fighting of the world

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 โลกใบใหม่ ii

พนักงานต้อนรับสาวเท้าฉับๆเดินนำหน้าผู้สมัครนับร้อยพาไปอีกฟากหนึ่งของประตู เครื่องอะไรสักอย่างนับพันคล้ายเตียงนอนมีปลั๊กไฟมากมายต่อพ่วงข้ากับตัวแม่และคนสวมชุดกราวแบบหมอหลายสิบคนสาละวนกับการทำอะไรบางอย่างรอบๆนั่น นเรนทร์จ้องไม่วางตาด้วยขนาดห้องที่ใหญ่มหึมารองรับตัวเงินใช้บริการมาให้รับประทาน

"ก่อนกระผมจะไปกระผมจะเตือนเรื่องหนึ่งให้ทุกท่านทั้งหลายทราบโดยทั่วกันนะครับ ขณะออนไลน์ทีมงานสามารถตั้งกฎต่างๆได้โดยที่ไม่ต้องการความเห็นของทุกท่านและบอกให้ทุกท่านได้ทราบ"ทุกคนพยักหน้าเป็นเชิงรับ แสดงว่าเตรียมตัวเตรียมใจมากันอย่างเต็มเปี่ยม
"ขอให้ผู้เล่นนอนลงไปในเครื่องพร้อมกับมอบบัตรผ่านแก่พนักงานประจำเครื่องด้วย"
นเรนทร์ทำตามอย่างว่าง่ายเลือกเตียงที่ใกล้ตัวมากที่สุด เขายื่นบัตรทองแล้วหลับตาตามเจ้าหน้าที่บอก

/ข้าต้องตามล่าเจ้าให้พบ ไม่ว่าเอ็งจะอยู่ที่ใหน/พูดกับตัวเองในใจ เงินหนึ่งหมื่นคือเงินทั้งหมดที่เขาเก็บได้ กว่าจะเข้ามาถึงจุดตรงนี้แลกมากับอุปสรรคชีวิตยุ่งเหยิง แสงจ้าติดผนังบังตาจนต้องหยี่มอง

"คุณจะรู้สึกมึนหัวเล็กๆนะครับ เมื่อเครื่องเริ่มทำงาน"ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พวกเขาต่อสายไฟฟ้าเข้ากับร่างกายตามแขนขา รวมทั้งหมวกกันน็อกครอบหัว กระแสไฟฟ้าไหลไปมา เครื่องยนต์ดังลั่นน่ากลัว

ฟรึดดดดดดดดดดดดด

"3.....2."ชายหนุ่มอุปทานไปเองหรือเปล่า น้ำหนักตัวค่อยๆเบาลง เบาลง จนไร้ความรู้สึกใดๆอีกต่อไป

"....1.....0"สิ้นเสียง พลันแสงสีขาวสว่างกลืนกินทัศนะวิสัยทางการมองเห็นของเขาไป


ขอต้อนรับสู่โลกใบใหม่



"ไอ้นเรนทร์"ประโยคหนึ่งถูกเอ่ยขึ้น เขาลืมตาตื่น มันคือภาพความทรงจำในอดีตของชายหนุ่ม กระท่อมทำด้วยไม้สองชั้น สังกะสีคลุมพอกันแดดกันฝนไปวันๆ คอกไก่ สระปลา
สมกับเป็นถิ่นชนบท อ้ายคำเขย่าตัวเขาจนสั่น
"ลุกออกมากินข้าวกินปลาได้แล้ว ข้าไปตกเบ็ดแต่เช้ามาทำเป็นข้าวต้ม เอ็งรีบๆกินซะจะได้หายไข้ไวๆ"ไม่พูดเปล่า เพื่อนรักหยิบข้าวต้มใส่ภาชนะบรรจุเก่าๆถือไว้ในมือ นเรนทร์อยู่ในสภาพงัวเงียแบบคนเพิ่งตื่นทั่วๆไป ร่างกายหนาวเหน็บ ตัวสั่นเทาขนาดห่มผ้าห่มหนาๆสองชั้นยามฤดูร้อนยังสู้อาการของพิษไข้ป่าไม่ได้ ยาก็หมดเกลี้ยง หมอในหมู่บ้านดันไม่อยู่แต่ยังดีที่เพื่อนๆคนอื่นออกไปตามหมอจากหมู่บ้านข้างเคียงมาช่วยรักษา อีกไม่นานคงจะกลับมา ส่วนครูแก้วก็ออกไปเก็บสมุนไพรกับคนรู้จักมักจี่เพื่อให้อาการของเขาทุเลาลง

"ทำใจดีๆนะ เองไม่เป็นไรมากหรอก อย่างมากก็แค่ตาย"นี่แน่ะ เพื่อนเกลอปากสุนัขอยู่เป็นประจำ หากร่างกายเขาหายดีเมื่อไหร่รับรองมีเจ็บตัว
"ไอ้บ้านี่ ใครให้..เองพูดแบบนี้..กันวะ"อ้ายคำหัวเราะชอบใจ
"อ้าปากสิวะ ข้าจะป้อนข้าวต้มให้"
"ข้าสิบเจ็ดแล้วนะโว๊ย จะให้คนอย่าง...เอ็งป้อนให้ได้ไงวะ"เสลดติดคอเขาอยู่ ลูกคอจึงแหบพร่า และหายใจติดขัด พูดไม่คล่องอีกต่างหาก เขาไม่ย้อท้อกับสภาพร่างกาย พยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้น
"หากมีใครป้อนข้าวให้ข้าจริงก็ควรจะเป็นนางฟ้าสาว สวย หมวย อึ๋มสิค่อยถูกต้อง ไม่ใช่คนป่าอย่างนาย"ไอค๊อกแค๊กเมื่อเปรยจบ

"อีโธ่ เอ็งปากเก่งเหมือนกันแหละ เจียมสังขารตัวเองจริงจริ๊ง ไม่อยากก็ไม่บอกข้าจะได้กินแทน"อ้ายคำยักคิ้วท้าทาย ตักข้าวเหลวกำลังจะเข้าปากพอดิบพอดี นเรนทร์ปรามไว้
"เฮ้ยๆๆ ข้าหิวเหมือนกันนะโว๊ย แค่กๆๆ"

รสชาติอันตรายของอาหารมื้อนี้จะจดจำไปจนตราบนานเท่านาน ข้าวแข็งดังกรุบกรับเมื่อกัดมันที มีไข่เละๆอยู่หนึ่งฟอง กับน้ำข้าวขุ่นใส่น้ำปลาเค็มปี๋ ไม่ทราบว่ากินมันลงไปได้ไง
อยากล้วงคอพ่นมันออกทันใด

"นี่เอ็งทำอาหารหรือน้ำล้างตีนวะเนี่ย รสชาติบรรลัย"
"อร่อยเหาะสิท่า ซัดมันลงท้องให้หมดนะ ห้ามเหลือ ปัญญาอย่างเราที่ซุกหัวนอนกับกับข้าวแกงประทังท้องก็ดีถมไปแล้ว"จริงอย่างที่พูด เขาทั้งสองใฝ่ฝันจะเข้าเมืองกรุงเพื่อยกฐานะกระเป๋าตนให้มันซื้อรถไถกับที่ดินนิดหน่อยพอทำไร่ทำนาแบบคนอื่นๆได้บ้าง
กล้ำกลืนฝืนทนกับพิษสงข้าวต้มสุดท้ายก็หมด นั่นคือสวรรค์

อ้ายคำใช้มือจับโหนกหน้าผากเขา
"เฮ้ย ไอ้เนตร นีตัวแกร้อนจี๋ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" ร้อนมากจนต้องรีบชักมือออก ไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนเดินป่าบ่อยๆอย่างมันเคยเป็นไข้ป่ากับเขาด้วย เจ้าเงาะป่าวิ่งจิ๋ว สักประเดี๋ยวเดินกลับมามีน้ำใส่ขันกับผ้าอยู่ในมือ นเรนทร์ทิ้งตัวลงนอนต่อ ยากจะทานทนกับพิษไข้

"ข้าไม่อยู่กับเอ็งแปปเดียว ไหงกลายเป็นแบบนี้ โทษว่ะ"ผ้าเย็นดูดซับความร้อนในร่างกาย ปรับสมดุลอุณหภูมิภายนอกภายในให้เสถียรเท่ากัน ชายหนุ่มผ่อนคลายเล็กๆ กำลังวังชาหายไปหมดเหลือเพียงคราบคนป่วยท่าทางอิดโรยเท่านั้น

"ขอบคุณมากนะที่ดีกับ...ฉันถึงเพียงนี้"
"ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่หว่า อีกอย่าง นายตายไปครูแก้วเสียใจแน่ ข้ารักครูแก้วเหมือนพ่อแท้นะ"อ้ายคำตอบไป นเรนทร์หายข้องใจ

"ข้าก็รักท่านเหมือนกันไม่ยิ่งหย่อนไปกับนายนักหรอก ไว้ข้าหายดีเมื่อไหร่ข้าจะต้องชกชนะเจ้าแน่"
"พูดแบบนี้มากี่ชาติแล้ว แพ้ข้าตลอด ให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน"เหมือนมั่นใจตนเองมากว่าจะชนะเขาเหมือนทุกรอบ

"ได้สิ มันต้องมีวันนั้นสักวันหนึ่งข้าจะเหนือกว่าเจ้า"พูดจบ เขาแสดงความแปลกใจ อ้ายคำชูหมัดตรงหน้า สัญญาตามแบบฉบับของครูแก้ว นเรนทร์นำแขนไปใขว้หมัด

"สัญญานะโว้ยว่าต้องหายไข้เร็วๆ จะได้รีบๆมาเก็บข้าซะ นะ ไอ้เพื่อนยาก"
"ได้สิวะ แค่กๆ...เองแพ้แน่"ทั้งสองยิ้ม

ภาพความทรงจำต่างๆค่อยเลือนหายไปเป็นสีขาววูบ ประสาทสัมผัสเริ่มกลับมารับรู้อีกครั้ง
หูเหมือนได้ยินเสียคนนับร้อยเดินไปมาข้างๆกาย กลิ่นฝุ่นเครอะโชยมาใกล้ๆ ร่าง ถูกใครบางคนชนใหล่อย่างไม่ตั้งใจ คำถามแรกคือ

ที่นี่ที่ใหน

ดวงตาเบิกโพลงตระหนกกับเหตุการณ์ครั้นอดีต เขารวนเรไม่รู้ทิศทางว่าตนจะก้าวไปทางไหนต่อดี สภาพที่เห็นคือสิ่งปลูกสร้างมากมายในยุคปัจจุบันแบบสากลผสมผสาน ทั้งตึกรามบ้านช่อง อารามวัดโบสถ์ โรงพยาบาล สถานีตำรวจ ทางรถไฟ ร้านสะดวกซื้อ ทุกสิ่งประจักษ์แก่สายตาเขาในมุมที่เขาอยู่บนชั้นดาดฟ้า สายลมอ่อนพัดมาปะทะไล้แก้มแผ่วเบา
ดวงอาทิตย์โผล่พ้นเหนือพื้นดินตรงภูเขาของอีกฝั่งให้ผู้คนได้เชยชมกับความสวยงามในโลกแห่งเกม ของเทียมที่สร้างออกมาได้แนบเนียนที่สุด ภาพ กลิ่น เสียง กายสัมผัส การรับรส คนอย่างเขาทึ่งอะไรไม่ได้ง่ายๆ ครั้งนี้อ้าปากจนพูดไม่ออกเลยจริงเชียว

"ฉันมาตามที่นายบอกแล้ว"

นเรนทร์ข้องใจกับกฎกติกาการเล่นที่เสียงลึกลับตรงห้องโถงใหญ่นั่นอภิปราบให้ฟัง มันควรจะมีข้อจำกัดอะไรอีกหลายๆอย่างมากกว่านี้ ฝูงอีกาบินจากใหนไม่รู้โปรยกล่องสีดำมากมายนับไม่ถ้วนลงมา มันตกลงสู่พื้นด้วยความเร็วสูงและแตกเป็นเสี่ยงๆ ฝูงชนหยิบกระดาษด้านในแม็กติดกันเป็นชิสหลายสิบหน้า ชายหนุ่มทำตามบ้าง หัวกระดาษเขียนข้อความใหญ่ๆภาษาไทยอังกฤษไว้
                                          
                                                 กฎ กติกา มารยาท ข้อควรรู้ต่างๆภายในเกม

พลิกฉบับเปิดไปหน้าที่หนึ่ง ระบุข้อความยาวเหยียดแต่เข้าใจง่าย

กฎที่ควรรู้

1เวลาออนไลน์
1ชั่วโมงในโลกแห่งความเป็นจริงเท่ากับ12ชั่วโมงในโลกแห่งเกม เข้าเล่นต่อวันได้มากสุดคือ6ชั่วโมงต่อวันเท่ากับ3วันภายในเกม


กฎนี่คงจะทำเพื่อลดความเหลื่อมล้ำกันแน่นอน เขาอ่านต่อ

2คุ้มครองมือใหม่
ระบบจะมีการคุ้มครองมือใหม่อยู่3วันในโลกแห่งเกม เท่ากับ3ชั่วโมงนับจากระยะเวลาที่เริ่มดำเนินการ รวมทั้งเมื่อเริ่มเปิดเซิร์ฟ3วันหลังจากเปิด ห้ามโจมตีผู้เล่นแต่สามารถสร้างเขตแดนของตนได้(อ่านในหัวข้อการยึดดินแดนเพิ่มเติม) 7วันหลังจากเกมสตาร์ทสามารถเริ่มดำเนินการโจมตีผู้เล่นด้วยกันได้ เป็นสันญานสิ้นสุดเงื่อนไขการคุ้มครองมือใหม่

ชายหนุ่มนึก ระบบเกมใต้ดินมันต้องไร้ความเท่าเทียมซึ่งกันและกันสิถึงจะถูก หรือว่ามีพิรุธอะไรแฝงในข้อความ ไม่รีรอ อ่านข้อ3

3การตั้งนิกเนม
นิกเนมคือนามแฝงหรือชื่อเล่นภายในเกมเพื่อรักษาความลับของเจ้าของ โปรดตั้งชื่อของคุณเมื่ออ่านข้อความนี้เสร็จภายใน5นาทีมิเช่นนั้นจะถือว่าผู้เล่นดังกล่าวถอนตัวออกจากการแข่งขัน

"นาคราช" เอ่ยด้วยเสียงอันดัง บางคนหันขวับมามอง เอ๊ะไอ้นี่ตั้งชื่อแต่ละทีได้ยินไปสิบแปดบ้าน เขาทราบกันทั้งบางแล้วตอนนี้ แต่เจ้าตัวหารู้ไม่เนื่องจากไม่สันทัดกับคำว่าเทคโนโลยีเลย
"ระบบได้ทำการบันทึกนิกเนมของท่านแล้วค่ะ" เสียงไร้ตัวตนพ่นวลีใกล้ๆ นาคราชคือฉายาตอนขึ้นชก /ลีลานาคราช/

4การตั้งกลุ่ม สมาคม กองทัพ...
-การก่อตั้งกลุ่ม สามารถดำเนินการได้เลยเมื่อเกมสตาร์ทผู้ก่อตั้งจะต้องสังหารคู่ต่อสู้10คนอย่างน้อย เป็นหลักประกันความสามารถของหัวหน้า จำกัดสมาชิกสูงสุดพันคน
-การก่อตั้งสมาคม สามารถดำเนินการได้เลยเมื่อรวบรวมสมาชิกครบพันคนและหัวหน้ากำจัดผู้เล่นครบ100คนอย่างน้อย จำกัดสมาชิกสูงสุดหนึ่งหมื่นคน
-การก่อตั้งกองทัพ สามารถดำเนินการได้เลยเมื่อรวบรวมสมาชิกครบหมื่นคนและหัวหน้ากำจัดผู้เล่นครบ100คนอย่างน้อย จำกัดสมาชิกสูงสุดหนึ่งแสนคน
-การเพิ่มระดับสมา..  (ใบ้ กฎพวกนี้แหละครับ ที่เป็นช่องโหว่ของเกมและการใช้กลยุทธ์ หากไม่เข้าใจก็อ่านต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวท่านผู้อ่านก็จะรู้)

เขาลัดอ่านข้อความไปอ่านบรรทัดอื่นที่สำคัญกว่า การรวบรวมสมาชิกเกินหมื่นสำหรับตัวนเรนทร์แล้วมันช่างไร้ความหมาย เหตุผลที่ร่วมเล่นแค่เพียงตามหาคนๆเดียวเท่านั้นไม่เกี่ยวกับการรวมแผ่นดินให้เป็นปึกแผ่นเหมือนสมัยสามก็กสักกะหน่อย นั่นเขาทำผิดพลาดอย่างมหันฑ์เลยเชียวล่ะ