Private Warehouse

ลำดับตอนที่ #6 : L E V I A R A ♦ CHAPTER I

CHAPTER  I

♦ LYA GUZTAUF ♦

เด็กหญิงตัวเล็กยืนอยู่กลางโถงกลางของวิหารศักดิ์สิทธิ์ประจำตระกูลกุสต็อฟ หนึ่งในขุนนางแห่งอาณาจักรบัคโซ่ ข้างนอกมีหิมะโปรยปราย ภายในเองก็หนาวเหน็บแทบจะไร้ซึ่งไออุ่น ทว่าเด็กหญิงซึ่งสวมเพียงวันพีซสีขาวยาวเสมอเข่าซึ่งเป็นเสื้อตัวในกลับไร้ซึ่งอาการสะทกสะท้านต่อความหนาว

คทาโลหะสีเงินขาวสลักเสลางดงามในมือของเด็กหญิงซึ่งสูงกว่าตัวเธอเกือบสองฟุตส่องแสงสีขาวสว่างนวลตา วงเวทหลายวงปรากฏขึ้นบนพื้นเป็นสีขาวแบบเดียวกัน กลิ่นอายแห่งความบริสุทธิ์คละคลุ้ง เสียงร่ายเวทลื่นไหลจากริมฝีปากเล็กบางของเด็กหญิงตัวน้อยยามสดับฟังแล้วไพเราะราวกับบทเพลงจากสรวงสวรรค์

เค้าร่างของทวยเทพปรากฏกายเหนือวงเวทวงใหญ่เบื้องหน้าเด็กหญิง บุคคลร่างสูงใหญ่หกคนซึ่งสวมชุดคลุมสีเงินแบบเดียวกันมีท่าทีตื่นตระหนกต่อภาพตรงหน้า ก่อนที่เด็กหญิงจะกระแทกคทาลงที่พื้น แล้วทุกอย่างก็สลายหายไปเป็นเพียงละอองแสง

ห้องที่เย็นเยียบพลันเกิดกระแสอุ่นวาบขึ้นแทนที่อย่างน่าอัศจรรย์ใจ

เด็กหญิงร่างเล็กค้อมตัวลงให้บุคคลทั้งหก มือข้างขวาที่มิได้ถือคทาแตะแผ่วเบาที่เหนืออกซ้ายเป็นการแสดงความเคารพ

“อย่างที่คิด ไลอา กุสต็อฟ เป็นอัจฉริยะ” หญิงชราผู้เป็นหนึ่งในบุคคลหกคนซึ่งมีศักดิ์และสิทธิในการประเมินความสามารถของเด็ก ๆ ในตระกูลเอ่ยขณะละเมียดรสของชา

ณ เวลานี้บุคคลทั้งหกผู้มีฐานะอันเป็นที่เคารพในตระกูลกุสต็อฟ ต่างมารวมตัวกันในงานเลี้ยงน้ำชาที่บ้านหลักของตระกูลกุสต็อฟ หนึ่งวันก่อนมีการเรียกรวมตัวเด็กรุ่นใหม่ของตระกูลเพื่อประเมินความสามารถ โดยผู้ที่มีผลงานโดดเด่นที่สุดคือไลอา กุสต็อฟ ดังเช่นที่เคยเป็นมาตลอดการทดสอบทุกปี

หิมะยังคงตกอยู่ ทิวทัศน์นอกหน้าต่างถูกย้อมเป็นสีขาวโพลนเช่นนี้เกือบตลอดเวลาจนชินตาสำหรับอาณาจักรบัคโซ่แห่งนี้

 “ท่านลอร่าผู้เป็นมารดาของนางเองก็มีความสามารถในระดับสูง เราคงไม่อาจคาดหวังในตัวนางน้อยกว่านี้ได้” ชายผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ประเมินเช่นกันกล่าวขณะส่งยิ้มให้แก่ชายอีกคนตรงหน้าซึ่งอยู่ในวัยชรา “ท่านว่าไหม ท่านเมซิโอ”

เมซิโอ กุสต็อฟ ผู้เปรียบเสมือนผู้ครองอำนาจสูงสุดในตระกูลทั้งที่ลาจากตำแหน่งมาเกือบสิบปีแล้วเพียงตอบกลับด้วยความเงียบงัน

“ผู้มีพรสวรรค์แต่ไร้ซึ่งพรแสวง เพียงไม่นานก็จะพ่ายให้แก่ผู้ซึ่งเพียรพยายามอย่างมีมานะ” หญิงชราอีกคนหนึ่งเอ่ยตอบกลับแทน นางมองชายวัยกลางคนซึ่งอาวุโสน้อยที่สุด ณ ที่นี้ด้วยสายตาคมกริบ

“ข้าไม่แน่ใจว่าที่ท่านกล่าวมานั้นถูกต้อง ไลอา กุสต็อฟเพียรฝึกเวทแห่งแสงและทบทวนบทเรียนอย่างจริงจัง นางมิได้เพียงแค่มีพรสวรรค์แต่ไร้พรแสวงแต่อย่างใด” ชายวัยกลางคนกล่าวแย้ง

 “ทักษะความสามารถของไลอา กุสต็อฟอาจจะสูง”

“แต่ลักษณะนิสัยของนางนับว่าเป็นปัญหา”

“นักบวชหญิงเซนิทรายงานแก่ข้าว่าเมื่อสองวันก่อนนางไม่เข้ารับการฝึก”

“นับเป็นครั้งที่สิบเจ็ด”

ชายชราสองคนซึ่งมีใบหน้าคล้ายคลึงกันอย่างมากสลับกันพูดคนละประโยค

“นางมีภาวะการเจริญเติบโตที่ผิดปกติ อีกทั้งมารดาของนางเคยบวชเป็นนางชีที่ต้องถือครองพรหมจารีย์ จะเป็นที่ครหาแก่ผู้อื่นได้ โปรดพิจารณาเรื่องการวางตำแหน่งผู้สืบทอดอีกครั้งด้วยเถิด ท่านเมซิโอ”

เจ้าของนามวางถ้วยชาลงก่อนประสานมือไว้บนตัก

“ด้วยความสามารถของนาง ข้าไม่คิดว่าจะเป็นปัญหา” เมซิโอ กุสต็อฟเอ่ยปากในที่สุด ชายชรามีท่าทีอ่อนล้า

“สงครามใกล้เข้ามาแล้ว ไม่ว่านางจะเป็นผู้สืบทอดหรือไม่ จะได้ครอบครอง ‘โล่และคทาแห่งสติปัญญา’ หรืออย่างไรก็ตาม ในฐานะคนของกุสต็อฟ ขุนนางแห่งบัคโซ่ นางก็ต้องเข้าร่วมอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง”

ตลอดชีวิตของไลอา กุสต็อฟ มักรู้สึกแปลกแยกอยู่เสมอ

คนรอบข้างไม่ชอบเธอ ผู้ใหญ่ในตระกูลรังเกียจครึ่งหนึ่งในตัวเธอ เด็ก ๆ วัยเดียวกันอิจฉาเธอที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์

เธอเข้าใจเวทมนต์ได้ไวกว่าคนอื่น ทำได้ก่อนคนอื่น และยังโดดเด่นด้วยเวทสายศักดิ์สิทธิ์สำหรับพวกนักบวช

นอกจากนี้ตัวเธอยังเล็กมาก เมื่อเทียบกับเพื่อนวัยเดียวกัน

ชาวบัคโซนมักมีรูปร่างสันทัดถึงสูงใหญ่ ร่างกายแข็งแรง ทั้งที่เธอมีผิวขาวซีด ดวงตาสีฟ้าหม่น และผมสีเงินขาว ไม่ได้ต่างไปจากพวกเขาเท่าใดนัก แต่ร่างกายกลับเล็กจ้อยและดูบอบบาง

ไลอาผู้ที่ไม่มีใครชอบหน้าอยู่เป็นทุนเดิม ถูกล้อว่าเป็นคนอาณาจักรอื่น เป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงของกุสต็อฟเพราะเห็นว่าเธอมีพรสวรรค์จะเชิดหน้าชูตาได้ แต่พวกเขาไม่มีทางเป็นครอบครัวเดียวกันกับเธอ เธอไม่มีใคร เธอต้องอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิต พวกเขาจะไม่ยอมรับเธอ

บิดาและมารดาผู้อ่อนโยนบอกเธอเสมอว่าที่เธอได้ยินมามิใช่เรื่องจริง แต่เธอก็ยังหยุดคิดไม่ได้

ใช้เวลาจนอายุได้ 11 ปี ไลอาถึงมีเพื่อน

เอมิลี เรนนิส เด็กสาวอายุมากกว่าจากตระกูลสายรองเป็นคนสดใสร่าเริง เข้ากับคนง่าย และไม่เคยมองไลอาอย่างอคติ ทำให้ชีวิตของไลอามีสีสัน สนุกสนานเกือบทุกวัน

 

              ณ คฤหาสน์ตระกูลเรนนิส อาณาจักรบัคโซ่

“ไลอาเนี่ยเป็นที่รักของสัตว์สินะ?” เอมิลีพูดขึ้นขณะมองไลอาถูกกองทัพแมวเกาะก่ายเต็มตัว

“แมวน่ารัก ไม่สองหน้าเหมือนมนุษย์” เสียงเรียบเรื่อยเหมือนไม่สนใจสิ่งใดในโลก เอมิลียิ้มกว้าง

“มนุษย์มีมากกว่าสองหน้านะ นี่ไง!”

ไลอาใช้ดวงตาปลาตายจับจ้องเอมิลีที่ทำสีหน้าหลากหลาย ทั้งยิ้ม โกรธขึ้ง เศร้าสร้อย รวมไปถึงหน้าตาประหลาด ๆ แววตาของไลอาแฝงความสงสารอันปิดไม่มิด

“ว่าแล้วทำไมท่านหญิงแห่งเรนนิสถึงฝากฝังให้ไลอาดูแลเอมิลี ที่แท้เอมิลีก็ไม่สมประกอบ”

“ไหงเป็นงั้นไปได้เล่า!”

เอมิลีหัวเราะร่า

“ฟังคำวิจารณ์เชิงลบแล้วหัวเราะ เอมิลีเป็นพวกพิศวาสทารุณสินะ”

เสียงหัวเราะชะงักกลายเป็นเสียงคนสำลัก เอมิลีไอจนหน้าแดง ไลอาค่อยๆลูบแผ่นหลังของเด็กสาว เมื่อหายสำลักเอมิลีจึงรีบหันมาเค้นถามเด็กหญิงด้วยทีท่าตื่นตระหนก

“ไลอา ไปเอาคำพูดพรรค์นั้นมาจากไหน บอกพี่สาวมานะ พี่สาวจะจัดการตบปากคนพวกนั้นเอง!”

“....เอมิลีพูดแบบนั้นไลอาจะบอกความจริงทำไม เอมิลีโง่หรือเปล่า”

“งั้นไม่ตบปาก แต่จะจับแก้ผ้ากลางทุ่งหิมะ!”

ไลอารู้สึกปลงตก หรือว่าพี่สาวต่างสายเลือดของเธอคนนี้จะเป็นบ้า?

แต่สุดท้ายไลอาก็ยอมตอบไปตามตรง

“หนังสือน่ะ จากห้องสมุด เห็นปกสีขาวไม่มีชื่อแปลกตาดีเลยลองหยิบมาอ่าน”

เอมิลีรู้สึกเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางศีรษะ หนังสือสิบแปดบวกที่เธอฝากคนรับใช้ของคฤหาสน์เก็บในห้องสมุด ทั้งที่กำชับเป็นอย่างดีว่าให้ซ่อนอย่างมิดชิดแท้ๆ กลับตกมาอยู่ในเงื้อมมือของนางฟ้าน้อยๆของเธอเสียได้

ไลอามองสีหน้าที่เปลี่ยนไปมาของเอมิลีอย่างสนเท่ห์ ค่อนข้างน่าสนใจ แต่เธอง่วงแล้ว

เด็กหญิงร่างเล็กพาตัวเองไปที่โซฟา ก่อนจะหลับตาเข้าสู่นิทราพร้อมกับแมวน้อยใหญ่นับสิบตัวล้อมรอบเกาะก่ายรอบตัวเธอ

เอมิลียิ้มบางนั่งลงที่โซฟาด้านข้าง มือลูบผมหยักศกธรรมชาติสีเงินขาวของเด็กหญิงอย่างเอ็นดู

ไม่ว่าใครจะว่าอย่างไร ไม่ว่าฐานะของเธอทั้งคู่จะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร แม้ว่าไลอาจะมาหาเธอเพียงเพื่อโดดเรียนหรือตั้งใจโดดเรียนมาหาเธอก็ตามแต่ พี่สาวคนนี้ก็จะยังอยู่เคียงข้างน้องสาวเสมอ

“ฝันดีนะไลอา”

(c)              Chess theme