fighting of the world

ลำดับตอนที่ #5 : ความจริง

ร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวอายุ18ผู้หนึ่งในชุดรูมเมดนั่งบนโซฟาตัวนุ่มอยู่ตรงมุมห้อง เสียงดนตรี แสงสี ลูกบอลดิสโก เบียร์ชั้นเลิศพร้อมสรรพในห้องนี้ คนกว่าสิบคนออกมาวาดลวดลายส่ายตัวต่างๆนาๆ ทุกคนสนุกครื้นเครงกับงานปาร์ตี้เล็กๆในห้องส่วยตัวของเธอ แต่เจ้าภาพกลับเป็นคนอื่นไป
ห้องนี้ถูกตกแต่งด้วยโทนสีแดงเสียเป็นส่วนใหญ่ พาลให้อยากจะลุกออกไปเต้นตามจังหวะดนตรี
ใบหน้าพราวพริ้งกลมมนเข้ากับดวงตากลมโตคู่สวย ผมสีทองวาววับยาวปะบ่าและริมฝีปากสีชมพูจิ้มลิ้มแต่งเติมยิ่งเพิ่มความงดงามให้กับเธอ กลิ่นแอลกอฮอร์คละคลุ้งไปทั่วทั้งห้องชวนให้อาเจียน แต่สำหรับพวกเขาเหล่านั้นมันคือของเลิศรส เธอมองบรั่นดีที่ตนเองเพิ่งยกซดไปหมดแก้วเหมือนเป็นดั่งของน่าเกลียด มันน่าเบื่อต่างหากล่ะ
หญิงสาวเหม่อมองไปรอบๆคล้ายคนงัวเงียง่วงนอน ปากก็หาวกว้างอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ มือข้างหนึ่งหยิบแบล็คเบอร์รี่ที่วางอยู่บนโต๊ะให้อยู่ในระดับสายตารับรู้ นิ้วมือเรียวเล็กน่าทะนุถนอมรัวกดตัวเลขเป็นพัลวัน หญิงสาวเพิ่งเข้ามาดื่มได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำไป หากเพราะคออ่อนเกินที่จะทานทนกับสิ่งแบบนี้ จงต้องจรลีหนีกลับไปทำงานดีซะกว่า

เธอกำลังจะโทรหาเจ้านาย ผู้เป็นทั้งพ่อบุญธรรมคอยดูแลอุปถัมภ์เธอมาตั้งแต่ตอนเธอยังเด็กๆ

ด้วยเหตุว่าพ่อแม่เสียชีวิตไปครั้นยังวัยเตาะแตะ ใบหน้าค่าตาบุพการีของตนเองนั้นไม่เคยได้จดจำเลยด้วยซ้ำ รูปก็ยังไม่มีมาให้ หลักฐานการมีชีวิตถูกทำลายจนสิ้น คุณอำนาจนักการเมืองชื่อดัง ได้เก็บเธอมาเลี้ยงในฐานะเป็นเพื่อนเล่นกับลูกสาวเขา และมันสมองของบริษัท เหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลนกระเบื้องเคลือบในคราบมนุษย์ไร้หัวใจ แสดงทุกอย่างตามที่ผู้บงการต้องการ

นั่นแหละชีวิตเธอ

ตู้ด....ตู้ด....ตู้ด....ตู้ด สัญญาณการสื่อสารดังเป็นระยะๆ สุดท้ายมันก็ติดต่อกับเขาได้
"ฮัลโหล มีอะไรเหรอแสงดาว กำลังรอไอ้ศักดิ์มันอยู่พอดี สำคัญใหม"เสียงแหบกลัวในลำคอของชายวัยสี่สิบเศษดังออกมา เหมือนสะกดตัวเธอให้ตกอยู่ภายใต้คำสั่งทุกทีไปเพราะเขานั้นเป็นถึงผู้มีอิทธิพลในโลกมืด ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักชื่อนี้ และส่วนหนึ่งมาจากตัวเธอด้วย
"ท่านคะ จะให้ดิฉันลงไปรับแขกพร้อมกับท่านใหมคะ"สรรพนามดิฉันชวนห่างเหิน แต่เธอเรียกมันมาตลอด ไม่เคยเรียกว่าพ่อเลยสักครั้งเดียว
"ไม่ต้องหรอก แค่ไอหมาศักดิ์คนเดียวฉันเอาอยู่ เธอช่วยไปเล่นเป็นเพื่อนลูกสาวฉันทีหน่อยจะได้หรือเปล่า พักนี้อิงไม่ค่อยจะมีเพื่อนเลย กลัวจะเป็นเด็กเก็บตัวไป"เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่หวงและห่วงลูกสาวสุดที่รักมาก มากเกินพอที่จะไม่เหลียวมาเป็นห่วงเป็นใยเธอ

แต่เธอก็หวังเล็กว่ามันจะต้องมีสักวันที่เขานั้นออกปากยอมรับ แม้มันจะแทบเป็นไปไม่ได้เลย

"ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะลงไปดูแลคุณอิงเดี๋ยวนี่"
"ดี แค่นี้นะ มันคงมาแล้ว"
คุณอำนาจกดสัญญาณตัดทิ้งไป ปล่อยให้ดวงใจดวงเล็กบอบบางร้องให้รำพึงรำพันในใจคนเดียว เธอลงจากโซฟา เปิดประตูห้องจากไป

นี่แหละพ่อ

นายอำนาจนอนแผ่หลาบนเก้าอี้หรูอยู่คนเดียว ภายในห้องกว้างขวางตั้งทีวีจอยักษ์ แจกันบนโต้ะ ตู้เย็นบรรจุเหล้ารัม โคมไฟระย้าอันวิจิตรงดงาม สระว่ายน้ำขนาดย่อมที่มีสาวๆลงไปแหวกว่ายตามสไตล์ผู้มีอันจะกิน เขาเคลิบเคลิ้มกับสาวสายใส่ชุดว่ายน้ำสองคนที่มาคลอเคลียร์อยู่ข้างๆ จะผลอยหลับถ้าเสียงหนึ่งไม่มาทำช่วงเวลาสุนทรีย์หลุดลอยหายไป

"ท่านครับ คุณศักดิ์ดาต้องการมาเข้าพบครับท่าน"บอดี้การ์ดใส่แว่นตาชุดดำรองเท้าดำเอ่ยกับเขาแนบหู หน้าเถื่อนพอข่มขวัญอริศัตรูได้
"ให้มันเข้ามา"พูดสั้นๆ นั่งตั้งท่าเอาขาซ้ายพาดขาขวาอย่างวางอำนาจ ลูกน้องจากไป ไม่นาน ชายอีกคนหนึ่งกับลูกน้องสามสี่คนเดินตรงมาหา ลูกพี่แต่งชุดสีขาว ไว้หนวดเขี้ยว บอกได้เต็มปากว่าเถื่อนพอกันแค่คนละแบบ เพื่อไม่ยอมเสียเวลา เขาพูดเนื้อหาเข้าประเด็น
"ไอ้แก่อำนาจ ในเกมเองจะเลือกพนันข้างใหน"เสียงดังกึกก้องให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม เขาพุ่งสายตาไปหาบุคคลเบื้องหน้า
"สมิงเล็ก ข้าเดิมพันห้าสิบล้าน"
"ใหนลือกันนักหนาว่าเองใจปล้ำนี่หว่า แค่นี้เองเหรอวะ ฉันเลือกไอ้ยักษ์ไททันแล้วกัน เดิมพันร้อยล้าน"อำนาจอึ้งไป มันบ้าบิ่นยิ่งกว่าเขาซะอีก แบบนี้มันเหมือนหยามหน้ากันชัดๆ เป็นถึงผู้ม่ส่วนร่วมหุ่นในfoW มีหรือที่เขาจะยอม
"ดีสิวะ ร้อยล้านเป็นอันตกลง"ยิ้มเยาะออกมาทั้งสองฝ่าย
"เซิฟเวอร์หงอัคคีเปิดตัวเมื่อวาน วันนี้ก็คงครบ7วันแล้ว รับรองว่ามันตายคาตีนไททันแน่"ศักดิ์ดาพูดหยิ่งยโสพลางเอานิ้วชื้มือข้างหนึ่งมาทำท่าปาดคอตนเอง
"เฮ้ย พวกเรากลับ"พวกเขาเดินกลับออกไปยังที่ที่มา ปกติค่าคอมมิชชั่นในการหักค่าเดิมพันคือ7เปอร์เซ็นต์ส่วน93เปอร์เซ็นต์ที่เหลือจะเข้ากระเป๋าฝ่ายที่ชนะ กล้องวงจรปิดเป็นหลักฐานชั้นเอกอย่างดี อำนาจหลับตาลงอย่างผู้มีชัย

เด็กใหม่ทุกคนเป็นแบบนี้กันเสียหมด มาเข้าถ้ำเสือก็ต้องโดนเสืองาบ นั่นคือสัจธรรมตลอดกาล


ดูเหมือนว่านเรนทร์กับชาร์ล๊อตจะคุยกันอย่างถูกคอ ความสนิทสนมแนบแน่นขึ้นจนทั้งสามยอมเล่าเรื่องราวของตนเองให้กันฟัง  เพื่อนร่วมทางนามโยคีพูดก่อน เนื้อหามีว่าเขาเคยเป็นทหารผ่านศึกมาก่อนตอนยังวัยสะรุ่น แต่ต่อมาหลังศึกสงบก็ได้กลับมาอยู่กับครอบครัว ปรากฎว่าภรรยาสุดที่รักได้หนีตามผู้ชายอีกคนหนึ่งไป เขาร้องให้คร่ำครวญเสียใจมาก หลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ ทั้งเล่นการพนัน ติดสารเสพติดแต่ปัจจุบันเลิกแล้วในสังคมใต้ดิน เมื่อรู้ว่ามีเกมfoWจึงเข้ามาเล่น หวังกอบโกยผลกำไรเล็กๆน้อยๆเลี้ยงปากท้องของตนเอง
ส่วนชาร์ล๊อตบอกแค่ว่าตนเคยเป็นนักลงทุนเล่นหุ้น เคยมีบ้าน มีรถ มีคอนโดให้คนเช่า กินสบายไปทั้งชาติ อย่างว่าแหละ หุ้นมีขาขึ้นก็ต้องมีขาลง ช่วงที่เศรษฐกิจซบเซา ตลาดหุ้นตกต่ำถึงที่สุด ชายหนุ่มตั้งปฎิภานว่าจะไม่เทขายหุ่น ตัวเลขหน้าจอคอมพิวเตอร์ตกฮวบอย่างรวดเร็วจนทนแรงกดดันไม่ไหวขายหุ้นเอกของตนไป เดชะบุญหรือบาปกันแน่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ มันค่อยๆฟื้นตัวกันทั้งตลาด กลายเป็นว่าเขาเป็น...โดยไม่รู็ตัว ตอนนี้มีหนี้ก้อนโต20ล้าน สะสางไปแล้ว10ล้าน ต้องหารายได้พิเศษในสังคมใต้ดิน ได้ง่าย ได้เร็ว ได้เยอะ แต่ก็เสียง่าย เสียเร็ว เสียเยอะเช่นกัน โชคยังดีที่ดวงเต็มกระเป๋า ทุกคนผ่านอดีตอันแสนโหดร้ายหลากหลายรูปแบบมาด้วยกันทั้งนั้น คราวนี้ถึงคิวของนเรนทร์บ้าง เขาขึ้นนั่งขัดสมาธิบนเตียงใหญ่ ท่ามกลางความสงสัยของทั้งสอง เขาหยุดชั่วครู่ ก่อนจะทำลายความเงียบลง

"พวกนายรู้จักนายสาคร ชัทชัย ครูมวยชื่อดังเมื่อ4ปีก่อนใหม"นเรนทร์ถามเปิดประเด็น ชาร์ล๊อตยักใหล่ไม่รู้จัก ส่วนโยคีครุ่นคิด สักประเดี๋ยวเขาก็ค้อนมือใส่อีกมือหนึ่ง
"รู้จักๆ ตอนนั้นดังมากเลยนะครูแก้วน่ะ ฉันชอบมวยเหมือนกัน เขาเก่งมากเลยในด้านมวยคาดเชือกโบราณ หากเปลี่ยนมาเป็นมวยสวมนวมคงดังพลุแตกแน่ ได้ยินว่าคนเดียวล้มครูมวยด้วยกันตั้ง5คนเชียวนะ"ชาร์ล๊อตทำตาโตเหมือนไข่ห่าน พูดสุดยอดในใจ โยคีบ่นต่อเมื่อรู้ว่านเรนทร์สนใจในหมัดมวยเหมือนกัน หารู้ไหมว่าเขาคือศิษฐ์ของวีรบุรุษที่ตนภาคภูมิใจ
"แต่จู่ๆแกก็หายตัวไป แฟนมวยไม่รู้ข่าวอีกเลย ทำไมถึงเอ่ยถามเรื่องนี้ล่ะ"
"แกไม่ได้หายตัวไปไหนหรอก แกยังอยู่ในหมู่บ้านนั่นแหละเพียงแต่ไม่ได้ต่อยแล้วก็เท่านั้น"นาคราชฝืนยิ้มเจื่อนๆที่มุมปาก หากบอกตรงๆไปว่าครูแก้วตายแล้วและโยคีเป็นแฟนพันธุ์แท้เขาคงเสียใจน่าดู

"เอ่อ เผอิญว่าฉันกำลังตามหาตัวคนที่รู้จักกับครูแก้วน่ะ อยู่ในเกมนี่แหละ"
"แล้วชื่อของคนที่นายตามหาชื่ออะไรเหรอ"
"ไม่รู้ชื่อในเกมหรอก แต่รู้ชื่อจริง"
ชาร์ล๊อตตอบสวน"งั้นก็แย่หน่อย โลกมันกว้าง หากนายรู้ชื่อเมื่อไหร่เราจะช่วยตามหาให้ก็แล้วกัน หากรู้ชื่อมันก็ง่ายละ"
นเรนทร์ทำท่าผิดหวัง แต่สีหน้าเหมือนเรียบเฉย โยคีพูดปลอบปะโลมเขา
"นายไม่ต้องห่วงหรอก หาๆไปเดี๋ยวก็เจอกันเองนั่นแหละขอแค่เรามีดินแดนและบริวารเยอะๆ ออกคำสั่งทีเดียวมันก็วิ่งแจ้นไปหาให้"ความจริงตอนนี้มีแค่3คน

นเรนทร์พูดเปลี่ยนเรื่องคุย
"จริงสิ นายรู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่อย่างนั้นเหรอ ถึงคิดว่ามันไม่ชอบมาพากล"
"แน่นอน พวกใต้ดินต้องหากำไรจากช่องทางอื่น มันคงเปิดให้มีการเดิมพันเป็นแน่ อย่างว่าแหละ ให้ดีสุดเราคงเป็นได้แค่ตัวเบี้ยบนกระดานหมากรุกที่มันไม่เห็นหัว รอเก็บลูกกระจ๊อกทำเงินให้ได้ห้าหกคนก็กำไรโขแล้ว"ชาร์ล๊อตให้คำตอบน้ำเสียงราบเรียบเพราะเป็นเรื่องปกติธรรมดาในสังคม
"แต่อย่าถูกเก็บซะเองล่ะ"โยคีแขวะใส่ เขาเดินไปเปิดผ้าม่านที่หน้าต่าง ผู้คนด้านล่างสาละวนกันจ้าละหวั่น หากมองจากมุมนี้จะเห็นเหมือนฝูงมดปลวกตัวจ้อย แสงไฟสว่างวูบวาบยามราตรี ชวนหลงต่อแสงสีในเมืองใหญ่ เทียบกับเวลาในโลกจริงแล้ว มันเพิ่งผ่านมาได้ชั่วโมงเดียวเอง

ชาร์ล๊อตพูดโพล่งขึ้น"การเดิมพันของกลุ่มใต้ดินมีด้วยกันอยู่หลายรูปแบบ ทั้งวางมาร์จิ้นแบบกลุ่ม การเดิมพันกันตัวต่อตัว มากมายสารพัดสารเพจนวุ่นเลยเทียวล่ะ ระวังว่าเราอยู่ในเกม ต้องเดินเกมไปตามน้ำ มีหลายคนหรอกที่ตายเพราะดันเข้าถ้ำเสือ นายเองก่อนที่จะทำร้ายใครก็ควรดูดีๆก่อนนะ"ชายสวมแว่นพูดด้วยความหวังดี นเรนทร์ทำหูทวนลมไม่ได้ยิน ขอแค่ล้างแค้นได้ทุกอย่างก็จบ ไม่ว่าจะเป็นใครใหญ่มาจากใหน ตนเองสาบานลงไปแล้วว่าหากใครขวางทางตัวเขาถือเป็นศัตรูทั้งสิ้น

"จะยังไงก็ตาม เป้าหมายของเราคือการตามหาพรรคพวกในตอนนี้ กฎบ้าบอนั่นเอาไว้ทีหลัง ที่ต่อสู้เก่งๆก็มีแค่โยคี ส่วนฉันเน่าอย่างไม่ต้องเอ่ย แล้วนายล่ะนาคราช"ทั้งคู่ชายตามองมาที่เขา ประหม่าเล็กน้อย ควรสรรหาคำพูดดีๆมากล่าวแบบไม่ให้สะดุดตา
"เอ่อ..ฉันก็พอได้อยู่ คงไม่เกิน2คนหรอกมั้ง" อันที่จริง5คน10คนเขาก็รับไหว
"ดี งั้นทีมร่อแร่ที่มีแค่3ต้องขยายกองทัพออกให้ได้ วันพรุ่งนี้เราจะไปชักชวนคนที่เหลือมา" ภายในห้องนอนแห่งนี้ ชาร์ล๊อตมีภาวะเหมาะกับการเป็นผู้นำมากกว่าใคร อีกสองคนเออออตาม เป็นอันว่าตกลงโดยปริยาย โยคีเปิดกระเป๋าคาดสะพายมา ข้างในมีอาหารสำเร็จรูปอยู่เต็มไปหมดจนล้นทะลัก
"โอ้โห มันแอบเอามาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ตรูน่าจะทำแบบนาย"โยคีหัวเราะพลางส่ายหัว
"ปากท้องต้องมาก่อนสิพวก พอดีแวะเจอซูเปอร์มาร์เก็ต เลยเสร็จโจรซะ เอ้า อย่าพูดมาก รีบๆเอายัดปากนายไปซะชาร์ล๊อตจะได้หยุดพูดไปสักพัก ขี้หูฉันจะใหลอยู่แล้วนะโว๊ย" ชายหนุ่มยอมแพ้เพราะเสียงครวญครางของท้องมันไปกระตุ้น ต่อมความตะกละจึงบังเกิดประจักษ์แก่สายตา ว่าเปรตส่งมันมาเกิดแท้ๆ นี่เหรอคน

นเรนทร์ลดความหวาดระแวงต่อคนทั้งสองลงไป อย่างน้อยๆก็ในตอนนี้