คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จูบเเรก (มาร์ค)
เฮ้อ ผมถอนหายใจหลังจากที่พี่โอ๊คกลับไป
ว่าแต่...ไอ้ปิงมันอยู่ไหนหว่า ตั้งแต่ตอนมันวิ่งหนีพี่โอ๊คผมยังไม่เห็นมันเลย
แต่เรื่องที่พี่โอ๊คมันเป่าหูแถมยังนัดผมนั่นหมายความว่ายังไงกัน
พี่เขาต้องการอะไร ทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไรกัน
คำถามพวกนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวผม มันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
“มาร์ค...ไอ้มาร์ค...ไอ้มาร์ค!!”
“หะ...ห้ะ”
ผมสะดุ้ง
“ห้ะ เตี่ยมึงดิ่ กูเรียกตั้งนานแล้วนะเว้ย”
“มึงมาตั้งแต่เมื่อไรวะ”
ผมถามมัน
“ชาติกว่าแล้ว”
มันตอบผมกวนๆ
“กวนนะมึง”
ผมว่ามัน แล้วกลับมาคิดเรื่องพี่โอ๊คต่อ
ไอ้ปิงมันมองหน้าผมอย่างสงสัยว่าผมคิดอะไรอยู่
แต่ผมก็ยังนั่งคิดเงียบๆจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
ผมหยิบขึ้นมาและมองที่หน้าจอ มันเป็นเบอร์แปลกครับ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ”
“อือ นายอยู่ไหน”
เอ๊ะ!เสียงนี้มันคุ้นๆนะ
เหมือนเพิ่งจะได้ยินที่ไหนมาก่อน แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“ไม่ทราบว่าใครครับ”
ผมถามไปเมื่อคิดไม่ออกว่าเสียงที่รู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินมาจากไหนสักแห่ง
“อะไรกันพี่เดินไปยังไม่ถึงสองชั่วโมง นายลืมพี่แล้วงั้นหรอ”
“......”
เอ่อ....กำลังประมวลผล
‘พี่เดินไปยังไม่ถึงสองชั่วโมง’
คนที่เดินจากเราไปยังไม่ถึงสองชั่วโมงหรอ
ใครกันนะ...เอ๊ะ!..ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ พี่เขาจะเอาเบอร์เรามาจากไหนกันล่ะ
“นี่...เงียบทำไมหรือยังนึกไม่ออกอีก”
“เอ่อ... คะ..ครับ ผมนึกไม่ออก”
“เฮ้อ จริงๆเลยนะ ฉันโอ๊คไงล่ะ จำได้รึยัง”
ห้ะ!...พะ พี่โอ๊คหรอ?ได้ไงอ่ะ
“พะ พี่ เอาเบอร์ผมมาจากไหนกันฮะ”
“พูดอย่างกับเบอร์ตัวเองมีมูลค่างั้นแหละ”
เอ่อ...ผมมีสิทธิ์งสงสัยไม่ใช่หรอ
“ตกลงจะบอกพี่ได้รึยังว่าเราอยู่ไหน”
“อยู่ที่โรงอาหารครับ”
ผมตอบไปตรงๆโดยที่ไม่คิดอะไร
“พี่จำได้ว่าพี่นัดนายมาหานะ ”
เออว่ะ พี่มันนัดผมนี่หว่า
คิดได้ดังนั้นผมก็พูดรัวๆใส่พี่มันแล้วบอกว่าจะรีบไป
ผมมีความรู้สึกว่าถ้าผมไปช้ากว่านี้มันต้องมีอะไรที่น่ากลัวแน่
ผมวิ่งด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงจนมาถึงหลังตึกนิเทศ
ตอนแรกผมกะจะเรียกพี่มันแต่ก็ต้องหยุด เพราะเห็นร่างสูงที่กำลังนั่งยองๆเส้นผมปรกหน้า
และพลิ้วไหวตามสายลมมันดูน่าหลงใหลจนต้องหยุดมองภาพๆนั้นภาพที่ร่างสูงกำลังจ้องมองเหล่าดอกไม้สีสวยด้วยสายตาที่อ่อนโยน อบอุ่นจนมาถึงหัวใจของคนมอง สายลมพลิ้วไหวให้ดอกไม้พวกนั้นพลิ้วตามรางสูงยื่นขึ้นเต็มตัวและหันหลัง เดินเข้ามาใกล้และเชยคางของผมที่ตัวเล็กกว่าขึ้นก้มลงมอบจูบอันแสนหวานนั้นให้กับผม และผมที่เบิกตากว้าง
แต่ไม่ได้ผลักร่างสูงออกก็ค่อยๆหลับตาพริ้มลง ผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ที่ได้รับจูบที่หอมหวานนี้จนเริ่มหายใจไม่ออก ร่างสูงถอนริมฝีปากอย่างอ่อยอิ่ง มองดวงตาที่หวานเหยิ้มแล้วกระตุกยิ้ม
“ห่ะ...ห่ะ...ห่ะ”
“หายใจไม่ออกหรอ...เคลิ้มละสิ”
พี่โอ๊คกระซิบที่ข้างหูเสียงมันฟังดูน่าหลงใหลเกินที่สติจะกลับมา
“แต่ว่านะ...ถ้านายยังเอาสติกลับมาไม่ได้พี่จะปล้ำนายนะ”
เพียงประโยคนั้นประโยคเดียว สามารถเรียกสติสัมมาชัญญะมาได้ครบถ้วน
หลังจากสติกลับมาผมรีบถอยหลังจนติดกลับกำแพงตึกสีขาวที่เริ่มดำแล้ว
“เป็นอะไรไปเมื่อกี้ยังเคลิ้มอยู่เลยนะ”
“ปะ..เปล่านะฮะ ไม่ได้เคลิ้มสักหน่อย”
“จูบแรกล่ะสิ ใช่ไหม”
พี่โอ๊คถามยิ้มๆอย่างเหย้าแหย่
“นั้นเป็นค่าคำตอบล่ะกันนะ”
ผมยืนหน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศหรือลูกตำลึงไม่รู้แล้วแต่ที่รู้คือพี่มันเอาจูบแรกผมไป
เอาจูบแรกผมคืนมาน้า(วิญญาณใกล้ออกจากร่าง)
พี่โอ๊คยืนยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ให้ความรู้สึกว่าอย่าเข้าใกล้คนๆนี้เวลาที่เห็นรอยยิ้มแบบนี้เป็นอันขาด
“อะ...เอ่อ พี่จะบอกผมเรื่องนั้นได้รึยังครับ”
“แล้วเรื่องนั้นมันเรื่องไหนล่ะ”
ยังจะมากวนทีนกันอีกนะ
“ก ก็เรื่องของปิงเพื่อนผมน่ะฮะ”
พี่โอ๊คทำหน้าถึงบางอ้อ แล้วทำหน้าตายใส่
“ไม่ใช่พี่หรอกนะแต่เป็นน้องชายที่บังเอิญหน้าตาคล้ายกันเท่านั้นเอง”
อ้อ...ที่ไหนได้เป็นน้องชายเท่านั้นเอง...เอ๊ะ!แต่ว่านะนี่เราเอาจูบแรกมาเป็นค่าตอบ
แทนเพื่อคำตอบนี้เนี่ยนะ
ช็อค!
ตึง!!
“เฮ้ย!ไอ้หน้าหวาน!”
โอ๊ะ!อะไรหนะมืดจัง ไม่ไหวแล้วมืด...มืดมาก ไม่ชอบเลย...ไม่..ชอบ..เลย...
แต่ว่าสัมผัสที่อบอุ่นที่มันอะไรกันนะ มันอุ่น...อุ่นมากๆ อุ่นจัง ขอหลับล่ะนะครับ
“หึ!ช็อคขนาดนั้นเลยหรอ น่ารักจริงๆ”
ว่าพร้อมกับเอาปลายจมูกกดลงไปที่แก้มสีชมพูอ่อน แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ร่างเล็กที่แลดูบอบบาง
จนคิดว่าถ้าไม่ถะนุถะหนอมร่างนี้อาจจะแตกหักได้ แล้วอุ้มร่างบางตรงไปยังห้องทำงานที่เงียบสนิท
เนื่องจากพวกเพื่อนพ้องได้กลับบ้านกันจนหมดเหลือเพียงตนกับร่างเล็กที่น่าขย้ำเอาไว้
To Be Con...
อะแอ้ม พี่ค่ะใจเย็นนะค่ะ
รอก่อนยังไม่ถึงเวลาน้า เอาล่ะไว้คราวต่อไปจะให้กินเลยดีไหมน้า?
(ยัยบ้า!มันเร็วไปเฟ้ย (มาร์ค) )
เอาล่ะค่ะตอนที่สามก็ลงมาแล้วน้า ยังไงก็ช่วยอ่านกันหน่อนนะคะ
และเม้นเป็นกะลังใจด้วยน้า
ความคิดเห็น