข้อมือของริรินแน่น พยายามที่จะแกะมันออก แต่ก็สู้แรงของพี่สาวไม่ได้

“โอ้ย !! พี่คะ หนูเจ็บนะ” นากิเม้มปากแน่น สิ่งที่เธอทำได้ในตอนนี้คือ..ร้องขอชีวิต

“อย่ามายุ่งกับพี่จินอีก แม้แต่ความคิด !”

09 : 11

เช้าวันเสาร์แสนน่าเบื่อ หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปกับเหตุการณ์ความวุ่นวาย จองกุกเข้ากับริรินได้ดี

ทำเอาสีหน้าของจืมิน โฮซอก แทฮยองเหวอและแตกไปพร้อมกัน เลยต้องมีพิธีการขอโทษกับแบบเกรียนๆตามภาษาพวกสติไม่ดีตามสไตล์ของสามคนนี้ แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยดี เว้นเสียแต่ว่า..

แต่เช้านี้รู้สึกทั้งบ้านมันเงียบๆ สำหรับจองกุก เพราะตั้งแต่ตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียว แล้วช่วงนี้พี่จินก็มีอาการแปลกๆ แบบ..ไม่ค่อยอยากคุยกับจองกุก คอยหลบหน้าตลอดเวลา ทำตัวห่างออกไปทุกที..

จองกุกเองก็เริ่มใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ยังงี้ต้อง..ทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ

ว่าแล้วจองกุกก็หยิบมือถือขึ้นมา

LINE

09 : 13

JK : พี่จินอยู่ไหน ?

09 : 14

JINJIN : ถามทำไม

09 : 14

JK : ไปเที่ยวกันมั้ยครับ ?

09 : 15

JINJIN : กูไม่อยากไปกับมึงวะ

JINJIN : แล้วไม่ต้องไลน์มานะ วันนี้กูยุ่ง จะปิดเครื่อง

09 : 16

JK : แต่พี่ครับ..

09 : 17

JINJIN : กูรำคาญวะ จองกุก

มือถือของจองกุกร่วงออกจากมือเรียว หน้าจอดับวูบลงทันทีที่กระทบพื้น..

ทำไมกัน ..

พี่จิน..พี่จินเป็นอะไร ทำไมทำกันอย่างนี้

รู้สึกเหมือนอกหักยังไงไม่รู้..อยากร้องไห้แต่ก็จุก จนร้องไม่ออก

ร่างบางหอบสังขารอันอ่อนล้าไปวางตัวอยู่บนเตียงของตน เขานอนถอนหายใจทิ้งไปครั้งแล้วครั้งเล่า..

ครืน..ครืน...

มือถือของจองกุกสั่นเพราะมีไลน์เข้า

เขาหยิบขึ้นมาเปิดดูแล้วก็ขมวดคิ้ว

JINJIN : ส่งข้อความถึงคุณ

เหอออ แล้วบอกไม่อยากไปด้วย สำนึกผิดแล้วล่ะสิ จองกุกอมยิ้มก่อนจะวางมือถือลง ไม่ตอบดีกว่าเล่นตัวสักหน่อย

ครืน..ครืน.

JINJIN : ส่งข้อความถึงคุณ

แบร่   คนบ้า คิดถึงแล้วล่ะสิ อ่าๆ ตอบก็ได้

นิ้วเรียวกดเปิดแอพ ไอคอนไลน์สีเขียวขาวเด้งขึ้นมา  เขาจิ้มนิ้วลงไปที่ข้อความล่าสุด

แล้ว..ข้อความที่เขาอ่านทำเอาจองกุกแทบทรุด..

JINJIN : ญาติของคุณคิมซอกจินใช่มั้ยครับ ตอนนี้คุณซอกจินได้ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ ตอนนี้ตัวคุณซอกจินเองอยู่ในอาการสาหัส อยู่ที่รพ. N

พร้อมกับรูปภาพรถสปอร์ตสีขาวของจินอยู่ในสภาพพังยับเยิน...

พี่จิน ..อย่าเป็นอะไรเลยนะครับ

รพ. N

จองกุกนั่งๆลุกๆอยู่ที่หน้าห้องไอซียู อย่างไม่เป็นอันอยู่ เขาร้อนรนในจิตใจ ปากและมืดซีดอสั่นไปหมด ภาวนาขอให้พี่จินอย่าเป็นอะไรไปเลย ขอให้พี่จินตื่นมาแล้วจำเขาได้..

และแล้วประตูห้องไอซียูก็เปิดออก จองกุกลุกพรวดขึ้นมาเขาตรงไปหาหมออย่างเร็ว

“คุณหมอครับ พี่จินเป็นยังไงบ้างครับ” จองกุกคาดคั้นเอาคำตอบจากปากหมอ

หวังเหลือเกิน..หวังว่า ให้คำตอบเป็นอย่างที่ตัวเองคิด

“ตอนนี้ผู้ป่วยอยู่ในอาการเสียเลือดมาก สมองส่วนภายในโดนของแข็งกระทบอย่างแรง หมอได้ให้เครื่องช่วยหายใจและโอกาสรอดน้อย..มากนะครับ ถึงตื่นมาก็เป็นตายเท่ากัน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หมอขอตัวนะครับ” ทันทีที่คุณหมอเดินจากไป น้ำตาของจองกุกก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาเอามือปิดปากของตัวเองแล้วสะอื้นออกมาไม่หยุด ร่างกายของจองกุกแทบทรุดลงกับพื้น

 จองกุกมองเห็นร่างที่ไร้สติของคนรักนอนหลับตาไม่รู้สึกรู้สาอะไร อยู่บนเตียง เครื่องช่วยหายใจ เครื่องตรวจสัญญาชีพจรดังอ่อนแรงมาก เคลื่อนหัวใจของจินในเครื่องมันช้าลงทุกที..

ขอให้มีปฏิหาริย์..ในตอนนี้  ขอให้พี่จินตื่นขึ้นมา ลืมตาขึ้นมา ต่อให้พี่จินตื่นมาจำจองกุกไม่ได้ ต่อให้พี่จินตื่นมาไม่เหมือนเดิม ต่อให้พี่จินเป็นคนพิการ จองกุกก็จะยินดี..ยินดีที่จะดูแลพี่จินด้วยหัวใจตลอดไป

3 วันต่อมา..

จองกุกกุมมือจินอยู่ที่ขอบเตียง มือเรียวกุมแน่นขึ้นเพื่อให้ความอบอุ่นกับอีกคน  และก็จินไม่มีท่าทีอาการว่าจะดีขึ้นเลย เปลือกตาของเขายังคงปิดสนิท  จองกุกถอดหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้

ประตูห้องเปิดออก นากิถือตะกร้าผลไม้เข้ามาให้ห้อง เธอเห็นจองกุกอยู่กับจินตลอดสามวันที่ผ่านมา

พี่จิน..เลือกคนไม่ผิดจริงๆ จองกุกเข้มแข็งมาก ถ้าเป็นนากิคงจะท้อแท้ไปนานแล้ว

“ถ้าพี่จินตื่นมาคงดีใจตายเลยเนอะ” นากิพูดแหย่ๆ ให้จองกุกผ่อนคลายขึ้น

“ถ้าพี่จินตื่นนะ..” จองกุกพูดด้วยเสียงที่แผ่วลงเหมือนกับเครื่องวัดสัญญาชีพจรที่มันเบาลงทุกที..

“อะ..เออ..พี่จินน่ะ ต้องตื่นอยู่แล้วล่ะ เชื่อสิ” นากิวางมือที่ไหล่ของจองกุกเพื่อที่จะช่วยให้จองกุกรู้สึกดีขึ้น

แต่แล้ว..เครื่องชีพจรของจินก็เริ่มทำงานผิดปกติ มันดังถี่และ..เงียบไป

ติ๊ด..ต๊ด..ติ๊ด..ติ๊ดดดดดดดดดด...

“พี่จินนน !!!!!!” เสียงร้องของจองกุกดังขึ้นทันทีที่เครื่องหยุดทำงาน จองกุกเขย่าตัวพี่จินอย่างคนเสียสติไป

“จองกุก !! ทำตั้งสติหน่อยสิ ! ฉันจะไปตามหมอ” นากิกดเครื่องเรียกแพทย์ฉุกเฉินที่อยู่ตรงหัวเตียงซ้ำไปซ้ำมารัวๆ

ไม่ถึง 5 นาที ทีมแพทย์ก็ย้ายตัวจินไปที่ห้องฉุกเฉิน

“ญาติเข้าไม่ได้นะคะ” พยาบาลสาวกันจองกุกที่กำลังเผลอตัวไม่ให้เข้าไปรบกวนการทำงานของแพทย์

ครึ่งชม.ต่อมา

ทีมแพทย์และพยาบาลทุกคนทยอยออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า และทันทีที่หมอใหญ่เดินออกมา จองกุกก็ปรีตัวเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“หมอ..พะ..พี่จิน”

“หมอ..หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ถ้าทางญาติพร้อมจะเอาเครื่องช่วยหายใจออกเมื่อไหร่ก็บอกหมอนะครับ” สิ้นคำพูดของหมอลง เหมือนได้ยินคำพิพากษาของศาลให้ลงโทษประหารชีวิต

น้ำตาของจองกุกมันพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง  จองกุกมองจินผ่านประตูห้องเข้าไป สัญญาชีพจรมันไม่ทำงานอีกแล้วในตอนนี้ มีเพียงเครื่องช่วยหายใจเท่านั้นที่ยังคงทำงานอยู่

นากิรีบเข้ามากอดร่างของจองกุกที่จะทรุดลงพื้นเอาไว้แน่น  หน้าของจองกุกซุกลงที่ไหล่ของนากิ น้ำตามันมีมากเกินไปจนทำให้เสื้อราคาแพงของนากิเปียกน้ำมูกน้ำตาของจองกุกไปหมด แต่นากิก็ไม่ได้รังเกียจเลยแม้แต่น้อย เธอยินดีที่จะรับความรู้สึกทุกข์ทนของจองกุกเอาไว้..เธอสงสารจองกุกเหลือเกิน ทำไมโชคชะตาต้องทำร้ายเด็กผู้ชายแค่ 16 ขนาดนี้ด้วย

พี่จิน ได้โปรดตื่นขึ้นมาเถอะ

บรรยากาศภายในงาน ช่างดูโศกเศร้า..เงียบเหงา ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีสีสัน เพราะนี่คืองานขาวดำ   นี่เป็นวันงานวันสุดท้าย เพราะพรุ่งนี้ต้องส่งร่างอันไร้วิญญาณของคิม ซอกจิน ไปในโลกของวิญญาณ

“ถ้าปฏิหาริย์มีจริง ขอให้พี่จินตื่นขึ้นมา” จีมินพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า ก่อนจะขอตัวกลับก่อน เพราะนี่มันก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้ต้องรีบไปเรียนแล้วขอตัวมาฝั่งร่างกายไร้วิญญาณตามพิธี

ความเงียบสงัดก่อตัวขึ้นอีกครั้งทันที่ที่จีมินเดินไป ภาพความทรงจำดีๆมันปรากฏขึ้นเด่นชัดในหัวจองกุกอีกครั้ง

รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ทะเล สายลม แสงแดด แววตา คำว่ารัก จากปากของจิน มันยังคงดังอยู่ในนั้น

จองกุกเริ่มสะอื้น และร้องไห้ออกมาอีกครั้ง จะเป็นคืนสุดท้ายที่จะได้อยู่กับจินแล้ว เขาอยากเก็บความทรงจำนี้ไปให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้

“พี่จิน ได้ยินผมมั้ย ผมจอน จองกุก น้องชายของพี่..” จองกุกกระซิบข้างหีบศพด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า

“ผมอยากให้พี่กลับมา อึก..หาผม อีกได้มั้ย”

“ผมไม่รู้ว่าผมจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีพี่ ผมรักพี่ อึก..ฮือ..” จองกุกรู้สึกว่าตัวเองคงเป็นบ้าไปแล้ว คุยกับคนที่เขาไม่สามารถตื่นมารับรู้อะไรได้อีก ต่อให้มันเป็นบทกวีที่ซึ้งมากแค่ไหน คนที่เขาบอกก็ไม่มีวันรับรู้ได้อีกแล้ว..

“ผมจะร้องเพลงให้พี่นะครับ” จองกุกยิ้มบางๆแล้วปาดน้ำตาออกจากแก้ม เขาพยายามหายใจออกมาให้เป็นปกติ เขาอยากจะร้องเพลงนี้ให้พี่จินแต่ก็ไม่มีโอกาสสักที..แล้วมันก็ไม่มีโอกาสได้ร้อง..

“I have died everyday waiting for you..”
(ฉันแทบตายกับการรอคอยเธอทุกวัน)

“Darling don’t be afraid I have loved you”
(ที่รักอย่ากลัวไปเลย ฉันยังคงรักเธอ)

“For a thousand years”
(เป็นเวลาหนึ่งพันปี)

“I’ll love you for a thousand  more”
(ฉันจะรักเธอต่อไปเป็นหมื่นปี)

“And all along I believed I would find you”
(และฉันก็เชื่อว่า ฉันจะได้พบกับเธอ)

“Time has brought your heart to me”
(เวลาจะพาหัวใจของคุณมาหาฉันเอง)

“I have loved you for a thousand  years”
(ฉันจะรักเธอต่อไปเป็นพันปี)

“I’ll love you for a thousand  more”
(ฉันจะรักเธอต่อไปเป็นหมื่นปี)

“...” ได้ยินเพียงแค่ความเงียบ..ที่ตอบกลับเสียงร้องเพลงของจองกุก..

“ได้โปรดเถอะ พี่จินได้ยินผม อึก..พี่จิน..ตอบรับผมด้วย !” จองกุกร้องไห้ออกมาเหมือนคนบ้า เขาทรุดตัวลงกบพื้น ยอมแล้ว..ยอมจำนนต่อโชคชะตา เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีซอกจิน..

ก๊อก..ก็อก..ก็อก..

เสียงบางอย่างที่ดังออกมาจากข้างในหีบศพ..

ฝาหีบค่อยๆเลื่อนออกมาทีละนิด..ทีละนิด

จองกุกเบิกตากว้าง ตัวของจองกุกสั่นไปหมด

แล้วบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้จองกุกจะได้พบมันกลับทำให้เขาอึ้ง.

“มะ..ไม่จริง..”

. END chapter 13

[ จากใจ ไรท์เตอร์ ]

อะไร..เกิดอะไรขึ้นในชาปต่อไป..(ไรท์ก็ไม่รู้คะ 5555)  ?? ไรท์คิดหนักมากเลยในชาปนี้ พิมพ์ไปสะเทือนใจไป อีกอย่างลองสมมุติว่าถ้าตัวเองเป็นจองกุกคงตายตามพี่จินไปตั้งแต่อยู่โรงบาลแล้วล่ะ 555555

และรดเดอร์คะ..ไรท์มีข่าวจะบอก ไม่รู้ว่าดีรึป่าวนะคะ แต่ไรท์คิดพล็อตเรื่องนี้ว่าจะให้จบลงในเร็วๆนี้.. อย่าร้องน้า (ไม่มีใครร้อง 5555) เอาเป็นว่าถ้ายังอยากให้ความรักของพี่จินกับน้องกุกมีอุปสรรคอีก(หื้ม)ก็ติดตาม ไม่ก็เม้นกันหน่อยเน้ออ ได้ยินข่าวว่าจะมี NC เอ้ะ..ยังไง 5555

ขอบคุณที่ยังติดตามอยู่นะคะ ไรท์อ่านทุกคอมเม้นเลยนะ อิอิ รักรีดเดอร์ทุกคนคะ ^^ #โปยจูบ

ขอบคุณเพลง Christina Perri - A Thousand Years และแปล http://sz4m.com/b2675558