คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พิณบรรเลงเพลงรักแห่งดวงดาว ตอนที่ 1
Star & Harp ! The Love Song of my heart พิณบรรเลงเพลงรักแห่งดวงดาว
ชุนทราบดีว่า มีเมย์ยังคงอาลัยอาวรณ์ถึงบิดาบุญธรรมของตน จึงอาสาบำบัดจิต เอ้ย! เป็นกำลังใจให้
แล้วหนุ่มน้อยอันโดรเมดาก็เริ่มหลงรัก มีเมย์ แต่ว่าพี่อิคคิกลับอยากได้หัวใจของพ่อพิณแดงซะด้วยนี้!
Pairing : Shun/Mime , Ikki/Mime
Warning : yaoi ดราม่าประมาณหนึ่ง และมีฉากเรียกสายน้ำจากดวงตาของท่าน เตรียมผ้าหรือทิชชูเช็ดนะ ~~
~*~*~*~*~*~*~*~
บทที่ 1 : ความรู้สึกของชุน
หากว่าโลกหน้ามีจริง ขอให้เราสองคนเป็นสหายที่ดีต่อกันนะ …ฟินิกส์และก็ อันโดรเมดา...
ชุนได้แต่ก้มหน้าลงกับหน้าต่างบานน้อยภายในปราสาทหลวงของราชินีฮิลด้า
ดวงตาสีเขียวเข้มที่มักจะเปล่งประกายแห่งความหวังและความอดทนที่จะฝ่าฟันอุปสรรค
และคู่ต่อสู้พร้อมกับเพื่อนๆ และพี่ชายคนเดียวที่รักยิ่ง
ตอนนี้กลับหม่นหมองเมื่อนึกถึงคำกล่าวที่น่าเศร้าของมีเมย์ ซึ่งยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียงสีนวล
และเด็กหนุ่มได้นั่งอยู่เป็นเพื่อนที่รอคอยว่าเขาจะตื่นจากนิทรามาอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง
“ ท่านเบเนทนาช ยังคงเข้าสู่ภวังค์นิทรา เพราะการสูญเสียพลังในกายและไม่อาจลืมความเจ็บปวดในอดีตได้ ”
แพทย์หลวงประจำวังวาฮาลาทูลต่อเทพี ตัวแทนแห่งเทพโอดินอย่างเคร่งขรึม
“ มีเมย์เป็นคนที่อ่อนไหวต่อความรู้สึก และทนต่อความหนาวเย็นไม่ค่อยได้มาตั้งแต่เด็กแล้ว
ข้าเข้าใจดี แต่ว่าท่านพอจะมีวิธีรักษาเขาได้ไหม ? ”
“ ข้าพระองค์จนด้วยเกล้าจริงๆ คงมีวิธีเดียวคือใช้ยาจากสมุนไพรชนิดหนึ่ง ...”
“ สมุนไพรอะไรครับ จะช่วยรักษามีเมย์ได้น่ะ ? ” ชุนถามอย่างกระตือรือร้น ขณะที่เห็นชายหนุ่มผู้เป็นนักรบ
และนักดนตรีเอกแห่งแอสการ์ด ยังคงหลับใหลอย่างสิ้นสติสมประดีบนเตียงสีขาว
บรอนซ์เซนต์ที่มีจิตใจเมตตาและอาทรต่อคนอื่นเสมอมาอย่างชุนทนเห็นเขาเป็นแบบนี้ไม่ได้หรอก...
“ เป็นสมุนไพรมหาสรรพคุณที่อยู่ข้างต้นน้ำพุแห่งปัญญา ตั้งอยู่ทิศอุดรของแอสการ์ด แต่เขาลือกันว่ามียักษ์ที่ดุร้าย
และลึกลับมากตนหนึ่งคอยพิทักษ์ แต่ว่าใครที่ไปที่นั้นก็มักจะ... ” ชายชรากล่าว
“ จะอะไรเหรอ ท่านหมอ ถูกยักษ์กินใช่ไหม ? “ พีกาซัสเซนต์ถามอย่างร้อนรน
“ หายสาญสูญไปขอรับ ”
หลังจากที่แพทย์หลวงออกจากห้องไปแล้ว ก็ต้องมีการเปิดประเด็นทันทีโดย...
“ ยักษ์เหรอ? น่าสนุกดีนี่นา “ เซย์ย่าเอ่ยขึ้นมาตามประสาคนเก่ง “ ข้าจะไปสู้กับมันเอง มีเมย์จะได้หายงั้ย ”
“ ใจร้อนทุกทีนะนายเนี่ย ” ชิริวบ่นพึมพำ ใบหน้าหล่อเหลาหันไปหาซิกนัสเซนต์
“ อ้าว! แล้วมามองหน้าฉันทำไมล่ะ ชิริว ? ”
“ นายอยากไปไหมล่ะ เฮียวกะ ”
เซนต์หนุ่มในชุกคลอธสีขาวก็พยักหน้า “ ฉันเห็นว่า ถ้าช่วยให้มีเมย์ฟื้นขึ้นมาได้ ฉันก็ไปนะ “
ตอนนั้นเองที่หญิงสาวร่างบางในชุดกระโปรงสีขาวสวยก็มาแตะมือแกร่งของเฮียวกะ
“ แต่ว่ามันเป็นสถานที่อันตรายมากนะ และตามที่ท่านหมอกล่าว...ฉันเป็นห่วงเธอจังเลย “
“ ท่านเฟรย่า “ เฮียวกะจับมือน้อยของนางไว้ “ ไม่ต้องห่วงผมนะครับ ผมไม่ได้ไปคนเดียวซะหน่อย “
ราชินีผู้เป็นพี่สาวโอบไหล่ของเฟรย่าไว้ “ นี่! ไม่ต้องห่วงหรอก พวกเขาผ่านเหล่าก็อดวอริเออร์ของพี่มาแล้วนะ “
“ ค่ะ ท่านพี่ “
เจ้าหญิงเรือนผมสีทองอ่อนงดงามก็เดินไปที่ข้างเตียงของมีเมย์ และลูบมือบางของนักพิณหนุ่ม
และกล่าวว่า “ มีเมย์ เหล่าเซนต์แห่งอาเธน่าจะไปนำสมุนไพรมารักษาเจ้าแล้ว เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ ”
ชุนนั้นรู้สึกชื่นชมในความอ่อนโยนน่ารักของเฟรย่าที่มีต่อนักรบหนุ่มทุกคน
ไม่แปลกซินะที่เฮียวกะจะมีทีท่าว่า “ หลงรัก “ แต่ไม่ได้ซิ นางมีฮาเก้นอยู่แล้วนี่นา..
มือใหญ่คู่หนึ่งก็ผลักไหล่บางของอันโดนเมดาเซนต์ จนอีกฝ่ายตกใจ “ อ้าว ! เซย์ย่า “
“ มัวแต่เหม่ออะไรของนายอยู่น่ะ ? ไปกันเถอะชุน “
“ ชั้น...เอ่อ...ชั้นอยู่ที่นี่ดีกว่า “
“ แล้วกันดิ ไปสู้กับยักษ์ตัวเป็นๆ มาน่าสนุกออกจะตาย “ พีกาซัสถามอีกครั้ง
ขณะที่เฮียวกะและชิริวก็มองตากันด้วยความสงสัย ก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของผมสีบลอนด์ก็เอ่ยปากว่า
“ ฉันแปลกใจที่เขาบอกว่าสูญเสียความเป็นตัวเองนั้นหมายความอะไร ? ”
“คล้ายๆ จิตสำนึกที่ขาดหายอย่างที่ท่านผู้เฒ่าเคยแล้วใช้ฉันฟังว่า ในสมัยเทพนิยาย เหล่ายักษ์จะปกครอง
แผ่นดินมาเป็นเวลาหลายร้อยปีก่อนที่มนุษย์จะเกิด พวกเขามีอำนาจสะกดจิตได้ “
แต่แล้วเซย์ย่าก็ตบมือดังฉาด “ หึ! จะกินพวกเราหรือจะทำลายอะไรก็ตามนะ ชั้นจะปราบ
มันด้วยพีกาซัสหมัดดาวตกนี่ล่ะ “
เทพีแห่งแดนน้ำแข็งก็เอ่ยขึ้นว่า “ แต่ข้าคิดว่าคงเป็นเพียงตำนานเก่าแก่ที่เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กเสียมากกว่า
ยักษ์ร้ายคงจะหมดไปจากพิ้นโลกนานแล้วนะ เซนต์แห่งอาเธน่า “
“ ว้า!! ท่านฮิลด้า ผมก็อยากสู้กับพวกสิ่งมีชีวิตประหลาดบ้างนี่นา อุตส่าห์มาเจอดินแดนแห่งนี้แล้ว “
คำพูดนี้ทำให้องค์เทวีเรือนเกศาเทาสรวลขึ้นมา “ เจ้านี่เป็นเด็กน้อยที่ชอบนิทานเหรอจ๊ะ เซย์ย่า “
“ เปล่านะ ขอรับ! “ หน้าคลำ้ๆ ของเด็กหนุ่มมีรอยสีแดงอ่อน เพราะทุกคนในห้องต่างหัวเราะด้วย
แล้วฮิลด้าก็หันมามองที่เซนต์หนุ่มร่างบางที่อยู่ข้างเตียง “ เจ้าจะไปกับพวกเขาไหม อันโดรเมดา ”
“ ผม...อยากอยู่เป็นเพื่อนมีเมย์ ที่เขาต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะผม “
นัยน์ตาสีเขียวกลมโตของชุนสบกับอีกสามคู่ที่เหลืออย่างจริงจัง “ พวกนายไปเถอะ ผมจะดูแลเขา “
“ ตามใจนายนะ คนขี้สงสาร “ เซย์ย่าเอ่ยอย่างไร้อารมณ์แล้วรีบก้าวเท้าออกจากห้องพักไป
สองสหายก็ถอนหายใจเพราะเซ็งในกิริยาที่ไม่เอาไหนของหัวหน้ากลุ่มซะเหลือเกิน
“ กระหม่อมขอทราบเส้นทางที่จะไปน้ำพุแห่งปัญญาได้ไหมขอรับ “ ชิริวถามสตรีผู้เป็นตัวแทนแห่งเทพโอดีน
“ ได้ซิ ข้ามีแผนที่ให้ อยู่ที่หอสมุดด้านตะวันตก อัลเบริชคงหาให้เจ้าได้นะ ดราก้อน “
อัลเบริช...เจ้าหมอนี่ยังคงใช้วลากลับตัวกลับใจได้นานกว่าวอริเออร์คนอื่น...มังกรหนุ่มแอบบ่น
“ พวกผมขอลานะขอรับ ท่านฮิลด้า ท่านเฟรย่า “ บรอนซ์เซนต์ทั้งคู่โค้งคำนับให้แก่สตรีสูงศักดิ์แห่งแอสการ์ด
“ ระวังตัวนะจ๊ะ ชิริว เคียวกะ “ เฟรย่าโบกมือลาให้สองหนุ่มที่เดินจากห้องไป
ดวงเนตรสีเทาคู่งามของราชินีฮิลด้าก็มองที่ร่างเพรียวบางในยามนิทราของมีเมย์
เจ้าโชคดีเหลือเกินนะ ที่มีสหายจากต่างแดน ไม่ซิ พวกเขาต่างเป็นนักรบของเทพธิดาอาเธน่า
แอสการ์ดจะต้องปลอดภัยและกลับมาสงบสุขอย่างที่เคยเป็นมา ก่อนที่ข้าจะต้องคำสาปร้ายนั้น
มีเมย์ ข้าอยากฟังเสียงพิณอันไพเราะของเจ้าอีกครั้ง เฟรย่าและประชาชนที่รักเจ้าก็เช่นเดียวกัน
ไม่มีใครที่จะมีพรสวรรค์และมีจิตใจดีงามไปมากกว่าเจ้าแล้วนะ เบเนทนาช มีเมย์แห่งดาวเอต้า !
“ ท่านฮิลด้า ขอรับ “
“ อ๊ะ ? อันโดรเมดา ทำไมเหรอจ๊ะ ? “
“ ผมไม่เห็นพี่ชายของผมเลยตั้งแต่เขาพามีเมย์มาส่งที่นี่ ท่านทราบไหมครับว่าเขาไปไหน ? “
“ ข้าก็ไม่ทราบ เฟรย่าจ๊ะ พอเห็นเขาไหม ? “
“ อิคคินะเหรอค่ะ น้องว่าเขาดูเศร้าๆ มาตั้งแต่พามีเมย์มาที่ห้องนอนแล้ว “
พี่เศร้าเหรอ...คงเป็นเพราะมีเมย์ใช่ไหม พี่ถึงได้หลบหน้าพวกเรา หลบหน้าผมเหรอ ?
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ พ่อฮะ พ่อฮะ...” เสียงครือที่ดังออกมาจากริมฝีปากบางสีซีด ทำให้ชุนสะดุ้งจากความคิด
แล้วรีบมาจับมือของมีเมย์ “ นายรู้สึกตัวแล้วเหรอ ? “
มือขาวนวลของชุนอังหน้าผากของวอริเออร์หนุ่ม แล้วมาเทียบกับหน้าผากของตนเอง
“ แย่แล้ว ! ตัวร้อนมากเลย ! ไม่เป็นไรนะ ผมจะไปเอาผ้ามาเช็ด.. “
มือบางแต่แข็งแรงของคนป่วยกลับมากุมมือของชุนไว้ “ พ่อฮะ ผมขอโทษ พ่อ...”
“ มีเมย์ “ เด็กหนุ่มเรือนผมสีใบไม้ก็จับมือของอีกฝ่ายไว้ “ ชั้นคืออันโดรเมดา ชุน ไม่ใช่พ่อของนาย “
“ อัน...โดร...เม..ดา.. ” มือบางคู่นั้นก็กำไว้แน่นอีกจนเขาปล่อยมือไม่ได้
“ เฮ้อ จะไงต่อดีนะ “ ความคิดหนึ่งก็พลันเกิดขึ้นในหัวของชุน
จริงซิ ! ตอนที่เราป่วยมีไข้สูง พี่อิคคิจะร้องเพลงกล่อมให้เรารู้สึกดีนี่นา
เด็กหนุ่มที่รักพี่อย่างเขามีหรือจะลืมเนื้อเพลงและทำนองอันไพเราะที่สุดที่เคยได้ฟังมาล่ะ ?
แม้ว่าชุนจะแทบไม่เคยเรียนวิชาร้องเพลงหรือดนตรีมาจากอาจารย์คนใดเลย แต่เขาก็เชื่อว่าตัวเอง
เป็นเซนต์ที่อ่อนโยนที่สุดในบรอนต์เซนต์คงมีเส้นเสียงที่จะร้องได้ล่ะนะ !
เมื่อดวงใจมีรัก ดั่งเจ้านกโผบิน บินไปไกลแสนไกล
หัวใจฉันก็ลอยลิบไป ถึงแดนดินถิ่นใดนะใจ โอ้ดวงใจเจ้าเอ๋ย
เมื่อต่างเราก็รัก จักเกรงกลัวฉันใด ใจเรานั้นแน่นอน
ขอให้เธอมั่นใจรักจริง รักเธอจริงแน่ใจขอวอน ก่อนตัดใจร้างลา
โอ้ใจรักเธอ คิดถึงเธอ เฝ้าครวญหา
โอ้ใจนะเออ ใยละเมอ ถึงเธอร่ำไป
เมื่อดวงใจมีรัก มอบแด่ใครสักคน หมดทุกห้องหัวใจ
ขอให้เธอมั่นใจรักจริง ฉันจะยอมมอบกายพักพิง แอบแนบอิงนิรันดร์
โอ้ใจรักเธอ คิดถึงเธอ เฝ้าครวญหา
โอ้ใจนะเออ ใยละเมอ ถึงเธอร่ำไป
เมื่อดวงใจมีรัก มอบแด่ใครสักคน หมดทุกห้องหัวใจ
ขอให้เธอมั่นใจรักจริง ฉันจะยอมมอบกายพักพิง แอบแนบอิงนิรันดร์
ฉันจะยอมมอบกายพักพิง แอบแนบอิงนิรันดร์
เมื่อชุนร้องจบ ปรากฏว่าดวงหน้าซีดขาวของมีเมย์ก็มีสีเลือดขึ้น ริมฝีปากบางก็ปรากฎรอยยิ้มเล็กๆ
“ ได้ผลนะเนี่ย ค่อยยังชั่วหน่อย “
ดวงตาสีเขียวของเซนต์หนุ่มน้อยก็จับจ้องที่ดวงหน้าคมคาย ขนตาสีดำยาวพริ้มวางบนโหนกแก้ม
ผมดกหนาสีส้มอ่อนระบายบนหมอนสีขาว เวลานี้มีเมย์ดูหวานละมุนละไมกว่าเหล่าก็อดวอริเออร์ทุกคน
ชุนเองก็รู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวราวกับถูกแสงแดดยามสายมาส่องหน้า
“ เอ๊ะ ทำไมเราต้องเขินด้วย มีเมย์หลับอยู่นะ “
เมื่อคนที่เฝ้าไข้นั้นเอามือของได้แล้ว ก็หยิบผ้าชิ้นเล็กมาซับที่ใบหน้าของคนป่วย
“ พอพวกเซย์ย่ากลับมา นายจะได้กินยาสมุนไพรแล้วก็หายป่วยนะ “
“ อัน..โดร..เม..ดา ฟิ..นิกส์.. สหาย...”
“ อือม..เราเป็นเพื่อนกันไง มีเมย์ “ แล้วมือของชุนก็ไปถูกผมสีส้มยุ่งเหยิงที่ปรกหน้าผากขาว
ผมของเขา...หนานุ่มราวกับผ้านวมและสวยจัง...ชาวแอสการ์ดส่วนใหญ่ต่างมีผมที่พิเศษกว่าชาวโลกจริงๆ ด้วย
นิ้วเรียวของชุนก็ตวัดที่เส้นผมของนักดนตรีหนุ่มอย่างลืมตัว และนึกถึงเพลงที่ตัวเองร้องออกไปแล้ว
เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเขียวก็เม้มริมฝีปากไว้ “ นี่เราเป็นไร เนี่ย? “
ชุนรู้สึกละอายขึ้นมาจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ และจัดแจงห่มผ้าให้ร่างเพรียวที่หลับสนิทไปแล้ว
“ เดี๋ยวผมมานะครับ มีเมย์ “
เด็กหนุ่มไม่ทราบว่าตัวเองมีอาการแบบนี้ได้อย่างไร เขาอยากจะปรึกษาคุณหนูซาโอริหรือพี่ชายจังเลย
นักพิณที่เคยทำร้ายตนเองจนเกือบไม่รอดเพื่อชิงโอดีนแซฟไพร์มาแท้ๆ แต่แล้วเขากลับป่วยหนัก
เราอยากเป็นคนดูแลเขา เฝ้าไข้เขา ปลอบโยนเขาหรือแม้แต่อยาก...โอ้ย พี่ครับ ช่วยผมที....
~*~*~*~*~*~*~*~
เอาละค่ะ! น้องชุนเริ่มมีปฏิกิริยากับน้องเมย์ซะแล้ว ต้องติดตามละค่ะ ว่าใครจะจีบใคร
แล้วพวกเซย์ย่าล่ะ ไปสู้กับยักษ์ได้หรือเปล่า ? ตอนนี้ขอไปหาพี่เป็ดกับม้างอนก่อนแล้วกัน^^
ความคิดเห็น