ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : VMIN
- 9 -
>>> VMIN <<<
ร่างกายที่อ่อนล้าค่อยๆยันกายขึ้นมาอย่างทรมาน
รู้สึกปวดหัว เหมือนจะระเบิดออกมา ทั้งเนื้อตัวก็เจ็บจี๊ดๆ
เขามองแขน ขา ลำตัวของตัวเองแล้วก็ต้องสตั้น..
รอยแดง
เมื่อคืน ?
"จองกุก" จินเดินเข้ามาพร้อมกับชามในมือ จองกุกเม้มปากแน่นฝืนกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ
รู้สึกพลาดท่า
เมื่อคืนพลาดไปแล้วจริงๆ
"..." จองกุกเลือกที่จะเงียบมากกว่าที่จะพูดอะไรออกมา เขาเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
ไม่อยากเจอหน้าเลย
"กินข้าวหน่อยดิ" จินนั่งข้างๆเตียงนอน ก่อนจะเป่าเพื่อคลายความร้อนในข้าวต้มออก
"..." น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากเบ้าตา จองกุกบาดน้ำตาออกแล้วพยายามกลั้นเอาไว้
"ขอโทษ เมื่อคืน กูขอโทษ.." แขนแกร่งคว้าจองกุกเข้ามาในอ้อมกอดแน่น
"ฮึก.." กลั้นไว้ก็สูญเปล่า
กำแพงความอดทนที่จองกุกสร้างมันพังทลายลงไปในพริบตา น้ำตาตอนนี้มันพรั่งพรูออกมามากมาย
จะรู้สึกเกลียดพี่จินหรือจะเกลียดตัวเอง ที่ง่ายเอง
"กูจะรับผิดชอบมึงเอง กูจะดูแล ปกป้องมึงเอง"
รู้สึกเหมือน..หัวใจพองโตขึ้นมา
ตอนนี้มันเต้นตึกตักไปหมด เขาควรจะรู้สึกยังไงดีในตอนนี้ ?
"มึงจะรักกูได้มั้ย"
จินพูดไปทั้งที่กำลังกอดจองกุกอยู่
เขาไม่กล้าที่จะสบตาจองกุกด้วยซ้ำ
ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้เขาทำแบบนั้นลงไปได้..
"ผม.."
"มึงจะไม่บอกกูก็ได้ กูรู้ กูผิด"
จินคลายอ้อมกอดแล้วมองเข้าไปในแววตาจองกุก แววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา
แววตาที่มีแต่ความหวาดหวั่น
. .
น้องคงกลัวและเสียขวัญมาก
เห็นแล้วมันก็อดหงุดหงิดไม่ได้
มึงมันใช้ไม่ได้เลยวะจิน !!
"มึงคงอยากอยู่คนเดียว ยังไงก็..จะกลับบ้านเย็นนี้ เตรียมตัวจัดกระเป๋านะ"
สิ้นเสียงจิน เขาก็เดินออกไปเงียบๆ
ตอนแรกที่รู้สึกไม่อยากให้เข้าใกล้ ตอนนี้จองกุกเองกลับรู้สึกหว้าเหว้ ที่อยู่คนเดียวแบบนี้
"ผมก็รักพี่ครับ.."
1 อาทิตย์ต่อมา
ทุกอย่างปกติดี แต่รู้สึกไม่เหมือนเดิม มีคนที่เปลี่ยนแปลงไป..
พี่จินดูแลเทคแคร์จองกุกดีมากเกินไป ไปรับไปส่งถึงห้อง ตามความหมาย ถึงห้องจริงๆ ตั้งแต่ตื่นเช้าขึ้นมา ประตูห้องนอนก็ดังเพราะจินมาเคาะ กลับจากไปโรงเรียนมาที่บ้านก็ส่งถึงห้องนอนอีก
มิหนำซ้ำ ยังหื่นขึ้นด้วย -_-
ชอบลวนลาม จับนั้นจับนี้น้องตลอด
แต่ถึงยังไงจองกุกเองก็ไม่กล้าบอกเรื่องทั้งหมดนี้กับใคร
เพราะคนที่อายคือเขาเอง
ถ้าเขาบอกไปคงต้องโดนคนทั้งโรงเรียนประณามว่าใจง่าย ทั้งๆที่..มันไม่ใช่อย่างนั้น..
พี่จินต่างหากที่ขืนใจเขา
-/////-
"จองกุก ตั้งแต่กลับจากทะเลมา นายดูซึมๆนะ เป็นอะไรรึป่าว ?" จีมินที่กำลังเก็บของลงกระเป๋านักเรียนเอ๋ยถามขึ้นมา
"ป่าว"
"แต่พี่จินดูแลนายดีนี่ ~" โฮซอกยิ้มโชว์เงิงมาให้พร้อมกับสายตาที่มีเลห์
"อื้อ -////-" ว่าแล้วก็เขิน
"นี่ ฉันกลับก่อนนะ เย็นมากแล้ว เดี๋ยวที่บ้านรอ" จีมินสะพายกระเป๋าขึ้นหลังก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทิ้งไว้แค่เพื่อนทั้งสอง
"จะรีบไปไหนของเขานะ" โฮซอกเกาหัวก่อนจะดึงจองกุกขึ้นเพื่อที่จะกลับบ้านบ้าง
"ตั้งแต่รู้จักกันมา เรายังไม่เคยไปบ้านจีมินเลยนะ" จองกุกหันไปมองโฮซอกที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเดิน
โฮซอกหยุดฝีเท้าลง
สบตากับจองกุก
"นั้นสินะ.."
ร่างเล็กของจีมินเดินลงรถประจำทางมาที่หน้าร้านบะหมี่แห่งหนึ่ง
บ้านของเขาเอง เป็นร้านบะหมี่ที่ธรรมดาแต่ลูกค้าก็เยอะพอสมควร ร้านนี้เปิดมานานแล้ว ทั้งบ้านของจีมินมีแต่ลูกชาย เขาเองก็เป็นน้องคนสุดท้อง พี่ๆก็มีครอบครัวกันหมด แยกตัวออกไปจากบ้าน เหลือแค่ พ่อ แม่ แล้วก็จีมินในตอนนี้
"กลับมาแล้วครับบบ "
"มาแล้วหรอลูก มาช่วยแม่ขายของหน่อยเร็ว" แม่ของจีมินที่กำลังลวกเส้นบะหมี่วานเขามาช่วย
"รับทราบครับผม" จีมินถอดรองเท้าแล้ววิ่งขึ้นห้องเพื่อนไปเปลี่ยนชุดมาขายของ
โต๊ะแล้วโต๊ะเล่าที่เก็บเงินเก็บโต๊ะไป
นาฬิกาบอกเวลาจะเที่ยงคืนแล้ว
ได้เวลาที่จะพักผ่อนสักที
จีมินบิดตัวขี้เกียจไปมา เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกเตรียมปิดร้าน
"จีมิน นายหรอ ?" เสียงของใครบางคนดังขึ้นหน้าร้าน
จีมินหันขวับไปอย่างเร็ว
ใครวะ มาเรียกดึกๆดื่นๆ
"แทฮยอง ?" จีมินขมวดคิ้วเป็นปม
แทฮยองมาทำอะไรแถวนี้ ในเวลาแบบนี้ ?
"คืนนี้ขอนอนด้วยนะ"
น้ำเสียงราบเรียบของอีกฝ่าย ทำให้จีมินชะงักไป
นอนด้วย
นอนด้วย
นอนด้วยกัน
กับแทฮยอง !?!
ไม่รอช้าให้ตัวเล็กได้พูดอะไร คนตัวสูงก็ถือวิสาสะเดินเข้าบ้านไป
"เดี๋ยวสิ นะ..นายจะมานอนนี่ไม่ได้นะ " จีมินวิ่งตามและเริ่มโวยวาย แต่แทฮยองก็ได้เปิดประตูห้องนอนของเขาซะแล้ว
ร่างสูงเดินเขาไปนั่งปลายเตียงก่อนจะดึงเนคไทยูนิฟอร์มออก แล้วปลดกระดุมลงทีละเม็ด
"แทฮยอง ! " จีมินเริ่มจะหมดความอดทนกับเพื่อนรัก(?) ของเขาแล้วในตอนนี้
"หืม ?" หันมองด้วยสายตานิ่งๆ ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว
"ทำไมถึงมานอนที่นี้ ? "
"จะเอากี่บาทคืนนี้ ฉันจ่าย...สำหรับที่พัก"
ลากเสียงให้อีกคนคิดลึกเบาๆก่อนจะพูดต่อ
"นี่ นาย !!"
"จุ๊ๆ เบาๆสิ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอกว่าในห้องนาย ไม่ได้มีแค่นาย "
จีมินถึงกับสตั้นกับคำพูดของแทฮยอง เขาไม่เข้าใจแทฮยองเลย นายมี กี่บุคลิกกันวะ ?
"ทำไม..?"
"ฉันอยากนอนกับนาย ชัดนะ " ไม่รอให้อีกคนได้พูดต่อ แทฮยองรีบตัดบทก่อนคำถามจะรวนมามากกว่านี้
แทฮยองสวม ่ชุดนอนของจีมิน...ขากางเกงและแขนเสื้อดูเขินมาก..
55555555555555555555
มันไม่มีอะไรน่าขำไปมากกว่านี้ -..-
"อย่าใส่แบบนี้ออกไปไหนเลยนะ"
"มันดูดี ?"
"ไม่อ่ะ เดี๋ยวตำรวจจับ 555555" พูดพร้อมขำลั่น แทฮยองเบ้ปากแรง
เช็คหน้าแทด้วย -_______-
ร่างสูงเอามือปิดปากคนตัวเล็กก่อนจะลากไปนอนบนเตียงด้วยกัน
จีมินดิ้นไปมาอย่างบ้าคลั่ง(?)
แต่ก็สู้แรงเพื่อนไม่ได้อยู่ดี
ไอ้ดำนี่แรงเยอะชะมัด T_________T !
แทฮยองหลับตาลงแล้วเงียบ ส่วนจีมินที่กำลังดิ้นนั่นก็เริ่มหยุด มือที่ปิดปากเริ่มคลายออก หน้าผากจองจีมินชิดกับแผงออกของแทฮยอง
แบบนี้ ไม่ดีเลยนะ..
หัวใจของคนแอบรักนั่นมันเต้นตึกตักแรงแล้วตอนนี้
"จีมิน ถ้านายอยากจะข้ามไปอีกฝั่งแต่สะพานแล้วมันเกิดพัง นายจะเลือกเสี่ยงกระโดดข้ามไปหรือกลับมาที่เดิม" ถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ จีมินเองก็กำลังครุ่นคิดกับคำถาม
"ถ้าฝั่งนั้นมันดีกว่า นายก็หันกลับมาหาคนข้างหลัง..." จีมินเว้นคำตอบสำหรับที่เหลือ ก่อนจะกลั้นใจพูดในสิ่งที่ไตร่ตรองไว้
"แล้วขอความช่วยเหลือกับเขา บางทีเขาอาจจะช่วยนายซ่อมสะพานใหม่ก็ได้.." แอบเสียใจกลับสิ่งที่พูดไปอยู่ไม่น้อย เขาถอนหายใจก่อนจะพลิกกายหนีคนตรงหน้า
"คำตอบนายน่ะ..มันก็ดีนะ ฉันชอบ"
จีมินกัดปากตัวเองไม่ให้คิดมากกับมัน ยังไง..แทฮยองก็ไม่มีวันมีใจให้เขาหรอก
"แต่ฉันจะหันไปหาเขาแล้วกอดเอาไว้แน่นๆ" แขนยาวๆของแทฮยองโอบรอบเองบางของจีมินเอาไว้ก่อนจะออกแรงกอดไว้แน่น
"ฉันจะไม่ปล่อยเขาไปแน่" เสียงกระซิบและลมหายใจที่ข้างหูเบาๆแต่มันกลับดังก้องไปในหัวใจจีมิน
"คนบ้า.." คนตัวเล็กสะอื้นเบาๆก่อนที่แทฮยองจะจูบซับน้ำตาที่อยู่แก้มของเขาอย่างแผ่วเบา
"หลับได้แล้วไอ้เตี้ย"
- end chapter 9 -
ฟินมั้ยย ~ 555555 เอาใจแม่ยกวีมินเลยนะ ขอโทษนะคะ ที่เพิ่งอัพและหายไปนานไรท์เพิ่งผ่านสงครามงานและสอบมาอย่างทุลักทุเล T^T
รีดทุกคนยังไม่หายไปกันเนอะ ไรท์สัญญาด้วยเกียรติของลูกเสือสามัญ จะแต่งต่อให้จบฉ่ำๆแน่นอนคะ :)
เม้นกันด้วยนะคะ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น