คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มออนไลน์
ค่ำคืนมืดมิดที่ขับเน้นดวงดาราให้ทอแสงแข่งขันกัน เจิดจรัสบนฟากฟ้า แม้ในปี 2025 ตึกอาคารต่างๆ จะสูงเสียดฟ้าจนบดขังทัศนียภาพที่สวยงามนี้ แต่ในห้องที่ หนุ่มลูกครึ่งไทยจีนยืนชมวิวนี้อยู่นั้นเป็นห้องพักชั้นบนสุด ของคอนโดที่สูงที่สุดในย่านหรูนี้ จึงมีอาจมีสิ่งใดมาขวางกั้นเขากับทัศนียภาพที่สวยงามนี้ได้เลย
“แม่ครับ ปิดเทอมนี้ตี๋ขอไปพักอยู่กับเพื่อนนะแม่ จะได้ช่วยกันทำงานเกี่ยวกับงานที่ต้องส่งในเทอมหน้าได้” ตี๋เล็กกล่าวกับหญิงวัยกลางคน ที่ถึงแม้จะดูมีอายุ แต่ด้วยรสนิยมในการแต่งตัวของเธอที่ใส่ชุดตามเทรนนั้น ก็ยังขับเน้นให้ผู้ที่เรียกตัวเองว่าแม่นั้น เป็นคุณแม่ยังสาว
“ได้สิ ตี๋เล็ก ถ้าลูกไม่อยู่ แม่จะได้มีเวลาไปฮันนีมูนกับพ่อเป็นครั้งที่ 20 ได้ และแม่จะได้มีเวลาอยู่กับพ่อนานๆ ด้วยหลังจากที่พ่อกับแม่ทุ่มเทให้กับงานมามาก” แม่ของตี๋เล็กพูดขึ้นเป็นเชิงหยอกเย้าลูกชายตัวเอง
“แม่อ่ะ” ตี๋เล็กชักสีหน้าแง่งอนเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟาที่ว่างอยู่ข้างแม่ของเขา
“แต่แม่ก็ยังคิดถึง ตี๋เล็กของแม่อยู่ดีนั่นแหละ” เธอกล่าวแล้วยิ้มให้ลูกพร้อมกางแขนออกรอรับอ้อมกอดจากลูกชาย ทำให้ตี๋เล็กอมยิ้มแล้วเข้าสวมกอดสตรีผู้เป็นที่รักทันที
“แม่อ่ะ ตี๋ไม่ใช่เด็กแล้วนะ” ตี๋เล็กแม้จะทำเสียงแง่งอนแต่เขาก็ดีใจหลังจากที่ไม่ได้เจอแม่ของเขาเป็นเวลานาน
“ติดแม่อย่างนี้แล้วเมื่อไรจะหาแฟนได้ล่ะ นี่ก็ปาเข้าไป 20 แล้วนะ” ตี๋เล็กถูกพูดแทงใจดำอีกครั้ง ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว แต่ก็ยังไม่คลายอ้อมกอดออกจากแม่ของเขา
“เห็นอย่างนี้ก็เถอะ แต่ตี๋มีคนที่ชอบอยู่แล้วนา” ตี๋เล็กพูดเหมือนเด็กเอาแต่ใจ
“แล้วสาวคนนั้นชอบลูกหรือเปล่าล่ะ” คำถามนี้แหละที่ตี๋เล็กไม่อยากได้ยิน เป็นเพราะว่าเขาเองก็ตอบไม่ได้
“ไม่รู้ครับ” ตี๋เล็กตอบเสียงเบาลงเล็กน้อย ส่งผลให้แม่ของเขาต้องเอามือขึ้นมาลูบหัวเขาเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะลูก วันนั้นต้องเป็นของลูกนะ เหมือนอย่างพ่อกับแม่เอง วันๆ ก็มุ่นอยู่แต่หนังสือ สุดท้ายพ่อกับแม่ก็มาเจอกันด้วยความบังเอิญ จะเรียกว่าพรหมลิขิตก็ได้นะ” เธอกล่าวให้กำลังใจลูกชายตัวเอง พลางคิดถึงวันที่เธอได้พบกับสามีอันเป็นที่รัก
“ไอ้ตี๋ อ้อนอะไรแม่เอ็งอีกล่ะ เอาแฟนพ่อไปทำแฟนตัวเองเลยมั้ย” เสียงของบุรุษผู้มาใหม่นั้นดังเข้ามาภายในห้องรับแขก จนทำให้สองแม่ลูกตกใจ ผละออกจากกัน
“อะไรน่ะพ่อ” ตี๋เล็กหันกลับไปถามพ่อ
“ถ้าทำได้ตี๋ทำไปแล้ว” พร้อมหันกลับไปกวนผู้มีพระคุณ
“เล่นมากไปแล้วนะไอ้ลูกชาย” บุรุษที่ตี๋เล็กเรียกว่าพ่อ กล่าวปรามลูกชาย ก่อนจะเดินเข้ามานั่งแทรกกลางระหว่างแม่กับลูก
“คุณพ่อจอมขี้หวง” ตี๋เล็กสะบัดหน้าหนีไปแล้วก็อมยิ้ม ทำให้แม่ของตี๋เล็กเองต้องเอามือมาปิดปากแล้วหัวเราะเบาๆ
“ไอ้ลูกชายตัวแสบ” พ่อของตี๋เล็กหันไปทำหน้าถมึงทึงใส่ลูก แต่มีหรือที่เขาจะโกรธลูกชายในไส้ได้ลง ทำให้เขาต้องหันกลับมาเพื่อชมวิวที่ เขาเองก็นานๆ จะได้มองมันอย่างผ่อนคลายอารมณ์ซักครั้ง
“แล้วเอ็งจะกลับมาอยู่กี่วันล่ะ” พ่อของตี๋เล็กถามขึ้นอีกครั้ง
“วันจันทร์ตี๋ก็จะไปแล้ว เพราะงานเยอะเหลือเกิน” ตี๋เล็กโกหกออกไปเพราะที่เขาจะไปนั้นต้องการจะไปเล่นเกมกับเพื่อน และลองค้นหาดูว่าอีฟที่เล่นเกมนั้นด้วยจะอยู่ที่ไหนในโลกออนไลน์ แต่ถ้าถามว่าตี๋เล็กมีงานอย่างที่บอกไหม ก็ต้องบอกว่าตี๋เล็กกับเพื่อนทำเสร็จตั้งแต่ช่วงสอบแล้ว
“ก็ดี พ่อจะได้อยู่กับแม่สองคนนานๆ” พ่อของตี๋เล็กกล่าวพร้อมกับโอบแขนไปที่ภรรยาของเขาเข้ามากอดแสดงสิทธิความเป็นเจ้าของอย่างเต็มเปี่ยม
“ชิ! อย่าให้พ่อเผลอก็แล้วกัน” ลูกชายกวนพ่ออีกครั้ง
“เอาเป็นว่า คืนนี้เราไปกินข้าวนอกบ้านกันนะ กลับมาจะได้พักผ่อนกัน” เป็นแม่ของตี๋เล็กที่ขัดขึ้นไม่ให้สองคนทำศึกแย่งตัวเธอมากไปกว่านี้
“ก็ดีนะ พ่อว่าเราไปหาอะไร อร่อยๆข้างนอกกินกันเถอะ” เป็นฝ่ายพ่อที่สนับสนุนขึ้นมาทันทีเพื่อเอาใจภรรยาของเขา ทำให้แม่ของตี๋เล็กยิ้มออกมา
‘ได้ทีเร็วเลยนะ’ ตี๋เล็กคิดในใจก่อนจะกล่าวว่า
“ได้ครับ แล้วจะไปกันเลยไหม” ตี๋เล็กตอบตกลงและถามขึ้นในเวลาเดียวกัน
“ไปเลยละกัน” พ่อและแม่ของตี๋เล็กเอ่ยพร้อมกัน ทำให้ทั้งคู่หน้าแดงเพราะใจตรงกัน
‘ไม่ใช่หนุ่มสาวกันแล้วนะ ยังจะมาอายกันอีก’ ตี๋เล็กทำหน้าเหนื่อยใจ แต่นั่นก็ทำให้เขาคิดถึงเรื่องตัวเอง ทีเรื่องคนอื่นเก่งนัก แต่เรื่องตัวเองกลับไม่ได้เรื่องเลย
และทั้งสามก็พากันออกไปปล่อยให้ดวงดารายังคงขับแสงต่อไปโดยที่มันก็ไม่รู้เลยว่ามีใครยังจ้องมองและเชยชมมันอยู่ไหม
.........................................................................................................................................
เวลาผ่านไปดวงดาราเปลี่ยนตำแหน่งกันเพื่อผลัดเปลี่ยนกันทอแสง ที่เคยเจิดจรัสกลับนวลตา ที่เคยนวลตาก็เปลี่ยนเป็นเจิดจรัส ทำให้ผู้ไม่รู้ความคิดว่า หมู่ดาวนั้นอยู่ในตำแน่งเดิมบนท้องฟ้าอย่างทุกคืน
22.00 น. เลขหน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลภายในห้องนอนของตี๋เล็กส่องแสงกระพริมเล็กน้อยเป็นระยะๆ บอกให้รู้ว่านี่เป็นเวลาที่เขาต้องเข้านอนแล้วถ้าในยามปกติ แต่หลังจากกลับจากกินข้าวเขาก็ขอตัวจากพ่อและแม่เพื่อขึ้นมาศึกษาการออนไลน์เกม CEO ทันที เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ทุกอย่างก็พร้อมอยู่บนเตียงของเขา
ตี๋เล็กได้ตั้งเวลาไว้แล้วว่าจะออฟไลน์มากินมื้ออาหารเที่ยงเขาจึงยังไม่ได้กินอาหารอัดเม็ด และตามอัตราส่วนของวันเวลาในเกมกับโลกจริงนั้น มีค่า 1 ชั่วโมงในโลกจริง เท่ากับ 1 วันในโลกออนไลน์เขาจึงจะออนไลน์ใน CEO เป็นเวลา 13 วัน แล้วค่อยออฟไลน์
เมื่อทุกอย่างพร้อมเขาก็บรรจุไมโครชิพลงในเครื่อง VRS แล้วสวมมันก่อนลงไปนอนบนเตียง ด้วยความง่ายดายของการสั่งการด้วยเสียงของ VRS รุ่นใหม่ตี๋เล็กจึงหลับตาแล้วพูดขึ้นว่า
“CEO ออนไลน์” คำสั่งเสียงของตี๋เล็กทำให้แสงที่เคยเล็ดลอดเปลือกตาเข้ามาค่อยๆ ลดลงอย่างช้าๆ ด้วยระบบกล่อมการทำงานของสมองให้หลับลงและย้ายความรู้สึกนึกคิดต่างๆ ไปไว้ในส่วนประมวลผล เพื่อประมวลผลและป้องกันไม่ให้ร่างกายของผู้เล่นทำตามที่สมองสั่งการจนต้องตกจากเตียง เมื่อผู้เล่นกำลังคิดว่าตัวเองวิ่งเล่นอยู่ในโลกออนไลน์
ความมืดคลอบคลุมตี๋เล็กสักพักก็เริ่มมีแสงเข้ามาจนในที่สุดตี๋เล็กเข้ามายืนอยู่ในห้องสีขาวที่เขาเองก็รู้ว่าเป็นสถานที่สำหรับสมัครเล่นเกมและให้คำแนะนำกับผู้เล่นที่เข้ามาใหม่
“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับสู้โลก CEO ออนไลน์นะคะ” หญิงสาวหน้าตาสวยงามคนหนึ่งโผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ แต่ตี๋เล็กคาดว่าหน้าจะมีประตูที่ไร้รอยต่ออยู่ที่ไหนสักแห่งใน ห้องสีขาวแห่งนี้
“ดิฉันเป็น NPC ที่ทำหน้าที่รับสมัครและคอยให้คำแนะนำกับผู้เล่นใหม่ และแน่นอนว่าดิฉันเป็น NPC ที่เป็นคนจริง” ที่ NPC คนนี้แบบนี้ ตี๋เล็กก็พอรู้มาบ้างว่าเกมนี้มีทั้งคนจริง และ AI ที่เป็น NPC แต่เสียงตอบรับของเหล่าเกมเมอร์ก็บอกตามๆกันว่าเกมนี้แยกไม่ออกเลยว่าคนไหน AI คนไหนคนจริง
“อันดับแรกนะคะ ขอให้คุณตั้งชื่อตัวละครของคุณด้วยค่ะ” NPC สาวถามต่อและเงียบเสียงไปเพื่อรอคำตอบ พร้อมกับเรียกหน้าต่างข้อมูลขึ้นมาจากอากาศธาตุที่ว่างเปล่า เพื่อตรวจเช็คชื่อตัวละครที่อาจจะซ้ำกันได้
“เวอร์วิน” ตี๋เล็กที่คิดชื่อนี้ไว้แล้วก่อนจะเข้าเกมมาเลยตอบไปอย่างไม่ลังเล
“ชื่อไม่ซ้ำค่ะ ยืนยันที่จะใช้ชื่อ เวอร์วิน ไหมค่ะ” NPC สาวกดนู่นกดนี่ซักพักจึงถามขึ้นมา
“ยืนยันครับ” ตี๋เล็กตอบกลับอีกครั้ง
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณเวอร์วิน” NPC สาวคีย์ข้อมูลลงในหน้าต่างนั้นอีกครั้งแล้วจึงเงยหน้าขึ้นมา
“ขอวันเดือนปีเกิดด้วยค่ะ” NPC สาวถามอีกครั้ง
“24 กันยายน 2005” ตี๋เล็กตอบกลับไปตามความจริง เพราะตี๋เล็กรู้ว่าข้อมูลที่อยู่ในหน้าต่างเบื้องหน้า NPC สาวนั้นเชื่อมต่อกับทะเบียนประวัติ ของประชากรทั่วโลก
“คุณเวอร์วินเกิดในราศีตุลย์ (Libra) นะคะ ธาตุกำเนิดเป็นธาตุลมนะคะ เพราะฉะนั้นคุณเวอร์วินจะได้ธาตุลมไว้ใช้เป็นธาตุแรกค่ะ” NPC สาวประมวลผลด้วยความรวดเร็ว แต่ตี๋เล็กก็ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะเขาก็ได้คำนวนเอาไว้ก่อนเข้าเกมและที่เขาตั้งชื่อแบบนั้นก็เพื่อให้คล้องจองกับธาตุที่เขาจะได้รับตอนเริ่มแรกด้วย Whirlwind หรือที่แปลว่า ลมหมุนนั่นเอง
การกำหนดธาตุตามราศีนั้น CEO ได้อิงจากตารางธาตุราศี 12 ราศี ซึ่งประกอบไปด้วยธาตุต่างๆ คือ ดิน น้ำ ลม และไฟ
“ทั้งนี้ผู้เล่นทุกคนที่เข้ามาเล่นใหม่จะได้ค่าความสามารถทางร่างกายเท่ากันทุกคน เมื่อเพิ่มระดับค่าความสามารถทางร่างกายจะเพิ่มตามธาตุที่ผู้เล่นได้รับไปในตอนแรก อย่างของคุณเวอร์วิน คุณจะมีความรวดเร็วมากกว่าพละกำลังเมื่อระดับสูงขึ้น” NPC สาวอธิบายต่อไป
“และยินดีด้วยค่ะ เนื่องจากคุณเวอร์วินได้เข้ามาเล่นใหม่ในช่วงกิจกรรมที่เราจะแจกของรางวัลให้กับผู้เล่นที่สมัครใหม่ เพราะฉะนั้นให้คุณเวอร์วินเลือกเลยค่ะว่าอยากได้อะไร อาวุธ ชุดเกราะ น้ำยาเพิ่มพลัง หรือตำราต่างๆ ทั้งนี้ของรางวัลที่ได้จะเกิดจากการสุ่มของระบบ แต่ระดับของไอเท็มส่วนใหญ่ก็จะเป็นไอเท็มระดับกลาง ที่โชคดีหน่อยก็อาจจะเป็นระดับสูง แต่ไม่ถึงกับเป็น แรร์ไอเท็ม” NPC สาวอธิบายถึงกิจกรรมรับรางวัลให้เวอร์วินได้ฟังหลังจากที่เขาก็อ่านลายละเอียดมาแล้วก่อนเข้าเกม
“ขอเป็นตำราครับ” ตี๋เล็กตอบอย่างไม่ลังเล เพราะเขาเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือเลยเลือกตำรา ส่วนอาวุธชุดเกราะต่างๆ สามารถหาได้ในเกมอยู่แล้ว หรือไม่ก็ไปขอเพื่อนรักทั้งสามเอา
“แน่ใจนะคะ” NPC สาวรู้สึกตกใจเพราะผู้เล่นใหม่น้อยคนนักที่จะขอตำรา เพราะส่วนใหญ่ไม่ขออาวุธก็ขอชุดเกราะ เพื่อที่จะได้ใช้เพิ่มระดับให้รวดเร็ว เพราะเกม CEO ไม่มีอาวุธให้กับผู้เล่นใหม่เลย จะให้ก็แค่เงินจำนวน 500 เหรียญ ที่สามารถซื้อได้แค่มีดสั้นระดับ 1 เล่มเดียวกับ น้ำยาเพิ่มเลือดเล็ก 1 ขวดเท่านั้น ด้วยเหตุนี้ ผู้เล่นเก่าๆ ส่วนใหญ่ถ้าไม่เข้ามาเป็นทีมแล้วล่ะก็ ต้องมาหาผูกมิตรในเกมเอาเองเพื่อที่จะเพิ่มระดับด้วยการรุมตีสัตว์อสูรระดับไม่เกิน 10
“ครับ” เวอร์วินยืนยันด้วยคำพูดสั้นๆ เพราะอีกเหตุผลหนึ่งคือ ในช่วง สองวันในโลกจริงนี้เขาจะไม่ออกไปนอกเมืองให้ลำบาก โดยครั้งแรกที่เขา ออน 13 ชม. เขาจะเดินเที่ยวชมในตัวเมืองและศึกษาให้ชัดแจ้งก่อนว่า ในวันเสาร์เขาควรจะกลับมาเล่นดีไหมหรือต้องรอวันที่จะได้ออนไลน์พร้อมเพื่อนรัก
“คุณเวอร์วิน ได้รับตำราปริศนา ที่ยังไม่ได้รับการปลดผนึกหนึ่งเล่มค่ะ” NPC สาวทำเสียงสงสารเวอร์วินสุดใจ เพราะนอกจากการจะอ่านตำราใน CEO นั้นเน้นความสมจริงตรงที่ต้องมีทักษะการอ่านยิ่งระดับทักษะสูงก็จะทำให้อ่านได้เร็ว ผิดกับตำราในเกมอื่นที่พอเปิดปุ๊บ ความรู้ก็เข้าสมองปั๊ป แถมตำราเล่มนี้ยังต้องปลดผนึกอีก ด้วยราคาต่ำสุดในการปลดผนึกตำราในเมืองเริ่มต้นนั้นก็อยู่ที่ 300 เหรียญแล้ว หากเป็นตำราระดับสูงก็ คงหนีไม่พ้นคำว่าหมดตัว ของมือใหม่ได้เลยทีเดียว
แต่เธอก็จำใจต้องยื่นตำราแข็งๆ เล่มนั้นให้กับเวอร์วิน
“ขอบคุณครับ” เวอร์วินที่อยากจะยิ้มก็ยิ้มไม่ออกเพราะเขาคิดว่าถ้าเอาตำราไปอ่านเล่นฆ่าเวลาได้คงดีกว่านี้แต่นี่มันกลับอ่านไม่ได้
“แล้วก็นี่ค่ะ นาฬิการะบบ เพื่อเปิดหน้าต่างข้อมูลต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นสถานะของตัวละคร หน้าต่างสกิล หรือข้อมูลข่าวสารอื่นๆ” NPC สาวกล่าวไปพร้อมส่งนาฬิการะบบที่มีรูปร่างคล้ายนาฬิกาข้อมือ ส่วนเรื่องดีไซด์นั้น สามารถปรับเปลี่ยนเอาได้ภายในเกม
“ผู้เล่นเวอร์วิน ได้รับ นาฬิการะบบ 1 เรือน ไม่สามารถโอนหรือเสียหายได้ค่ะ และได้รับเงิน 500 เหรียญค่ะ” เสียงประกาศดังขึ้นในหัวของเวอร์วินหลังจากที่เขารับมันมาจากมือ NPC สาว
“แล้วก็นี่ เข็มขัดสำหรับใส่ ไอเท็มค่ะ” NPC สาวยื่นอุปกรณ์จำเป็นอีกหนึ่งชิ้นให้กับเวอร์วิน
“ผู้เล่นเวอร์วินได้รับ เข็มขัดอเนกประสงค์ 1 เส้นค่ะ” เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้ง
“แล้วการใช้งานต้องทำอย่างไรบ้างครับ” เวอร์วินถามถึงการใช้งานทั้งสองอย่าง
“นาฬิการะบบจะสั่งการด้วยเสียงนะคะ อย่างเช่นให้คุณเวอร์วินลองพูดคำว่า “เปิดหน้าต่างสถานะ” ดูค่ะ” NPC สาวอธิบายอีกครั้ง
“เปิดหน้าต่างสถานะ” เวอร์วินไม่รอช้ารีบพูดออกมาทันที สิ้นเสียงก็มีหน้าต่างสถานะลอยเด่นอยู่กลางอากาศธาตุ ขนาดพอดี ในหน้าต่างนี้บ่งบอกค่าสถานะของเวอร์วิน ที่ชี้ให้เห็นว่า
ชื่อ เวอร์วิน ระดับ 1
อาชีพ ผู้เล่นมือใหม่ ธาตุที่ใช้ ลม
พลัง 20 ความเร็ว 20
เวท 20 กาย 20
เลือด 1,000 พลังเวท 500
และที่เขาสังเกตเห็นอีกอย่างคือวงแหวนธาตุที่มีสัญลักษณ์ธาตุลมให้เห็นส่วนธาตุอื่นๆ ยังคงเป็นปริศนา
“ส่วนเข็มขัดอเนกประสงค์จะเชื่อมต่อกับนาฬิการะบบ ด้วยคำสั่ง “เปิดหน้าต่างไอเท็ม” ค่ะ” NPC สาวอธิบายอีกครั้ง
“เปิดหน้าต่างไอเท็ม” เวอร์วินก็ไม่รอช้าอีกออกคำสั่งทันที
หน้าต่างอีกหน้าต่างลอยออกมาหน้าต่างนี้จะมีช่องว่างเป็นสี่เหลี่ยมอยู่ 100 ช่องนั่นหมายความว่าเขาสามารถเก็บ ไอเท็มได้ 100 ช่อง ไอเท็มจำพวกอาวุธ ชุดเกราะ ตำรา สามารถใส่ได้ช่องละ 1 หน่วย ส่วนวัตถุดิบและน้ำยาต่างๆ ใส่ได้ช่องละ 100 หน่วย เขาจึงเอาตำราแข็งๆ ที่ถืออยู่ใส่ลงไปทันที
“ถ้าจะปิดหน้าต่างๆ ก็ให้พูดว่า “ปิดหน้าต่าง” ตามชื่อหน้าต่าง นะคะ” NPC สาวอธิบายอีกครั้งทำให้เวอร์วินทำตามทันที
“มีอะไรจะถามอีกไหมคะ” NPC ถามด้วยรอยยิ้มเมื่อธุระของเธอใหล้จะเสร็จแลล้ว
“ไม่แล้วครับ ขอบคุณมากครับ” เวอร์วินโค้งให้ NPC สาวด้วยความสุภาพ
“ถ้างั้นก็ให้สนุกกับเกม CEO นะคะ และขอให้โชคดีค่ะ” NPC สาวกล่าวลา ส่งผลให้ ร่างกายของเวอร์วินส่องแสงสีขาวออกมาก่อนที่จะ
แว่บ
ร่างกายของหนุ่มลูกครึ่งจีนได้หายไปจากตรงนั้น และทิ้งให้ NPC สาวอยู่อย่างโดดเดี่ยว
“น่าสงสารเขาจัง ได้อะไรไปก็ไม่รู้ไม่มีประโยชน์เลย” เธอตัดพ้อกับระบบแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ก่อนที่จะเดินหายไปในกำแพงสีขาวที่เธอผ่านออกมา
…………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น