คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
ตอนที่ 2
หลังจากที่กินยาเสร็จโอเปียมก็หลับยาวเลยครับ ผมนี่ก็ไม่รู้จะทำอะไร นั่งๆนอนๆดูทีวีแวะเข้าไปดูหมอนั่นเป็นครั้งคราว ผมสังเกตมาได้สักพักเหมือนหมอนั่นจะชินกับการมีคนทำอะไรให้...อืม อย่างถอดเสื้อผ้า ป้อนข้าวยังนี้ ถ้าผู้ชายทำให้กันมันจะดูแปลกๆแบบ...สยึมกึ๋ยอะครับแต่หมอนี่กับทำท่าประมาณว่า ทำไมนายไม่ทำให้ตั้งแต่แรก....ท่าทางจะเป็นคุณหนูแหะ
จ๊อก ~ จ๊อก ~
โอ๊ะ... หกโมงเย็นแล้วแฮะ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า(ยกเว้นโจ๊กที่แย่งมาได้นิดหน่อย -*-) ผมเลยกะว่าจะไปซื้อข้าวที่โรงอาหารตั้งแต่เช้าผมยังไม่ได้โผล่หัวออกจากห้องไปไหนเลยนอกจากไปมินิมาร์ท ผมเลยเดินไปถามโอเปียมว่าจะเอาอะไรไหม
“เฮ่ย โอเปียม เดี๋ยวผมจะไปโรงอาหารเอาอะไรไหม”ผมก้มตัวลงไปเขย่าตัวหมอนั่นเบาๆ
“อือ...”เขาค่อยๆบิดตัวมาหาผม สีหน้าแบบว่า...อารมณ์บ่จอยสุดๆ...เฮ่ย...แอบหน้ากลัววะ
“เอ่อ...งั้นเดี๋ยวซื้อข้าวต้มมาให้แล้วกัน นอนต่อเหอะ โทษทีๆ”ผมเลยไม่อยากรบกวน เอาเป็นว่าซื้ออาหารที่เหมาะกับผู้ป่วยแหละ ดูจากสีหน้าแล้ว...ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งสินะ
“เดี๋ยว....”
“...?”
“ไปด้วย...”หมอนั่นลุกขึ้น หน้าดูง่วง..และดูอารมณ์แบบว่าเซ็งมากๆ ว่าแต่จะไปทำไมเดี๋ยวล้มลงจานข้าวแล้วใครจะลากมาครับ
“ด้วยสภาพแบบนี้อะนะ”
“เออ”เสียงดุด้วยเว่ย =.= ทำเอาผมสะดุ้งเล็กๆอะไรวะ...
“ครับๆ งั้นแต่งตัวครับผมรอข้างนอกนะ”
“แต่งตัวให้หน่อย”
“ห๊ะ?”
“คนป่วย”โอเปียมทำเสียงเข้มและเน้นคำว่า‘ป่วย’หนักๆ เอ่อ...ต้องการอะไรจากผมครับ ผมไม่ใช่คนรับใช้นะครับ
“ผมไม่ใช่คนใช้นะ”
“เวียนหัว...”
“สภาพเจียนตายยังจะลงไปเป็นภาระผมอีกหรอครับ -__-“
“ฉันจะลง เปลี่ยนชุดให้ด้วย”ว่าแล้วหมอนั่นก็ถอดกระดุมเสื้อนอนลายหมีสุดคิขุออก โอเค… นี่ถ้าไม่ป่วยผมจะเตะให้ ผมเดินไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงให้
“ชูแขน”
“ \( // - //)/”
ผมแอบขำๆเล็ก เหมือนสั่งเด็กเลยแหะ..แถมหน้ายังแดงจากพิษไข้อีก ฮ่าๆๆ พอใส่เสื้อเสร็จ มันยืนเท้ามาให้...=__= กางเกงเรอะ เปลี่ยนเองเถอะ ผมโยนไปให้แล้วส่ายหน้า
“ชิ”มาชงมาชิจะสบายไปแล้วครับ ระหว่างเปลี่ยนกางเกงผมก็ออกไปรอข้างนอก ไม่อยากเห็นน้องตุ้มใครหรอกนะครับ -_- สักพักก็ออกมา แอบเดินเซๆด้วยแหะ โอเปียมเลยเดินมาเกาะไหล่ผมแทน...ตัวหนัก โอเปียมสูงกว่าผมประมาณสิบเซ็นต์เองแต่ทำไมตัวโคตรหนัก หุ่นก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก
ระหว่างทางเดินไปก็ดูเหมือนจะมีคนมองมาทางผมและโอเปียม...ก็แน่แหละ...
ไอ้คนหน้าแดงข้างๆผมเนี่ยหน้าตาระดับนายแบบเลยครับ...ให้ตายเถอะเด่นเกิน...ดีนะที่นี่เป็นแค่หอพักชายถ้าเป็นหอพักหญิงละก็...เสร็จแล้วครับ...ไอ้ที่เสร็จนี่โอเปียมนะครับเสร็จหญิงแน่ๆ หน้าตาดีขนาดนี้สายตาคม ปากบางได้รูป ผมสีดำสนิทแล้วท่าทางที่ไมค่อยเป็นมิตรยิ่งสเป็คผู้หญิงสมัยนี่...แบดบอย...แต่สภาพตอนนี้คงแบดไม่ได้แล้วครับ หน้าแดงเป็นสตอเบอรี่แบบนี้ ผมมาถึงโรงอาหารคนก็ไม่เยอะเท่าไหร่ผมเลยหาโต๊ะเอาแบบที่ติดเสาด้วย ให้หมอนี่พิง
“เอาข้าวอะไรเดี๋ยวผมซื้อให้”
“อะไรก็ได้”
“ไม่มีในเมนูครับ”
“อย่ามากวน...”
“เออครับๆอะไรก็ได้”...แดกให้ได้แล้วกันนะครับ ผมหน้าบึ้งใส่ก่อนจะเดินไปเลือกอาหาร เอาอะไรดีวะ...แต่ที่นี่โคตรร้อนเลยอะ..ขนาดผมใส่เสื้อบาสที่ว่ามันโปร่งสบายสุดๆยังร้อน ผมเช็คเหงื่อตามใบหน้าก่อนจะตัดสินใจกินข้าวสิ้นคิด ผัดกระเพรา
“ป้าครับเอาผัดกระเพราะทะเลไม่พริกไข่ดาวสองฮะ”ป้าแกหันมาผยักหน้าให้ ผมก็รอ..ร้านนี่คนไม่เยอะดี..แต่มีร้านหนึงคนเยอะมากกก...ผมลองเดินไปดู โอโห แม่ค้านี่สวยสะเด็ดแต่งตัวนี่ล้วงลึกตับแตกยิ่งเวลาสับหมูนะครับ...อือหือ...ถึงว่าสิคนโคตรเยอะ...เปลี่ยนใจทันไหมครับผม หึๆ
“ร้อนเว่ย...”ผมว่าพลางเอามือพัดๆโบกๆให้ตัวเอง โอ๊ย แล้วไอ้คนที่เป็นไข้มันจะตายไหมครับเนี่ย ผมลองมองไปทางโอเปียม...ดูเหมือนจะมีผู้ชายตัวเล็กๆสองคนเข้ามาคุยด้วย...หน้าตาน่ารักทั้งคู่เลยแหะ...ดูเหมือนจะ…เกิดศึกชิงนายฮะ แล้วนายที่ว่าทำหน้าตาบูดยิ่งกว่าขี้อีกครับ...
หวังว่าคงไม่หงุดหงิดนะ...ถึงผมจะไม่รู้เวลาหมอนี่โกรธจะเป็นยังไงบ้างก็เหอะ...เหอๆ ว่าแต่ป้าแกผัดช้าจังเลยครับ หิวอะ =.=
“นายๆ”...ร้อนครับ ร้อนน
“นายๆ คนนั้นอะ”...ท่าทางไข่ดาวจะไม่สุกแหงะ...ผมไม่ชอบอะ
“เฮ้ยนายอะ!” จู่ๆก็มีมือหนึ่งกระชากไหล่ผมไปด้านหลัง ชิพ!ไหล่แทบเคล็ด -*- ว่าแต่ไอ้ที่แหกปาก นายๆ นี่คือเรียกผมหรอ
“อะไรครับ” ผมขมวดคิ้วเล็กๆไปให้
“ชื่อไรอะ”คนตรงหน้าผม...หน้าตาก็ดีอยู่นะ...คิ้วสามบากหน้าตาคมๆจมูกโด่งผมสีน้ำตาลอ่อนตาสีฟ้า...ลูกครึ่งงั้นหรอ...ถึงว่า
“ชื่อฝิ่น...มีอะไรกับผมเปล่า..- -”
“หืม..ชื่อเหมือนไอ้โอเลย ว่าแต่นายไปเอาไอ้โอมาจากไหนอะ?”ไอ้โอที่ว่าเนี้ย...โอเปียมเปล่าครับ
“ใช่โอเปียมหรือเปล่า”
“อือใช่”
“ก็อยู่ในห้องอะ ? ผมเป็นรูมเมทเขา”ผมว่าพลางชี้ไปที่โอเปียม....เอ่อ...ทำไมทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นละ =[]=;
“เห....แล้วทำยังไงให้มันลงมาได้ละเนี่ย”หมอนั่นทำหน้างงๆปนตกใจ เอ่อ...ไม่ได้ทำไงอะเขาตามมาเอง = =
“เปล่า...เขาลงมากินข้าวด้วยเฉยๆ”เอ่อว่าแต่กระเพาผมเสร็จยังครับ..ผมหันไปหาป้าปรากฏว่ากระเพานอนรอในจานแล้วครับ
“แปปนะ จ่ายเงินก่อน ป้าครับเท่าไหร่ครับ”
“สี่สิบบาทจ้ะ”
“อ่ะนี่ครับ ขอบคุณคร้าบ ^__^”ผมยิ้มกว้างๆให้เป็นการขอบคุณ และถือจานหันไปหานายตาน้ำข้าว ว่าแต่ยืนอึ้งทำไมฟระ... =.=
“เฮ้ยๆ...”ผมลองร้องทัก ดูเหมือนว่าจะได้สติดีแล้ว
“เอ่อ...อ่อโทษที...ยิ้มน่ารักชะมัด”ประโยคด้านหลังผมไม่ค่อยได้ยินแหะ...หมอนั่นพึมพำกับตัวเอง
“มีอะไรไปคุยกับผมที่โต๊ะแล้วกัน โอเปียมรออยู่”ผมบอก นายตรงหน้าพยักหน้าเบาๆแต่กลับไม่ตามมา
“มาแล้ว”ผมวางจานตรงหน้า....คนไข้ตอนนี้หน้าบูดเป็นตูดสุดๆเลยครับ หนุ่มน้อยเกาะแขนสองข้างแถมปล่อยรังสีใส่กันด้วย เอ่อ..ดูเหมือนจะสามัคคีปล่อยรังสีใส่ผมแทนแล้ว...T__T
“ช้า...”ครับๆขอโทษครับ -__- สบายจริงนะพ่อคุณ แล้วสองหนุ่มนี่จะเขม่นผมอีกนานไหมอะ กินข้าวไม่ลง...ผมเลยลองทักไป
“หวัดดีครับ^-^ เพื่อนโอเปียมหรอครับ?” ผมส่งยิ้มให้..ดูเหมือนว่าสองนายจะเลิกเขม่นผมแล้วละครับ...ไม่รู้เพราะอะไร
“หวัดดีผมชื่อ ปายแฟนโอเปียม”
“ผมชื่อต้นข้าวแฟนโอเปียมเหมือนกัน!”
ชิพหาย..รถไฟชนกัน...........
“เอ่อ....แหะๆ...”ผมได้แต่ยิ้มแหยๆไปให้ ไอ้ตัวต้นเหตุไม่ทำอะไรนอกจากปล่อยรังสีอำมหิตออกมา เวร...ปล่อยกันเข้าไป...คนนอกจะสำลักรังสีตายแล้วครับ
“เอ่อ...ครับ..แฟนเยอะดีนะเพื่อน ^ ^; เอ่อ....ผมชื่อฝิ่นครับยินดีที่ได้รู้จัก”ผมพูดอะไรโง่ๆออกไปวะ! ...แฟนสองคน..สามพี...ผมว่าผมกินข้าวเงียบๆดีกว่า ( _ _ ) ว่าแล้วผมก็นั่งกินข้าวเงียบๆ ว่าแต่คนตรงหน้ายังไม่ได้กินครับ มือสองข้างเต็มไปด้วยหนุ่มๆ
“ปาย ต้นข้าวให้เพื่อนฝิ่นได้กินข้าวก่อนนะครับมันจะตายแล้ว...ดูหน้าสิ”ผมว่าตอนแรกสองหน่อเหมือนจะไม่ยอม ผมเลยทำหน้าหมาหง๋อยใส่...
“นะครับ...”
“ก็ได้!”ข้าวและปายปล่อยมือออกจากแขนโอเปียมดูเหมือนจะหน้าแดงหน่อยๆทั้งคู่ด้วย....เป็นไข้หรอครับ? ว่าแต่คนตรงหน้าผมนี่ก็โคตรอึดเลยนะครับเป็นไข้แถมยังต้องเจอสงครามประสาทเข้าไปอีก
“เฮ้ย...กินข้าวจะได้กินยา”ผมยกซองยาขึ้นมา โอเปียมพยักหน้าเบาๆ
“หิวน้ำ....”
“เดี๋ยวไป...”
“เดี๋ยวผมไปให้ซื้อให้!”จู่ๆสองหน่อยที่นั่งขนาบข้างก็ออกตัวพร้อมกัน...คราวนี้จ้องตากันและรีบวิ่งไปซื้อน้ำทันทีเลยเอ่อ...ทำไมไม่ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกครับ = =!
“เฮ้อ~”ผมถอนหายใจออกมา...โล่งอก ปลอดรังสีครับ
“ถ้าไม่ติดว่ามีไข้...เจ้าตัวน่ารำคาญนั่นกระเด็นแน่...”เสียงเย็นๆพูดขึ้น พลางตักข้าวเข้าปาก...แสดงว่าทนมานานสินะ
“เอาน่า..อย่างน้อยเขาก็แฟนนะ...ถึงจะเยอะไปหน่อย -.-;”...แฟนสองคน....ไม่ใช่กิ๊กด้วย
“เหอะ....ก็แค่คู่นอน”
“พรวด!”สำลักกระเพา ....พูดมาได้! ถึงจะรู้เรื่องแบบนี้ก็เหอะ พูดออกมาตรงๆเลยหรอฟะ =[]=!
“-*- สกปรก”
“แค่กๆๆ...”ผมสำลักข้าว โอ๊ย...อยากได้น้ำ สองหน่อกลับมาพอดีครับในมือมีน้ำคนละแก้วพอดี โอเปียมเลยคว้าของต้นข้าวมา ต้นข้าวนี่ทำหน้าดีใจสุดๆแต่ต้องหุบลงเมื่อโอเปียมยื่นน้ำมาให้ผม...ถ้าไม่ติดว่าสำลักข้าว...ผมจะไม่รับมาเด็ดขาด...TT
“เอ่อ..ขอโทษนะข้าว”ผมพูดเบาๆก่อนดื่มน้ำ
“-___-***“ หน้าต้นข้าว
“*O*” หน้าปาย
“=___=;” หน้าผม
“ (( -_-))”หน้าโอเปียมที่เคี้ยวข้าวแบบเฉยชา
โอ๊ย! อึดอัดชิพหายครับ! อยากจะหายไปกับอากาศ ผมเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป สองหนุ่มก็นั่งขนาบข้างเหมือนเดิมครับ พอโอเปียมกินเสร็จก็กินยาใช้แก้วน้ำจากปายครับ เอ่อ...ยิ่งมาคุเข้าไปใหญ่
“ขึ้นห้อง”คนต้นเรื่องพูดด้วยสีหน้าเฉยๆก่อนดึงมือผม
“ยังกินไม่หมดเลย”
“เอาไปกินต่อ จะขึ้นแล้ว”
“ก็ไปสิขอกินก่อน -__-“อะไรวะ จะขึ้นห้องก็ขึ้นไปสิครับ
“เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้ครับ ให้พี่ฝิ่นกินข้าวไปก็ได้”อ้าว..รุ่นน้องหรอ เอ่อ น้องต้นข้าวออกตัวก่อนเลยครับ น้องปาย(ละมั้ง..)ก็รีบออกตัวเหมือนกัน
“ผมไปส่งด้วย”....เหมือนได้ยินอะไรดัง ‘เปรี๊ยะ’
“น่ารำคาญ!”โอเปียมสะบัดสองคนที่เกาะกระเด็นกระจุยไปคนละทิศเลยครับ =[]=!!!!!!! ผมที่กินข้าวอยู่ถึงกับอึ้ง คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็หยุดดูศึกชิงนายที่น่าอึดอัดนี่เฮ่ย...ผมสงสารน้องเค้าอะ...ดูดิ..ทำหน้าจะร้องไห้ทั้งคู่แล้ว โอเปียมทำหน้าบึ้งกว่าเดิมดึงมือให้ผมลุกขึ้นแล้วลากไปเลย
“ไปได้แล้ว!”ผมเลยต้องตามไปอย่างขัดไม่ได้ แต่ผมสงสารน้องสองคนอะ...ปายกระเด็นไปโดนโต๊ะด้วย ผมเลยสะบัดมือโอเปียมออกเดินไปหาปายก่อน
“ปายเจ็บเปล่าครับ...พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะ...ดูดิ...แขนช้ำหมดแล้วรอแปปนะ”ผมวิ่งไปหาร้านขายน้ำของน้ำแข็งมาก่อนหนึ่งก่อนห่อผ้าเช็ดหน้าแล้วยื่นให้น้องปาย
“เอาไปประคบนะ...^^”ผมยิ้มให้ดูเหมือนน้องเขาจะตกใจนิดๆด้วย
“อะ...เอ่อขอบคุณครับ”ผมยื่นมือไปดึงให้น้องเขาลุกขึ้น ผมวิ่งไปหาน้องต้นข้าวอีกคนที่ตอนนี้หน้ามุ่ยเป็นตูดดูเหมือนจะร้องไห้ด้วย....โอ๊ย ทำไมผมต้องมาตามเช็ดด้วย...อดไม่ได้จริงๆมันสงสารอะ
“น้องข้าวครับอย่าร้องนะ...ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วย มันเป็นไข้อารมณ์เลยขึ้นๆลงนะครับ >/\<”คือ...ความจริงไม่รู้หรอกเพิ่งรู้จักกันเมื่อตอนเช้าเองครับ...แต่ขี้ตู่ไปก่อน
“ฮึก...”เหมือนยื่งพูดยิ่งร้องโอ๊ย...ไอ้คนก่อเรื่องแม่งก็กอดอกส่งสายตาประมาณว่า ‘จะมาได้หรือยัง?’ เอ็งก่อเรื่องนะครับ -____-
“เอ่อ...โทษทีนะพี่ไม่มีผ้าเช็ดหน้าแล้ว..โตๆแล้วอย่าร้องไห้เลยครับ รอให้มันหายไข้ก่อนแล้วค่อยไปคุยกัน”ผมลูบหัวน้องข้าวเบาๆ ผมนิ่มจังแหะ
“....ขอบคุณฮะ..”น้องข้าวก้มหน้าพูดเบาๆ
“งั้นพี่ไปก่อนนะ มันจะงับหัวแล้ว”
“ฮะ...ขอบคุณฮะพี่ฝิ่น”น้องต้นข้าวเงยหน้ายิ้มให้ทั้งน้ำตา...โอ๊ย...ผมยังกับพระรองแหนะครับ == !ผมรีบวิ่งไปหาตัวต้นเหตุ หน้าบึ้ง...บึ้งมากกกกกก ปากนี่แทบจะเป็นจงอยอยู่แล้วครับหลังจากเดินออกจากโรงอาหารไปได้สักพักขณะกำลังรอลิฟต์จู่ๆก็เซ...ลงมาซบกับไหล่ผม
“เฮ่ย! อย่าเซมาทับหนักๆๆ”ผมว่าพลางเอามือดันตัวให้คนข้างๆตรง แต่ดูเหมือนคนข้างๆจะไม่ให้ความร่วมมือ
“เวียนหัว...ขอพิงหน่อย..อย่าดื้อได้ไหม”เสียงหนุ่มๆพูดกระซิบข้างหูผม...ทำเอารู้สึกเสียสันหลังไปวาบหนึ่งเลย..
“อะ..อืม แต่ยืนดีๆหน่อยได้ไหมหนัก”
“ฮึ…ก็ได้”ว่าแล้วก็เปลี่ยนเอามือมาโอบไหล่...หัวพิงกับไหล่ผมแทน...มันต่างจากเดิมตรงไหนแถมอึดอัดกว่าเดิม...ด้วยที่ผมตัวเล็กกว่าเลยขัดไม่ค่อยได้
“=*=”
“อะไร....”
“อึดอัด”ผมว่าหมอนั่นยิ่งรัดเข้าไปใหญ่ โอเคๆๆ
“เออ...กอดไปเลย..ไอ้บ้า”
แล้วเมื่อไหร่ลิฟต์จะมาครับ...อึดอัด...
( //// )(///-_-///) โอเปียมหน้าแดงเพราะเป็นไข้....ผมหน้าแดง...เพราะร้อน
ร้อนจริงๆ....
ความคิดเห็น