[ Fic BTS ] | Death or Love | (JINKOOK) ตายแลกรัก.

ลำดับตอนที่ #12 : ความจริง

CRYSTAL CLEAR

chaptar 12

                                                      -ความจริง -

08 : 11

มื้อเช้าของนี้ บรรยากาศบนโต๊ะอาหารค่อนข้างอึดอัด.. ทุกคนที่ร่วมวงไม่มีใครปริลมปากออกมาแม้แต่คนเดียว

ดูจากสีหน้าแล้ว เหมือนจำทนบังคับมา

ใช่ ทุกคนโดนบังคับมาโดยคุณท่านประมุขของบ้าน คิม

จองกุกกลืนข้าวลงอย่างอยากลำบาก ใครจะไปกินต่อหน้าคนที่เกลียดลงล่ะ ?

นากินั่งฝั่งตรงข้าม เธอก้มหน้าก้มตา เหมือนคนจิตตก แล้วทำหน้ากลัวตลอดเวลา

สร้างภาพ

ประสาท..

จินมองไปที่จองกุกกับนากิสลับกันไปมา ดูก็รู้ว่ามันมีอะไรที่ไม่ลงรอยกันแน่ๆ

"ขอตัวนะครับ"   จองกุกฝื้นตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก แล้วลุกออกไปจากโต๊ะทานอาหาร

ตามมาด้วยสายตาของจินที่มองน้องอย่างไม่สบายใจ ร่างสูงที่กำลังจะลุกตามก็ถูกมือเล็กจับแขนไว้

"พี่จินจะไปไหนคะ ? นากิยังไม่อิ่มเลย" นากิมองด้วยสายตาที่อ้อนวอน มือเล็กพยายามดึงแขนแกร่งลง

"นั้นสิ ดูแลน้องหน่อย" คุณท่านขมวดคิ้วมองลูกชายและจินก็ยอมนั่งลงตามเดิมแต่โดยดี

จองกุก..กูเป็นห่วงมึงนะ..

หนังสือเล่มหนาถูกปิดลง จองกุกถอนหายใจ อ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้เรื่องเลย รู้สึก..สมองตั้นไปหมด

"จองกุก" เสียงเล็กๆของคนที่ไม่คุ้นเคยทำให้จองกุกหันไป

"พี่ริริน "

"อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องหรอ" กลิ่นบุหรี่ลอยอบอวนไปหมด จองกุกปิดจมูกอัตโนมัติ เขาหายใจไม่ออก ไม่ชอบเลย กลิ่นแบบนี้จองกุกไม่ชอบเอาซะเลย

“พี่ช่วยไปสูบบุหรี่ที่อื่นได้มั้ยครับ ?” แม้จะไม่ชอบน้อง แต่ก็ไม่ด้หมายความว่าจะเกลียดพี่ จองกุกรู้ดี ว่าควรดีกับใคร เรื่องอย่างงี้เขาไม่เอามาเหมารวมกันหรอก

“ลองดูมั้ย ? มันช่วยให้ผ่อนคลายนะ” ริรินยื่นม้วนบุหรี่ให้จองกุกที่เอามือปิดจมูกอยู่

“มัน..จะช่วยได้จริงหรอครับ”

“อื้ม ลองดูไม่เสียหายนี่ ถ้านายลองแล้วมันไม่ใช่ ก็ไม่ต้องฝื้น ฉันไม่ได้บังคับ”

“แต่มัน..ไม่..”

“ไม่ได้ไปฆ่าคนตายสักหน่อย แค่สูบบุหรี่” จองกุกมองที่ม้วนบุหรี่สักพักเขาก็ตัดสินใจ รับมันมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

ควันสีขาวล่องลอยอยู่กลางอากาศเปรียบเหมือนตัวจองกุกเองที่กำลังบิน..ล่องลอยอยู่บนนภากว้าง สมองของเขาโล่งไปหมด ไม่มีอะไรเลยในหัวตอนนี้  ภาพของพี่จินกอดนากิในหัว มันไม่มีอีกแล้ว..เหมืนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะ

ควันขาวที่ถูกพ่นออกมาครั้งสุดท้ายเลือนหายไป ในสมองก็กลับมาหนักอึ้งอีกครั้ง

จองกุก..ต้องการความรู้สึกเมื่อกี้คืนมา

“พี่ริรินขออีกม้วนได้มั้ยครับ ?”

“หื้ม ฉันว่าแค่วันละม้วนมันก็มากเกินไปล่ะนะ สำหรับนาย”

“ผม..ผมเครียดนี่” จองกุกเอามือมากุมขมับตัวเองแน่น เขาคิดอะไม่ออกเลย

“นายเครียดเรื่องอะไร ลองระบายมาได้นะ” มือเรียวลูบลงบนผมของจองกุกเบาๆ

“นากิ..จะแย่งพี่จินไปจากผม” พูดออกไปโดยที่ไม่ทันได้คิด ริรินมองนิ่งที่จองกุได้สักพัก..สีหน้าของริรินดูยากเกินไปที่จะรับรู้ถึงความใจใจ

“5555555555555 เด็กน้อยเอ้ยย”  ริรินหัวเราะออกมาดังมาก สีหน้าของเธอเหมือนกับเพิ่งได้ยินเรื่องตลกมาอย่างงั้น ทั้งที่จองกุกเครียดจะตายอยู่แล้ว -_- ??

“พี่หัวเราะอะไร ??” จองกุกขมวดคิ้วสงสัย

“เด็กน้อยจริงๆนะนายเนี่ย พูดงี้ต่อหน้าพี่สาวเขา ไม่กลัวโดนตบเอาหรอ”

“เออ..นั้นดิ”

“ฉันไม่ว่าอะไรหรอก เพราะฉันเองก็แอนตี้นางเหมือนกัน”

“หมายความว่าไงครับ ??”

“ก็..ฉันกับนากิ เราเป็นพี่น้องด้วยกันก็จริง แต่คนละแม่ พ่อเป็นคนเจ้าชู้มาก..แต่ยังไงซะแม่ของนากิก็ไม่ใช่คนสุดท้ายของท่าน”

“…”

“พ่อยังมีคนอื่นตั้งมาก เขาไม่หยุดลงแค่ผู้หญิงสองคนหรอก ว่ามั้ย?”

“ครับผม..เข้าใจ”

“เข้าเรื่องเถอะ นากินางเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ ง่ายๆคือถูกเลี้ยงด้วยเงินและเท่าที่ฉันได้ยินมา แม่ของนากิท้อง พ่อเลยต้องรับมารับผิดชอบ และรับอยู่ด้วยโดยจำใจ แล้ว..นากิก็ได้ทุกอย่างตามที่นางต้องการ ทุกอย่างจริงๆ..”

ริรินพูดไปเสียงก็เริ่มจะสั่นแต่เธอก็กระแฮ่มออกมาเบาๆ กลืนน้ำลายลงแล้วเริ่มตั้งสติเล่าต่อ

“ความรักจาพ่อและ..ชีวิตของแม่ฉัน”

“มะ..หมายความว่าไง ??”

“ใช่ นางวางยาแม่ฉัน”

“!!???”

5 ปี่ที่แล้ว..

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆผมสีคาราเมลกำลังนั่งจิบน้ำชายามบ่ายอยู่ที่โต๊ะน้ำชากับตุ๊กตาของเธอ พลันสายตากลมแบ๊วทอดมองไปที่สองแม่ลูกที่กำลังเล่นกันตามภาษาแม่ลูกอย่างมีความสุข

มันดูจะมีความสุขมากเกินไปจนน่าหมั่นไส้...

มือเรียวเล็กของหญิงสาวชาวญี่ปุ่นแตะลงไปที่ไหล่เล็กของสาวน้อยเบาๆ

“เกลียดมัน เหมือนแม่ไหมนากิ ?” เสียงกระซิบของคนเป็นแม่ซาบซึมลงไปในโซนประสาทของสาวน้อย เธอพยักหน้างึกงักก่อนจะหันไปสบตากับแม่ของเธออย่างตั้งใจ

“วางยามันสิลูก มันจะมาแย่งทุกอย่างไปจากหนูนะ” สิ้นคำกล่าวแม่ ผงสีขาวถูกเทลงไปในถ้วยน้ำชาใบเล็กอย่างช้าๆ รอยยิ้มอันชั่วร้ายประจักขึ้นบนใบหน้าหวาน

สาวน้อยวิ่งเตาะแตะไปยังสองแม่ลูกที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่

“อ้าวนากิ มีอะไรหรอจ๊ะ” คุณแม่สาวสวยของริรินยิ้ทกว้างแล้วหันมาสนใจเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้า

“คุณน้า..ดื่มชาเป็นเพื่อนนากิหน่อยสิคะ” ถ้วยชาใบเล็กถูกส่งไปตรงหน้า หญิงสาวรับมาด้วยความเต็มใจและไม่มีข้อสงสัยแม้แต่น้อย

ริรินทอดสายตามองไปที่โต๊ะน้ำชาของนากิ เธอเห็นแม่ของนากิกำลังตั้งใจมองมาที่แม่ของเธอ มือของหล่อนกำซองสีขาวไว้แน่นแล้วเดินหนีไป

รึว่า..

“แม่ !!!”

สายไปเสียแล้ว ถ้วยน้ำชาถูกกระดกลงคอไปอย่างรวดเร็ว..

เหมือนทั้งโลกนั้นหยุดหมุน..

แม่ของริรินได้หายไปจากโลกนี้ตลอดกาล..

เสียงหวีดร้องเรียก “แม่” ครั้งสุดท้ายในตอนนั้นมันยังคงดังอยู่ในหัวของริรินจนถึงทุกวันนี้

ริรินบาดน้ำตาจากแก้มออกอย่างรวดเร็ว เธอกลัวว่าความรู้สึกเลวร้ายตอนนั้นมันจะกลับเข้ามาในหัวของเธออีก และเธอก็ไม่อยากให้มันกลับเข้ามา..

จองกุกเอามือลูบไหล่ริรินอย่างกล้าๆกลัวๆ เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว รู้สึกอยากจะปลอบใจแต่ก็คงทำได้แค่เท่านี้

ชีวิตคนเราไม่ได้ง่ายเลย ทุกคนต่างก็มีความลับ หรืออดีตที่เลวร้ายซ่อนอยู่ภายใน

แม้แต่ผู้หญิงที่ดูแข็งแกร่งเหมือนจะอยู่คนเดียวได้บนโลกอย่างริรินยังคงมีปม..ซ่อนอยู่

“เรามาร่วมมือกันนะครับ” ฝ่ามือเรียวของจองกุกยื่นไปตรงหน้าของริริน

“ร่วมมือ ?”

“การตายของคุณแม่พี่ริรินจะไม่สูญเปล่า คนที่ทำมันลงไปจะต้องได้รับการ แก้แค้น”

ริรินยิ้มออกมาบางๆและจับมือของจองกุกไว้ เขย่าเบาๆเพื่อเป็นการทำสัญญา

“ขอบใจนะที่นาย..ไว้ใจฉัน..”

11 : 54

การเรียนภาคเช้าที่แสนน่าเบื่อผ่านไปได้ด้วยดี

จองกุกยิ้มแย้มแจ่มใสและดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษกว่าทุกวัน เพราะได้ยินข่าวจากแม่บ้านว่า วันนี้พี่จินลงมือทำแซนวิซทูน่าเป็นข้าวกล่องมื้อกลางวันให้จองกุกเองเลย คง..อยากจะขอโทษ ไม่ก็สำนึกผิดล่ะมั้ง คิคิ

สีน่าของจองกุกในตอนนี้ มันยิ่งทำให้ความริษยาในตัวนากิร้อนรุ่มขึ้นมาก 

อย่าคิดว่าจะมีความสุขบนความทุกข์ของฉันได้นะ จองกุก !!

โรงอาหาร

จองกุกเปิดกล่องข้าวดูก็เห็นแซนวิชทูน่า ชิ้นโต ดูน่ากินมากๆเลย เขาหยิบมันขึ้นมาค้างไว้แล้ว พิจารณาถึงน่าตาของอาหารมื้อนี้     จีมินกับโฮซอกกกักกันตามปกติ ส่วนแทฮยองที่นั่งข้างจองกุกก็กำลังมองจีมินแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปด้วย ช่วงนี้ดูก็รู้ว่าแทฮยองกับจีมินต้องมีอะไรที่มากกว่าเพื่อน เรื่องอย่างงี้คนอย่างจองกุกหลับตาดูก็รู้แล้ว แต่ถ้าไปถามโฮซอกว่ารู้มั้ยนะหรอ ? หมอนั่นไม่รู้เรื่องหรอก -_-

ทุกอย่างก็ดูเป็นปกติดี..เว้นซะแต่...

“อ้าว จองกุกกินขาวอยู่หรอจ๊ะ” เสียงหวานๆของใครบางคนที่เข้ามาใหม่ ทำให้ทุกสายตาในกลุ่มหันไปมอง

นากิยิ้มหวานตามสไตล์ของหล่อน เธอยืนอยู่หลังระหว่างจองกุกกับแทฮยอง

“มาทำไม ไม่ไปหาอะไรกินหรอ” จองกุกพูดไปโดยที่ไม่ได้มองหน้านากิ

“แหม่..ไม่มองหน้าคู่สนทนาอย่างงี้ที่บ้านไม่บอกหรอจ๊ะ ว่ามันไร้มารยาท หื้ม ?”

จองกุกพ่นลมหายใจแรงก่อนจะหันไปสบตากับนากิอย่างเหลืออด      มือหนาของแทฮยองจับไหล่ของจองกุกเชิงว่า ให้ใจเย็นๆก่อน

“คนใช้ที่บ้านพี่จิน เขากินอย่างงี้เองหรอ ? “ นากิหยิบแซนวิชไปจากมือจองกุกอย่างถือวิสาสะ

“เอาคืนมา นั่นมันมื้อเที่ยงฉัน”

“ไป คาบ เอาเองสิ” นากิเหวี่ยงแซนวิชทิ้งไปกลางทางเดินของโรงอาหาร ทำให้นักเรียนที่เดินหรือทานอาหารอยู่มองการกระทำที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

“จองกุกขึ้นห้องกันเถอะนะ” จีมินพยายามพูดเพื่อจบเรื่องตอนนี้ เพราะจีมินรู้ว่าจองกุกแก้ปัญหาเองไม่ได้ และเขาก็มีหน้าที่จัดการเลี่ยงปัญหาตอนนี้ดีที่สุด

“ว่าไง ไปเอามากินสิ พี่จินอุตส่าห์ตั้งใจทำนะ” น้ำเสียงเหยียดๆของนากิถูกส่งมาให้จองกุกและด้วยสายตาของผู้คนที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ตอนนี้มันช่างกดดันเหลือเกิน

จีมินฉันไม่ขอทำตามคำแนะนำของนายสักครั้งเถอะนะ

จองกุกลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารแล้วเดินไปหยุดที่แซนวิซชิ้นนั้นก่อนจะก้มตัวลงไปหยิบมันขึ้นมา ท่ามกลางเสียงฮือฮาของผู้คนที่อยู่ในโรงอาหารตอนนี้ การกระทำครั้งนี้ทำเอาจีมิน เจโฮป แทฮยองอึ้งกันไปเลยทีเดียว

จองกุก นายคิดจะทำอะไรของนาย ???

จองกุกหันหลังเดินกลับมา เข้าเดินมาหานากิ แล้วโน้มลงกระซิบที่ข้างหูนากิเบาๆ

“ฉันว่า..เธอน่าจะอยากกินเองมากกว่านะ”

นากิขมวดคิ้วเป็นปมใหญ่ไม่เข้าใจคำพูดของจองกุกเลยแม้แต่น้อย

มือเรียวที่ว่างของจองกุกยกขึ้นมาบีบคางนากิไว้แน่นก่อนที่แซนวิซจะถูกยัดเข้าปากของหล่อนไปแรงๆอย่างจงใจ

เสียงกรี๊ดของนากิดังขึ้นมาก แทฮยองจับตัวจองกุกแยกออกจากนากิ แจ่จองกุเองกลับไม่ยอมปล่อย เขาจงใจยัดลงไปในปากของนากิเรื่อยๆ

นากิผู้น่าสงสาร ไม่สิ..ต้องเรียกว่าน่าสมเพชมากกว่าถึงจะถูก หึ !

โฮซอกจับตัวนากิดึงออกจากจองกุก และแทฮยองก็ออกแรงดึงอีก ส่วนจีมินก็มาจับมือจองกุกออกจากนากิ การแยกตัวเป็นไปอย่างทุลักทุเลมากในตอนนี้

ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นต่างพากันส่งเสียงตกใจ บ้างก็เอามือถือขึ้นมากดอัดคลิปไว้กันสนุก

15 : 32

ทั้งจองกุก นากิ จีมิน โฮซอก แทฮยองและแม้แต่ซอกจินเองก็เพิ่งโดยปล่อยตัวออกมาจากห้องปกครองของโรงเรียน ฮ.บ.

“กลับบ้าน” จินพูดเสียงนิ่งก่อนจะดึงข้อมือจองกุกแรงและลากขึ้นรถของเขา ขับออกไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

“ดะ..เดี๋ยว พี่จิน !! ลืมนากิรึป่าวคะ ??? พี่จินนนน !!!” นากิกระทืบเท้าส่งเสียงกรี๊ดกราดออกมาอย่างหัวเสีย

“โดนทิ้งแบบไม่เห็นหัว งี้เขาเรียกว่าอะไรนะจีมิน” เสียงยียวนกวนประสาทของโฮซอกเริ่มจะไปก่อกวนบุคคลที่กำลังร้อนรน

“หมา หัว เน่า ป่าวว่ะ   55555”

“กรี๊ดดดด พวกแก หุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ !!”

“อุ้ย..กลัวจังเลยยย” ลากเสียงยาวให้ดูกวนตีนมากที่สุด พอเห็นท่าทีของนากิเริ่มจะอาละวาด ทั้งสามก็รีบโกยเท้าหนีอย่างเร็ว ปล่อยให้อีกคนถูกทิ้งอยู่คนเดียว

ระดับแอร์ในรถสปอร์ตคันงามมันอยู่ในระดับความเย็นต่ำที่สุดแล้วตอนนี้ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ความร้อนรนในใจของทั้งคู่ลดลงได้เลย

จองกุกหัวใจเต้นแรงแบบไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาไม่รู้ว่าพี่จินจะทำอะไรเขาบ้าง ? พี่จินโกรธเขามากขนาดนั้นเลยหรอ

“หึ โกรธหรอครับ ที่ผมทำร้ายคนของพี่”

“ห้ะ มึงบ้าไปแล้วหรอ ? มึงกำลังจะฆ่านากิแล้วนะ!”

“เออ ! ใช่ผมมันบ้า ที่จะฆ่าผู้หญิงที่พี่รัก !”

“ไปกันใหญ่แล้ว จองกุก !!”

“ทำไมครับ ?! พูดจี้จุดแล้วรับไม่ได้หรอ ??”

แขนแกร่งถูกยกขึ้นสูงกลางอากาศ จองกุกหลับตาปี้ .. พี่จินต้องตบเขาแน่ๆ..

ความอบอุ่นของแขนร่างสูงมันแล่นไปทั่วทั้งตัวของจองกุก โอบกอดที่ไม่ได้สัมผัสมานานมันทำให้จองกุกนิ่ง และทำอะไรไม่ถูกเลย..

“จองกุก กูขอโทษ กูขอโทษ กูขอโทษที่เอาแต่ใจ งี่เง่า นิสัยไม่ดี ไม่แคร์ความรู้สึกมึง ทำอะไรไม่คิด กูขอโทษจองกุก” คำพูดที่ออกมากจากปากจินมันเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าถ้าพูดบางสิ่งไปจะโดนน้องเกลียด

นี่มันอะไร ? พี่จินพูดอะไร มันหมายความว่ายังไง ???

“พี่จิน..”

“นากิ..ไม่ได้คิดอะไรกับกูหรอก เรื่องทั้งหมด..มันเป็นแผนกูกับนากิที่จะทำเพื่อลองใจมึงก็เท่านั้น กูแค่อยากรู้ว่า มึงจะหึง จะหวง กูบ้างรึป่าว”

“คิดว่ามันสนุกหรอครับ !! เอาความรู้สึกผมมาล้อเล่นแบบนี้ หัวใจพี่มันทำด้วยอะไร !!??” มือเล็กรัวกำปั้นที่กำไว้ทุบอกคนตัวสูงตรงน้ำ แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุด

เกลียดพี่จิน คนบ้า คิดว่าทำแบบนี้มันสนุกรึไง ??

แต่..แบบนี้น่ะ มันทำจองกุกรู้ว่า เขาหวงพี่จินมากแค่ไหน

“แซนวิชเมื่อเช้าน่ะ...กูไม่ได้เป็นคนทำ แซนวิชนั้น..มียาพิษ เนื้อปลาไม่ใช่ปลาทูน่า แต่เป็นปลาปักเป้า     นากิเขารู้ เลยเข้าไปเพื่อช่วยมึงไว้นะ” คำพูดของจิน ทำเอาคนตัวเล็กหยุดทุกการกระทำ

ยาพิษ...นากิ ช่วยเราเอาไว้หรอ ?

“ละ..แล้วใคร ที่จะ..ฆ่าผม..” ใบหน้าหวานเงยขึ้นสบตาคนรัก อย่างหมายเอาคำตอบ หัวใจของจองกุกเต้นรัวกับคำตอบของจิน  และจินก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ ก่อนที่จะเฉลยคำตอบ..

“เขาคือคนที่มึงไว้ใจที่สุดในตอนนี้”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

นี่..เขาโดน หลอกใช้หรอ ?

-          END chapter 12 –

[ จากใจ ไรท์เตอร์ ]           

งืมมมมมม หักมุมมั้ยคะ ?? 5555555 หลงด่านากิมาตั้งนาน รู้สีกผิดต่อนางจัง..

แล้วใครกันที่เป็นคนคิดจะฆ่าจองกุก..?

COMING SOON NEXT CHAPTER     13

ลองเดาดูก่อนนะ เผื่อถูก อิอิ ขอบคุณที่ยังอ่านกันอยู่นะคะ ช่วยเมนต์แอนโหวตให้ชาปนี้ด้วยนะคะ ^^