คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Special
“ผมอยากเจอพี่ชายมากกว่าลุงอีก อยากเจอๆๆๆ”
“นี่! พวกนาย เงียบๆหน่อยบ้างได้ไหมยะ! คิดว่าฉันไม่อยากเจอพี่สาวคนสวยของฉันรึไงหะ!”
“แต่พี่ชายเป็นผู้ชายนะฮะ พี่เพลสเซ่นนี่แก่แล้วความจำไม่ดีแน่ๆเลย”
“สำหรับฉัน จะผู้หญิงหรือผู้ชายก็รับได้หมด ถ้าเป็นคุณหนูโวลสักอย่าง”
“เงียบไปเลยตาแก่ตัณหาจัด แล้วก็เด็กอย่างนายจะมาเข้าใจอะไรถึงเรื่องแบบนี้ยะ พาส!!”
หนวกหู...
นี่คือความคิดของผมในคอนนี้ ผมคิดทบทวนคำๆเดียวมาร่วมสามชั่วโมงแล้วตั้งแต่ไอ้เพื่อนรักเพื่อนแค้นนาม คาสเตอร์ นำวิญญาณน่ารำคาญตั้งสามตนมาฝากตั้งแต่เช้าตรู่ โดยให้เหตุผลที่ว่า...
‘ขอร้องล่ะฌอน ในเมืองนี้มีแค่แกกับฉันที่เป็นยมทูต เพราะงั้นแหละ ขอฝากเจ้าพวกนี้ไว้กับนายหน่อยนะ ฉันอยากเซอไพร์โวลน่ะ’
หลังจากนั้นก็หายไปโดยทิ้งผมไว้กับวิญญาณน่ารำคาญพวกนี้ ไม่ยุติธรรมเลย! ผมเองก็อยากจะเซอไพร์โวลว่าผมเองก็เป็นยมทูตเหมือนกันนะ!
“พี่ฌอนจะไปไหน?” วิญญาณสาวถามผมด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผมกำลังจะเดินออกจากบ้าน
“เรื่องของฉัน พวกนายอยู่เงียบๆไปละกัน” ผมพูดพลางหยิบเสื้อโค้ทมาใส่ ได้ยินเสียงแว่วๆจากข้างหลังว่า ‘นิสัยเสีย’ ช่างสิ ผมมันไม่ใช่คาสเตอร์นี่ จะได้ดีเลิศในสายตาคนอื่นไปเกือบซะทุกอย่างเหมือนมันน่ะ แล้วอีกอย่าง ผมก็ไม่คิดจะแคร์ด้วยถ้าใครจะคิดว่าผมเป็นคนไม่ดียังไง
...ถ้าจะแคร์ ก็คงมีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ....
“อ๊ะ..!” เสียงร้องเล็กๆบ่งบอกถึงความตกใจนิดหน่อยดังขึ้นตรงหน้าผมทันทีที่ผมเปิดประตู ผมมองเจ้าของร่างเล็กตรงหน้าแล้วเอ่ยพึมพัมออกมาอย่างประหลาดใจ
“โวล... มาได้ไง” โวล์โรลเลนซ์มองหน้าผมเหมือนจะบอกประมาณว่า ‘มาไม่ได้รึไง’ ซึ่งผมก็ได้แค่ยักไหล่ตอบ คุณหนูผู้สูงศักดิ์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถึงจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมา
“คาสเตอร์บอกว่าพวกเพื่อนๆของฉันอยู่บ้านของนาย ฉันเลยจะมาหาพวกเขา” พูดจบก็เชิดหน้าไปอีกทาง นี่นายคงจะไม่อยากพูดกับฉันมากเลยใช่ไหมเนี่ย
“เจ้าพวกน่ารำคาญพวกนั้นน่ะหรอ” ผมถาม ซึ่งคำตอบที่ได้มาจากคนตัวเล็กข้างหน้าคือกิริยาแสดงความไม่พอใจอย่างมาก ซึ่งมันดูน่าเอ็นดูสำหรับผมแทนที่จะน่าหมั่นไส้
“พวกเขาไม่ได้น่ารำคาญสักหน่อย” พูดจบก็ทำท่าจะเดินเบียดผมเข้าไปข้างในบ้าน แต่ผมไม่ยอม เลยใช้มือจับไหล่ทั้งสองข้างของโวลเอาไว้
“ปล่อย” เจ้าของร่างเล็กพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสุดๆ ผมแค่นหัวเราะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“โวล ฉันมีเรื่องอะไรจะบอก” โวลเลิกคิ้วขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่แปลกใจสักนิด
“นายกำลังจะบอกว่านายเองก็เป็นยมทูตใช่ไหม” ผมขมวดคิ้ว ก็พอจะรู้นะว่าโวลต้องรู้สึกได้แน่ๆว่าผมไม่ใช่มนุษย์ ไม่งั้นเขาคงไม่เดินมาถามหาวิญญาณของเขากับผมโต้งๆโดยไม่กลัวว่าผมจะหาว่าเขาบ้าหรอก แต่.. มันก็ออกจะเหลือเชื่อไปหน่อยมั้งที่เขาจะรู้ตัวจริงของผมได้ชัดเจนขนาดนี้
“คาสเตอร์บอก?” ผมถามถึงคนที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดในการที่จะบอกความจริงเรื่องของผม แต่โวลกลับส่ายหน้า
“สัญชาตญาณในวันคริสต์มาสบอกตังหาก”
“พี่ชายคร้าบ!!” หลังจากโวลพูดจบ เจ้าเด็กผีก็แหกปากเรียกหาโวลทันทีที่เห็นเขา ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องปล่อยให้โวลไปหาเจ้าพวกวิญญาณน่ารำคาญ ผมมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่ถูกจูงไปข้างในบ้าน แต่จู่ๆเจ้าของแผ่นหลังก็หยุดชะงัก แล้วหันมาหาผม
“ฌอน...” เจ้าตัวอึกอักอยู่นานก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา “สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ”
แล้วคนพูดก็ถูกเด็กผีดึงไปทันทีที่พูดจบ ผมยืนนิ่งก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“สุขสันต์วันคริสต์มาสเช่นกันครับ คุณหนู”
ผมพูดเบาๆ แล้วเดินออกจากบ้านไป พลางนึกถึงคำพูดที่โวลบอกกับผมก่อนหน้าที่จะเอ่ยคำอวยพรในวันคริสต์มาสให้ผม
สัญชาตญาณในวันคริสต์มาสบอกงั้นหรอ..?
ไม่เข้าใจนายจริงๆเลย
END
_________________________________________________________________________
มาอย่างสั้น แล้วจากไป.. 555555555
ตอนนี้ถือเป็นตอนพิเศษที่แวบเข้ามาในหัวตอนเพิ่งแต่งเสร็จพอดี เอาเป็นว่าสนุกไม่สนุกติชมกันตามสบายจ้าาา
อยากจะพูดคำว่า 'พิมพ์รักทุกคน' แต่กลัวพูดบ่อยๆเข้างานจะเข้าไม่รู้ตัว =___=
ตอนนี้ปวดขามากเนื่องจากการปั่นนิยายลงเด็กดีอย่างหนัก เพราะฉะนั้น ขอลาล่ะค่ะ!!
See U ณ เรื่องต่อไปคร้าาา โชคดีมีความสุขกันทุกคนนะค้าา ^O^/
ความคิดเห็น