อโยธยา เด็กซ่า ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #8 : รู้สึกตัว

อากาศยามเช้าที่แสนสดใส ลมพัดเล่นหยอกล้อกับใบไม้ 

บรรยากาศน่าปูเสื่อนอนจิบกาแฟอ่านหนังสือ เป็นอย่างมาก

หากแต่ความเป็นจริงแล้ว...

"แขนๆ อย่าหย่อน เกร็งกล้ามเนื้อเอาไว้สิไอ้หนุ่ม"

"สายตาอย่าวอกแวกสิพี่ จ้องดูการเคลื่อนไหวดีๆ"

"นี้ฟันดาบหรือทุบมดครับท่าน เอาจริงหน่อยเจ้านาย"

เสียงโหวกเหวกโวยวายลั่นป่า จากกลุ่มผู้ให้กำลังใจผมฟัดกับลูกวอนัท

ใช่ครับ คุณอ่านไม่ผิดหรอก ลูกวอนัทจริงๆ

แต่เป็นลูกวอนัทเท่าลูกบาส แถมเปลือกยังแข็งโป็กแบบที่เอามาทุบคอนกรีตยังได้

สาเหตุนะหรอ ก็ไอ้คุณดาบผีสิงที่ผมหิ้วมาได้นั่นแหละ

สี่ชั่วโมงก่อนหน้านั่น 

ผมสะดุ้งตื่นขี้หูแตกกับเสียงกัมปนาทโหยหวนแบบสุดบรรยาย

เจ้านายคร้าบบบบ เจ้านาย ช่วยผมด้วยยยยย

มันดังออกมาจากช่องสวมใส่ที่ปรับเป็นโหมดแสตนบาย พูดง่ายๆก็คือคิดถึงปุ๊บอยู่ในมือปั๊บ

นอนในป่าถึงอยู่ในบ้านก็ต้องเตรียมตัวไว้ ก็ไม่ได้คิดเองนะ มีคนสอนมา

ไอ้คุณดาบผี (ขอเรียกมันอย่างงี้แหละถึงมันบอกจะไม่ใช่ผีก็ตาม) อ้อนวอนขอพลังเวทย์กับผม

ไม่อย่างนั่นมันจะสลายไป ผมเลยถามว่าแล้วอยู่กับไอ้หมาป่านั่นทำไง

รู้ไหมคำตอบมัน

"ผมแอบดูดพลังเวทย์จากสัตว์ที่มันเขมือบได้ครับ"

พอกลายมาเป็นไอเท็มแบบระบุเจ้าของ วิญญาณท่านขุนพลก็ปรับโหมดแบบอยู่เป็น

เป็นแบบที่ผมขนลุกเลย

"ท่านครับ อายุท่านนี้เลยปู่ทวดผมอีก ไม่ต้องสุภาพขนาดนั่นก็ได้มั้งครับ"

"ไม่ได้หรอกครับเจ้านาย มันเป็นฟิลริ่ง"

ฟิลริ่งแบบนี้ไม่เอาได้ไหมครับ รับไม่ได้ยังไงไม่รู้

เมื่อผมเลือกไม่แทะสัตว์เป็นๆ (ก็สัตว์ที่ตายแล้วไม่มีพลังเวทย์นี้ครับ)

ผมก็ต้องหันมาใช้ทักษะ เพื่อให้เกิดพลังเวทย์ เจ้าดาบผีสิงนี้จะได้ดูดกลืนได้

แต่หนูกริยามาแวบเห็นผมใช้ทักษะ กระโดดฟันใส่อากาศ 

เธอก็เลยว่าเสียของ พร้อมกับหอบภูเขาวอนัทมาให้ผมปลอกเปลือกให้ซะเลย

สุดท้ายผมก็เลยตกกระไดพลอยโจนจนได้

"คุณดาบครับ อิ่มหรือยังครับ ผมเมื่อยไปหมดแล้วนะ"

ผ่าไปสิบกว่าลูก ใช้ทักษะกระโดดฟันแบบไม่ได้หยุด ถึงพลังเวทย์จะมีมหาศาล แต่

เหนื่อยโวย นั่งขาสั่นเหงื่อโชกหอบกิน ลุกไม่ขึ้นเลยทีนี้

"ยังหนุ่มยังแน่น แค่นี้ก็ไม่ไหวซะแล้ว จะทำอะไรกินได้ไหมเนี้ย"

ผมตาขวาง กำลังจะหันไปท้าคนแก่แข่งซะหน่อย

แต่ภาพที่ผมเห็น คือคนแก่ที่กล้ามใหญ่ยังกับกระเป๋าไดโนโซก 

แค่โยนลูกวอนัทขึ้นฟ้า แล้วใช้ค้อนฟาดลงดินเสียงดัง ตึม

เปลือกมันก็กระจายออกทันที 

จากอ้าปากจะท้าเลยกลายเป็นอ้าปากค้าง

สายตาผมเลื่อนไปมองที่ดาบศิลาทันที

"อะๆ อย่าโทษผมนะครับเจ้านาย เรื่องแบบนี้อยู่ที่ ทิศทาง ความชำนาญ กับกำลังนะครับ"

กำลัง 

นั่นซิ ผมมีดีที่ความแม่นกับพลังเวทย์นี้นา จะให้มาประลองดาบหรือแข่งยกนำ้หนักคงตายก่อนพอดี

ดูท่า ผมคงจะได้เวลาวางแผนอนาคตตัวเองแล้ว