คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ตอนที่ 1
แอ๊ด~
ผมเปิดห้อง ’207’ ห้องที่ผมต้องเข้ามาอยู่ในรั้วมหาลัยช่วงปีหนึ่ง ภายในห้องกว้างพอสมควรมีห้องแยกสองห้องและมีห้องน้ำรวมอืม...โดยรวมโอเคนะ ผมเดินเข้าไปเลือกห้องทางด้านขวาก่อนเพราะรูมเมทผมยังไม่มาขณะที่ผมกำลังเปิดประตูเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นผมหันไปดู ผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงผมดำตัวขาวๆเดินเดินไปทางห้องด้านซ้ายทันที...นั้นคงจะเป็น รูมเมทผมสินะ = = อัธยาศัยท่าจะแย่กว่าที่คิด...แค่หน้าผมยังมองไม่ทันเลย...ช่างเถอะเก็บของก่อนดีกว่าเหนื่อยโคตร
ผมจัดของเสร็จก็นอนหลับเลยครับ~
ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปงานรับน้อง อ่อ...รูมเมทผมหายหัวไปตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่เลยครับ..จากงานรับน้องผมได้รู้จักรุ่นพี่มากมาย...แต่ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ -__- เลยไม่คิดจะสนิทด้วยมากเท่าไหร่มีเพื่อนใหม่สองคนชื่อหนึ่งกับฝ้ายทั้งคู่เป็นผู้หญิงครับ ผู้ชายก็มีนะแต่จำชื่อไม่ได้ฮ่าๆ
ผมใช้ชีวิตประมาณหนึ่งอาทิตย์โดยไม่ได้เห็นหน้ารูมเมทไม่รู้จักชื่อและไม่เคยสนทนาเลยด้วยซ้ำ =________________= ~ วันนี้เป็นวันเสาร์ครับผมเลยตื่นสายตามสเต็ป ขณะที่ผมดื่มน้ำอยู่เหมือนได้ยินเสียงอะไรดัง ‘ปัง!’ ดังมาจากห้องรูมเมทผม ผมเลยเดินไปดูลองเคาะประตูดู...ไม่มีเสียงตอบรับ...น่าสงสัยแหะ...ผมเลยถือวิสาสะเปิดเข้าไป
“อ้าว...เฮ้ย!เป็นไรเนี่ย”ผมวิ่งเข้าไปหาเจ้าตัวดูเหมือนไม่มีแรง หน้าแดงก่ำผมลองเอามือแตะหน้าผากและคอ โหร้อนชิพอะ เป็นไข้แหงๆเอาไงดีวะ...ดูเหมือนยังใส่ชุดนิสิตอยู่เลย เช็ดตัวก่อนแล้วกัน ผมวิ่งไปหาผ้าและกะละมังเล็กๆ(ขอป้าทำความสะอาดมาครับ)
“นายๆ...ตื่นก่อนดิจะเช็ดตัวให้”ผมตบหน้าเบาๆ เพื่อให้รู้สึกตัว จู่ๆหมอนั่นก็โพลงตาขึ้นมาแล้วมองผมด้วยสายตารำคาญนิดๆ อะไรวะคนจะช่วยนะเนี่ย...
“ใคร...”
“รูมเมทนายไงห้องตรงข้าม...”
“ไม่เคยเห็น...หน้า”ทำหน้าขมวดคิ้ว เออ คงเห็นอยู่หรอกไปไหนเวลาตรงกันมาก
“ช่างเหอะ...ถอดเสื้อหน่อยจะเช็ดตัวให้”
“...”ไม่ขยับเขยื้อน
“เฮ้ย...”ผมร้องทักแต่ไม่มีการตอบสนองกับมา - -q
“โอเค...”ถอนหายใจก่อนค่อยๆ ลุกขึ้น แถมเซไปเล็กน้อยผมเลยคว้าไว้
“ถอดเสื้อดิ”ผมว่า หมอนั่นผยักหน้าค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ดเผยให้เห็นผิวขาวและซิกแพ็ค...ผมก็มีนะแต่มันไม่ค่อยชัดเท่าเนี้ยอะ -*- พอถอดเสร็จผมก็ยื่นผ้าให้
“อะ..เช็ด”
“..?..”
“ทำหน้างงทำไมเช็ดเอาสิ”
“...”พยักหน้าก่อนรับไปเช็ดด้วยท่าทางเก้ๆกังเหมือนจะเช็ดได้บ้างไม่ได้บ้าง ผมคนดูนี่โคตรหงุดหงิดอะ โอ๊ย มาผมเช็ดให้
“โอเค ผมเช็ดให้”ผมว่าก่อนดึงผ้าออก แล้วเช็ดตามตัวด้านหลัง ส่วนท่อนล่าง = = เช็ดเองเถอะครับถึงผู้ชายด้วยกันแต่ก็สยึมกึ๋ยนะ
“เดี๋ยวเอาชุดมาให้รอแปป”ผมยกกะละมังไปเก็บและเอาชุดนอนมาให้...ลายหมี...หน้าหล่อๆอย่างงั้นใส่ลายหมีหรอเนี่ย..อึ้งเล็กๆ
“อ่ะ”
“ขอบใจ”
“ไม่เป็นไร แล้วกินไรยัง”
“ยัง”
“เดี๋ยวไปซื้อโจ๊กให้ละกัน โจ๊กซองนะอย่าหวังมากทำไม่เป็น - -“
“อือ...”
ผมล้างหน้าแปรงฟันก่อนออกจากห้องในชุดลายทางสีฟ้าแบบว่าในหอมีมินิมาร์ทอยู่นะครับไม่ต้องออกจากหอ ผมซื้อโจ๊กซองมาแล้วลองทำ...
หนืดดดดด...
เอาช้อนคนๆๆ =___= ไมแม่งหนืดยังกับกาวลาเท็กซ์เลยวะ!? ผมเลยเอาน้ำร้อนใส่ลงไปอีกคราวนี้เหลวเป็นน้ำเปล่าเลย...เหอๆรูมเมทผมจะได้กินคล่องคอไงครับ
ผมยกชามไปให้ (แอบเอาหลอดใส่กระเป๋าไปด้วย =__=)
“มาแล้ว”ผมเรียก หมอนั่นผงกหัวก่อนค่อยๆเลื้อยขึ้นมา มองโจ๊กผมแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
“...แน่ใจนะกินได้?”
“แค่น้ำมันเยอะนะ =O=; เอาหลอดป้ะ?”ผมว่าก่อนยื่นหลอดให้
“ไม่ละ...เกรงใจ”หมอนั่นค่อยๆตักกิน เหมือนผมดูหนังสะดุดไงไมรู้ เหมือน
ไม่ค่อยมีแรงตักข้าวต้มทีเป๋ไปเป๋มาหกเลอะนิดๆหน่อยๆโว๊ะ!
“เอาหลอดไหม -___-“
“ไม่”และคนกินก็มีอากาศแขนขวา เลี้ยวไปเลี้ยวมา...ผมเลยดึงช้อนมาแล้วป้อนเลย
“อะ...เห็นแล้วโคตรรำคาญเลย”
“...น่าจะคิดได้ตั้งนาน”มันหยักไหล่อย่างไม่หยี่ระ
“-*- ครับๆ” แล้วผมก็ป้อนหมอนั่น บางทีก็แกล้งบ้างจะกินไม่ให้กิน ฮ่าๆหน้านี่บูดเลยครับปกติจะทำหน้าเฉยๆไมค่อยแสดงอาการณ์อะไรเท่าไหร่ คือแบบหน้าบูดเป็นอาวุธ กว่าจะหมดนี่เกือบตีกันตายอะ... อ่อ ผมแอบกินเองบ้างก็มีนะครับคนมันหิวเหมือนกันนะข้าวเช้ายังไม่ได้กินฮ่าๆๆ
“...โหโคตรเลอะวะ”ผมบ่นเบาๆ..ชุดนอนผมมีแต่โจ๊ก อี๋ เหมือนอ้วกเลยวะ
“...ปวดหัว..”
“เออ...เดี๋ยวไปหยิบพารากับเจลลดไข้ให้รอแปปนึง”ผมกำลังจะถือชามออกไปต้องสะดุดเพราะจู่ๆก็มีคนจับชายเสื้อ แว๊ก..เกือบล้มหน้าคะมำ
“นายชื่ออะไร...”ตั้งนานเพิ่งถามแหะ
“ฝิ่น..”ได้ยินชื่อหมอนั่นเบิกตาเล็กๆเหมือนตกใจ
“...เอ่อว่าแต่นายชื่อไรนะ?”
“โอเปียม (Opium)”
“เห...ชื่อความหมายเหมือนกันเลยแหะ”แปลกแหะ..
“อืม...เหมือนกัน...ฝิ่นกับโอเปียม”ยิ้มบางๆให้ผมก่อนจะหลับตาลง...
โอเปียมกับฝิ่นงั้นหรอ...
วิธีเรียกแปลกๆแหะ...ช่างเถอะ
ความคิดเห็น