ทวงคืนอสุรา (ออนไลน์)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

โรงเรียน XXX พ.ศ. 2658 ห้อง ป.6/1

                “การบ้านที่ครูสั่งอย่าลืมทำมาส่งนะจ๊ะเด็กๆ” คุณครูวัยยังสาวพูดบอกนักเรียนมือก็เป็นระวิงกับการเก็บของบนโต๊ะครู

                กริ๊งงงง! เสียงกริ่งที่ดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกหมดคาบคุณครูยังสาวหยุดมือที่กำลังเก็บของเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “หมดคาบพอดีเลยจ๊ะ หัวหน้าบอก”

                “นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ” เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลซอยระต้นคอบอกทำความเคารพตามธรรมเนียม เด็กหนุ่มคนนี้ถือว่ามีหน้าตาน่ารักเกินไปสำหรับเด็กผู้ชาย หน้ากลมมน คิ้วเข็มตาโต มีรักยิ้ม ปากบางเป็นกระจับสวยงาม ผิวขาวบริสุทธิ์ดุจนมชั้นดี ปากและแก้มแดงตลอดเวลา

                “ขอบคุณครับ/ค่ะ” เสียงนักเรียนทั้งห้องพูดขึ้นพร้อมกันมือก็ประนมไหว้อย่างสวยงามบ่งบอกถึงการปลูกฝังที่ดีของสถาบัน

                หลังจากที่ครูประจำวิชาเมื่อสักครู่เดินคล้อยหลังไปได้ไม่นาน เด็กชายผู้เป็นหัวหน้าก็หันไปสะกิดเด็กชายผมดำที่นอนหลับน้ำลายไหลอยู่โต๊ะข้างๆ

                “ตื่นได้แล้ว ช็อป เลิกเรียนแล้วนะ” เด็กหนุ่มผมดำที่นอนอยู่ข้างๆโต๊ะผงกหัวขึ้นมามือเล็กๆก็ขยี้ตาตามประสาคนเพิ่งตื่น

                “ฮ่ะ! เลิกเรียนแล้วหรอ มิน”

                “อ่า ก็ใช่นะ ว่าแต่ ช็อป เถอะจะรีบไปไหนนั่น” มินถามเพราะช็อปหนึ่งในเพื่อนสนิทของตนเร่งรีบเก็บของลงกระเป๋าแบบไม่สนสภาพซักนิด...เพราะมันโกยนะสิ

                “อ๋อ เรารีบไปเล่นเกมอ่ามิน สนุกมากเลยนะ เราไป่ก่อนละเดี๋ยวพี่ชายเรารอ” ว่าจบช็อปก็รีบร้อนออกจากห้องเรียนทันทีสร้างความงุนงงให้แก่มินเป็นอย่างมาก

                “อะไรของมันหว่า?” มินว่าพลางเกาหัวน้อยๆ

                “ช่างมันเถอะมิน ช็อปมันคงหมายถึงเกมเสมือนจริงที่ดังอยู่ตอนนี้ รู้สึกเกมนี้คนไทยจะป็นคนสร้างด้วยมั้ง” เด็กชายผมเกรียน ตาตี่ ตัวขาวจั๊วะ บ่งบอกถึคงความเป็นลูกครึ่งไทย-จีนเป็นอย่างมาก จากสภาพโครงหน้าโตขึ้นมาคงหล่อไม่น้อย

                “เกม’ไรหว่า พีช เราไม่เห็นจะรู้จัก แล้วเกมเสมือนจริงนี่มันเป็นยังไง?” มินถามด้วยความสงสัยถึงขีดสุด ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเล่นเกมแต่เกมเสมือนจริงนี่เขาไม่รู้จักจริงๆ

                “นายนี่ตกข่าวแฮะ ก็เกม ‘ทวงคืนอสุรา’ ไง ส่วนเกมเสมือนจริงก็คือเกมที่เราสามารถเข้าไปในเกมได้จริงๆ รู้สึกทุกอย่างเหมือนโลกจริงเลยนะ เราขอพ่อไว้แล้วเสร็จนี่พ่อเราจะมารับไปซื้อพอดี” พีชพูดจบก็เก็บของเสร็จพอดี

                “งั้นเราไปนะ เดี๋ยวพ่อเรารอ” พีชที่กำลังจะเดินออกจากห้องเรียนก็โดนมินรั้งตัวไว้ก่อน

                “เดี๋ยว พีช แล้วถ้ารู้สึกเหมือนโลกจริงถ้าโดนมอนเตอร์โจมตีจะไปเจ็บหรอ” มินก็ยังคงเป็นมินหากสงสัยอะไรจะไม่ยอมปล่อยคนที่รู้ข้อมูลจนกว่าจะรู้เรื่อง

                “เจ็บสิ แต่ไม่มากหรอกรายละเอียดเชิงลึกเราไม่รู้หรอกนะว่าทำไม” พีชก็ยอมหยุดเดินเพราะรู้ถึงนิสัยมินดี ถ้าหากไม่รู้เรื่องที่อยากรู้มินไม่ปล่อยตนเป็นแน่

                “อ้าว แล้วอย่างนี้เขาให้เด็กเข้าไปเล่นด้วยหรอ พวกเราเพิ่งอายุไม่เกิน 11 ปีเอง”

                “ให้สิ แต่ต้องมีผู้ใหญ่เซ็นตค์รับรองตอนสมัครไอดี พอแค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวพ่อเรารอ” พีชรีบเดินลงตึกทันทีเพราะรู้ว่าหากตนยังอยู่ต้องโดนมินถามจนรู้เรื่องที่ตนสงสัยหมดแน่

                “พี่มิก พี่มิว จะรู้จักเกมนี้หรือเปล่านะ” มินเดินครุ่นคิดถึงเกมๆนี้จนเดินมาถึงบริเวณที่พวกพี่ๆของตนมักจะมาจอดรถรอรับตนยามเลิกเรียนโดยไม่รู้ตัว

                “อ้าว ถึงตอนไหนนิ” มินเกาหัวตัวเองงงๆเพราะตนเดินเหม่อลอยทำให้มาถึงโดยไม่รู้ตัว ตรงหน้ามีรถสปอร์ตคันงามสีแดงสดจอดอยู่ ตัวรถมีผู้ชายที่แต่งตัวดูดีไม่น้อยสองคนกำลังพิงรถสนทนากันอยู่จนมีหนึ่งในนั้นหันมาเจอมิน

                “น้องมินมาถึงแล้วหรอ พวกพี่มีของมาเซอไพรซ์ด้วย”

                “พวกพี่มีของอะไรมาเซอไพรซ์น้องหรอ พี่มิก พี่มิว” มินถามหน้าก็มองพี่ทั้งสองของตนสลับไปมา

                “เอาน่าถึงบ้านน้องก็รู้เองละ” พี่คนหนึ่งพูดขึ้นพลางดันน้องของตนไปยังเบาะหลัง

                “พี่มิว วันนี้พี่ขับนะ น้องจะนั่งด้านหลังกับน้องมิน” มิวพยักหน้ารับทราบ มือก็กดกุญแจปลดล็อคประตูรถ

                “ โอเค เออมิกวันนี้พี่อาจจะเข้าเกมช้าหน่อยพี่ฝากดูแลกิลด้วย พอดีพี่ติดธุระน่ะ” มิวชะโงกไปคุยกับมิกที่เบาะหลัง หัลงจากขึ้นรถกันหมดแล้วมิกพยักหน้าเป็นอันรับทราบ มินออกจะงงที่พวกพี่ๆของตนพูดกันเล็กน้อย เกม? กิล?

                “เอ่อ...พี่มิก พี่มิว พวกพี่คุยเรื่องอะไรกันครับน้องอยากรู้ด้วย” มินมองหน้าพี่ทั้งสองของตนด้วยความขัดใจเพราะทั้งสองคุยเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ

                “เอาน่าไปถึงบ้านเดี๋ยวก็รู้เอง” ไม่พูดเปล่ามิวก็สับเกียร์ออกรถทันที มินชักสีหน้าใส่ก่อนจะกอดอกไม่คุยกับพี่ทั้งสองแต่หางตาก็เหลือบมองปฏิกิริยาของพี่ทั้งสองเป็นระยะๆ

                พี่ทั้งสองของมินจัดว่าหน้าดีเอาเรื่องทั้งหน้าคมสัน หุ่นที่แสนจะเพอร์เฟล็กเต็มไปด้วยมัดกล้าม องค์ประกอบบนใบหน้าจัดวางอย่างลงตัว ทั้งสองคนมีหน้าตาที่คล้ายกันมาก แต่นิสัยต่างกันสุดขั้ว มิวจะเป็นคนที่สุขุม เยือกเย็น รอบคอบมาก ซึ่งต่างกับมิกที่ชอบเที่ยว ใจร้อน มั่วไปเรื่อย แต่มีอย่างหนึ่งที่คล้ายกันมากก็คือความรักน้อง

                มินยิ่งมองพี่ทั้งสองของตนไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับที่ตนหน้าบึ้งก็เริ่มชักจะโมโหจริงๆแต่ก็เงียบไว้ อดทนให้ถึงบ้านเพราะพี่ทั้งสองของตนบอกมีเซอไพรซ์หากไอ้ที่จะเซอไพรซ์ไม่ถูกใจมิน มินหมายมั่นว่าจะไม่คุยกับพี่ๆทั้งสองตลอดหนึ่งอาทิตย์

                ขับรถมาไม่นานนักพี่น้องทั้งสามคนก็ถึงบ้าน บ้านของทั้งสามนั้นจะว่าเป็นบ้านก็ไม่เชิงอาจกล่าวได้ว่าเป็นคฤหาสน์ซะมากกว่า ตัวคฤหาสน์ทำจากหินอ่อนทั้งหลังซึ่งมีมูลค่ามหาศาลพอสมควร พื้นที่หน้าบ้านมีสวนดอกไม้ที่ถูกตกแต่งไว้อย่างวิจิตร มิวขับรถผ่านสวนดอกไม้จนมาถึงโรงรถที่อยู่ข้างๆโรงฝึกที่พวกตนใช้ฝึกศิลปะป้องกันตัวเป็นประจำโดยมีเพื่อนของพ่อมาฝึกไว้ให้ป้องกันตัว มิวบอกให้น้องๆของตนลงรถเมื่อรถจอดสนิท

                ปิ๊บๆ เสียงสัญญาณที่บ่งบอกว่ารถล็อคเรียบร้อยแล้วดังขึ้นมิวมองหน้ามิกเล็กน้องก่อนที่ทั้งสองจะพยักหน้าให้กัน มิกจึงดุนหลังน้องชายของตนให้เข้าบ้าน “มินเข้าบ้านกันป่ะๆ” มินมองหน้ามิกอย่างสงสัย

                “แล้วพี่มิวละไม่เข้าบ้านหรอ” มินหันไปถามมิวด้วยดวงตากลมโต ทำเอาพี่ชายคนโตอดไม่ได้ที่จะลูบหัวน้องเล็กด้วยความเอ็นดู

                “เดี๋ยวพี่ตามไป” มินขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินเข้าบ้านไปกับมิกแต่โดยดี

                “เดี๋ยวมิน น้องหยุดก่อนนั่งรอพี่มิวที่ห้องนั่งเล่นกัน” มิกพูดจบไม่ทันให้มินซักถามอะไรก็ดุนหลังมินเข้าไปในห้องนั่งเล่น แม้มินจะสงสัยถึงความร่างเริงจนเกินเหตุกับความมีลับลมคมในของพี่ทั้งสองคนแต่ก็ยังนิ่งไว้เพื่อรอดูท่าที

                มิกลอบมองน้องชายของตนเล็กน้อยมุมปากก็ยกยิ้มอย่างชอบใจ ‘ฉลาดเกินเด็กจริงน้องเรา สงสัยรู้ตัวแล้วมั้งว่าต้องมีอะไรถึงนิ่งดูท่าทีแบบนี้’

                รอไม่นานนักมิวก็ตามทั้งสองคนเข้ามาในห้องนั่งเล่นในมือถือกล่องอะไรบางอย่างกับถุงใส่ชิพอะไรซักอย่างที่มินเห็นรายละเอียดไม่ชัดและยังมีหนังสืออีกเล่มหนึ่งที่หน้าปกมีรูปพญานาคกับพญาครุฑสู้กันอยู่ มิกผละตัวจากมินเดินไปหามิวก่อนที่มิกกับมิวจะพูดออกมาพร้อมกันว่า

                “เซอไพรซ์ สุขสันต์วันเกิดครับน้องชายนี่ของขวัญจากพี่ทั้งสอง” มินงงกับคำพูดของพี่ชายตนไม่น้อยเพราะวันเกิดตนอีกตั้งสองวันข้างหน้า

                “พี่มิก พี่มิว เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าวันเกิดน้องอีกสองวันไม่ใช่หรอ” มินถามออกไปด้วยความสงสัย

                “ครับพวกพี่รู้แต่น้องลืมอะไรไปหรือเปล่า พรุ่งนี้พวกพี่ต้องเดินทางไปต่างจังหวัดนะ” เป็นมิวที่ตอบมิน ก่อนที่มิกจะเสริมคำตอบของมิวอีกแรงหนึ่ง “ถ้าพวกพี่รอถึงวันนั้นพวกพี่ก็ไม่ได้ให้ของขวัญน้องกับมือสิ” มินพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพุ่งความสนใจไปยังกล่องที่พี่คนโตถือมา

                “แล้วกล่องนั้นมันกล่องอะไรหรอครับพี่มิกพี่มิว”

                “พี่ไม่บอกหรอกมีคู่มือในนี้น้องเอาไปอ่านเองแล้วกัน ฮ่าๆ ปะพี่มิวพี่ต้องช่วยน้องทำโปรเจ็กมหาลัยก่อนพี่ไปทำธุระนิ” มิกเป็นคนพูดตัดบทแทนมิวที่กำลังจะอธิบายเรื่องของที่อยู่ในกล่องกับมิน แถมยังมีหน้ามาขยิบตาให้กับมินที่หน้าเหวอเพราะคำตอบของพี่คนรอง เล่นเอามินไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

                “แกล้งน้อง”

                “เอาน่าพี่มิวไปๆ ไปช่วยน้องเร็วส่งพรุ่งนี้แล้ว” เสียงพี่คนรองที่ดังแว่วมาจากทางบันไดบ้านทำเอามินถึงกับนึกฉุนกับความขี้แกล้งของคนเป็นพี่เลยทีเดียว ก่อนจะละความสนใจมาสนใจสิ่งทิ่ยู่ตรงหน้าแทน

                “เครื่องเชื่อมต่อคลื่นสมองรุ่น BWC-1658 เอแล้วมันเครื่องอะไรหว่า?” มินแกะกล่องที่พี่ชายของตนเอามาให้เพื่อจะดูสิ่งของข้างใน เมื่อแกะเสร็จแล้วก็เห็นเป็นแว่นตาทรงทันสมัยมีเลนส์แว่นเชื่อมถึงกันสีฟ้าสด บริเวณขาแว่นเป็นหูฟังไว้คลอบหู มีปุ่มกดสามปุ่มทางหูฟังด้านซ้าย ส่วนด้านขวามีช่องเล็กๆไว้ใส่ชิพพร้อมกับมีสายไฟที่เป็นตัวชาจพลังงานให้กับเครื่องนี้ มินที่หาของในกล่องจนทั่วว่ามีอะไรอีกไหมแต่ก็ไปพบนอกจากสมุดเล่มบางเล่มหนึ่ง

                “คู่มือการใช้ BWC-1658…” มินไม่รอช้าเปิดอ่านทันทีเมื่อเข้าใจการทำงานคร่าวๆแล้วจึงหยิบหนังสืออีกเล่มขึ้นมาดูรายละเอียด

                “คู่มือเกม ทวงคืนอสุรา หรอ...ชื่อเกมเมื่อตอนนั้นนี่นา” ด้วยความสงสัยที่มีเป็นทุนเดิมอยู่แล้วทำให้มินรีบเปิดอ่านหนังสือเล่มนี้ทันที ในขณะที่อ่านไปได้หนึ่งในสามแล้วจึงหยุดเพื่อเอา BWC-1658 ไปเสียบปลั๊กไฟเพื่อชาจแบตเตอรี่แล้วจึงกลับมาอ่านคู่มือเกมเล่มนี้ต่อ ยิ่งอ่านใบหน้าของมินก็ปรากฏรอยยิ้มมากขึ้นจนอ่านจบหมดทั้งเล่มแล้วมินจึงปิดหนังสือและรีบหยิบ BWC พร้อมชิพเกมขึ้นไปบนห้องทันที

                “น่าสนใจ...”

*คำผิดเดี๋ยวแก้ตอนลงบทที่2*