ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภูเมฆ..
Wave in love ... หัวในายสมุทร
อนที่ 2...
ผม็รีบลารถเเล้ววิ่ามสุนทรเ้าใไปในบ้าน พอไปถึประูบ้าน ็ไ้ยินเสียสุนทร(ินยอ) ะโนลั่นบ้าน..
“ลูาย หัวเเ้วหัวเเหวนมาเเล้วว... รีบลมาหาันเร็วเ้า..”
ผมสัมผัสไ้ว่า เาหมายถึผม(มาร์ พี่ให่เเห่อาาัร got7) เพราะ พ่อเเละเเม่อสุนทรรัผมมาๆ เหมือนลูายนนึ
ามา.. ุเเม่(ยอเเ) อสุนทรรีบวิ่ลมาาั้น 3 อบ้าน
“ระวัรับ!!” ผมร้อออมาอย่าใ เพราะเเม่อสุนทรสะุบันไ นเือบบันไ เเุ่เเม่อสุนทร็ทำเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เธอทำเพียเเ่เอามือับออน เเล้ว็รีบวิ่ลมา เเละทันใที่เธอลมาถึั้น 1 อบ้าน เธอ็รีบเ้ามาโผล่อผมอย่าอบอุ่น...
“น้ารัเรามาๆนะ สมุทร” (ลายเป็นน้าสะเเล้วยอเเเอ่ย~~) ะที่เธออผม เธอ็เผลอพูออมา ำพูประโยนั้น ทำให้ผมรู้สึิถึเเม่มาๆ
“ผม็รัุน้านะรับ” ผมพูไปพร้อมน้ำา .... “เเหม~~~” เสียสุนทร(พ่อินยอนเิม เพิ่มเิมือื่อสุนทร) พูันทำใหุ้น้า้อปล่อยผมออาอ้อมอ ... เเล้วมอหน้าสุนทร.
“น่าประทับใริๆ เเม่ลูู่นี้” สุนทรยัพูเเวะผมเเละุน้า ไอ้นี่น่าะโนุน้า่าสัประโยริๆ
“โอ้ยยยยยยยย..” เสียสุนทระโนร้อโอโอย เมื่อถูุน้าสุที่รัอผมีที่เเน ูท่าน่าะีเเรน่าู ร้อัลั่นบ้าน นน้าพายุรีบวิ่เ้ามาในบ้าน.. เเน่นอนรับ น้าพายุ ือ ุพ่ออสุนทร เป็นเพื่อนสนิทอพ่อผม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“สมุทร!!!” น้าพายุ(รับบทโย เบี) พูึ้นอย่าใ เมื่อเห็นหน้าผม าที่หน้าาใาเสียร้ออสุนทร ็ลับลายเปลี่ยนเป็นหน้าีใ... อาารเหมือนับุน้าหินอ่อน(ยอเเ) ถอวิานมาสิร่าอย่าไรอย่าั้น เมื่อเห็นผม็รีบมาโผล่อผม.... อ้อมออุน้าทั้สอท่านั่อบอุ่นสะริๆ
“ผมิถึุลุมาๆนะรับ” (เป็นลุสะเเล้ว) ผมหลุปาพูออมา โยไม่รู้ัว
“น้า็ิถึสมุทรเหมือนันนะ. มา้วย..”
“รัันนานั้นเลยยยย`~~~~” สุนทรเอาหน้ามาเเทรระหว่าเราสอน ผมรู้ไ้ทันทีว่า เาำลัอิาผมเเน่ๆๆ ‘555 พ่อนายรัันมาว่า’
“พ่อรันายมาว่าันอยู่เเล้วหล่ะ พ่อุสมุทร ลูหัวเเ้วหัวเเหวน อุพ่อพายุ" ผมทำหน้าใ ่อนะออาอ้อมออน้าพายุ
“สุนทร” ุน้าหินอ่อน(นี้ื่อหรอ??) พูับสุนทรเเล้วัสีหน้าใส่อย่าหุหิ
“55555” น้าพายุหัวเราะเสียั เเล้วับหัวอผมเเละสุนทร “พ่อรัเราทั้สอน นั้นเเหละ เเ่รัเามาว่าเรา” น้าพายุหันหน้าไปทาสุนทร เพื่อเป็นารยืนยันว่า น้ารัผมมาว่าสุนทร ในใอผมบานเป็นอทานะวันรับเเสเเยามเ้า ผมสะใทุรั้เมื่อน้าพายุบอรัผม
“อย่าีใไปมานัเลยไอ้สมุทร” สุนทรพูออมาอย่าไม่มีปี่มีลุ่ยอีเเล้ว ทำเอาผมับุน้าหินอ่อน พลอยไปามๆัน
“หน้าสมุทรเหมือนีใหรอ” ุน้าหินอ่อนพูถามอย่า เพราะใบหน้าอนน้าพายุบอรัเราสอน ผมเ็บอาารีใไว้สะสนิท นไม่มีสีหน้าีใเหมือนที่สุนทรพู
“เเม่~~~” ... บารทัทาย้วยเสียอสุนทร ผมเเล้วุน้าทั้สอ เินเ้าไปในห้อรัว... ปล่อยทิ้ไว้เเ่วามอิาอสุนทร ที่ำลัร้อนเป็นไฟ(ิถึหน้าูเนียร์เ้าไว้)
... “ฮูยยยยย~~~” ผมเเปลใทุรั้เมื่อเ้ารัวอุน้าหินอ่อน(ลำบาใับื่อเหลือเิน -_-)
“เป็นไ น้าเรียมทำหม้อเเอโปรเราไว้ให้ เห็นบอั้เเ่ลับาไปเรียนที่อัฤษยัไม่ไ้ิน น้าเลยะให้ป้า้วน ทำให้ทาน” ุน้ายัใีเหมือนเิม ในหมู่เเม่รัว ไม่มีใรทำหม้อเเอร่อยไปว่าป้า้วน เเม่รัวประำบ้านอสุนทร อีเเล้วในโลนี้
“อบบ..”
“อบุรับ..” ผมยัพูไม่บประโย นายสุนทรนเิม เพิ่มเิมือี้อิา็พูสวนึ้น “พอลูอยาิน ไม่ทำให้ิน” สุนทรยัพูประประัน ะเอาผมายให้ไ้
“ุาย็” เสียป้า้วน เเม่รัวประำบ้านเินเ้ามาในรัว
“ุหนูนานๆะมาที เนาะๆ” ป้ารีบหันไปหาุน้าหินอ่อน เพื่ออเเร่วย ในารปลอบใุาย 10 ที่รัอุป้า
“๊ะๆ” ุน้าไ้เเ่มอหน้าสุนทรเเบบเอือมๆ “เอ่อ.. ป้า๊ะ เลิเรียไอ้ี้อิาว่าุายสัที ฟัเเล้วัหู” ุน้าหินอ่อนเเสอาารทันที เมื่อไ้ยินป้า้วนเรียสุนทรว่าุาย เเ่มัน็เหมาะสมับไอ้สุนทรี เวลาอยู่ในสัมะว่าัวสุภาพ อ่อนน้อม (นึถึหน้าินยอเ้าไว้~~) เเ่ะเเปลร่าเมื่ออยู่ับผม
“ุนาย็” .. ป้าอบลับเเล้วบบทสนทนา หันไปั้หน้าั้าทำหม้อเเออร่อย สุโปรอผม. ... “ุหนูมา่วยป้าม่ะ” ป้า้วนเรียผมให้เ้าไป่วย ึ่มันเป็นอะไรที่ผมไม่่อยโอเนั ถึผมะอบินเ้าหม้อเเ เเ่วิธีารทำไม่ใ่เล่นๆเลย ว่าะไ้มาเเ่ละถา ผมึไม่ิเสียายเินเลย ที่ื้อหม้อเเถาละ 60 บาท ิน.. เพราะประหยัเวลาสะวว่าั้เยอะ
“ุหนู.. เร็วๆสิะ.. เี๋ยว็ไ้ินพรุ่นี้ันพอี” .... ป้า้วนพูประุ่อมวามโหยหิวอผม .. ฮึๆ ถึผมรีบทำ มัน็ั้หลายั่วโมว่าะไ้ิน
“สมุทร” เสียสวรร์มาโปร ะที่ผมำลัะล้ามือ เพื่อมาทำหม้อเเ ็มีเสียเรียื่อผม .
“สุนทร” .. สรุปเรีย สมุทร หรือ สุนทร
“สมุทร สุนทร” สรุป่ายๆ เรียทั้สมุทร เเละสุนทร ผมไม่รอ้า รีบเ็มือ เเล้ววิ่หนีออารัวมาหา้นเสียทันที
“ุหนู เี๋ยวสิ มา่วยป้า่อนน~~” เสียป้า้วนะโนเรียผมสะัลั่นเเ่ผม็ไม่สะุ่หรอรับ ็มันเป็นเวลาทออผม โอาสที่ะหนีารทำหม้อเเ .. ผมเินมาหา้นเสียนั้นือน้าพายุ เเละมีสุนทรเินามผมมา
“ุลุมีอะไรรึป่าวรับ??” ผมที่เินมาถึัวน้าพายุ่อนเลยเอ่ยถาม่อน สุนทระมาถาม
“น้าเเ่อยาพาเราไปรับน้อ้วยัน” น้าพายุยิ้มนเหือออ(เบี เบี เบี นึถึหน้าเบี เ้าไว้)
“เเล้วทำไม้อเอานายสมุทรไป้วยละพ่อ!” เสียสุนทรเหวี่ยผมสุๆ เเ่ผมไม่สนใเสียน่าลำานั่นหรอรับ พอมัวเเ่ีใที่น้อสุรัอผมะลับมาสัที นลืมเวล่ำเวลา อนนี้็ปาไปบ่ายโมว่า ผมวร้อรีบลับบ้านไปเรียมุไปทำานพรุ่นี้ไ้เเล้ว เเ่็ไม่ทันะไ้ิไร่รออะไร ็โนน้าพายุลาึ้นรถมา้วย
ลอทาผม็นั่ฟัสุนทรบ่นนั่นนี่ นอยาะเอาล่อระาษทิูอัปา ไม่รู้ะบ่นอะไรนัหนา ผม็ภาวะนาให้น้าพายุับรถเร็วๆ ผมะไ้รีบลับบ้านสัที
. สนามบิน ...
อนนี้เวลา็ล่วโลยมานถึ บ่ายว่า ผม็เริ่มระวนระวาน อยู่ไม่เป็นสุ .. อยู่ๆ็มีมือปริศนามาเเะที่ไหล่ผม...
“นายมาเเะไหล่ันทำไม??” ผมพู้วยถ้อยำสุภาพ ไม่อยาให้น้าพายุหันลับมาสนใผม
“เมื่อย” สั้นๆ ่ายๆ ไม่มีอะไรที่ะมา่อประโยอี
ผมไ้เเ่สายหน้าไปมา ปัมือทิ้็เเล้ว มือเ้ารรม็ลับมาที่เิม เหมือนมุมมะเเล “เอาที่สบายใเลยยยย” ผมเริ่มเบื่อับอาารพูไม่รู้เรื่ออเ้าสุนทรเ็มทน ึปล่อยๆ ไปามเลย (เลยปล่อย ให้เลยามเลยยยยยยย~~ ร้อเพลเเปบบบบบ)
ผมลับมาที่วามิเิมอผม ‘ุ็ยัไม่ั ะเเห้ทันไหมเนี่ย ถ้าไม่เเห้ะเอาอะไรใส่ไปทำานว่ะ โอ้ยยยยยยย ะบ้าายยย ทำานวันเเร็วยสะเเล้วววว เมื่อไรยัยัวเเสบะมาสัทีเนี่ยยยยย’
“เอาน๊าาาา เี่ยวยืมุพ่อ็ไ้” สุนทรทำผมอึ้อีเเล้ววว
“อะไรอนาย ุอารายยยยย~~(เสียสู๊)” ผมทำเสียสูใส่สุนทร เเ่ประโยนั้น็ทำมให้ผมนึึ้นไ้ ว่าน้าพายุมาุเยอะนิ ผมยืมน้าพายุสัุ เเล้ว่อยัมาืน็ไ้นิ ‘555555 สบายใเเหละ’ ^_^
หลัาสบายใเรื่อุเเล้ว ผม็สบายใเรื่อที่มืออันที่เป็นเหมือนสิ่สปร มือไอ้สุนทรนั้นเเหละ ็ไ้นออาไหล่ผมสัที ^_^....
“พ่อ เมื่อไหร่ยัยัวเเสบะมาสัที สมุทรมันรีบลับบ้าน” ไอ้สุนทร!!! เเ่ละประโยอมันรลับวามิอผมหมเลย เเ่มัน็ไม่น๊าเอ่ยออไปเเบบนั้น ผมอยาะถลหนัหัวมันออเป็นเเผ่นๆ เเล้วเียนำว่า ---ย ัวให่ๆ
“สมุทร หรือเเที่อยาลับบ้าน” เหมือนน้าพายุ ไม่เื่อว่าผมเป็นนอยาลับบ้าน 5555 winwin ... “รอเเปบนะ สมุทร เี๋ยวน้อ็ะออมาเเล้วละ ... เเ่นี่็นานเเล้ว ทำไมไม่มาสัที โทรไป็ไม่รับ” ..... ผมทำหน้า่อยใน เเ่ผมิว่า สุนทรอยในเรื่อในเลยละรับ 555 หันไปมอหน้าสุนทรที่ไหร่ผม็อำไม่ไ้สัที .... ผมเลยะหนีภัย ไปเ้าห้อน้ำ่อนที่ไอ้สนทระเห็นว่าผมหัวเราะมัน เเล้วถวายหมัเ้าให้....
“โอ้ยๆๆๆๆๆ หนาววววว นี่สนามบิน หรือโรน้ำเเ็ว่ะ...”
“ยู!!” เสียสาวที่ไหนเรียื่อผม ผมหัน้ายหันวาหา้นเสีย
“ใรรับ!!” ผมอบลับไปโยไม่รู้ว่าใรเรีย
“ยู!!!” ราวนี้ผมเห็นเธอรับสาวน้อยนนั้น ผมสั้นประบ่า สีเียววนบุหรี่ ัวเล็ น่ารั.. ทำเอาผมเเทบละลายเลยรับ
“รับ มีอะไรรึป่าว” ผมรีบเินไปหาเธอ เหุผม่ายๆ เพราะเธอสวย เเละน่ารั หายานะรับ ที่ะเห็นผู้หิที่ทั้สวยเเละน่ารั ผู้หิทั่วไป ถ้าสวย ็ือสวย ถ้าน่ารั ็ือน่ารั เเ่นนี้รวบสอรับ ทั้น่ารั เเละสวยมา “มีอะไรรึป่าวรับ???” ผมถามประโยเิม
“NO!!” เธออบเเ่ำเียว ือ no หรือว่าเธอฟัผมไม่รู้เรื่อ
“can...”
“ไม่มี่ะ... ือไม่ไ้เรียพี่ เรียผัวหนู นนู้นอ่ะ่ะ อโทษนะะ”
เ็บเเบบลืมหนาวเลยรับ หน้าเเเเละเสี่ยโนผัวน้อนาม่อยปา้วยย ผมไ้เเ่มอหน้ามอหลั เเล้วรีบวิ่เ้าห้อน้ำ ีที่ไม่หน้ามื เ้าห้อน้ำหิ
“โอ้ยยยยย เือบเเล้ววววววว ไอ้สมุทรเอ๊ยยยยยย!!!”
“ยู ื่อ สมุทรหรอ เพราะีเเฮะ” ผมใสุีน้อผู้หิที่ผมเอเมื่อี่ เ้ามาในห้อน้ำาย
“เฮ้ย!! เ้ามาทำไม ... เี่ยวเเฟนน้อ็ามมาเะปาพี่พอี.... ไปๆ ออไป....” ผมไล่เธอ เเล้วรีบวิ่เ้าไปในห้อส้วม.. ล็อประูอย่าไว ลัวผัวน้อเินมา่อยปาเอา
“ผัวไอเาบอว่ามีธุระ่วน เลยให้ไอับเอ” ผมเเฮะ ทำไมทิ้เมียัวเอ
“อะไรนะ อ่ะ ืออะไร???” ผมถามเธอออมาาห้อส้วมที่ล็อประูอย่าเเน่นหนา
“็ผัวไอไ!!” ผมรีบเปิประูห้อน้ำอย่าไว
“what??”
“father ไอไ”
“พี่าย!!” ผมทำฟน้าื่นเ้น
“no!!! ผัว^^”
"อ่อๆ พ่อ(อัฤษ) ทำไมเรียผัว??” ผมยั ับำพูอสาวน้อย
“เอ่า ไม่ไ้ใ่ำว่าผัวหรอเหรอ ไอเรียผัวั้นาน” ... ผมเ้าใเเล้วรับ ที่เเท้็เ็ที่เรียนเมือนอนี่เอ เรียพ่อว่า ผัว (โถ่วๆ เเม่เ็นัเรียนนอ -_-)
“เเล้ว...”
“เมื่อี่ ... ไอยัไม่มีอะไรให้ยู่วย เเ่อนนี้ไอมี?” เธอทำหน้า น่าสสารเเฮะ “ยู่วยเรียรถ taxi ให้ไอหน่อยไ้ไหม ไอไม่รู้ว่า้อโทรเเ้ไปที่ไหน???” ...
เเน่นอนนนนน ผมพาเธอเินมารุบริารรถเท็ี เเละไปส่เธอถึรถ.
“อบุม่ะๆ”
“รับ”
“bye.. see you soon” ปริศนา.... เธอบอลาโยทิ้ท้ายไว้ว่า ‘เอันเร็วๆนี้...’ ไหมล่ะ.
ผมรีบเินลับมาในสนามบิน... เพราะลัวน้าพายุ ะรอผมนาน ปานนี้ ยัยัวเเสบมาถึเเล้วล่ะ.... “รีบลับไปหายัยัวเเสบีว่า”
“โถ่วววว นี่ยัยัวเเสบใ่ไหมเนี่ย!!!” ผมเินะโนมาเเ่ไลเมื่อเห็นว่า หมอน้ำ(ื่อนใ่ไหม???....)
เ็น้อยัวอ้วน ที่ถูส่ไปเรียนที่เาหลี ้อเเ่อายุ 12 อนนี้ลับมาใส่ลิ้ น่ารั เล่นเอาเือบำไม่ไ้เเน๊ะ.. หมอน้ำ เปลี่ยนไปอย่าน่าเหลือเื่อ าสาวน้อยร่าอ้วนเป็นะละมัเินไ้ ผอมเพรี้ยว มีรูปมีทร... เนื้อสาวอมหมอน้ำ ำลัเเสาววววว อย่าน่ามหัศรรย์
“เป็นสาว เเล้วสวยเียว” ....
“เี่ยว!!!!” เสียสุนทรโ้เสียอย่าเอาเป็นเอาาย
"นี่มันไอ้เมโว้ยยยยย!!” ผมใอย่าหนัหน่ว
“ไอ้หมอน้ำมันไปเ้าห้อน้ำอยู่นู้นนนนนนนนนน”
รับ!! เเรับ นที่ผมมเมื่อี่ือ เม หรือ ภูเม(เเบมเเบม*_*) ลูายนเล็อน้าพายุ ที่อหอบผ้าหอบหมอนบินามพี่สาว(หมอน้ำ) ไปเรียนที่เาหลี เมื่อี่ผมมผู้าายว่าสวย!!!! ิูสิว่าหน้าอเม้อสวยเหมือนผู้หิมาๆ สุๆ
.....
.
“ิอะไรับน้อู!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
Goodking ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น