Ruse เล่ห์รัก กลปรารถนา [E-Book]

ลำดับตอนที่ #4 : 03 เงาที่มองไม่เห็น

03

เงาที่มองไม่เห็น

 หลังจากหวังหยูเฟิงพักฟื้นได้ครบหนึ่งอาทิตย์ ชายหนุ่มก็ดำเนินชีวิตประจำวันตามปกติอย่างที่ผ่านมา เมื่อเขาเดินทางมาถึงที่ทำงานในตอนเช้า เสียงทักทายของบรรดาลูกน้องและเพื่อนร่วมงานก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย

“ผู้กองหวังหายดีแล้วนะครับ”

“อืม หายดีแล้วล่ะ ขอบใจ”

“ผู้กองหวังคะ ดิฉันได้ยินข่าว ยังห่วงว่าจะเป็นอะไรมาก”

“โชคดีที่ผมดวงแข็งน่ะ เลยไม่ได้เป็นอะไรมาก ขอบใจที่เป็นห่วง”

หวังหยูเฟิงพูดคุยกับเพื่อนร่วมงานที่ต่างก็พากันถามไถ่อาการของเขา จนกระทั่งเดินมาถึงห้องทำงานของตัวเอง

“แหม...วันนี้คึกคักดีจริงๆ”

ฟ่านมู่เหยียนเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม พร้อมกับมองเพื่อนสนิทที่ตอนนี้ยืนจัดโต๊ะทำงานของตัวเองอยู่ เมื่อเจ้าของห้องเงยหน้าขึ้นมามอง ชายหนุ่มก็ยักคิ้วให้เป็นเชิงทักทาย

“ก็ผู้กองหวังกลับมาทำงานได้ปกติแล้วนี่คะ” เว่ยเจียวเซิน นายตำรวจสาวที่ดูแลด้านเอกสารเอ่ยขึ้น

“อะไรกัน ตอนนั้นผมก็เข้าโรงพยาบาล พอกลับมาทำงาน ไม่เห็นจะเป็นแบบนี้” ฟ่านมู่เหยียนเอ่ยท้วงกับหญิงสาวอย่างต้องการความยุติธรรม

“อะไรกันคะ ก็ผู้กองหวังไปทำงานนะคะ ส่วนผู้กองฟ่านน่ะ ที่เข้าโรงพยาบาลเพราะดันไปกินของแสลงนี่คะ”

เรื่องราวน่าอายที่ดังขึ้น เรียกเสียงหัวเราะจากตำรวจหลายคนได้ไม่น้อย ก่อนคนที่ตกเป็นหัวข้อดังกล่าวจะหน้าบึ้ง แล้วดีดหน้าผากของหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ เป็นการลงโทษ

“ทีเรื่องแบบนี้ หมวดเว่ยจำละเอียดจังเลยนะ”

เว่ยเจียวเซินจับหน้าผากของตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเลย แต่เธอก็อดแสร้งชักสีหน้าขึ้นมาไม่ได้ หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเง้างอน 

“เจ็บนะคะผู้กอง!”

ฟ่านมู่เหยียนไม่สนใจ แล้วเดินไปหาเพื่อนสนิทพลางเท้าแขนลงบนโต๊ะทำงานที่จัดอย่างเป็นระเบียบตามนิสัยของเจ้าของ 

“ตอนเก้าโมงสารวัตรเรียกประชุม จะได้สรุปปิดคดีให้มันจบๆ ไป”

“อืม”

ยังไม่ทันที่พวกเขาจะได้พูดคุยกันต่อ ตำรวจหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้ช่อโต ซึ่งสามารถเรียกสายตาจากบรรดาผู้คนในสถานีตำรวจได้ไม่น้อย

“ตายจริง! นั่นของหมวดเหอหรือคะ” เว่ยเจียวเซินเอ่ยถามขึ้น เธอมองชายหนุ่มที่ถือช่อดอกไม้อย่างใคร่รู้

“ไม่ใช่ครับ ของผู้กองต่างหาก” เหอผิงตอบด้วยรอยยิ้ม

ผู้กองหนุ่มทั้งสองคนมองดอกไม้ช่อสวยตรงหน้าอย่างแปลกใจ ก่อนที่ฟ่านมู่เหยียนจะยิ้มออกมา แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส 

“สงสัยเสี่ยวโหยวจะส่งมาให้ผม น่ารักแบบนี้ต้องให้รางวัลหน่อยแล้ว”

ฟ่านมู่เหยียนยิ้มแก้มปริพลางยื่นมือจะไปรับช่อดอกไม้ที่แฟนสาวส่งมาให้ ทว่าเหอผิงกลับเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นสีหน้าประหลาดใจของคนตรงหน้า

“ไม่ใช่อีกนั่นแหละครับ เป็นของผู้กองหวังต่างหาก”

“ของผมหรือ”

หวังหยูเฟิงแสดงสีหน้างุนงงอย่างไม่ปิดบัง ก่อนจะรับดอกไม้ช่อโตตรงหน้า ทั้งที่ยังจับต้นชนปลายไม่ถูก

"แล้วใครเป็นคนส่งมาให้หรือ”

“ไม่ทราบสิครับ แต่เป็นบริษัทเอกชนที่บริการส่งดอกไม้ทั้วไป” เหอผิงเอ่ยตอบ ก่อนจะแซวผู้กองหนุ่ม “อะไรกันครับเนี่ย หยุดงานไปอาทิตย์เดียว พอกลับมา ก็มีช่อดอกไม้ส่งมาให้”

“นั่นสิ นี่แอบไปปล่อยเสน่ห์ใส่หมอหรือพยาบาลคนไหนหรือเปล่า ร้ายเอาเรื่องเหมือนกันนี่หว่า” ฟ่านมู่เหยียนแซวต่อด้วยสีหน้าล้อเลียน 

“เปล่า” หวังหยูเฟิงปฏิเสธเสียงแข็งพลางมองช่อดอกทานตะวันที่ถูกจัดช่อด้วยริบบิ้นสีแดงเข้มอย่างสวยงาม ชายหนุ่มพลิกไปมาอย่างพิจารณา

“ไม่มีการ์ดอะไรบอกเลยครับ” เหอผิงบอก เมื่อเห็นผู้บังคับบัญชามองหาอะไรบางอย่างในช่อดอกไม้ที่กำลังถืออยู่

“สวยมากเลยนะคะ คงราคาแพงน่าดู ไม่รู้ว่าผู้กองหวังไปแอบหว่านเสน่ห์ใครเข้านะคะเนี่ย” เว่ยเจียวเซินเอ่ยขึ้น แล้วหัวเราะคิกคักอย่างถูกใจ

“อืม ช่อดอกไม้ส่วนใหญ่มักจะใช้ดอกกุหลาบ ลิลลี่ หรือไม่ก็คาร์เนชั่น ไม่ค่อยเห็นคนเอาดอกทานตะวันมาจัดช่อเท่าไรเลย” ฟ่านมู่เหยียนเอ่ยขึ้น เขามองสิ่งที่เพื่อนกำลังถืออยู่อย่างสงสัย

“ก็ใช่นะคะ ดิฉันก็ไม่ค่อยเจอเหมือนกัน หรือว่ามันจะมีความนัยอะไรแอบแฝงหรือเปล่าคะ” เว่ยเจียวเซินแสดงความคิดเห็น เธอมองช่อดอกทานตะวันอย่างพิจารณาเช่นเดียวกัน

จากบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและเสียงหัวเราะ บัดนี้กลับเงียบสนิท สายตาทั้งสี่คู่มองมาที่ช่อดอกไม้ปริศนาอย่างครุ่นคิด

“หรือเอาไปตรวจหน่อยดี เผื่อผู้ไม่ประสงค์ดีส่งมาให้” ฟ่านมู่เหยียนเสนอความคิดของตัวเองพร้อมกับขมวดคิ้วขึ้น เขาฉวยช่อดอกไม้ที่เพื่อนถืออยู่มาพลิกไปพลิกมาเพื่อมองหาความผิดปกติ

 “แหม...มันคงไม่ได้ซ่อนระเบิดมาหรอกนะคะ” เว่ยเจียวเซินเอ่ยขำๆ อย่างพยายามคลายบรรยากาศที่ดูจะเคร่งเครียดขึ้น

“ผมลองดูแล้วครับ ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ คนส่งดอกไม้ ผมก็ขอดูบัตรพนักงานและแน่ใจว่าเป็นพนักงานของร้านจริงๆ” เหอผิงเอ่ยย้ำ ทว่ายังไม่ละสายตาไปจากช่อดอกไม้เจ้าปัญหา

“ขืนส่งไปตรวจสอบ ช่อดอกไม้สวยๆ ก็เละหมด ถ้าคนส่งมารู้ทีหลัง จะเสียใจเอานะคะ” เว่ยเจียวเซินเอ่ยขึ้น ทั้งที่ใบหน้าสวยยังแสดงความไม่แน่ใจ

“อืม แล้วนายว่าอย่างไร” ฟ่านมู่เหยียนหันไปถามเพื่อน อย่างน้อยก็ควรให้เจ้าของได้เป็นคนตัดสินใจเองจะดีกว่า

“คงไม่มีอะไรหรอก” หวังหยูเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ ฟ่านมู่เหยียนก็พยักหน้ารับ ทว่าใบหน้ายังไม่คลายความสงสัย เขาส่งช่อดอกไม้คืนให้เจ้าของ

“ถ้าอย่างนั้นฉันไปเคลียร์งานก่อนแล้วกัน เจอกันที่ห้องประชุม”

หลังจากลับหลังฟ่านมู่เหยียนไปแล้ว เว่ยเจียวเซินก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปมองเหอผิงที่ยิ้มบาง แล้วเดินไปทำงานของตัวเองต่อ หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ผู้กองหนุ่มที่ยังมองช่อดอกไม้ของตัวเองอยู่

“ผู้กองหวังก็ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ อาจจะเป็นใครสักคนที่ส่งมาเป็นกำลังใจให้ก็ได้นะคะ”

“อืม”

“แต่ว่า...เรื่องความนัยของดอกไม้ ผู้กองหวังไม่อยากรู้หรือคะ”

หวังหยูเฟิงมองเว่ยเจียวเซินที่คลี่ยิ้มสวย ถึงเขาจะชอบอ่านหนังสือและหาความรู้รอบตัวในเวลาว่าง แต่ก็ไม่เคยสนใจเรื่องละเอียดอ่อนแบบนี้เท่าไรนัก

"หมวดเว่ยรู้ความหมายของมันหรือ"

"ดิฉันคิดว่า ผู้กองหวังหาความหมายด้วยตัวเองดีกว่าค่ะ"

▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣

ห้องประชุมขนาดกลางเต็มไปด้วยความเงียบ หน้าจอขนาดใหญ่ตรงหน้าห้องกำลังฉายภาพพร้อมกับเสียงบรรยายเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงหลายวันที่ผ่านมาเพื่อสรุปผลในการทำรายงานปิดดคีต่างๆ

“ครับ นี่คือข้อมูลที่เรามีทั้งหมดในตอนนี้” ฟ่านมู่เหยียนเอ่ยขึ้น เมื่อชายหนุ่มรายงานถึงผลการทำงานในขณะนี้ให้ผู้รับผิดชอบและผู้เกี่ยวข้องได้รับทราบ

"คุณมีอะไรอยากเพิ่มเติมไหม ผู้กองหวัง” สารวัตรใหญ่ผู้เป็นประธานในการประชุมเอ่ยถาม หลังจากฟังผลการรายงานของผู้ใต้บังคับบัญชา

“ผมคิดว่าประเด็นของการวางเพลิงครั้งนี้มาจากมือที่สาม”

“หมายความว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับกงเจ๋อตวนอย่างนั้นหรือ”

“ครับ มันไม่สมเหตุสมผลที่กงเจ๋อตวนจะมาวางเพลิง เพราะถ้าเกิดลงมือจริง ก็น่าจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่า เราจะต้องสงสัยอย่างแน่นอน” หวังหยูเฟิงเอ่ยขึ้นอย่างครุ่นคิด ชายหนุ่มพยายามโยงเหตุการณ์ต่างๆ ทว่าไม่อาจเชื่อมต่อกับกลุ่มคนปริศนาที่ฆ่าถานอี้เทาได้

“ที่จริงผมก็เห็นด้วยกับผู้กองหวังนะครับ แต่ก็ไม่น่าจะมีใครอุกอาจหรือกล้าต่อกรกับถานอี้เทาได้ นอกจากกงเจ๋อตวน” ฟ่านมู่เหยียนย้ำเนื้อความของเพื่อนสนิทด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“คุณได้เห็นถานอี้เทาก่อนเสียชีวิตหรือเปล่าผู้กองหวัง” สารวัตรเอ่ยถามอีกครั้งพร้อมกับสายตาทุกคู่ในห้องประชุมที่พุ่งตรงมา หวังหยูเฟิงสูดลมหายใจลึก

“เห็นครับ แต่ว่าผมไม่สามารถระบุคนร้ายได้ เนื่องจากเห็นใบหน้าบางส่วนและเหมือนพวกนั้นจะวางแผนมาก่อนหน้านี้”

ทุกคนส่งเสียงเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ก่อนที่ผู้เป็นประธานในการประชุมจะส่งสัญญาณให้เงียบเสียงอีกครั้ง นัยน์ตาคมที่ผ่านประสบการณ์มามากมายกวาดมองโดยรอบ แล้วหยุดตรงนายตำรวจหนุ่มที่เห็นเหตุการณ์

“หมายความว่าคุณไม่สามารถตามหาคนร้ายได้อย่างนั้นหรือ”

“เท่าที่ผมพอจะคาดเดาได้ คนร้ายรู้จักกับถานอี้เทา แต่ว่าอาจจะมีเหตุผลบางอย่าง ทำให้ต้องจัดการถานอี้เทาแบบนั้น พวกนั้นไม่ใช่มือปืนรับจ้าง เหมือนจะเป็นคนอีกกลุ่มหนึ่ง” หวังหยูเฟิงเอ่ยขึ้นตามที่ตัวเองรับรู้

“นอกจากถานอี้เทากับกงเจ๋อตวนที่เป็นผู้มีอิทธิพลมืดรายใหญ่ในเมืองนี้ ยังจะมีอีกกลุ่มหนึ่งอย่างนั้นหรือ” นายตำรวจท่านหนึ่งเอ่ยถามขึ้น

“อาจจะใช่แล้วก็ไม่ใช่” หวังหยูเฟิงตอบรับได้แค่นั้น ชายหนุ่มไม่รู้แม้แต่น้อยว่า ความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่

"ถึงแม้การตายของถานอี้เทาจะยังเป็นปริศนา แต่โดยรวมเบื้องบนก็พอใจกับการทำงานในครั้งนี้อยู่" สารวัตรเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบมั่นคง ท่าทีสุขุมเยือกเย็น ทำให้ทุกคนภายในห้องประชุมรับฟังอย่างยำเกรง “แต่ว่าเราก็อย่าได้วางใจ เราต้องสืบหาให้ได้ว่า ใครที่ยิงถานอี้เทา รวมถึงการวางเพลิงในครั้งนี้ด้วย”

“ผมคิดว่า ทั้งสองคดีต้องมาจากกลุ่มเดียวกันแน่” ฟ่านมู่เหยียนแสดงความคิดเห็น สารวัตรใหญ่ตอบรับด้วยการมองเพียงเล็กน้อย ก่อนสายตาจะมองตรงไปยังผู้ร่วมประชุมทุกคน

“ผมก็คิดแบบนั้น สิ่งที่เราต้องสืบต่อไปก็คือพวกมันเป็นใคร”

▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣

แสงแดดที่แผดร้อนยามเที่ยงวันส่องประกายจ้า เจิ้งหยุนลงมาจากรถยนต์คันหรู ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยแว่นตาสีชาเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่คลุมทับเสื้อกล้ามอย่างมีสไตล์ เขาเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ตอนนี้มีบรรดาคนรับใช้เข้ามาต้อนรับ ก่อนจะส่งสัญญาณบอกให้อู่หนิงที่ติดตามรออยู่ข้างนอก

เจิ้งหยุนเดินผ่านห้องโถงที่ตกแต่งสไตล์ตะวันตกอย่างสวยงามไปยังห้องรับแขกที่อยู่ด้านใน ซึ่งมีกงเจ๋อตวนกำลังนั่งรออยู่บนชุดโซฟารับแขกหนังแท้ที่แพงระยับ

"มาเร็วดีจริง" เจ้าบ้านเอ่ยทักอย่างอารมณ์ดี ใบหน้าของชายวัยห้าสิบปีเศษแต้มรอยยิ้มชัดเจน

“ผมเป็นคนตรงต่อเวลาน่ะ” เจิ้งหยุนตอบรับ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวโดยไม่ได้มีท่าทีเกรงใจเจ้าบ้านแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ถือสาหาความอะไร

“เอาของว่างหน่อยไหม”

“ขอบคุณ แต่คงต้องขอปฏิเสธ”

กงเจ๋อตวนไม่ได้ทักท้วงอะไร เขาหันไปสนใจหญิงสาวแรกรุ่นสองคนที่อยู่ในอ้อมแขน เจิ้งหยุนมองผู้ชายตรงหน้าอย่างเย็นชา ทว่าอีกฝ่ายกลับยกยิ้มขึ้น แล้วซุกไซ้ลำคอขาวของสาวน้อยที่ร้องครางด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

น่าสะอิดสะเอียนเป็นบ้า!

เจิ้งหยุนบริภาษกงเจ๋อตวนอยู่ในใจ แล้วยื่นเอกสารวางไว้บนโต๊ะรับแขกเพื่อทำธุระของตัวเองต่อ เขาไม่อยากอยู่ที่นี่นานเกินความจำเป็น

“นี่คือเอกสารที่คุณต้องการ”

“โอ้! รบกวนคุณแย่”

 กงเจ๋อตวนระบายยิ้มรับ ก่อนจะหยิบเอกสารที่เกี่ยวกับสินทรัพย์ทั้งหมดของถานอี้เทาขึ้นมาดูอย่างพอใจ คู่แข่งแสนน่ารำคาญที่ตอนนี้สิ้นชื่อ ไม่สิ...สิ้นชีวิตไปแล้วต่างหาก ในที่สุดเขาก็ได้ครอบครองทุกอย่างที่หมายมาดเอาไว้ 

ผู้มีอิทธิพลใหญ่มองชายหนุ่มผมยาวอย่างชื่นชม นอกจากเป้าหมายที่ตกลงกันเอาไว้จะเสร็จลุล่วงทันใจแล้ว สิ่งที่เหนือความคาดหมายไปกว่านั้น ก็คือการที่เจิ้งหยุนจัดการถานอี้เทาจนอยู่หมัด เดิมทีเขาก็ไม่นึกใส่ใจด้วยซ้ำ เมื่อคนตรงหน้าเสนอจะเอาสมบัติทั้งหมดของไอ้เลวนั่นมาให้

ถึงแม้ในปัจจุบันตระกูลเจิ้งจะทำธุรกิจขาวสะอาดต่างจากสมัยก่อน แต่ก็คงมีเขี้ยวเล็บซ่อนอยู่ นอกจากจะทำงานรอบคอบจนตำรวจตามกลิ่นไม่เจอแล้ว ความเหี้ยมของผู้ชายคนนี้ก็ยังทำให้เขาถูกใจ

“ไม่นึกว่าคุณจะจัดการเร็วขนาดนี้”

“ผมก็ทำไปตามเรื่อง ไม่อยากให้มันค้างคา”

“ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกคุณเจิ้ง” กงเจ๋อตวนเอ่ยขึ้นพร้อมกับใช้มือนวดคลึงทรวงอกเต่งตึงของหญิงสาวอย่างเพลิดเพลิน “แต่ถึงอย่างนั้น...ผมก็ไม่ได้ให้คุณฆ่ามันหรอกนะ”

“อันนั้นเป็นบริการเสริม” เจิ้งหยุนตอบเสียงนิ่ง แล้วนึกสมเพชในความหื่นกามไม่เลือกเวลาของคนตรงหน้าไปด้วย

“ฮ่าๆ บริการดีแบบนี้ ผมจะได้ไปบอกต่อว่าคุณทำงานดีแค่ไหน”

“ไม่จำเป็น ผมไม่ได้ต้องการทำงานให้ใคร”

 เจิ้งหยุนหรี่ตาลงเล็กน้อย เมื่อเห็นสายตาเชื่อมหวานของหญิงสาวข้างกายของเจ้าบ้าน ชายหนุ่มไม่ได้หลบตา ก่อนจะหันไปมองกงเจ๋อตวนที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี

“อะไรกัน! คุณจะบอกว่า เรื่องนี้คุณไม่ได้ทำงานให้ผมหรือ”

“คุณแค่บังเอิญตอบโจทย์ของปัญหาที่จะเกิดขึ้นกับผมได้เท่านั้น”

“หมายความว่าอย่างไร”

“คุณคงไม่คิดว่า ผมจะโง่เอาเผือกร้อนมาถือไว้เองหรอกนะ”

น้ำเสียงเย่อหยิ่งอย่างถือดี เรียกนัยน์ตาเรียวให้เป็นประกาย ก่อนที่ กงเจ๋อตวนจะหัวเราะเบาๆ

“แต่คุณแน่ใจว่า ตำรวจจะไม่ตามมาถึงตัวผม?”

“นั่นก็ขึ้นอยู่ว่า คุณจะจัดการกับเผือกร้อนชิ้นนี้อย่างไร ซึ่งนั่นไม่เกี่ยวกับผม”

“ปัดภาระมาให้ผมชัดๆ”

กงเจ๋อตวนมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มตรงหน้าเขม็ง แล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปาก เมื่ออีกฝ่ายยังมีสีหน้าเรียบเฉย ก่อนที่เขาจะเรียกให้ลูกน้องหยิบเช็คเพื่อจ่ายค่าจ้างสำหรับงานครั้งนี้

“นี่คือเงินของคุณ”

เจิ้งหยุนรับเช็คแผ่นบางแต่มูลค่ามากมายกว่าที่เห็นหลายร้อยหลายพันเท่า ก่อนจะลุกขึ้นยืน เมื่อหมดธุระที่นี่แล้ว

“จะกลับแล้วหรือ อยู่คุยด้วยกันก่อนสิ”

“ผมมีอย่างอื่นต้องทำต่อ”

“แหม...เจ้าของผับอย่างคุณคงจะยุ่งจนหัวหมุน ทำไมไม่ลองมาร่วมงานกับผมดูล่ะ คุณเป็นคนมีฝีมือนะ ผมชอบ”

 “อย่าดีกว่า เป็นอย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว ผมไม่ชอบคลุกคลีกับอะไรที่ผิดกฏหมาย”

“พูดแบบนี้ผมเสียหายนะ เอาน่า... จะไม่เก็บไปคิดหน่อยหรือ”

“ขี้เกียจคิด ขอบคุณที่ชวน”

ในขณะที่เจิ้งหยุนหันหลังเดินออกจากห้องรับแขกที่หรูหรา เสียงหัวเราะของเจ้าบ้านก็รั้งชายหนุ่มเอาไว้

“ถ้าเปลี่ยนใจก็มาบอกผม เรื่องเงินเราตกลงกันได้อยู่แล้ว คุณก็รู้ว่าผมเป็นพวกกล้าได้กล้าเสีย”

ชายหนุ่มแค่นเสียงในลำคอรับอย่างนึกรำคาญ ท่าทางไม่แยแสต่อสิ่งใดที่แสดงออกมา ทำให้คนที่หว่านล้อมยิ้มขึ้นอย่างถูกใจมากกว่าเดิม

“ใจแข็งจริง! เอาผู้หญิงกลับไปกอดเล่นสักคนไหมล่ะคุณเจิ้ง ถือว่าเป็นของตอบแทนเล็กน้อยของผม”

เจิ้งหยุนหันหลังกลับมามอง ก่อนจะปรายตาไปทางผู้หญิงสองคนที่กำลังช้อนตามองอย่างยั่วยวน เรือนร่างบอบบางอ้อนแอ้นสวมทับด้วยเสื่อผ้าที่หลุดรุ่ยจนแทบจะเปลือยเปล่า 

หึ! ใครจะไปเอาของแบบนั้นของแกกัน…

“อ๊ะ! แต่ไม่ใช่สองคนนี้หรอกนะ เพราะผมหวง” กงเจ๋อตวนเอ่ยหยอก ซึ่งต่างจากสีหน้าของหญิงสาวทั้งสองคนที่แสดงความเสียดายอย่างชัดเจน

เจิ้งหยุนยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อใบหน้าของใครคนหนึ่งเข้ามาในความคิดอย่างไร้สาเหตุ ก่อนจะปฏิเสธน้ำใจที่อีกฝ่ายหยิบยื่นให้อีกครั้ง

“ตอนนี้ผมไม่สนใจผู้หญิงน่ะ”

▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣-▣

หลังจากการประชุมจบลง หวังหยูเฟิงก็นัดแนะกับฟ่านมู่เหยียนเพื่อมาสถานที่เกิดเหตุอีกครั้ง ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล เขาก็ยังไม่ได้มาดูด้วยสายตาของตัวเอง ได้แต่ติดตามเรื่องราวทั้งหมดผ่านรายงานที่เพื่อนสนิททำเท่านั้น

 เมื่อพวกเขามาถึง ภาพของซากตึกที่ถูกไฟไหม้ก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า หวังหยูเฟิงเดินสำรวจรอบบริเวณที่ถูกจำกัดเป็นพื้นที่อันตรายอย่างระมัดระวัง นอกจากจะเป็นสถานที่เกิดคดีแล้ว โครงสร้างของตึกที่ได้รับความเสียหาย อาจจะร่วงหล่นจนทำให้ได้รับบาดเจ็บได้

“ตรงนี้ที่เจอนายนอนสลบอยู่”

หวังหยูเฟิงมองตามปลายนิ้วที่ชี้บอกของฟ่านมู่เหยียน สัญลักษณ์ที่แต้มด้วยสเปรย์สีแดงบนพื้นซีเมนต์ฉายชัด เขาขมวดคิ้ว แล้วมองไปทางประตูที่เป็นทางออกของบันไดหนีไฟต่อ

“มันจะไม่เกลี้ยงขนาดนี้ ถ้าคนร้ายไม่วางเพลิงกลบร่องรอยจนจะสืบจากลายนิ้วมือก็ยังยาก” ฟ่านมู่เหยียนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก

“ลองไปสืบทางฝั่งของกงเจ๋อตวนแล้วหรือ” หวังหยูเฟิงเอ่ยถามพร้อมกับกวาดตามองโดยรอบอีกครั้งเพื่อหาร่องรอยบางอย่างที่อาจจะหลุดรอดสายตาไป

            “อืม ที่จริงก็มีตำรวจอีกกลุ่มจับตามองกงเจ๋อตวนอยู่ มีรายงานมาว่า ช่วงนี้ยังไม่มีอะไรผิดปกคิ เพราะพวกมันก็คงจะระวังตัวอยู่เหมือนกัน"

หวังหยูเฟิงพยักหน้ารับคำบอกเล่าของเพื่อน สายลมพัดผ่านจนรู้สึกถึงฝุ่นควันและเขม่าเบาบาง นัยน์ตาสีนิลทอดมองพื้นที่ตรงหน้า ทว่าสิ่งที่ส่งตรงไปถึงสมองกลับเป็นผู้ชายนิรนามในอดีตคนนั้น

พวกมันเป็นใครกันแน่…

TBC+++++++ 04 เหตุร้ายจากความบังเอิญ

Marionetta สว้สกีปีใหม่น้อนหลังค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคะ ^^