คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : WHY (Y) four!
©
ตอนที่ 4
March’s
ผมนั่งกระดิกเท้าดิกๆ อยู่บนโซฟา~ พลางทาเล็บอย่างสบายอารมณ์ อา~ สบายจริงๆ
“นี่ๆ ซ้ายๆ ขวาๆ ลึกอีกนิด นั้นละ”ผมชี้นิ้วสั่งเจ้าเด็กน้อยที่ทำหน้าบู้บี้อยู่อย่างสบายใจ
“....!”เจ้าเด็กนั้นทำหน้ามู่ ขมวดคิ้วก่อนจะออกแรงขัดพื้นที่เปรอะสีอย่างหงุดหงิด ฮุๆแกล้งเด็กนี่มันสนุกเสียนี่กระไร!
“นี่! มันไม่เห็นสะอาดขัดดีๆ”
“เหี้ย!!! ขัดเองเหอะ”จู่ๆ กัสก็กระโดดเด้งมายืนจังก้าตรงหน้าผมก่อนขว้างผ้าขี้ริ้วลงพื้นดัง’ปั้ป!’ผมสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนปล่อยรอยยิ้มเล็กๆให้พร้อมชูนิ้วเรียวสามนิ้วแกว่งไปมาต่อหน้าอย่างคนเหนือกว่า หึๆ
“กฎ 3 ข้อ”ผมพูดๆสั้นสามคำเล่นเอาเอาคนตรงหน้าแทบจะขวิดผมให้ได้ ฮะฮ่าๆๆๆ
“เออ! ขัดตรงไหนต่อ!!!”มันถามแต่ดูเหมือนมันอยากจะขัดหน้าผมยังไงยังงั้น- -
“อืมม... ตรงนั้น ตรงนี่ ตรงนู่น นั้นละ....”
Guschill’s
หลังจากโดนขโมยความบริสุทธิ์บนแก้มผมไปหลายที ผมจึงจัดการไล่เตะทีละคน ซึ่งผมเตะไอ้พี่พิณหนักกว่าใครแม่งไอ้หมุดบนหน้าเสือกทิ้งแผลไว้ที่แก้มผมแต่เตะไปได้ไม่เท่าไหร่ พวกมันเสือกรวบตัวผมไว้ได้ จับผมนั่งโซฟา
“ซ่านักนะมึง”ไอ้พี่การ์ดพูดขึ้น
“คงไม่หนักเท่าตีนมึงหรอก!”ผมก็สวนทันควันประสาคนปากไวใจกล้า
“หึ ปากดี คิดดีๆ ที่นี่ ถิ่นใคร”
“...”
“สามวันกับอีกหนึ่งอาทิตย์ กูมีข้อตกลง 3 ข้อถ้ามึงทำตามได้ กูจะเลิกราวีมึง”
“...”
“...หรือนอกจากมึงจะติดใจมาราวีกูซะเอง หึๆ”มันขำก่อนแสยะยิ้ม
“...อาจจะราวีเอาตีนไปให้มึงกินอีกรอบมั้ง”ผมพูดเบาๆแต่ดูเหมือนไอ้พี่พิณเสือกได้ยิน ตบ
หัวผมหน้าหงายไปที ผมหันขวับไปมองอย่างหงุดหงิด เชี้ยกูด่ามึงหรอตบทำไมฟะ!
“กูมิอาจทนเห็นเพื่อนโดนว่าได้”มันหยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี เหอะ มึงอยากตบหัวกูละซิอย่ามาอ้าง! ผมดิ้นๆๆ แตก็หลุดเลยหยุดดิ้น เหนื่อยไอ้พี่คนสวยนี่แรงเยอะเยี่ยงควายถึกเลยวะ!
“เออ อะไรว่ามาๆๆ”ผมบอกอย่างปัดๆ
“1.ห้ามขัดคำสั่ง” ---> มาร์ช
“2.นายต้องมารับพวกฉันที่ มอ ทุกวัน” ---> พิณ โห รับไมอะ หน้ามึงเหมือนโดนคนจะฉุดง่ายมากมั้งเนี่ย
“3.ถ้าเจออะไรแปลกๆให้นิ่งไว้” ---> การ์ด แล้วไอ้แปลกๆที่ว่ามันคืออะไรวะ ?
“อะไรคือแปลกๆ ?”ผมถามกลับอย่างสงสัย - -??
“เออเดี๋ยวเจอก็รู้เองแหละ”มันโบกมืออย่างไม่ใส่ ใจเฮ้ย กูไม่ใช่พระเจ้านะจะมาตรัสรู้ได้ไง ผมทำหน้างงใส่ มันกลับทำเป็นไม่สนใจ ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก หันกลับมาผม
“นายต้องเรียกพวกฉันว่า’พี่’ด้วย”
“...”ไม่ได้ยิน
“เรียก!”อ๊ะ...อ๊ะ...อะไรนะครับ
“...”
โครม!!
โต๊ะไม้ขนาดย่อมปลิว ~
“พี่การ์ดค้าบบบบ TOT”มึงจะโหดไปไหนวะ!!!! แมร่งโหดยิ่งกว่าไอ้พี่พิณหน้าเหี้ยมนั้นอีก ผมแทบคุกเข่ากราบขอขมาเลยครับ แต่แค่นี้ก็เรียกเสียงหัวเราะบรรดาพี่ๆได้อย่างมากมายละ
“หึๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“หัวเราะเข้าไป กัสชิ่วนะครับ ไม่ใช่ เชิญยิ้มเหอะ!”
“ก็ดูดิ ทำซ่าได้แปปๆ เจอไอ้การ์ดเตะโต๊ะปลิวแม่ง จะปลิวไปขอขมาไอ้การ์ดแทนโต๊ะเลยวะ กร๊ากกก”เสียงหวานๆกวนๆแบบนี้ ไม่เข้ากับหน้าเลยนะครับพี่คนสวย
“เชอะ พวกพี่จะให้ผมเรียกดีๆ พวกพี่ก็เรียกผมดีๆบ้างดิ”
“เรียกไอ้ชิ้วนะหรอ”คราวนี้พี่พิณ
“กัสบ้างเหอะครับ”
“แต่ชื่อชิ้วก็น่ารักดีนะ...”พี่แว่นยิ้มแบบพระรองมากครับ ยิ้มแลดูแสนดี๊ แสนดีแต่ผมไม่ไว้ใจยิ่งเป็นเพื่อนกับพวกนี้ด้วย
“ช่ายยยย ~ เวลาฉันเรียกใช้มันแลดูเพราะดี ชิ้ววววว ~”พี่มาร์ชพูดไม่พอมีท่าทางจินตะลีลาประกอบให้กูได้ดูอีก =_______= แว๊ พวกมันเต็มกันสักคนไหมคร้าบบบบ
“พวกมึงจะเรียกไรก็ช่างเหอะ ไปทำอาหารดิ กูหิว”
“สุภาพหน่อยดิพี่”ผมบอก มันพยักหน้าเดินมาใกล้ๆ....โอ๊ะ พูดง๊ายย ง่ายยย O[]O
“กูหิว!!!!”
หูอื้อเลยกู TOT!!!
หลังจากที่ผมได้รับคำบัญชาให้มาทำอาหาร ซึ่งชาติหนึงแหละที่ผมไม่ได้เข้าครัว โฮ่ๆเพราะทำทีไรรสชาติหมาพอแดกได้นะครับนอกจากเวลาไม่มีใครอยู่บ้านจริงๆผมจึงจะเสด็จลงมาจับกะทะหม้อชามไหทำกับข้าว =_=
ผมเปิดตู้เย็นหวังว่าจะเจอแต่เบียร์...
เชี้ยยยยย! พวกมันแดกปีโป้เป็นอาหารหลักไงวะ!
คุณคิดดูผู้ชายสี่คนอยู่ในคอนโดหรูๆ ขนาดนี้ตามสูตรมักจะมีเบียร์เหล้าบลาๆอะไรพวกนี้ติดห้องอยู่เสมอ แต่พวกมันแม่มมี...ปีโป้ แบบว่าคอเล็กชั่นปีโป้เลยละครับ! แลดูเรนโบว์สุดๆพวกมันเรียนคณะนี้เลยจัดปีโป้เรียงสีซะสวยโอ้ งดงาม... +0+
เดี๋ยวกูทำผัดปีโป้น้ำมันหอยให้แดกหรอกห่า !!!
ผมปิดตู้เย็นดังปังแต่ไม่วาย หยิบปีโป้ติดมือมาด้วย 2 อันแกะอันหนึงดูดจ๊วบๆ อีกอันหนึงถือไว้
“อี๋ อู๋เอ๊นอีแอ่อีโอ้”ผมเคี้ยวปีโป้หยั่บๆพวกมันที่นั่งดู โปเกมอนอยู่หันหน้าสล่อนกันมา…พวกมันจะแหกกฏคนหล่อเพอร์เฟคไปถึงไหน- -
“อะไร”ไอ้คุณพี่พิณถาม หยักคิ้วบากอย่างหาเรื่อง ผมเดินเข้าไปใกล้กลืนปีโป้ลงคอ
“มีแต่ปีโป้อะ”
“แล้วไง”พี่มาร์ชตอบว่าพลางกระดิกตีนอย่างสบายใจ แล้วไง? จะแดกปีโป้ผัดเผ็ดใช่ปะ!!! -O-
“อ้าววว พี่จะแดกแต่ปีโป้ใช่ไหม ผมจะได้แกะใส่จานให้”ผมว่าหมุนพลางหมุนตัวจะกลับไปแกะปีโป้ให้พวกมันกิน - -*
“เห้ยๆล้อเล่นๆ”พี่เขื่อนหันมาขว้าไหล่ผมไว้
“- - เพื่อนพี่กวนตีนผมอะ”
“นี่!!”พี่มาร์ชแหวขึ้นมาเมื่อผมฟ้องพี่เขื่อน อิอิ แบ็คอัพดีผมว่าผมควรจะสนิทกับพี่เขื่อนไว้ดีกว่านะ
“ก็ออกไปซื้อดิ”พี่พิณว่า โยนป๊อปคอนถุงใส่ปากอย่างสบายใจ
“ไม่มีตังค์อะพี่ ขอหน่อยผมเดินไปที่พี่พิณแบมือขอ นี่!อย่าหาว่าผมหน้าด้านนะ ผมขอเงินเพื่อทำอาหารให้พวกนั้นกินก็ควรเป็นเงินของพวกเขาด้วยสิ! ทำไมต้องมารีดไถ่คนจนๆอย่างผมด้วย
“...”พี่การ์ดมองผมขึ้นลง ด้วยสายตาเวทนา โอ๊ยกูอยากเอานิ้วจิ้มตา!!
“เอาไป 10บาท”มันล้วงไปในเป๋าเกง แล้วควักออกมา
“งั้นพี่กินปีโป้อันแสนจะอร่อยเหาะของพี่ไปเหอะ!”ผมยัดเงิน 10 บาทกลับไปให้ โว้ย!ใช้คนอื่นแล้วยังให้เงินแค่นี้ซื้อข้าวให้หมาแดกยังไม่อิ่มเลยนะ พี่การ์ดทำหน้ามุ่ย ย่นคิ้วนิดๆ
“มาๆๆ ไปซื้อของกับกูที่ซุปเปอร์”มันลุกขึ้นก่อนจะลากผมออกไปซื้อของ
ผมยิ้ม...
“เดี๋ยวๆเอาโทสับ รอแปป..”ผมว่าก่อนวิ่งไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินตามไปต้อยๆ..
@ ซุปเปอร์
“ไม่เอากินไม่ลง”ผมวางมะเขือม่วงลงก่อนจะเข็นรถเข็นไปโซนอื่นต่อ...
“ไม่มันไอ้พิณไม่ชอบ”ผมวางเห็ดนางฟ้าลง...
“ไม่กูไม่ชอบ มันเดินได้ด้วย 8 ขา”ผมวางปูลง...
“ไม่กูไม่ชอบ”
ผมหยิบใส่ตะกร้า!!!!
“เฮ้ย บอกแล้วไงว่าไม่ชอบ”ผมเงยหน้าขึ้นอย่างหงุดหงิด
“อะไรๆ ก็ไม่เอาพอให้หยิบก็ไม่เอาอีก ผมเอาอันที่พี่ไม่ชอบละดีแล้ว!”
“ก็กูอยากกินอะไรก็ได้ที่มึงชอบ...”มันว่าก่อนเดินนำผมไปลิ่วๆ
รู้สึกหน้าร้อนๆ.... ในใจรู้สึกหน่วงแปลกๆ ?
มันคืออะไรกัน...?
มือรู้สึกเหนียวๆเย็นๆ... เอ๊ะ?
ธาตุไฟเข้าแทรกธาตุเย็นเข้ามาเสยหรอวะ ?ผมก้มมองดูมือตัวเอง
..
.
ไส้กรอกแหลกคามือ O[]O!!
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตุ้บๆ เสียงคนวิ่งมาแต่ไกล
“น้องครับๆๆ กรุณาจ่ายเงินก่อนรับประทานนะครับ..”พี่แคชเชียร์วิ่งมาทางผมด้วยหน้าตาแตกตื่นเป็นเหตุให้คนแถวนั้นหันมามองผมด้วยสายตาสมเพช และนานาจิตตัง ห่า..มาให้ภาพพจน์กูดูแย่ลงมากผมมองไปรอบๆด้วยสายประมาณว่า
‘ผมไม่ได้หิวอะไรขนาดนั้นซะหน่อยยย T__Tถึงจะได้แดกไส้กรอกดิบแง้ๆ’
ผมเดินตามพี่แคชเชียร์ไปอย่างหง่อยๆโอ๊ยอับอายย
Guard’s
ผมเดินนำไอ้เด็กกวนโอ๊ยนั่นไว้ เฮอะ...นึกแล้วอยากจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขคำพูดที่ผมบังเอิญอยากพูดไปเมื่อกี้...
“ก็กูอยากกินอะไรก็ได้ที่มึงชอบ...”
โอ๊ย...กูพูดออกไปได้ไงวะ พอมาลองคิดอีกทีแม่ง...โคตรอ้วก!! ว่าแต่ไอ้เด็กนั่นทำไมไม่เดินตามมาอีกวะ ผมหันหลังไปดูแต่กลับเจอคนที่ผมไม่อยากเจอที่สุด
“สวัสดีค่ะ^^”ปริม สาวน้อวสวยใสในชุดระบายสีชาว หน้าเล็กๆพวงแก้มสีชมพูปากนิดจมูกหน่อยทำให้คนแถวนี้หันมามองกันอย่างตาละห้อย เฮอๆ หลงแต่รูปกายภายนอกนี่นะครับ
“สวัสดีครับปริม มากับใครหรอครับ”ผมถามออกไปด้วยสีหน้าเหนื่อยๆแต่ดูเหมือนว่าเธอจะทำเป็นไม่เห็น เออเจริญ!
“ปริมมากับจันทร์ค่ะ แต่จันทร์ไปไหนไม่รู้...”เธอทำตาหลุกหลิก แลดูเป็นลูกกระต่ายตัวเล็กๆที่หลงทาง อา...รำคาญลูกตาโว้ย!!!! ไอ้เด็กบ้านั้นเมื่อไหร่จะมาวะผมแอบขยี้เท้าเล็กๆ
“หรอครับ”ผมตอบกลับไปง่ายๆทำให้อีกฝ่ายชะงักไปสักพัก ก่อนจะโปรยยิ้มละมุนให้ผม
“ปริมขอติดรถไปด้วยได้ไหมค่ะ^ ^”ยัยบ้านี่!!
“มะ...”ผมกำลังจะอ้าปากตวาดยัยนี่ เนื่องจากหมดความอดทนแต่จู่ๆก็มีมือหนึ่งมากอดเอวดังหมับ!
ใครอีกวะ!!
ผมหันขวับไปเห็นหน้าเล็กๆ ตาเรียวคิ้วขมวด บู้บี้อย่างเห็นได้ชัดและมัน...ตลกมาก ฮ่าๆแต่ผมก็กลั้นขำไว้ได้เดี๋ยวจะเสียเชิงหมด
“เงินหมด...”เจ้าเด็กกัสตัวแสบเนี่ยละครับ มันปล่อยผมออกแต่หน้ายังบู้บี้อยู่เหมือนเดิม ผมถอนหายใจไปไหนมาวะ
“ไปไหนมา”
“...“ เจ้าเด็กนั่นทำหน้าซีดสักพักก่อนจะกลับมาทำหน้าบู้บี้แบบเดิม
“ไปไหนมา?”ผมยังถามซ้ำ ชักเริ่มหงุดหงิดละนะเว้ย!
“=_= ไม่บอกได้ป่ะ”มันทำหน้าเจือๆ
“การ์ดค่ะนี่คะ...”
“บอกมา!!!”ผมเข้าไปกระชากแขนของการ์ด คราวนี้มันทำหน้าเบะ โอ๊ยอะไรหนักหนาวะ บอกมาดีๆอย่าลีลาได้ป่ะ กูสงสัย! มันเขยิบมาใกล้ๆก่อนดึงเสื้อให้ผมก้มต่ำลง
“ผมทำไส้กรอกเขาเละอะ...”เสียงเล็กๆ ผ่านเข้าหูผม ..
มันรู้สึกแปลกๆวะ
ผมชักตัวออก ก่อนตีสีหน้าสมเพชกลับเกลื่อน
“เหอะ นึกว่าอะไร”
“เชอะกูว่าละ...”เจ้าตัวบ่นพึมพำแต่ผมเป็นไม่ได้ยิน
“แล้วจะไปซื้อต่อได้ยังเนี่ย เพื่อนๆพี่เขารออยู่ไม่ใช่หรอ”เจ้าเด็กแสบเร่งผมหยิกๆ ก่อนจะลากรถเข็นนำไปนู่นแล้ว ผมจึงรีบเดินตามไป
รู้สึกเหมือนลืมอะไรไปเลยวะ
“การ์ดค่ะ...”
ลืมจริงๆ
ตอนนี้ผมเดินมาโซนขนมครับ กำลังมองลิงตัวหนึงหยิบขนมใส่ตะกร้าเป็นว่าเล่น ตอนนี้ผมได้เปลี่ยนหน้าที่จากคนเดินตามมาเป็นคนเข็นรถให้เจ้านี่หยิบขนมใส่ได้สะดวก
ผมว่ามันชักจะเยอะเกินไปละ
“เฮ้ย! พอได้แล้ว”ผมลากคอเสื้อกัสขณะที่มันกำลังเขย่งหยิบช๊อกโกแลตรูปร่างประหลาดๆอยู่ ทำให้หมอนั่นเซมาซบผมพอดีเปะ
“ฮู่...เกือบเละอีกรอบ”เจ้าตัวกะเด้งออกอย่างรีบร้อนปาดเหงือบนหน้าราวกับทำเรื่องร้ายแรงลงไป
ว่าแต่ตัวนิ่มจังแหะ...
เข็นรถต่อดีกว่ากู..
“พี่การ์ดดด เข็นไปทางนั้นไม นั้นโซนผ้าอนามัยยยยยยย”เสียงล้านเดซิเบลของเจ้าเด็กนั่นทำให้ผมรู้สึกตัวที่เข็นรถมาหยุดที่ดงผ้าขนาดเล็กแบบติดปีก
ชิพหาย!!!!!
อายไหมละกู!
Guschill’s
มันเป็นอะไรที่ฮาสุดๆ! ถ้าพวกคุณได้เห็นหน้าเหวอสุดๆของพี่การ์ดนั่น หลังจากที่ผมล้มใส่พี่แกก็เข็นรถไปในดงผ้าอนามัยซะงั้นแถมเข็นไม่ดูตาม้าตาเรือเล้ยยย ผมเลยแก้เผ็ดด้วยการตะโกนดังๆให้พี่อายไปยันโคตรเลยครับ! มันได้ผม พี่เขาหน้าแดงแปร๊ดด ตอนแรกผมนึกว่าพี่เขาจะหน้าด้านแล้วเข็นรถเข็นออกมาแล้วทำสายตาประมาณว่า มีอะไร มาให้ผมซะอีก แหม~แต่เรื่องแบบนี้มันก็ดีอยู่นะครับ มันเอาไว้แบล็กเมล์คนบางคนได้หึๆๆ
ปั้ง!!!!
“เฮือก!!”ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ หม้อต้มที่ผมปิดเอาไว้กระเด็นขึ้นไปโดนผนังแล้วกระเด็นลงพื้น...
อะไรวะผมทำผิดสูตรตรงไหน -_-;
“เสียงอะไรนะกัส!”พี่เขื่อนตะโกนถามเขามา เออ ยังจะมีกะใจถามผมเก็บฝาหม้อแล้วมองรอยบุบอย่างหวาดๆ เออ...สงสัยกูคงทำผิดสูตรโคตรๆอะ
“ไม่มีไรพี่ ผมทำฝาหม้อหล่นอะ-O-;”ผมเดินเข้าไปเอาฝาหม้อใหม่มาปิด มันใหญ่กว่าอันเดิมมากอะ แต่ผมก็ปิดลงไป อืม...กลิ่นห๊อมมหอมม อย่าถามว่าผมทำอะไร ตอนนี้ผมยังไม่รู้ตัวเองเลยเหมือนกัน
เอาละ สุกแล้วตักใส่ถ้วยลั่นล้า ๆ ~ ผมตักเครื่องใส่ระหว่างรอเส้นเดือด
ปั้ง!!!
=O=
ผมว่า...ผมไม่ควรที่จะเอาฝามาบิดใช่ไหม ?
“นี่มันอะไร”พี่การ์ดเลิกคิ้วมองสิ่งที่อยู่ในชามอย่างสงสัย
“แดกได้จริงๆอะ”แต่พี่มาร์ชทำหน้ารังเกียจมันสุดๆ
“....พี่มียาแก้ท้องอืด ท้องเพ้อ ท้องเสีย ปวดท้อง ปวดหัวบลาๆๆ”พี่เขื่อนพยายามปลอบใจผมด้วย สารพัดยาที่ว่ากินไปแล้วต้องไม่เป็นอะไร โหย มันจี๊ดใจกว่าเดิมนะพี่!
“กูอิ่มแล้ว”พี่พิณพูดด้วยสีหน้าอมขี้มากๆ อะ
“โหย! พี่ดูถูกวะ ยังไม่ได้ลองกินเลยอะลองกินก่อนแล้วค่อยวิจารณ์ดิ!”ผมผายมือไปยังเหล่าอาหารผู้น่ารักของผม
“ก่อนกินขอทราบชื่อมันก่อนละกัน”พี่มาร์ชเหงื่อตก
“ต้มยำสปาเก้ตตี้ผสมหอยดองเคียงด้วยปีโป้”
“=___________________=”เหล่าแก๊งคุณพี่
“^______________^”ผม
“ลองชิมสิ! ผมอุตส่าห์เอาเมนูที่พวกพี่บอกว่าชอบมารวมๆกัน ผมจะทำหลายอย่างก็เสียเวลาเลยเอามารวมกันซะเลย”
“มึงไม่กินหรอ”พี่การ์ดเงยหน้ามองผมด้วยสายตาอาฆาต ?
อะไรผมทำอะไรผิดดดดด
“กินดิ นั่นไงของผม”ผมชี้ไปทีข้าวกล่อง
“ทำไมของมึงเป็นข้าวกล่องอะ!!!”พี่พิณแหวเสียงดัง
“ก็พวกพี่อยากกินฝีมือผมไม่ใช่ไง-O-“ผมพูดด้วยเสียง งงๆ กูกล้าทำแต่ไม่กล้ากินอะมีไรเปล่า!
“มาโอนอยออกเลยใครออกได้กินข้าวกล่อง”แล้วพวกพี่ๆก็ตกลงกันโอนอยออกเพื่อแย่งข้าวกล่องผม!น้อยใจนะโว้ย แต่เล่นกันไปเหอะผมเลยย่องเงียบๆไปกินข้าวในกล่องแล้ววางมันไว้ที่เดิม
หึๆ
ยังไงพวกพี่ก็ต้องกินฝีมือผม!
ก่อนหน้านี้ผมบอกไว้ใช่ปะว่าฝีมือผมหมาพอแดกได้...
แต่แมร่งพวกพี่ๆยิ่งกว่าหมาอีกอะ
โคตรเซอร์ไพร์!!
เขาบอกว่า’อร่อย’คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ผมนี่หันจนคอเคล็ดร้องเสียงหลง คือ...ตอนทำแทบไม่ได้ชิม แล้วเศษซากห่าไรไม่รู้ผมก็ใส่ๆไปๆ
ผมถึงกลับต้องไปวิ่งไปชิม ไอ้ต้มพิศหวงผมมันแดกได้จริงหรอวะ ผมตักขึ้นมาพลางจ้องมันอย่างไม่เชื่อใจตัวเอง
‘หวังว่ากูคงไม่ต้องเสียชีวิต เพราะอาหารที่กูปรุงเองละกัน =_=;’
อ้ำ!
O[]O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
อร่อยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มือไม้สั่น หน้าซีด สะ...สุดยอด!! เมพขิงๆโคตรอะๆ หน้าตาเยี่ยงอ้วกหมารสชาติเรสเตอรองมาก อาหารกู!!
“ไง...อร่อยปะ”พี่พิณเดินมาเอาแขนพาดไหล่ผม
“...พวกพี่กล้ากินได้ไงวะ”ผมมองอย่างอึ้งๆ
“- - ก็ใครแม่งแดกกระเพรากล่องหมด”
“ปีโป้ก็มีอะพี่”
ปั้ก! ตบหัวอีกแล้วเรอะ!
“กูไม่ใช่ไอ้การ์ดวันๆแดกแต่ปีโป้”พี่ว่าก่อนจะเดินไปดูบอลต่อกับพี่เขื่อนพี่มาร์ชที่เชียร์กันเย้วๆ
พั่บ!
อะไรอีกวะ! ผมหยิบผ้าที่อยู่บนหัวออก เสื้อเชิ้ต ?ผมมองอย่างงงๆ
“จะอาบน้ำไหม ?”พี่มาร์ชมองมาทางผมอย่างรู้งาน
“อาบๆๆ”ผมว่าพลางระริกระรี้เข้าห้องน้ำ แต่เผอิญห้องที่ผมเข้ามันอยู่ในห้องพี่การ์ด ก็ห้องอื่นพี่การ์ดห้ามเข้าอะ
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำ ถอดเสื้อนักเรียนและถอดส่วนอื่นๆจนเหลือแต่ตัวที่เปล่าเปลือย...มาอาบน้ำบ้านคนอื่นก็รู้สึกแปลกๆวะ ผมเอื้อมมือไปหยิบแปรงสีฟัน…
เอ๊ะ! นี่มันของพีการ์ดนี่หว่า - - เวร เกือบใช้ละ พอดีมันติดเป็นนิสัยอะครับที่ต้องแปรงฟันก่อนอาบน้ำผมเลย ฟันผ้ารอบเอวแล้วเปิดประตูห้องน้ำไปหาพี่การ์ดที่นั่งเล่น เอ็มอยู่กับใครไม่รู้ เปิดกล้องด้วยแหะ แกล้งหน่อยดีกว่า
“แฮ่!”
“เฮ้ย..!”พี่การ์ดสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะหันมาหาผม...โดนด่าแน่กูเล่นอะไรไม่เคยดูเลยยยย T_T
“T__T”
“....”
“O_<” ไร้เสียงด่าสักกะแอะ
“ไปใส่เสื้อผ้าให้ดีๆไป ทุเรศลูกตา”- - อะโหคุณพี่ครับบบ ผมก็ไม่ได้พุงโลก้นปอดอะไรขนาดนั้นนะ
“ผมไม่มีแปรงอะ”
“เอานิ้วถูไปก่อน”
“-*- กวน”
“เอาของกูแปรงก่อนละกัน ใช้แล้วทิ้งด้วยละ รังเกียจ”มันว่าก่อนหันเก้าอี้ไปกดต๊อกแต๊กๆต่อ ผมเลยเดินปึงปังเข้าห้องน้ำไป แต่จู่ๆผ้าเสือกหลุดเฉย!!
เจี๊ยกกก =[]=!
ผมคว้าผ้าพรึบ! หันไปด้านหลัง แต่พี่การ์ดแกยังกดแป้นพิมพ์ ฮู่วว...เกือบโชหวิวแล้วกู =_=;
ผมเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างสบายใจ
MSN
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : การ์ด วันจันทร์มึงมาทำงานมิดเทอม
เบื่อวะ : ไม่รู้ ดูพวกมาร์ชก่อน
ผมถอนหายใจอย่างเบื่อๆ งานมิดเทอมที่ซูซี่ให้ทำ มันน่าเบื่อจริงๆให้จัดห้องศิลปะ!!! แล้วก็วาดภาพประดับ อ่อ..คนที่ผมคุยด้วยชื่อ ปังปอนด์ หน้าตาดีขั้นเทพ ผมก็คุยกับมันเรื่อยๆจน
“แฮ่!”
“เฮ้ย..!”ผมหันไปกะด่าไอ้เด็กเวรแบบเต็มเหนี่ยวก่อน...
ขาว...
เนียน...
น่าสัมผัส...
ค้างเลยกู....
ผมเลยได้แต่เงียบ ดีนะในกล้องเห็นแต่หลังผมไม่งั้นไอ้ปอนด์ตามล้อผมไม่เลิกราแน่ๆ ผมเลยได้แต่ไล่ให้มันกลับเข้าไปในห้องน้ำ แม่ง แค่แปรงสีฟันเอานิ้วถูๆก็ได้ละ! ออกมาแทนที่จะแต่งตัวดีๆ
หัวใจจะวาย ผมหันกลับไปคุยกับไอ้ปังต่อ
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : ใครวะ ขาวโคตรรร
เบื่อวะ : ไม่บอก
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : หวงไง
เบื่อวะ : เปล่า ไอ้พวกไอ้มาร์ชก็อยู่
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : เฮ้ย!เดี๋ยวนี้พวกมึงแบ่งกันแล้วไง!?
เบื่อวะ : สาดดด กูไม่มีรสนิยมแบบนั้น
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : เฮ้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ขาวโคตร!!!!!!!!! สะโพกเงี้ยแจ่ม!!!!!!!!!!!!
เบื่อวะ : อะไรวะ ?
ผมงงๆเมื่ออยู่ดีๆ มันก็พิมพ์ห่าไรมาไม่รู้
วันพรุ่งนี้รักเราจะเป็นอย่างไร : เด็กมึงขาวสุดๆ...
เมื้อกี้ผ้าหลุด กูเห็นพอดีๆ แม่งเก็บผ้าไวชะมัด
อะไรนะ!? ผ้าหลุดงั้นไอ้เชี้ยปังก็เห็นด้านหลัง...!!
เบื่อวะ : ไอ้เหี้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Off line
ผมรู้สึกของขึ้นอย่างบอกไม่ถูก!!
ความคิดเห็น