อโยธยา เด็กซ่า ออนไลน์

ลำดับตอนที่ #2 : แค่สกิลติดตัว

"อูย................"

ความเจ็บจี๊ดแล่นเข้ามาในหัว  ให้ตายเถอะโรบิ้น มึนตึบ!

ผมสลัดหัวไปมาเรียกสติที่ยังไม่สมประกอบ เฮ้ย ที่ยังไม่เข้าที่

ก่อนจะค่อยๆมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกแปลกๆ

ผนังที่ทำจากไม้ไผ่มัดรวมกันเป็นทอดๆ ของประดับผนังแปลกตา

ไม่มีประตูหากแต่มีโมบายลวดลายใบไม้ห้อยไว้แทน

เมื่อสำรวจตัวเองก็พบว่าบนเตียงไม่ไผ่ถูกคลุมด้วยผ้าห่ม

ที่นี้ไม่ใช่บ้านของผมแน่ๆ!

"ที่นี้มันที่ไหน" ผมสลัดเอาผ้าห่มสีส้มที่คลุมตัวก่อนจะพยายามลุกขึ้นยืน

"ไม่ได้น่ะ"

เสียงหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนขึ้นดังซะขี้หูผมสะดุ้ง
 
เธอแหวกโมบายที่ประตูก่อนจะรีบมาประคองผม

"นายยังไม่หายดีเลย จะรีบไปไหน นั้งก่อน"

น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงชัดเจนจนผมต้องนั่งลงตามที่เธอบอก

"เออ.......  ขอโทษนะครับ ผมมาอยู่ที่นี้ได้ไง"

ผมถามพร้อมมองเธอไปด้วย หน้าตาน่ารักคล้ายๆเด็กสาวทั่วไป
ปากนิด จมูกหน่อย ผิวขาว แต่ที่สะดุดตาที่สุดก็การแต่งตัวนี้แหละ

เธอใส่เสื้อกั๊กสีน้ำตาล เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงวอร์มสีเนื้อและ
ใส่สร้อยคล้องจี้เม็ดใหญ่สีชมพู่ สะดุด(ด้วยแสง)เข้าตา

"ก็นายน่ะ มาสลบอยู่แถวป่าไผ่ ฉันก็เลยแบกนายมานี้แหละ แล้วนายไปทำอะไรแถวนั้น
โดน มารไผ่ตีเอาหรอ?"

คำถามเธอทำให้ผมชะงัก ป่าไผ่? มารไผ่ตี? มันหมายความว่าไงอ่ะ?

ก่อนที่ผมจะทันได้ถามเธอไป ก็มีเสียงตะโกนดังมาก่อน

"กริยา มีกาวไหมลูก ไม้ตรงนี้มันผุ พ่อจะผูกใหม่ซะหน่อย"

"ค่า พ่อ มีค่ะ"  "แปบน่ะ" ประโยคสุดท้ายเธอหันมาบอกผม
แล้วจู่ๆก็มีหน้าจอยักษ์สีฟ้าใสปรากฏต่อหน้าเธอ

"เฮ้ย" ผมเขยิบหนีไปด้านหลังด้วยความตกใจ จนเธอหัวเราะออกมา

"ขอโทษทีๆ"เธอบอกพร้อมเอาล้วงเข้าไปในจอก่อนหยิบเอากระปุกกาวออกมา
ขยิบตาให้ผมแล้ววิ่งออกไป

ผมนั่งอึ้งอยู่ตรงนั้น สงบสติอารมณ์ไม่ให้ตะโกนออกมา

ลองยกแขนหยิกหน้าตัวเองก็รู้ว่าเจ็บ

"ไม่ได้ฝัน!" 

ผมสำรวจตัวเองอีกรอบ เสื้อคอเต่าแขนกุดสีขาว กางเกงขาสั้นสีเทา

ชัดเลย!!

ผมเข้ามาอยู่ในเกมส์อโยธยาหรอเนี้ย

เสียงฝีเท้าเดินเข้า ผมรีบระงับอารมณ์สงบสติยิ้มให้เธอ

"เป็นไงบ้าง ไม่เป็นอะไรใช่ไหม" กริยา ถามผมด้วยใบหน้าสงสัยเพราะผมในตอนนี้เหงื่อแตกหน้าซีดไปแล้ว

"ไม่เป็นไรหรอก มันยังไม่เข้าที่น่ะ"

ผมยิ้มแห้งๆให้เธอไป ก่อนที่ชายร่างสูงใหญ่อุดมไปด้วยมัดกล้าม จะโผล่หน้าเข้ามา

"ไงไอ้หนุ่ม ชื่ออะไรล่ะ แล้วมาทำอะไรแถวนี้" 

แม้ลักษณะหน้าตาจะเข้าสู่วัยกลางคน หากแต่น้ำเสียงที่ดูร่าเริงก็ทำให้ผมลดอาการเกร็ง

ไปเยอะ

"ผมชื่อเทพครับ บังเอิญมาเก็บเลเวลแถวนี้ ขอบคุณนะครับ ที่ช่วยเหลือ"

ผมไม่รู้ว่าจะตอบยังไง จึงคิดเอาว่านี้เป็นเควสตอบคำถามล่ะกัน และน่าจะตอบแบบนี้

"ไม่ต้องมากพิธี ข้าชื่อนาม แล้วเจ้าเลเวลเท่าไหร่แล้วล่ะ"

"เออ... คือ... " ผมอ้ำอึ้งไม่กล้าตอบเพราะอายที่เลเวลยังน้อย

"คุณพ่อค่ะไปถามแบบนี้ได้ไง เสียมารยาทหมด เรื่องแบบนี้ใครจะบอกกันล่ะค่ะ"  
 
กริยาเห็นเทพไม่ตอบ  จึงคิดว่าชายหนุ่มไม่สะดวกจะเปิดเผยเพราะการรู้เลเวลอีกฝ่าย
ก็เหมือนรู้ความสามารถเกือบทั้งหมด

"ปะ ปล่าวครับ เพียงแต่ผมอายที่จะบอกว่าผมไม่รู้จะดูยังไง" พูดจบก็ก้มหน้าลงเพราะไม่หมั้นใจว่าการที่ตนเข้ามาอยู่ในโลกของเกมนี้ เลเวลหรือค่าพลัง จะยังเหมือนเดิม พูดจบก็คิดถึงตอนที่กริยาเปิดช่องหยิบไอเท็ม แล้ว...

"พรึ่บ!"

หน้าจอสีฟ้าใสก็ปรากฏขึ้นที่หน้าของเทพทันที โชคดียังดีที่แค่สะดุ้งเล็กน้อยไม่ได้หงายหลังลงไป

"ก็นั้นไงหน้าจอข้อมูล แล้วยังว่าดูไม่เป็นอีก ฮึฮึ" นามหัวเราะเสียงเย้ยๆและนึกแปลกใจว่าถ้าไม่ต้องการให้ดูแล้วเอาออกมาทำไม

"แฮะๆ คือมันมาบ้างไม่มาบ้างน่ะครับ" คนหน้าแตกพูดอ่อยๆก่อนจะรีบดูสถานะของตัวเองทันที เทพยังไม่รู้ว่าหน้าจอข้อมูลเพียงแค่คิดมันก็ขึ้นมาให้แล้ว

   ชื่อ เทพ       เผ่า มนุษย์ 

   อาชีพ ผู้เริ่มต้น  เลเวล 8

   พลังชีวิต    250 / 250  พลังเวทย์ 1657  / 1657

   ความหิว    75/75   พลังกาย  122 / 122


   โจมตี   21      อึด    15
   แม่น     80      เร็ว    12
   โชค      7       เวทย์  9

เมื่อดูสถานะของเทพ ทั้งสามคนก็ได้แต่ตะลึงอยู่อย่างงั้น

"บ้าแล้ว...เลเวลแค่แปดพลังเวทย์ดันมีตั้งพันหก แล้วความแม่นอะไรเนี่ยแปดสิบ ไอ้หนุ่มไปทำอะไรมาว่ะ เทพสมชื่อจริงๆ" นามถึงกลับต้องยอมรับเลยว่าไอ้หนุ่มนี้ทำให้เขาแปลกใจได้

ส่วนเทพได้แต่ขมวดคิ้วเพราะตอนที่เขาเล่นเกมนี้มันไม่มีค่าความหิวกับพลังกายนี้นา

"แล้วพี่มีสกิลอะไรบ้างหรือค่ะ" ไหนๆเทพก็ใจปล้ำเปิดให้ดูแล้ว กริยาเลยขอดูทั้งหมดเลยล่ะกัน และถ้าเดาไม่ผิดค่าความสามารถขนาดนี้ต้องมาจากสกิลอะไรแน่ๆ

"แล้วจะดูสกิลยังไงครับ" เทพพูดจบหน้าจอก็เปลี่ยนเป็นทักษะสกิลทันที

เทพเกิดอาการอยากร้องไห้ เขาเหมือนกลายเป็นคนขี้โกหกขึ้นมาทันที

"ช่างมันเถอะค่ะ เรามาดูสกิลพี่เขาดีกว่า" กริยาพูดตัดบทพ่อตัวเองที่กำลังจะอ้าปากค้าน
เลยจำใจหุบปากแล้วดูสกิลของหนุ่มคนนี้ต่อ

สกิลอาชีพ (ผู้เริ่มต้น)

เลียแผล 

เงื่อนไข พลังเวทย์ 30
อธิบาย  ฟื้นฟูพลังชีวิต 10 เป็นเวลา5 วินาที ยกเลิกเมื่อถูกโจมตี
ดีเลย์  5 วินาที

กระโดดฟัน

เงื่อนไข พลังเวทย์ 50 ใส่อาวุธระยะประชิด
อธิบาย  โจมตีแรงขึ้น 150% เป้าหมายมีโอกาส 15% ถอยหลัง 2 ช่อง

สกิลติดตัว(พิเศษ)

คลั่งศาสตรา

เงื่อนไข  ไม่มี
อธิบาย ทำให้ถืออาวุธได้ทุกชนิดทุกเลเวล

เศรษฐีผู้อ่อนแอ (10)

เงื่อนไข  ไม่มี
อธิบาย  โอกาสไอเท็มตกเพิ่ม 30% โอกาสแร่ไอเท็มตก 20%
ค่าประสบการณ์ที่ได้รับลด 50% 

ขุมทรัพย์แห่งเวทย์  (10)
 
เงื่อนไข ไม่มี
อธิบาย  เพิ่มพลังเวทย์ 1000 เพิ่มอัตราฟื้นฟูเวทย์ 60%

นัยต์ตาเหยี่ยว  (10)

เงื่อนไข ไม่มี
อธิบาย  เพิ่มความแม่นยำ 60 มีโอกาสโจมตีจุดตาย 25%

สกิลใช้งาน (พิเศษ)

 ผิดพลาด เนื่องจากยังอยู่ในอาชีพผู้เริ่มต้นไม่สามารถใช้งานได้
  จะปลกล็อกเมื่อทำการเปลี่ยนอาชีพเท่านั้น


นามกับกริยาพร้อมใจกันหันมาจ้องมองหน้าเทพอีกครั้ง 

ส่วนเทพก็ได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก็ใครจะกล้าบอกล่ะ

ว่าไอ้สกิลติดตัวนะ

มันได้มาจากการโกงระบบทั้งนั้น