"ทุกๆคนยังคงไม่รุ้เกี่ยวกับจุดเริ่มต้นของเกม 48 Destiny มันเกิดขึ้นได้ยังไง...แล้วมันเกิดขึ้นตอนไหน...ถ้างั้น...ฉันจะเล่าให้ทุกๆคนฟังเอง"
โ ร ง เ รี ย น คี โ บ ก า มิ เ น ะ
เ ว ล า : 1 6 : 3 0 น.
-----/////-----
ฉันชื่อ อะคามัตสึ คาเอเดะ...เป็นสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายด้านนักเปียโน...แต่ทุกๆคนเรียกฉันว่า...ยัยบ้าเปียโน ถึงชื่อมันดูน่ารำคาญก็เถอะ...แต่ก็ดูน่ารักดีเนอะ...
ในระหว่างที่ฉันกำลังรอเพื่อนของฉันตรงหน้าประตูอยู่...แล้วเขาก็มาได้ทันเวลาพอดี...
??? "คุณอะคามัตสึ!"
อะคามัตสึ "อ้าว! ไซฮาระคุง! มาทันเวลาพอดีเลย..."
นี่คือเพื่อนฉันเอง ไซฮาระ ชูอิจิ เราสนิทกันบ่อยมากๆ จนถึงขนาดไม่ลืมที่จะกลับบ้านด้วยเลย...
อะคามัตสึ "แล้วฮารุคาว่าซํงกับโมโมตะคุงล่ะ..."
ไซฮาระ "พอดีโมโมตะจะพาฮารุคาว่าซังไปเดทกันน่ะ..."
อะคามัตสึ "อย่างงั้นนี่เอง...ถ้างั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ..."
ไซฮาระ "อืม!"
จากนั้นพวกเราก็เดินกลับบ้านไปด้วยกัน...พวกเราต่างเดินดูท้องฟ้าในยามพระอาทิตย์ตกอยู่...
อะคามัตสึ "สวยงามมากเลยนะ...ถ้ามีทั้งสองคนอยู่ก็คงดีสินะ..."
ไซฮาระ "นั่นสินะ...คุณอะคามัตสึไม่เคยปั่นจักรยานกลับบ้านเองเลยหรอครับ..."
อะคามัตสึ "ฉันก็แค่...ขับไม่เป็นเลยอ่ะ..."
ไซฮาระ "นั่นสินะ...อ้าว! ถึงทางแยกพอดีเลย ผมต้องไปแล้วล่ะ..."
อะคามัตสึ "ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ!"
ไซฮาระ "ลาก่อนนะ..."
แล้วพวกเราก็ได้เดินแยกทางกันกลับบ้านไปกันอย่างปกติ...แล้วที่นี่ก็เริ่มที่จะมืดซะแล้วสิ...แล้วบรรยากาศที่ดูเงียบๆก็เริ่มขึ้นแล้วสินะ...
แต่สิ่งที่ผิดปกติมากที่สุด...ก็คือ...
แต๊ะ! แต๊ะ!
เสียงฝีเท้าของหนุ่มปริศนาที่กำลังเดินตามหลังฉันอยู่...เหงื่อของฉันมันเริ่มตกขึ้นมา...ฉันจึงรีบเดินออกมา...แต่เขาก็เร่งความเร็วขึ้นมา...ตอนนั้นเอง...สติฉันแตกออกไปแล้วจึงออกสตาร์ทวิ่งเท้าที่ฉันพอจะทำได้...แต่ดูเหมือนว่า...เขาวิ่งตามฉันอย่างรวดเร็ว...แถมไวกว่าฉันด้วยซ้ำ...ฉันก็เลี้ยววิ่งไปทางซ้าย...แต่ฉันกลับถูกเอาผ้าปิดปากวางยาสลบใส่...ก่อนที่ฉันสลบไป...ฉันพยายามดื้นตัวออกมาแล้วก็พูดออกมาว่า...
อะคามัตสึ "ใอรอ็ไอ้อ้วยอันอ้วย!!!" / ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!!
แต่มันเปล่าประโยชน์...ตาของฉันค่อยๆที่จะปิดลง...
สติของฉันก็ดับลงในที่สุด...
.
.
.
.
.
ห้ อ ง ป ริ ศ น า
เ ว ล า : ? ? ?
-----/////-----
ในขณะที่ฉันยังคงสลบอยู่ในห้องนั้น...สติของฉันก็ได้กลับมา...ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา...แล้วก็อยู่ในห้องปริศนาแห่งหนึ่ง ที่ห้องนั้นเป็นสีขาว ตัวผนังและพื้นเป็นลายเครื่องหมาย ??? ซึ่งทำให้ตาของฉันมันลายขึ้นมา...
อะคามัตสึ "เฮ้อ! มันก็เป็นแค่ความฝันเอง..."
ฉันจึงเอามือมาตบที่แก้มไปหลายๆครั้ง จนแก้มฉันมันแดงมากๆ
อะคามัตสึ "มันไม่ใช่ฝันจริงๆด้วย..."
??? "ใช่แล้ว! มันไม่ใช่ความฝันหรอกน้า!"
จู๋ๆ เสียงสาวน้อยปริศนาก็ได้ดังขึ้นมาในลำโพงที่ติดอยู่บนฝาผนัง
อะคามัตสึ "กริ๊ดด!!!"
??? "อย่าเพิ่งตกใจสิ! ฉันไม่เห็นจะน่ากลัวซะนิด! -3-
อะคามัตสึ "เธอเป็นใครกัน! แล้วทำไมเธอถึงลักพาตัวพวกเราด้วยล่ะ..."
??? "เธอไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ชื่อฉันหรอกนะ...เพราะฉัน คือ...ความลับยังไงล่ะ..."
อะคามัตสึ "..."
??? "ฉันคือ Mystery-Chan ผู้สร้างปริศนายังไงล่ะ..."
อะคามัตสึ "ตอบมาเดี๋ยวนี้! ว่าทำเธอถึงลักพาตัวพวกเราได้ล่ะ!?"
??? "ไม่บอกหรอก...ถ้าอยากจะรู้ก็หาคำตอบด้วยตนเองสิจ็ะ! อย่าลืมไปที่โรงยิมด้วยล่ะ! เซอร์ไพรส์กำลังรอเธออยู่นะ..."
จากนั้น...สายลำโพงก็ได้ถูกตัดไป...ในขณะเวลาเดียวกัน...ก็มีคนมาแอบเปิดประตูออกมา...
อะคามัตสึ "นะ-นั่นใครน้า!!"
??? "ขะ-ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ!!"
อะคามัตสึ "เธอเป็นใครกันน่ะ!?"
??? "ดูชื่อสิยัยโง่..."
ฉันจึงมองไปที่รอบๆตัวของชายสีขาวและหญิงสาวผมสีแดง ก็พบว่า...ป้ายชื่อถูกปักเอาไว้ที่อกด้านซ้ายอยู่...แล้วฉันจึงมองมาที่เสื้อตัวเอง...ก็พบป้ายชื่อที่ถูกปักเหมือนกันกับชื่อของทั้งสองคนเลย...
ชิโรคุยะ "ที่นี่รู้แล้วยังล่ะ...ยัยบ้าเปียโน..."
อะคามัตสึ "รู้แล้วน้า! แต่ฉันไม่ได้มีชื่อยัยบ้าเปียโนนะยะ!"
ชิโรคุยะ "ก็ชื่อนี้มันเหมาะดี..."
โอโตนาชิ "พอได้แล้วค่ะทั้งสองคน..."
ชิโรคุยะ "รู้น้า...แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ..."
อะคามัตสึ "โรงยิมสิ...ถามได้..."
โอโตนาชิ "ถ้างั้นพวกเราก็ต้องไปสินะ..."
อะคามัตสึ "ถ้างั้นไปกันเถอะ..."
จากนั้นพวกเราทั้ง 3 คนก็ได้เดินออกจากห้องปริศนาไป...ก็พบว่า...ทางเดินมันดูว่างเปล่า...เราก็ได้พบประตูที่มีรูปลูกบาสเกตบอลสีส้มอยู่ตรงหน้าพวกเรา...พอพวกเราเปิดประตูออกมา...ก็พบนักเรียนจำนวน 45 คนที่กำลังยืนรอพวกเราอยู่พร้อมรายชื่อที่ติดตัวพวกเขา...แต่...
ยามากูชิ "แหม่! จับตัวก็ไม่ได้เลยนะคะเนี่ย...ยูทูปเบอร์คุง~-3-"
ชิราอิ "ก็ผมกลัวผู้หญิงนี่ครับ!! T3T"
คุวาตะ "นายไม่จำเป็นต้องกลัวผู้หญิงเลย...ควรกลัวยัยโฉดทั้ง 2 คนดีกว่าน้า..."
ไมโซโนะ/ฮารุคาว่า "อยากตายหรอ?"
คุวาตะ "ก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง...นี่จะจริงจังไปถึงไหนกันเนี่ย!?"
โมโมตะ "นั่นสิ-! อะคามัตสึ!"
ไม่นานนัก...โมโมตะก็พาคุณไซฮาระ, ฮารุคาว่า, อามามิ และชิโรกาเนะเข้าไปหาฉัน...
ไซฮาระ "คุณอะคามัตสึ! โชคดีจังที่คุณปลอดภัย"
อะคามัตสึ "นายก็ด้วย...พวกนายก็ถูกจับอย่างงั้นหรอ..."
ชิโรกาเนะ "ค่ะ...แต่ดูเหมือนว่า...พวกเขาก็ถูกจับด้วยนะคะ..."
อามามิ "สงสัยพวกเราคงจะถูกลักพาตัวล่ะมั้ง..."
โมโมตะ "นั่นสิ..พวกเรารู้สึกโดนวางยาสลบยังไงก็ไม่รู้..."
โยนากะ "หรือว่า...พวกเราจะถูกขังอยู่ในโรงเรียนก็ได้นะ..."
ฮารุคาว่า "ก็แหงสิ...พวกเราคงโดน Mystery-Chan ขังอยู่ในโรงเรียนแล้วมั้ง..."
ในขณะที่พวกเรากำลังรู้สึกกังวลใจกันอยู่นั้น...จู๋ๆระเบิดควันก็ถูกปล่อยลงมา...
เซ็ตสึบะ "มะ-มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ!?"
โคมาเอดะ "ทุกๆคน!! ระวังตัวด้วยล่ะ!!"
คิริโนะ "ไม่ต้องบอกก็รู้!!"
??? "สวัสดีท่านสุภาพบุรุษและสุภาพสตรี...ขอต้อนรับเข้าสู่...เกม 48 Destiny ด้วยนะคะ..."
ขณะนั้นเอง...หญิงสาวที่ใส่หน้ากากลายเครื่องหมายคำถามได้เอ่ยขึ้นมา...
ฮิเดโอะ "นั่นมันเรื่องบ้าอะไรกันน่ะ"
Mystery-Chan พบกับ Mystery-Chan กันอีกแล้วนะคะ!! ซึ่งวันนี้พวกเราจะมาอธิบายกฎให้พวกโง่เรื่องเกมกันให้เขาใจกันก่อนเนอะ!"
~●กฎระเบียบการเล่นเกม●~
1 - ผู้เล่นจะต้องเข้าร่วมแข่งขันเกมทุกๆรอบ..ถ้าปฏิเสธที่จะเล่นเกม...คุณจะถูกตัดสิทธิ์ออกจากการแข่งขันทันทีโดยการถูกกำจัด
2 - แต่ละรอบจะมีการแข่งขันที่ต่างกัน
รอบแรกจะเป็นการทดสอบแบบทีม
รอบสองจะเป็นเป็นการทดสอบแบบเดี่ยว
และรอบที่ 3 จะเป็นการทดสอบแบบคู่
และก็เรียงจากหนึ่งไปสามอย่างเรื่อยๆ จนเหลือผู้รอดชีวิต
3 - กฎของการเล่นเกมมันคือกฎที่สำคัญมากๆ ถ้าแหกกฎ...ตาย!
4 - อย่าคิดที่จะหนีที่นี่เด็ดขาด...ไม่งั้นพวกคุณตายแน่ๆเลยค่ะ!
บ้าน่ะ...กฎบ้าบออะไรกัน...ทำไมถึงต้องบังคับได้ขนาดนั้นกันเนี่ย!?
โมโมตะ "กฎบ้านอะไรของแกเนี่ย!! ฉันน่ะไม่เล่นเกมของเธออยู่แล้ว!!"
นานาเสะ "ใช่แล้ว!! พวกเราจะไม่ยอมเล่นเกมหวยแตกของเธอเด็ดขาด..."
Mystery-Chan "...เอ้!..."
คุวาตะ "อย่ามาทำเป็นใสซื้อเลยน้า! ยังไงพวกเราไม่เล่นกันดื้อๆหรอกนะ..."
Mystery-Chan "ไม่อยาก...เล่นอย่างงั้นหรอ..."
.
.
.
จากนั้นเธอก็กดปุ่มอะไรบางอย่างที่ทำให้ตัวอะไรบางอย่างหล่นลงมา...
ก็พบว่า...
อะคามัตสึ "ไม่จริงน่ะ..."
Mystery-Chan "นี่คือหนูทดลองสำหรับลงโทษคนที่แหกกฎยังไงล่ะ..."
ในขณะนั้นเอง...ผ้าก็หลุดออกมาแล้วปรากฎร่างหญิงสาวที่เปลือยกายอยู่ในกรงกำลังนั่งร้องไห้อยู่...แล้วเมื่อเธอมองมาที่เรา...เธอก็บอกมาว่า...
"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!"
-----/////-----
เป็นยังไงบ้างสำหรับบทนำพารท์แรก...เปิดมานางเอกโดนวางยาสลบ...กลายมาเป็นหมากของเกม...แถมพวกเขาจะต้องถูกบังคับให้ดูการสาธิตสำหรับการลงโทษครั้งใหญ่...แล้วตอนต่อไปจะเป็นยังไงก็ช่วยกันให้กำลังใจนางเอกเราด้วยนะคะ!!
ความคิดเห็น