คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ท้องฟ้าสีหม่น
ท้องฟ้าสีหม่น
เขาไม่รู้ตัวว่าเหม่อมองสายฝนมานานแค่ไหนแล้ว ท้องฟ้าสีเทานอกหน้าต่างอพาร์ทเมนต์แคบๆ ไม่ใช่ภาพที่ชวนให้เบิกบานใจนัก แต่อย่างน้อยเสียงเปาะแปะและความเคลื่อนไหวของหยาดฝนโปรยปราย ก็ยังดูมีชีวิตชีวากว่าหน้ากระดาษสีขาวว่างเปล่าที่อยู่ตรงหน้า
อีกวันแล้วที่วิทยานิพนธ์ไม่คืบหน้า... กองหนังสือที่ล้อมรอบร่างโปร่งบางดูเหมือนกำแพงยักษ์ที่ข่มให้ร่างนั้นดูเล็กลงไปอีก ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด กว่าเจ้าของห้องจะละสายตาอ่อนล้าจากสายฝนแล้วลุกขึ้นไปซีดีเพลงบัลลาดสเปนแผ่นโปรดฟัง เขาทรุดตัวลงบนโซฟาแล้วหลับตา คล้ายจะปล่อยให้เสียงเพลงค่อยๆซึมผ่านเข้าไปในจิตใจช้าๆ เข้าไปแทนที่ความตึงเครียดที่ถูกผลักให้เอ่อล้นออกมาเปป็นหยาดน้ำตา
เสียงกีตาร์โปร่งและเสียงร้องนุ่มๆ เล่าเรื่องราวความรักที่น่าจะทำห้อบอุ่นหัวใจ แต่กลับทำให้คนฟังคิดถึงความฝันของตัวเอง ความฝันที่ยังคงซ่อนตัวอยู่ลึกๆในความคิด แม้จะรู้ว่าไม่มีวันเป็นจริง... ฝันของเขาไม่ได้เกี่ยวกับความรักหรอก แต่เกี่ยวกับอาชีพที่เขาอยากทำต่างหาก ชายหนุ่มฝันอยากเป็นนักร้อง ตั้งแต่จำความได้ ไม่มีวันไหนที่ไม่นึกอยากร้องเพลง ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามเศร้า ไม่มีวิธีไหนจะถ่ายทอดความรู้สึกของเขาออกมาได้ดีกว่าการร้องเพลงอีกแล้ว เขาฝันอยากเรียงร้อยแต่ละช่วงเวลาในชีวิตออกมาเป็นบทเพลงให้คนได้ฟัง แต่เมื่อโตขึ้นก็รู้ว่าความจริงและความฝัน มักจะขัดแย้งกันเสมอ
ตั้งแต่พ่อตายไปฐานะทางบ้านก็แย่ลง แม่ทำงานหนัก แต่เงินครูมัธยมที่ได้ก็แทบไม่พอสำหรับค่าเรียนและค่ากินอยู่ของลูกชายสองคน แม่ต้องทิ้งความฝันที่อยากจะเรียนต่อปริญญาโท ปริญญาเอก เพราะลำพังงานที่โรงเรียนและงานสอนพิเศษที่แม่ต้องทำเพื่อให้มีเงินพอสำหรับลูกๆ แม่ก็ไม่มีเวลาเหลือแล้ว และแม่ก็อยากเก็บเงินไว้ให้ลูกๆเรียนมากกว่า
ตอนใกล้จบม.6 เขาบอกแม่ว่าไม่อยากเรียนต่อมหาวิทยาลัย แต่อยากลองเสี่ยงโชคในเส้นทางสายดนตรีมากกว่า ภาพใบหน้าของแม่ในตอนนั้นยังติดตา ถ้าหากวันนั้นแม่ดุด่าเขา คงไม่ยากเลยที่จะเลือกเดินต่อไปในทางที่ใจปรารถนา แต่แม่ไม่ได้ทำอย่างนั้น แม่ร้องไห้ แม่บอกว่าอยากเห็นลูกเรียนหนังสือให้จบ มีงานประจำดีๆทำ มีเงินเดือนทุกเดือน ไม่ต้องอดอยากชักหน้าไม่ถึงหลัง แม่ถึงจะตายตาหลับ
เพราะเหตุนี้ เขาจึงทิ้งความฝันของตัวเองไปตั้งแต่วันนั้น หลังจากเรียนจบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ชายหนุ่มก็สอบได้ทุนรัฐบาลเพื่อเรียนต่อปริญญาโทและเอกในต่างประเทศ โดยมีตำแหน่งอาจารย์มหาวิทยาลัยรอเขาอยู่...เขาจะทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง มีงานประจำที่มีเกียรติ มีเงินเดือนมั่นคงสำหรับดูแลแม่และน้องชายที่ยังเรียนอยู่ เขายังจำรอยยิ้มของแม่ตอนที่เขาบอกข่าวดีให้รู้ได้ไม่ลืม แววตาภาคภูมิใจของแม่ทำให้เขาคิดว่ามันคุ้มค่าแก่การทิ้งความฝันของตัวเองไป แม่เสียสละและลำบากเพื่อเขามาเยอะแล้ว ถ้าทางที่เขาเลือกทำให้แม่ไม่ต้องเหนื่อยและไม่ต้องร้องไห้อีก ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้อีกแล้ว
เต้ย ภัสกร นักศึกษาปริญญาเอก สาขาวรรณคดีสเปน อายุยี่สิบสี่ปี ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาตามแก้มช้าๆ ความรู้สึกปวดร้าวเอ่อล้นเมื่อคิดถึงอดีตที่ผ่านมา สองปีแล้วที่เขาจากบ้านมาอยู่ที่สเปน... สองปีที่เขาเฝ้าบอกตัวเองซ้ำๆ ว่าตัดสินใจถูกแล้ว แต่บางครั้งในใจลึกๆ เขาก็อยากเห็นแก่ตัว อยากให้ตัวเองเลิกคิดถึงคนอื่นแล้วทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ ความคิดนี้ฟังดูง่าย แต่เขาเองรู้ดี ว่าใจไม่แข็งพอจะทำแบบนั้นได้
ฝนยังไม่หยุดตก ช่วงนี้ฝนตกบ่อยตามปกติของฤดูใบไม้ผลิ ขนาดเมืองที่อากาศแห้งอย่างซาลามังกา ก็ยังมีฝนตกแทบทุกวัน ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูแห่งสีสัน และความรักที่กวีทั้งหลายเอ่ยถึง กลับเป็นฤดูที่ภัสกรเกลียดแสนเกลียด ไม่ใช่เพราะอากาศที่เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว หรือเกสรดอกไม้ที่ลอยไปมาให้ภูมิแพ้กำเริบ เขาเองก็บอกไม่ถูกว่าทำไม อาจจะเพราะเขาแอบอิจฉาความสดใสของฤดูใบไม้ผลิก็ได้
มือเรียวจับปากกาขึ้นมาจรดลงบนแผ่นกระดาษว่างเปล่า ก่อนจะเริ่มเขียนสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับวิทยานิพนธ์เลยสักนิด กลอนเปล่าง่ายๆค่อยๆปรากฏขึ้นทีละวรรค พร้อมกับคราบน้ำตาที่หยดลงบนพื้นผิวสีขาว
“FIEBRE PRIMAVERAL
Ya llega la primavera.
No me sienta nada bien.
Y no es que no me gusten las flores…
Sólo no me sienta bien.
Algo tiene la primavera.
Será que me enfado
al ver que la tierra se despierta
y yo sigo aquí sonámbulo
en mi cueva del invierno eterno.
Alguien está coloreando el mundo,
Pero no se molesta en hacerlo en mi terreno.
¿Será que los lápices de colores se le han acabado?”
“ไข้ฤดูใบไม้ผลิ
ฤดูใบไม้ผลิมาถึงแล้ว
ฉันรู้สึกไม่ดีเลย
ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบดอกไม้หรอกนะ...
ก็แค่รู้สึกไม่ดี
มีอะไรบางอย่างในฤดูใบไม้ผลิที่ทำให้ฉันไม่สบาย
อาจจะเป็นเพราะฉันโกรธ
เมื่อเห็นพื้นดินค่อยๆตื่นจากหลับใหล
ส่วนฉันยังคงเดินละเมอ
อยู่ในถ้ำแห่งฤดูหนาวที่ไม่มีวันสิ้นสุด
ใครบางคนกำลังระบายสีโลก
แต่กลับไม่ใส่ใจจะระบายมาถึงที่ของฉัน
เป็นเพราะดินสอสีของเขากุดหมดแล้วหรือเปล่านะ?”
__________________________________________________
สวัสดีค่า หัดแต่งนิยายเรื่องแรกในชีวิต ขอฝากเนื้อฝากตัวกับชาวเด็กดีด้วยนะคะ
คอมเมนต์ทักทายติชมกันได้ตามสะดวกเลยค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องความรักซึ้งๆอบอุ่นหัวใจ ตั้งใจจะให้ไม่ยาวมากนะคะ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะมีทั้งหมดกี่ตอน
แล้วพบกันตอนหน้าค่า ^^
ความคิดเห็น