FTC // นักสู้สะเทือนโลก (รับสมัครนักต่อสู้)

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 4 2/2 : สีสันที่แท้จริงของเจมส์

*ปิ้ต!!!!!*

"ผู้ชนะการแข่งขันรอบแรก...นัดแรกก็คือ...ชินะ โควลอสกี้เองค่ะ!"

กองเขียร์ "ชินะ!"

ชินะ "..."

ทุกๆคนต่างกันปรบมือด้วยความดีใจ...ส่วนฉันก็หันหัวไปหาฮิลเด...

ฮิลเด "เก่งจริงๆเลย...ยินดีด้วย"

ถึงแม้สีหน้าของฮิลเดจะดูนิ่งๆ แต่แววตาของเธอแสดงถึงความยินดี แต่ผิดหวังเล็กน้อย

แล้วเธอก็ได้เดินจากไป...

ฉันจึงรีบวิ่งตามฮิลเดไป...เพราะฉันเป็นคนที่ทำให้เธอได้รับความเสียหายอยู่...

*ในสนามรบ*

ชินะ "เดี๋ยวก่อนฮิลเด!"

ฮิลเด "..."

ชินะ "ฉันอยากจะขอโทษเธอหน่อยน่ะ"

ฮิลเด "เรื่องแผลของฉันหรอ...ไม่เป็นไรหรอก..."

ชินะ "ตะ-แต่..."

ฮิลเด "...ฉันยังไหวอยู่...ไม่เป็นไรหรอก...แผลบาดแค่นี้ เดี๋ยวรักษาก็หาย"

ชินะ "แล้ว...ตั้งแต่เริ่มการแข่งขัน...ทำไมเธอต้องทำตัวนิ่งๆด้วย"

ฮิลเดได้เงียบสักพัก...แล้วเธอก็พูดออกไปว่า...

ฮิลเด "ที่ฉันทำแบบนี้...เพราะฉันไม่อยากจะให้ตัวเองเสียบุคลิกของฉันยังไงล่ะ..."

ชินะ "..."

ถึงแม้ฮิลเดจะเงียบไปก็ตาม...ฉันก็สามารถสื่ออารมณ์ผ่านตาของเธอได้...

ฮิลเด "ฉันไปล่ะ..."

ไม่นานนัก...เธอก็เดินจากไปโดยไร้แววตาที่ดูเศร้าหมอง

*อีกด้านหนึ่ง*

เซโตะ "ผมเป็นห่วงชินะแทบแย่เลย แต่ดีนะที่เธอยังไม่ตาย"

อลิซ "นั่นสิ...แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่า...คำสาปยังออกฤทธิ์อยู่หรือไม่..."

ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินคุยกับเซโตะอย่างสนุกสนานอยู่นั้น...

มีเด็กคนๆหนึ่งกำลังยืนรอใครบางคนอยู่...ฉันจึงเข้าไปทักเขาสักหน่อย

อลิซ "นี่หนูน้อย...กำลังรอใครอยู่จ็ะ"

??? "กำลังรอคุณฮิลเดอยู่ฮะ!"

อลิซ "แล้วทำไมหนูถึงไม่เดินเข้าไปหาเธอเลยล่ะจ็ะ"

เซโตะ "หรือว่า...น้องคงมองไม่เห็นใช่ไหมครับ"

เด็กผู้ชายได้หยักหน้าตอบ แสดงว่า...เขาตาบอด

แต่ฉันก็รู้วิธีนี้แล้วว่า...วิธีไหนที่สามารถทำให้เขามองเห็นได้

เซโตะ "ดะ-เดี๋ยวนะ! คุณจะทำอะไรอ่ะ!"

อลิซ "ก็ร่ายมนต์สิ...ขอโทษนะ...มันอาจจะเจ็บนิดๆนะ"

??? "เอ้!?"

อลิซ "เตอรุก นารล์ โบเว่น!"

ขอโทษนะ...ฮิลเด ฉันอยากจะทำให้น้องของเธอกลับมามองเห็นอีกครั้ง

??? "อ้ากกก!!!"

ในขณะนั้นเอง...ฮิลเดก็โผล่จากไหนก็ไม่รู้ เข้าไปถีบเซโตะอย่างจริงจัง

เซโตะ "อ้ออกกกก!!!!"

อลิซ "เซโตะ!"

แล้วเธอก็จับมือฉันจนได้ เธอมาพร้อมกับแววตาที่ดูลุกเป็นไฟอยู่

อลิซ "!!!"

ฮิลเด "คิดที่จะทำร้ายน้องสาวฉันหรอก..."

จากนั้น...เธอก็ขว้างฉันทิ้ง แล้ววิ่งเข้าไปหาเด็กผู้ชายคนนั้น

ฮิลเด "มิล!!!"

ฮิลเด "มิลเป็นอะไรไหม! เจ็บตรงไหนบ้าง...มีใครทำร้ายเธอบ้างไหมล่ะ..."

มิล "..."

มิล "พี่สาว..."

เด็กผู้ชายที่มีชื่อว่า "มิล" ได้ลืมตาขึ้นมา...ถึงแม้จะต้องเจ็บปวดมากๆก็ตาม...ปรากฎว่า...จากแววตาที่ดูว่างเปล่าของเขา กลับกลายมาเป็นแววตาที่ดูสดใสเหมือนเดิม

มิล "พะ-พี่สาว! ผมเห็นพี่แล้ว...ฮื้อๆๆ"

ฮิลเด "มิล! พี่ขอโทษ...ที่พี่ไม่สามารถชนะเพื่อฮิลเดได้"

มิล "ไม่เป็นไรหรอก...ผมรู้ว่า...พี่ทำดีที่สุดแล้ว..."

ฮิลเด "พี่รู้..."

จากนั้นเธอก็หันมามองที่ฉัน...ในสภาพที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน...

ฮิลเด "ขอบใจนะ"

จากที่ตอนแรกๆ ฮิลเดไม่ค่อยที่จะแสดงอารมณ์ออกมา...กลับกลายมาเป็นสาวน้อยผู้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข และความหวัง

ฉันก็ยิ้มให้เธออย่างเล็กน้อย...

*ในห้องนอนของเจมส์*

เจมส์ *ฉีกยิ้มกว้างด้วยความน่ากลัว*

เจมส์ "มีความสุขมากๆเลยนะ...ยัยเย็นชา"

เขาได้เขียนชื่อน้องชายของฮิลเดบนตุ๊กตา แล้วจากนั้นก็เริ่มแทงไปที่ตรงหัวใจ

*นอกสนาม*

ในขณะที่พวกเรากำลังมีความสุขกันอยู่นั้น...จู๋ๆ เสียงที่ทำให้หัวใจเราหยุดเต้นลง...

มิล "!!!"

เลือดออกมาจากปากของมิดเล็กน้อย...จู๋ๆ เขาก็ได้ล้มลง

ฮิลเด "มิล!!!"

มิล "..."

ฮิลเด "มิล!! เกิดอะไรขึ้น! ตอบพี่มาก่อนสิมิล!"

มิล "พี่สาว..."

ฮิลเด "มิล..."

มิล "ผมขอโทษ...."

น้ำตาของมิลหลั่งไหลจนหยดไปที่ตัวของฮิลเด จนเขาได้สิ้นใจในที่สุด

ฮิลเด "ไม่นะ...มิล"

มิล "..."

ฮิลเด "มิล!!!!!!"

เธอได้กอดร่างไร้วิญญาณของมิลอย่างเศร้าโศกเป็นอย่างมาก จนคนๆหนึ่งก็ได้เดินออกมา

เจมส์ "ฮิๆๆๆ สนุกมากเลยนะเนี่ย"

เซโตะ "กะ-แก"

มาอีกแล้วสินะ...ไอ้ซาตาน

เจมส์ ริเวอร์!

-----------

โปรดติดตามตอนต่อไป