my secret ความลับของฉันมีเธอเท่านั้นที่รู้ !!

ลำดับตอนที่ #2 : เธอกลับมาแล้ว

 ณ    สุวรรณาภูมิ

'ผู้โดยสารเที่ยวบินจากปารีส โปรดทราบ ท่านสามารถไปรับกระเป๋าได้ที่ช่อง14ค่ะ'
ยิ้มค่อยๆ แค่เธอยิ้มค่อยๆหัวใจก็....~~
"ฮัลโหล.....มิวมิวหรอ"
(นี่!!!องุ่นตอนนี้อยู่ไหนเนี่ย ทำไมฉันหาเธอไม่เจอ หาา!!)
เสียงอันทรงพลังของมิวมิวทำให้ฉันต้องเอามือถือออกห่างจากหู
"มิวจ้า ใจเย็นๆก่อนนะ ตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปแล้วทนหน่อยนะ"
(ให้ไวๆแล้วกัน!)
เมื่อมิวมิววางสายไปฉันจึงรีบออกไปตามที่มิวมิวบอกก่อนที่เธอจะเหวี่ยงไปมากกว่าเน้ -   -
เมื่อเดินออกมาพอมองรอบทิศก็มีเสียงที่แสนจะคุ้นเคยดังขึ้น
"อาาา......หงุ่นนนนน~~"
เสียงแบบนี้ไม่มีใครนอกซะจาก........
"มิวมิว!!! ว้าย!"
หลังจากได้เห็นมิวมิวและกำลังจะวิ่งไปหาก็ต้องร้องออกมาเมื่ออยู่ๆก็มีคนมาชนฉันเข้าจนฉันต้องล้มก้นจ้ำบ้ำอยู่ตรงนั้น 
"องุ่น!!!!"
"ขะ....ขอโทษครับ ผมไม่ได้ ตะ...."
"เฮ้ย!!!เเกน่ะ...กล้าดียังไงมาชนองุ่นน้อยของฉันห้ะ!!!!"
เเละเมื่อมิวมิวคนดี(ซะที่ไหน)ของฉันออกโรง ฉันก็ต้องออกโรงด้วย
"ไม่เอาน้า มิวมิว เราตกลงกันแล้วว่าเธอจะไม่หะ........"
"ไสหัวไปเลยนะ..อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก"
เมื่อมิวมิวพูดประโยคนั้น ชายหนุ่มก็รีบวิ่งพร้อมกับพูดว่า.....
"ขะ...ขะ..ขอโต้ดคร้าบบบบบบบบบ!!!!!!"
เเละเขาก็หายไป
"องุ่น!เป็นอะไรรึเปล่า...เจ็บตรงไหนไหม"
มิวมิววิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกับจับพลิกซ้ายทีพลิกขวาทีทำอยู่อย่างนี้ประมาณ2-3รอบ
"มะ...ไม่ฉันไม่เป็นไร..เเต่มิวมิว..เราตกลงกันเเล้วนะว่าเธอจะไม่ว่าหรือด่าใครอีกน่ะ"
"กะ..ก็..ก็ฉันลืมอ่ะ"
"เฮ้อ~"
ฉันก็ทำได้เเต่ถอนหายใจและจูงมือมิวมิวออกจากสุวรรณาภูมิ
"มิวมิวเธอจอดรถไว้ที่ไหน"
เมื่อออกมาจาดสุวรรณราภูมิฉันก็ถามถึงรถของมิวมิว
"เอ่อ...ชั้น...ชั้น...องุ่นฉันลืมอ่ะ"
เเละเมื่อฉันได้ยิมคำตอบจากมิวมิวก็แทบจะเป็นลม ลืม...มิวมิวของฉัน..ลืมว่าจอดรถไว้ชั้นไหน ม้ายกก๊อดดดTOT
"แล้วจะเอาไงอ่ะมิวมิว"
ฉันถามพร้อมกับหันซ้ายหันขวาเผื่อว่ามิวมิวอาจจอดอยู่ชั้นนี้ก็เป็นได้
"งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเององุ่นรอนี่นะ"
จากนั้นมิวมิวก็เดินไปที่ระเบียงลานจอดรถแล้วคุยกับใครไม่รู้
"~~%?^&*()*^%$#@%&(^*()_)(*+"
เเละมิวมิวก็วางสายไป
"เรามีคนมารับเเล้วองุ่น:)"
"เอ๋?"
ฉันได้เเต่ถามมิวมิวว่า'ใครหรอๆ'ซ้ำๆไปมาจดในที่สุดก็ได้คำตอบนั้นคือ
"ไงพวกเธอ"
เจ้าของรถแบนส์ลงมาจากรถเสียงทุ้มห้าวเเต่มันฟังเเล้วชวนใจเต้น(ไม่ใช่ฉันหรอก)นั้นลงมาพร้อมกับผมสีบลอนที่ระต้นคอเเละสิ่งที่ยิ่งทำให้เขาดูดีคืดดวงตาสีเทาอมเขียวคู่นั้น เขาคือ.....
"เเคนดี้!"
"ไงองุ่นคิดถึงฉันไหม~"
เเละเมื่อฉันกำลังจะตอบมิวมิวก็เดินไปหาเเคนดี้พร้อมกับใช้มือทุบเบาๆที่หัวของเเคนดี้
"นี่เเนะ!องุ่นคิดถึงฉันคนเดียวก็พอเเล้วยะ่!"
"โห้ย!นี่ยัยทอม เธอน่ะไม่เข้ามายุ่งสักเรื่องจะได้ไหมห้ะ!"
เเละมันก็กลายเป็นสงครามน้ำลายที่เเสนจะ(ไม่)คุ้นเคยเพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ทะเลาะกันได้ทุกที่
"พอ!!"
ทั้งสองคนหยุดพร้อมกับตรงเข้ามาดึงเเขนฉันเเต่..เอ่อ...รู้สึกว่าเเคนดี้จะคิดถึงฉันมากไปถึงได้เอาหน้าถูๆกับเเขนฉันอย่างกับเเมว
"อาาา...หงุ่นนน~~ ฉันน่ะนะคิดถึงองุ่นทูกวันเลยล่ะ...เเต่ตอนนี้เธอกลับมาเเล้ววว!"
เขายังคงเอาหน้ามาถูอยู่อย่างนั้น
"จ้าๆฉันกลับมาเเล้ว"
เเละเมื่อพูดอย่างนั้ันมิวมิวก็ึดึงเเขนฉันแล้วพูดว่า
"เอาล่ะเราต้องไปส่งองุ่นที่บ้านเพื่อนของเเม่องุ่นนะ!....อย่ามัวเเต่ไร้สาระน่า!"
"เออๆก็ได้เห็นเเก่องุ่นที่คงจะเเหนื่อยหรอกนะ"
เเคนดี้หลังจากทำท่าน่ารักได้ไม่นานก็ทำหน้าเย็นชาเงียบขรึมตามเดิม
"เฮ้อ~นานเท่าไรเเล้วนะที่เราไม่ได้นั่งรถคันนี้ด้วยกันน่ะ"
"ก็ตั้งเเต่เธอไปอยู่ที่ปารีสนั่นเเหละ"
"พวกเธอยังจำครั้งสุดท้ายได้ไหม...ครั้งนั้นเป็นอะไรที่สนุกมากเลยล่ะ"
"ใช่มัน วิเศษมากที่สุดเลย แสงไปในเมือง พร้อมกับพรุเสียงเพลงบนเรือสำราญวิเศษที่สุด"
ฉัน...คิดถึงช่วงเวลานั้นจัง

อย่าลืมมาอ่านพร้อมคอมเมนส์ด้วนน้าาาาา