รัก(ร้าย)

      “และคุณหนูจะต้องแต่งงานด้วย”  ทนายประจำตระกูลโพร่งประโยคสำคัญขึ้นมากำชับพ่อบ้านใหญ่อีกหน เรียกสีหน้าครุ่นคิดของคนฟังให้ดูย่นยับไปกว่าเดิม

 

     “มันระบุไว้ตอนอายุเท่าไหร่นะคาร์สัน”  เขาถามเสียงเรียบ

 

     “ยี่สิบปีบริบูรณ์”

 

     “กฎของคาร์ดอสที่หลีกเลี่ยงไม่ได้..”  เคนดัสกล่าวย้ำขึ้นมาเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าจะเผื่อแผ่ใคร เขาถอนหายใจครุ่นคิดหนักกว่าเดิม  

 

     “แต่คุณหนูจะไม่เอาด้วยนะซี”  คำพูดลอยๆของคนตรงหน้าทำเอาคนแอบมองเลิกคิ้ว ก่อนจะลอบยิ้มออกมาจนโดเวนถึงกับชะงัก  “อย่าได้คิดอย่างนั้นเชียวนะคาร์สัน”  

     เจ้าของชื่อหัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อถูกจับทางได้ ก่อนจะเริ่มพูดขึ้นมาบ้าง

 

     “แล้วจะมีใครที่คุณหนูจะยอม ก็เห็นมีแต่หล่อนเท่านั้น”

     เคนดัสยังคงส่ายหน้าดิก  

 

     “น่ากลัวเกินไป คุณหนุเกลียดเธอพอๆกับรักเธอ”

 

     “นั่นถือว่าเป็นเรื่องที่ดีนะ”

 

     “ดีกับผีน่ะสิ คาร์ดอสต้องกลับมาแข็งแกร่งขึ้น ไม่ใช่ล้มลง”  เคนดัสกระตุกเสียงให้ดังขึ้น ก่อนจะรีบผ่อนอารมณ์ตัวเองเมื่อรู้ว่าเผลอใช้อารมณ์ออกไป

 

     “อีกอย่างคือเราต้องหาตระกูลที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ไม่ใช่ตระกูลที่..”

 

     “อย่าดูถูกตระกูลเก่าแก่เชียวนะโดเวน ฉันไม่เชื่อหรอกว่าตระกูลนั่นจะล่มสลายไปแล้วจริงๆ”  คำพูดที่ดูเชื่อมั่นของคนตรงหน้าทำเอาพ่อบ้านใหญ่เลิกคิ้วแปลกใจ

 

     “นายไปรู้อะไรมางั้นรึ”  ไม่มีคำตอบหลุดออกมานอกจากรอยยิ้มเพียงเล็กน้อย ทนายใหญ่ผายมือหนาให้คนมองนั่งลงกับที่อีกครั้ง

 

     “นั่งลงก่อนสิ เดี๋ยวฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง”  พ่อบ้านจ้องหน้าคนพูดเขม็ง แต่ก็ยอมยื่นมือไปเลื่อนที่นั่งเข้ามาใกล้ เขาทำหน้าครุ่นคิดอยู่อีกหลายครั้งกว่าจะยอมทิ้งตัวลง

 

     “ว่ามา..”

 

     “เออแต่ก่อนอื่น มันต้องเริ่มขึ้นเร็วๆนี้นะ”  คนแก่แอบย่นหัวคิ้วเป็นรอบที่ร้อยจนมันยับยู่ยี่ ก่อนที่น้ำเสียงแหบพร่าจะถูกปล่อยออกมาอีกรอบด้วยความสงสัย

 

     “ขนาดไหนล่ะ”  นักวางแผนยิ้มกว้างเมื่อแผนที่เขาวางไว้ดูเหมือนจะเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว 

 

     คาร์สันรีบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อลดน้ำเสียงที่เคยหนักแน่นให้เบาลง  “อีกสองอาทิตย์”

 

     “สองอาทิตย์?”  คนเข้าใจยากเอ่ยทวนด้วยสีหน้าเหลือประมาณ

 

     “อีกสองอาทิตย์ คาร์ดอสจะต้องกลับมายิ่งใหญ่อย่างแน่นอน”