หนุ่มใส สาวซ่าตามล่าหารัก

ลำดับตอนที่ #3 : ชวนหนึ่งมากินข้าว+เจอเพื่อนใหม่

ติ๊ด..ติ๊ด  ติ๊ด..ติ๊ด  เสียงนาฬิกาปลุกเจ้าเวรเจ้ากรรมปลุกชั้นขึ้น  จากการนอนหลับที่แสนสุขของชั้น  “โอ๊ยยยย..เช้าแล้ว  ชั้นต้องตื่นเลยหรอ  อยากนอนอีกสักพักจัง”  ชั้นพูดขึ้น 

“น้ำจ้ะ..ตื่นเถอะลูก  เดี๋ยวไปโรงเรียนสายน้าาา” เสียงหวานๆของแม่พูดกับชั้น  “ก็ได้ค่ะแม่” ถึงแม้ชั้นไม่อยากตื่น  แต่ชั้นก็ตื่นเพราะชั้นรักแม่  ชั้นจึงลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ  “โอ๊ยย..ปวดขาจังเลย” ชั้นบ่นขึ้น  แต่ก็ไม่ละความพยายามที่จะเดินต่อไป  หลังจากปฏิบัติธุระส่วนตัวเสร็จ  ชั้นก็เดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าของหนึ่งมารีด  แล้วเก็บใส่กระเป๋า  แล้วจึงเดินลงมา  (ไม่ใช่สิกะเผลกขาต่างหาก)  “เออ..น้ำ  ลูกอย่าลืมชวนหนึ่ง  มาทานข้าวที่บ้านเรานะลูก  ถ้าเค้าสะดวกเมื่อไหร่  ก็มาบอกแม่นะ” “ค่ะแม่”

.....ภายในรถ

“น้ำ..ลูกเดินไปไหวมั้ยเนี่ย  ต้องให้พ่อเดินไปส่งมั้ย” “ไม่เป็นไรค่ะพ่อ  น้ำเดินไหวค่ะ” ชั้นตอบไปด้วยความเกรงใจพ่อ  “งั้นน้ำ..ไปก่อนนะคะ” “จ้ะลูก”

ชั้นจึงเดินขึ้นห้อง  “โชคดี..พวกคนนิสัยไม่ดี  ยังไม่มา  ไม่งั้นชั้นโดนล้อแน่เลย” ชั้นคิด

ชั้นค่อยๆกะเผลกขาไปที่โต๊ะของชั้น  ชั้นค่อยๆทอดร่างกายอันเพรียวบางและบอบช้ำ  นั่งลง  ชั้นเบื่อๆจึงมองออกไปนอกหน้าต่าง  ชั้นได้สบสายตากับชายคนนึง  ซึ่งเค้าคนนั้นก็คือ “หนึ่ง” เค้าโบกมือให้กับชั้น  ชั้นจึงโบกมือตอบกลับ  และแล้วเค้าก็เดินเข้ามานั่งข้างๆชั้น  “น้ำ..ขาเธอเป็นไงบ้าง” เสียงของเค้าช่างห่วงใยและจริงใจต่อชั้นเหลือเกิน  “ก็ดีขึ้นแหละ  ชั้นขอบคุณนายอีกครั้งนะ  ที่ช่วยชีวิตชั้นไว้  จากพวกอันธพาลน่ะ” ชั้นตอบเค้า  “เออใช่..ตอนเย็นนายว่างรึปล่าว” ชั้นถามเค้า  “ก็ว่างทุกเย็นแหละ  ทำไมหรอน้ำ” “คือ..ชั้นอยากจะชวนนายไปกินข้าวบ้านชั้นน่ะ..พ่อแม่ชั้นจะเลี้ยงตอบแทนที่นายช่วยชีวิตชั้นไว้” “อ๋อ..เรื่องนั้นหรอ  ไม่ต้องก็ได้” “Pleaseๆๆ” “อ้ะ..ก็ได้  แล้ววันไหนหรอ” “เย็นพรุ่งนี้..ที่บ้านชั้นละกัน” “ตกลง” “เออ..นี่ผ้าเช็ดหน้านายนะ  ชั้นเอาไปซัก  แล้วก็รีดให้แล้วนะ  ชั้นขอบคุณนายมากๆเลยล่ะ” ชั้นพูดพร้อมกับหยิบออกมาจากกระเป๋า “เรื่องผ้าเช็ดหน้าน่ะ  เธอเอาไปเถอะ  ที่บ้านเรามีตั้งเยอะแยะ” “แต่ว่ามันเป็นของนายนะ” “ไม่เป็นไรหรอก..เธอเก็บไว้เถอะ..อย่างน้อยก็เก็บมันไว้ในความทรงจำของเธอก็ยังดี” “ก็ได้” “เออหนึ่ง..ทำไมนายต้องพกผ้าเช็ดหน้าด้วยล่ะ” “ก็แม่เรา..รักความสะอาดน่ะ  เวลาเหงื่อออกก็ให้ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อน่ะ  เพราะตอนเด็กๆ  เราชอบไปวิ่งเล่นกับเพื่อน  ทุกวันตัวเหม็นกลับบ้านเลย  แม่ไม่ชอบ  นับตั้งแต่วันนั้นมา  สาวใช้บ้านเรา  ต้องเอาผ้าเช็ดหน้าสะอาดๆมาให้ทุกวัน” “โอเค”  หลังจากนั้นไม่นานอาจารย์ก็เข้ามาสอน  และแล้วก็พักซะที  ..กรี๊งงงงงงงงงงง  “นักเรียนทุกคนไปพักได้” เสียงอาจารย์กล่าวขึ้น  “ค่ะ/ครับ” ทุกๆคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน  ชั้นจึงเก็บของแล้วเดินไปรอยัยรุ้งดังเดิม  “น้ำ..ดีจ้ะ” ยัยรุ้งทักทายชั้น  “ดีจ้ะ” ชั้นทักทายกลับ  “น้ำขาเธอไปโดนอะไรมาน่ะ” เสียงของยัยรุ้งแสดงความตกใจถามขึ้น  “เดี๋ยวชั้นเล่าให้ฟัง..เดินไปที่ลานน้ำพุเถอะ  เล่าตรงนี้มันเมื่อยน่ะ” “จ้ะจ้ะ”  แล้วชั้นก็เริ่มเล่าเหตุการณ์นั้นให้ยัยรุ้งฟัง  “โธ่..น่าสงสารเธอจัง  แต่ก็ยังดีที่มีพระเอกอย่างหนึ่งขี่ม้าขาวมาช่วย” ยัยรุ้งพูดขึ้น

“ใช่..ถ้าไม่ได้หนึ่งช่วยชีวิตชั้นไว้  ไม่รู้ป่านนี้  ชั้นจะอยู่ในสภาพในเนอะ” ชั้นพูดกับยัยรุ้ง  “ตายล่ะ..ลืมกินข้าวไปสนิทเลย” ยัยรุ้งพูด  “นั่นน่ะสิ” ชั้นตอบกลับ  พร้อมกับวิ่งเข้าโรงอาหารไปกับยัยรุ้ง  หลังอาหารมื้อกลางวันผ่านพ้นไป  ออดก็ดังขึ้น  ..ออดดดดด  ชั้นจึงแยกย้ายจากยัยรุ้ง  “เออหนึ่ง..นายไปพักกับใครหรอ  ตอนพักไม่เห็นนายเลย  นายไปกับมิ้นท์  เมย์  หมี  หรอ” ชั้นถามเทพบุตรประจำห้อง  “ปล่าว..เราไปพักกับตะวันเธอรู้จักรึปล่าว  ตะวันห้อง4น่ะ” เค้าตอบชั้น  “อ๋อรู้จัก  แล้วนายรู้จักกันได้ยังไงหรอ  ตะวันเป็นเด็กเก่าหนิ” “ก็ตอนเรียนSummer  เรานั่งกับตะวัน  วันนี้เจอกัน  ก็เลยพักด้วย” “อืมม..” “งั้นก็คงใช่..ตะวันที่นั่งข้างๆยัยรุ้งล่ะสินะ” ชั้นคิด  แล้วเวลาเรียนก็ผ่านพ้นไป  ..กรี๊งงงงงงงงง  “หนึ่ง..นายอย่าลืมนัดนะ” ชั้นเตือนเค้าอีกครั้ง  “เราไม่ลืมหรอก..น้ำบายนะ”  หนึ่งบ๊ายบายชั้นครั้งแรกในชีวิตชั้นเขินจัง  “บายหนึ่ง” ชั้นบายกลับ  ทั้งๆที่หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว  “นี่น้ำ..เธอเป็นอะไรรึปล่าว  หน้าแดงยังกับมะเขือเทศแหนะ” เค้าถามชั้น  “อ๋อ..ไม่เป็นไรหรอก” ชั้นตอบกลับ  ชั้นรีบเก็บของแล้วไปรอรถเมล์  วันนี้ข้าวของเยอะ  โรงเรียนก็เลิกช้า  ขาก็ยังเจ็บ  ชั้นเลยยิ่งช้าเข้าไปใหญ่  “คงเหลือรถเมล์  คันสุดท้ายแล้วสินะ” ชั้นพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหารถเมล์  ..พลัวะะะะะ   มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาชนชั้น (หวังว่าคงไม่ใช่พวกนั้นที่จะทำร้ายชั้นนะ) ชั้นรีบเก็บของ  โดยไม่สนใจชายคนนั้น  เค้าก็ช่วยชั้นเก็บของ  พอเก็บเสร็จรถเมล์ก็แล่นออกไป  ชั้นรีบวิ่งตามรถเมล์  “เฮ้!..ลุงคะ  รอหนูด้วย” ชั้นตะโกน  แต่ลุงคนขับรถเมล์  ก็ไม่ได้ยิน  “เฮ่อ..ทำไงดีเนี่ย” ชั้นพูดกับตัวเอง  “เออะ..คุณครับ  ให้ผมไปส่งบ้านมั้ย” ชายแปลกหน้าพูดขึ้น  “ไม่เป็นไรค่ะ” ชั้นตอบเพราะไม่ไว้ใจ  “แต่ผมเป็นคนทำให้คุณตกรถเมล์นะครับ..ให้ผมไปส่งบ้านเถอะ  หรือว่าคุณไม่ไว้ใจผม” เค้าพูดขึ้น  “แล้วนายคิดว่าชั้นจะไว้ใจคนแปลกหน้าหรือไงฮะ” ชั้นคิด  “หน้าตาอย่างผมไม่ทำร้ายคุณหรอก” เค้าพูดกับชั้นอย่างสำนึกผิด  “อ่ะ..ก็ได้” ชั้นตอบไปเพราะไม่มีทางเลือก  และหน้าตาเค้าก็น่าเชื่อถือ (หล่อ) ด้วย  ชั้นเดินตามเค้าไปขึ้นรถ  “บ้านคุณไปทางไหนหรอ” เค้าถามชั้น  “ไปทางนี้  ทางนี้  เลี้ยวซ้าย  เลี้ยวขวา  บ้านที่ปลูกต้นมะม่วงน่ะบ้านชั้น  ขอบคุณนะที่มาส่ง” ชั้นเผลอหลุดปากคำสุดท้ายไป  “เอ่อ..ไม่ต้องขอบคุณผมหรอก  ผมต้องขอโทษคุณต่างหาก” เค้าพูดขึ้น  “อืมมม..” ชั้นตอบ  แล้วเอื้อมมือไปเปิดประตูรถ  “เดี๋ยวก่อน..คุณชื่ออะไรหรอ” เค้าถาม  “ชั้นชื่อน้ำ” “ผมชื่อตั้ม”  หลังจากแนะนำตัวเสร็จ  ชั้นก็เข้าบ้าน  “แม่ค้าาา..น้ำกลับมาแล้วค่ะ” “จ้ะ”  ชั้นเดินขึ้นไปทำการบ้าน  แล้วก็ลงมากินข้าว  “ตกลงหนึ่งจะมากินข้าววันไหนจ้ะ” แม่ถามขึ้น  “เย็นพรุ่งนี้ค่ะ” ชั้นตอบแม่  แล้วก็ขึ้นไปอาบน้ำ  นอน