ห้องรักห้องร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอมที่แสนเศร้า

แล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่ฉ้นรอคอยมาเกือบ 2 เดือน ฉันรีบร้อนตื่นขึ้นมาอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แต่งตัวด้วยความเร็วสูง ยิ่งกว่าเน็ตไฮสปีชของทรูอีก 55+ พอลงข้างล้างฉันก็รีบยัด ขนมฟังไส้แฮมเข้าปากทันที พร้อมทั้งกระดกน้ำตามแล้วก็วิ่งออกไป 
***********************อีก 20 นาที ต่อมา********************************
ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว โอ๊ยดีใจเป็นบ้าเลย พอมาถึงฉันก็เริ่มหาเป้าหมายของฉันเป็นอันดับแรก นั้นก็คือยัยเป๊บซี่เพื่อนสนิทตัวร้ายของฉันนั้นเอง โอ๊ยคนเยอะจังแหะ
อะนั้นไงยัยเพื่อนซี้ฉัน "เป๊ป" ฉันตะโกนอย่างสุดเสียง 
ฉันรีบวิ่งไปหาเพื่อนซี้ทันทีแล้วก็ "โอ๊ย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่เห็นเหรอว่าคนกำลังวิ่งเนี่ย" 
ฉันหันไปด่าไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ที่เดินมาขวางฉัน 
แล้วยัยเป๊บก็เดินมาหาฉันทันที  " เป็นไรไปนานะ เสียงนะเบาๆหน่อยเถอะ ฉันอายนะ"  โธ่คุณเพื่อนสุดประเสริฐห่วงฉันบ้างซิย่ะ
แล้วอีตานั้นก็มองพวกเราสองคนด้วยแววตาที่แปลกเหมือนไม่เคยเห็นคนสวย *-*
" นี่พวกเธอสองคนลุกออกไปจากตัวฉันได้แล้ว ผู้หญิงอะไรหนักเป็นบ้าเลย"
เอ๊ะ ฉันเพิ่งรู้สึกตัวจึงลุกขึ้นจากตัวหมอนั้นทันที
"นายว่าใครหะ" เป๊บด่านายนั้นทันที ที่ฉันลุกขึ้น
แล้วฉันก็สบตากับหมอนั้น อ๊าย อยากจะกรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ดังๆ พันรอบ นายนั้นหล่อมากๆ เลยหละ ดวงตากลมโต ผมสีน้ำตาล ใบหน้ารูปไข่ ตัวสูงมาก เท่ที่ซู๊ดๆๆเลย
แต่เดี๋ยวนะฉันว่าฉันคุ้นหน้าหมอนี่ " นี่นายเองเหรอ นายอาการะ นายตามราวีฉันไม่เลิกเลยนะ" พอฉันจำหน้าหมอนี่ได้ ความหล่อที่มีมันมลายหายสาบสูญยิ่งกว่าความเร็วแสงซะอีก
นายนั้นทำหน้างงเหมือนจำฉันไม่ได้ " เธอเองเหรอยัยเบ้อ"
อ๊ายนี่ ใครสั่งใครสอนยะ ให้นายเรียกฉันแบบนี้ "ฉันชื่อนานะ ไม่ได้ชื่อยัยเบ้อ"
แล้วยัยเป๊บที่เหมือนจะนิ่งมานานด้วยอาการโง่เข้าสิงชัวขณะ "นี่นานะแกไปรู้จักหมอนี่ได้ไง"
ตายหละฉันลืมเล่าให้ยัยเป๊บฟัง ตายละฉัน ยัยนี่ยิ่งขี้งอนอยู่ "เออ......คือ.........ว่า...........ฉันไม่รู้จักหมอนี่หลอก เรารีบไปกันเถอะ"
ทันทีที่ฉันตั้งสติได้ ฉันก็รีบจูงมือเป๊ปซี่เดินออกมาทันที
"เดี๋ยว ซิยัยเบ้อ เธอลืมของเอาไว้นะ" นายรีบวิ่งมายืนขวางฉันทันที
โอ๊ยทำไงดีเนี่ยของไรอีกหละย่ะ "อะไรเหรอ" ฉันเก็บอารมสุดๆ เท่าที่จะทำได้แล้ว
หมอนั้นยืนมือมาหาฉันแล้วก็ส่งสร้อยคอที่คล้องแหวนวงหนึ่งเอาไว้ "นี่ของเธอ" แล้วหมอนั้นก็ยิ้มให้ฉันซะหวานหยาดเยิ้มยิ่งกว่าน้ำผึ้ง
โอ๊ย ฉันจะเป็นลม นี่อย่าทำหน้าตาน่ารักได้ไหม เดี๋ยวแม่ก็กระโดดหอมซะเลย
"แต่นี่มันไม่ใช่ของฉันนะ" ฉันยังความจำดีอยู่นะ ไม่ใช่ปลาทองซะหน่อย แต่มันไม่ใช่ของฉันจริงๆ 
หมอนั้นเดินเข้ามาใกล้ฉันแล้ว ยืนหน้ามาใกล้ฉันแล้ว........ก็กระซิบข้างหูฉันว่า "ฉันให้เธอ"
ว๊าย นายทำไรนะ คนสวยหวั่นไหวนะ หน้าฉันคงแดงมากๆ เลยมั้งตอนนี้นะ "เออ..."
แต่แล้วสิ่งที่ทำให้โลกดวงน้อยๆ ของฉัน แตกนั้นก็คือยัยซากุระหัวหน้าแฟนคลับของหมอนี่ "อาการะค่ะ ทำไรอยู่เหรอ ซากุระหิวข้าวจังเลย เช้านี้ยังไม่ได้กินไรเลย ไปหาไรกินกันนะ"
นายอาการะหน้าเหว่อเลย แต่ก็ยังหล่ออยู่ดี "ผมไม่ว่างนะ เดี๋ยวตามไปแล้วกัน ขอตัว"
แล้วหมอนั้นก็หยัดสร้อยคอไว้ในมือของฉันโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว แล้วก็เดินจากไป

แล้วยัยเพื่อนซี้ฉันก็ส่งเสียงพูดซะทีหลังจากนิ่งเงียบมานาน

“เธอรู้ไหมนานะว่านายอาการะเป็นหนุ่มที่ฮอตฮิตที่สุดของโรงเรียนเรา”

ว้าย จริงดิ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ฮอตที่สุดจะมาปิ๊งฉัน “แล้วทำไมเหรอ”

“เธอเห็นผู้หญิงคนที่เดินมาหานายอาการะได้ไหม นั้นนะหัวหน้าแฟนคลับของนายอาการะนะ” ยัยเป๊บทำหน้าอย่างกับเป็นนักข่าวแนะ เชอะ เวอร์จริงๆ เลยเพื่อนฉัน