คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Seriya ตอนที่ 2
ตึก ตึก ตึก ก ก ก ก....... !!!!!!!
เสียงของฝีเท้าที่วิ่งอย่างรัวเร็วยังคงวิ่งไปเรื่อย ๆ ซักพักเจ้าของฝีเท้าผู้นั้นก็เริ่มที่จะผ่อนลงและหยุดลงที่หน้าประตูไม้สลักลายวิจิตร เสียงเหนื่อยหอบยังมีออกเป็นระยะ ก่อนที่มือใหญ่ป้อมจะถูกยกขึ้นและเคาะลงที่บานประตูไม้สลักลายวิจิตรอย่างเบามือ...
" นั้นใครน่ะ ? " เสียงของบุรุษผู้หนึ่งที่อยู่อีกฟากฝั่งของบานประตูไม้สลักถามขึ้นเสียงเรียบ
" โลเด็มพ่ะย่ะค่ะ "
" เข้ามาสิ "
" พ่ะย่ะค่ะ " สิ้นเสียงบานประตูก็ถูกเปิดออก ชายร่างอ้วนคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเนือย ๆ มือใหญ่ป้อมข้างหนึ่งถูกยกขึ้นเช็ดหน้าที่มีแต่เหงื่อก่อนที่จะเดินมาใกล้ ๆ บุรุษอีกคนที่อยู่ในห้องนี้ก่อนแล้ว
" มีเรื่องอะไรรึโลเด็ม ? "
" ฝ่าบาท " โลเด็มหยุดหายใจซักพักก่อนที่จะพูดต่อ " ขบวนเสด็จจากเมืองนาเซเรียมาถึงหน้าวังแล้วพ่ะย่ะค่ะ "
" มาถึงแล้วรึนี้ ข้านึกว่าจะมาถึงที่นี้ตอนเย็นซะอีก "
" ฝ่าบาท จะทรงเสด็จเองหรือ.... "
" ไม่ต้อง ๆ ขอบใจเจ้ามากเดี๋ยวข้าจะไปรับพวกเข้าเอง "
++++++++
ภายในห้องโถงใหญ่ ขบวนเสด็จจากเมืองนาเซเรียก็ถูกเชิญมาพักผ่อนที่นี้ก่อน แขกต่างเมืองผู้มาเยือนเริ่มเดินดูไปทั่วห้องโถงเพื่อต้องการเชยชมภาพศิลปะงามที่บานกระจกยักษ์ ที่คงถูกช่างศิลป์บรรจงวาดอย่างปราณีตเป็นพิเศษ... เสียงฝีเท้าที่เดินมาตามทางเดินหลังบานประตูไม้สีน้ำตาลเรียกความสนใจจากผู้คนในห้องโถงให้หันไปมอง ซักพักประตูไม้สีน้ำตาลบานใหญ่ก็ถูกเปิดออก...
" สายัณสวัสทุก ๆ ท่านที่มา เชิญ ๆ เชิญนั่งกันก่อน ไงล่ะกษัตริย์อาเธอร์แห่งนาเซเรีย ฮะฮะฮะ ไม่ได้เจอเจ้าตั้งนานแน่ะ เป็นไงกันบ้างล่ะนี้ "
" สวัสดีเมอดอร์ ข้าสบายดี นี่ลูกสาวข้า เซลิย่า " กษัตริย์แห่งนาเซเรียยิ้มให้ แล้วโอบร่างของหญิงสาวนางหนึ่งมาข้าง ๆ กาย
" ถวายพระพรเพคะ ฝ่าบาท " เสียงใสเอ่ยก่อนที่ร่างบางจะย่อตัวทำความเคารพให้กับกษัตริย์แห่งไอซ์ฟาเรียล
" โอ๊ะ ! ฮะฮะฮะ สวยมาก สวยมากจริง ๆ คงถอดแบบมาจากเมเรียเลยล่ะซิ " กษัตริย์แห่งเมืองไอซ์ฟาเรียลเอ่ยถาม แย้มยิ้มอย่างเอ็นดูให้เซลิย่า
" ก็คงงั้นแหละ แล้วนี้ก็ภรรยาข้าเจ้าก็รู้จักดีแล้วนะ "
" แหม รู้จักสิ จะไม่ให้ข้ารู้จักได้ไง ก็เป็นถึงผู้หญิงที่ทำให้เพื่อนของข้าต้องยอมลงทุนลงแรงอย่างหนักเพื่อที่จะยอมแต่งงานด้วยเลยน่ะสิ ฮะฮะฮะ " กษัตริย์แห่งไอซ์ฟาเรียลหัวเราะร่วน ทำให้ราชินีแห่งนาเซเรียต้องยกมือขึ้นปิดหน้าที่แดงของตนเอาไว้
" เอาเถอะ แล้วราชินีของเจ้าล่ะอยู่ที่ไหน "
" เรน่าน่ะรึ เขาอยู่ในครัวกำลังทำขนมอยู่ตามเคยนั้นแหละ ข้าว่าพวกเจ้าไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ เดินทางกันมาทั้งวันแล้ว "
" อืม ก็ได้ "
++++++++++++++++++++
" เอาล่ะ เสร็จแล้ว "
" ท่านพี่เพคะ ทรงทำอะไรอยู่รึเพคะ ? "
" อ่าวเรน่า เจ้ามาเมื่อไหร่น่ะ ข้าไม่ทันเห็นเลย เอาเถอะ ๆ ข้ากำลังจะส่งจดหมายหน่อยน่ะ "
กษัตริย์แห่งไอซ์ฟาเรียลร้องทักภรรยาของตนก่อนที่จะลงมือพับกระดาษใบเล็กที่อยู่บนโต๊ะเป็นสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ แล้วผิวปากสามที ซักพักนกเหยี่ยวสีเทาตัวหนึ่งก็บินมาเกาะที่มือของกษัตริย์แห่งไอซ์ฟาเรียล... แล้วมันก็ยกขาข้างหนึ่งขึ้นเพื่อจับกระดาษใบที่เจ้าของมันกำลังส่งให้ ก่อนที่กษัตริย์แห่งไอซ์ฟาเรียลจะก้มลงกระซิบบอกข้อมูลให้เจ้าเหยี่ยวตัวนี้ข้าง ๆ หู แล้วมันก็บินจากไปในความมืด...
" ท่านพี่ส่งจดหมายให้ใครรึเพคะ " ราชินีเรน่าเอ่ยถามเสียงเรียบ
" ก็...คนใกล้ ๆ นี้แหละ ดึกแล้วข้าว่าเจ้านอนก่อนเถอะ " กษัตริย์เมอดอร์ยิ้มให้กับราชินีของตน และก่อนที่จะเดินจากไปก็ต้องหยุดชะงักไว้ก่อนเพราะเสียงเรียกของชายาอันเป็นที่รักดังขัดขึ้น
" แล้วท่านพี่ไม่มานอนด้วยกันรึเพคะ ? "
"ข้าต้องไปสะสางงานก่อน เจ้านอนไปก่อนเถอะนะ ข้าสัญญาว่าจะไม่หักโหมจนเกินไป "
" เอ่อ....เพคะ "
+++++++++++++++++++
ภายในห้องที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหรา ม่านสีสวยพลิ้วไหวกับสายลม บานหน้าต่างถูกเปิดไว้อย่างจงใจโดยฝีมือของใครบางคน...
นกเหยี่ยวสีเทาตัวหนึ่งร่อนลงมาเกาะบนไหล่ของบุรุษผู้ หนึ่ง แต่ทว่า อากัปกิริยาของเขาหาได้แสดงถึงความตกใจใด ๆ ไม่ เหมือนกับกำลังคอยอยู่แล้ว... เหยี่ยวขนสีเทาสวยกำลังก้มหน้าก้มตาไซ้รขนของตัวเองเพื่อทำความสะอาด หลังจากที่งานของมันจบสิ้นแล้ว บุรุษผู้นั้นยกมือขึ้นมาลูบหัวมันสองสามที แล้วมันก็สยายปีกอันน่าเกรงขามขึ้นและทยานขึ้นสู่ท้องฟ้ายามราตรีอีกครั้ง ...
"อ่า....ถึงเวลาแล้วสินะ " บุรษผู้นั้นเอ่ยขึ้น
" ถึงเวลา ? ถึงเวลาอะไรรึเพคะ " เสียงของอิสตรีนางหนึ่งที่นั่งมองเหตุการณ์ตรงนั้นอยู่นานแล้วเริ่มเอ่ยถามขึ้น
" ก็เวลา ที่เราจะเริ่มแผนการกันจริง ๆ จัง ๆ แล้วน่ะสิยอดรักข้า "
" จดหมายนั้น จากใครรึเพคะ "
" เมอดอร์น่ะ เดี๋ยวข้าจะไปพบเขาสักหน่อย เจ้านอนไปก่อนเถอะ ข้าจะรีบกลับมา "
" อะ ! เดี๋ยวเพคะ... " เสียงของอิสตรีกำลังจะขัดขึ้นอีกครั้ง แต่ทว่า ร่างของบุรุษร่างนั้นได้รีบเดินออกจากห้องไปแล้ว ทิ้งไว้ซึ่งความฉงนให้กลับสตรีนางนั้นต่อไป...
+++++++++++++++++++++
เช้าวันใหม่แห่งการเลี้ยงฉลองเริ่มขึ้น เหล่านางกำนัลหลายคนต่างต้องวิ่งวุ่นกันใหญ่เกือบทั้งวัง...
ภายในสวนหลังวังที่ดอกไม้หลากสีหลากสายพันธุ์กำลังแข่งกันบานอยู่นั้น กลิ่นหอมลอยโชยอบอวนไปทั่วทั้งสวนดึงดูดเหล่าหมู่ภมรให้ไปเชยชมได้เป็นอย่างดี...
ร่างบางในอาภรณ์สีฟ้าใสร่างหนึ่งที่กำลังเพลิดเพลินไปกับความสวยงามและร่มรื่นอยู่นั้น หาสังเกตุไม่ว่าในสวนสวยนั้นได้มีคนมาจับจองอยู่ก่อนแล้ว... ร่างบางพาตัวเองเดินเล่นไปเรื่อย ๆ ผีเสื้อหลากสีสวยพากันกรูเข้ามาบินวนรอบ ๆ ตัวของร่างบาง รอยยิ้มใสเผยออกอย่างน่ารัก แต่ร่างบางก็ต้องทรุดตัวฮวบลงเพราะไปสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า จนทำให้ร่างบางถึงกับล้มลงไปในทันใด มรกตโตสีสวยทั้งสองถูกปิดแน่น เตรียมรับถึงแรงกระแทกแต่ทว่า...
เอ๊ะ ! ทำไมไม่เจ็บล่ะ ?
" อะ เอ่อ... ข้า ขอโทษ " ร่างบางเอ่ยขึ้น อับอายขายหน้ากับความซุ่มซ่ามที่มีอยู่ไม่จำกัดของตัวเอง
" เจ้าเป็นใคร ? เข้ามาที่นี้ได้ยังไง ? " บุรุษหนุ่มเอ่ยถามแกมหาเรื่อง
" จะดีกว่าที่ท่านจะบอกนามของท่านก่อนที่จะถามนามคนอื่น " ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างไม้เกรงกลัว พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมาเผชิญกับบุคคลข้างหน้า ผมสีดำขลับที่ยาวปะบ่า ใบหน้าขาวที่เกือบจะซีดอาจเป็นเพราะเขาอยู่ในเมืองนี้มาตั้งแต่เกิดแล้วกระมัง นัยน์ตาสีน้ำเงินคู่โตที่มองมาอย่างไม่ลดละ จมูกโด่งเป็นสันได้รูป และอีกริมฝีปากสีแดงเรื่อเช่นคนสุขภาพดีถูกเม้มเข้าหากันเหมือนกับระงับอารมณ์ไว้อย่างนั้น พอดู ๆ แล้วบุรุษผู้นี้หล่อเหลาเอาการทีเดียวเมื่ออยู่ในชุดเสื้อผ้าสีดำทั้งชุด โดยมีผ้าคาดเอวสีน้ำเงินคาดไว้โดยปล่อยชายเล็กน้อยทิ้งไว้ข้างตัวดูพลิ้วไหว สองมือที่ยกขึ้นมากอดอก เสมองมาอย่างเอาเรื่อง แต่ถึงท่าทางของบุรุษหนุ่มตรงหน้าจะน่ากลัวสักเพียงใด ร่างบางก็ยังคงยืนเผชิญหน้าอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน...
" ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร เข้ามาที่นี้ได้อย่างไรมิใช่ให้เจ้าต้องมาถามข้ากลับ " ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบ
" แล้วทำไมข้าต้องบอกท่านด้วย " ร่างบางเอ่ยกลับอย่างไม่ยอมแพ้
" ที่เจ้าต้องบอกข้าก็เพราะข้าสั่งแล้วเจ้าต้องทำตาม ! " ชายหนุ่มทอดมองร่างบางด้วยแววตาที่เหนือกว่า นี้นางไม่รู้จักเขาจริงรึนี้ สงสังจะเป็นนางกำนัลใหม่
" ฟังคำสั่งของท่านงั้นรึ ? " ร่างบางทวนคำ ก่อนเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อเข้าไปใกล้ชายหนุ่มผู้นั้นก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงท้าทาย
" งั้นท่านก็ดูปากข้าชัด ๆ นะ ข้า-จะ-ไม่-ทำ-ตาม-คำ-สั่ง-ของ-ท่าน !!!!! " ว่าเสร็จร่างบางก็สาวเท้าเดินกลับไปอย่างรีบเร่ง คืนถ้าเธออยู่ตรงน้นอีกเดี๋ยวเดียวความอดทนเส้นสุดท้ายของเธอต้องขาดผึ่งอย่างแน่นอน ทิ้งไว้ซึ่งร่างสูงข้างหลังที่มองอย่างเจ็บใจกลับคำพูดของหญิงสาว ไม่เคยมีใครที่เดินหนีข้า ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้กับข้า เจ้าต้องได้ชดใช้แน่ ๆ สาวน้อย….
++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น