คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ฝนตก
"อม!!!"
“อ้าว นน ิน้าวหรอ” ไอ้บ้านนริ้วย ทัเสร็นน็หย่อนัวลที่นั่ลูแพร
“อ๋อินเสร็แล้วน่ะ” นนอบ
“มาับใรอ่ะ” นนระิบถาม
“มาับเพื่อนลูแพรน่ะ ลุเลย แนั่ที่ลูแพรอยู่” ันว่า
ลูแพรับายเินถือน้ำแ็มานละสอแ้ว ายทำาุน่าลัวมาเลย ไม่โอเอะไรรึเปล่านะ
“อ้าวลูแพร” นนทัเหมือนสนิทับลูแพร
ลูแพรเหมือนะำนนไ้ลาๆ ึยิ้มบาๆ ให้ นนึลุาที่นั่ลูแพรแล้วไปหาเ้าอี้มานั่หัวโ๊ะฝั่ัน
“เอ่อ นนป๊ะ” ลูแพรถาม พร้อมแ่ายแ้วน้ำให้ทุน
“ใ่แล้วรับ” นนอบอย่าภูมิใ
“แพรไม่รู้ว่านนะมา ไม่ไ้เอาแ้วมาเผื่อ”
“อ๋อ ไม่เป็นไร เราินมาแล้วน่ะ เห็นเ้าอมเลยเินเ้ามาทั”
“อ๋อ โอเ”
ทัแล้ว็ไปสิ รออะไร แ่นี้็อึอัะายแล้ว
“นี่เรียนะอะไรันหรอรับ” นนถาม
“ใร” ันรีบถามเี๋ยวายอบำถามวอนโนเท้าออไป
“ฮึ เอ่อ็สอนนี้ไ” นนถามพร้อมพยายามผูมิรึู่ไม่เป็นมิรเลย
“ะเียวับลูแพรน่ะ”
“ร้ายนะเรา” นนพูให้ันแล้วยแ้วน้ำันไปื่มเยเลย
“เฮ้ยย” ันโวย สามนที่นัู่็็อ
“รับ” นนทำาโท่าทาน่ารั แ่สำหรับันืออยาบ ันูน้ำแ้วนั้นไปแล้วนะ
….เฮ้อออ ่าเหอะอมลุไปเอาแ้วใหม่ีว่า
“มาแล้ว” ะวันทำาโ พนัาน่อยๆ วาานลทีละเมนู
“โอ๊ะ!! มี้าวปลาลุยสวนสอาน” ันพู
“ทำไม” ายถาม
“อแหรอ”
ายไม่อบแ่ลาอาหารไปบนโ๊ะส่ให้ลูแพรับะวัน
“อบุ่ะ/แ้มึ” ลูแพรับายพู
และยื่นานปลาลุยสวนให้ัน ส่วนอีานอายริๆ ้วย ินเหมือนันเลย
“อบุ่ะ” ันยิ้มให้
โ๊ะับ้าวเ้าสู่วามเียบ ทุนเริ่มินอาหารอัวเอ แ่ นน ทำไมแยัอยู่ที่นี่ล่ะ
“นน”
“รับ”
“เอ่อ ไม่ลับหรอ”
“5555ใร้ายั เี๋ยวรอไปส่อมับลูแพรไ มันไล” ะวันับายเยหน้ามอนน
“ไม่เป็นไร เินมา้วยันเี๋ยวลับ้วยัน” ันอบ
“เอ๋า อยู่หอในันหมเลยหรอ”
“อือ” ันั้าวเ้าปา เี้ยว่อ
“นนลับเลย็ไ้เี๋ยวพวเราพาันเินไปรอรถลับไ้” ลูแพรเิ
“ไม่เป็นไร เราไปส่ทุนไ้” นนื้ออยู่่อ
“หึ” ายพ่นมันออมาแล้ว นนหันไปมอ แ่ไม่ไ้สนใ
“ิึอมัเลย ไม่ไุ้ยันี่วันแล้วเนี่ย” นนถาม
“ิถึบ้าอะไร” ันอึ้เลย รู้ๆ อยู่ว่าแไปับแฟนแ ไอ้บ้านี่ อีอย่าแ่าหาที่ผลุบๆ โผล่ๆ ไม่่อยเ้าเรียน
“เอ๋า5555” นนำ
ันทำหน้าุใส่ ะวันเยหน้ามอันแล้วหันไปมอายแล้วยิ้ม
“อร่อยมั้ย”
“อือ” ันิ้ว้าวอยู่ไอ้นน
“เท่าร้านแป๊ะ”
หาเรื่อให้เ้าอร้านบันหรอนน
“ไม่สู้555” ันระิบอบนน พ่อแม่ทำับ้าวอร่อย็อวยหน่อย
“อาาศเย็นึ้นมั้ยอ่ะาย” ลูแพรถาม
“ฮึ อือ มีลมน่ะ” าย้มิน้าวโรธๆ ะวันมอเพื่อน แล้วเริ่มสัเอาาศ วามแปรปรวมเริ่มแล้ว
“ฝนน่าะน่ะ” ะวันว่ายัไม่ทันบ
รืนน รืนนน ฮึ้มมมม เสียฟ้าร้อมาาทิศใ้
“รีบินันเถอะเี๋ยวฝน่อน” ายพูามอัน หืยยยยย มีแ่นใร้ายับัน
“ห้ามวนุย” ันหันไปบอนนแล้ว้มิน้าว
ผ่านไป 5 นาทีับภาริิน้าวอย่าเร่่วนบ้าไปแล้ว บ้ามา ทุนะหมแล้ว แ่ันยัเหลืออีรึ่นึ อยาะบ้า
แปะ!! แปะ!! แปะ!!
เสียฝนเริ่มลเม็ อยาะบ้า ันยิ่ไม่อบฝนอยู่ แ่อนนี้เลย็ีเพราะทุนยัินไม่หม โทษันไม่ไ้55555 ในร้านเริ่มเสียั ผู้น่าโหวเหวโวยวายเพราะหลายนไม่ไ้พร่มมา้วย แน่ล่ะ อนออมาฟ้ายัีๆ อยู่นี่นา
“เห็นมั้ยล่ะ ว่าเราอยู่แล้วมีประโยน์นาไหน” นนพู้วยวามภูมิใพร้อมเอามือมาลูบผมัน
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม” ายทำเสียในอามอัน ลูแพรเยหน้าึ้นมอาย
“เป็นอะไราย”
“เปล่า รำาที่ฝนน่ะ”
“55555 โอ้ยยยแพรว่าฝนมันีนะ อย่าไปรำาเ้าเลย ฝนอาาศ็เย็น ่วยล p.m.2.5 ้วย แ่วันนี้แ่ผิที่เยๆ”
“ใ่ ผิที่” ายอบลูแพรแ่ามมอนน ะวันไ้แ่นั่อมยิ้ม
“เอ่อ อันนี้เป็นอะไรับอมหรอรับ” ะวันถามแทนาย
“รับ อ๋อ...” นนยัพูไม่บ
“เพื่อนห่าๆ ห่ามาๆ น่ะ” ันอบ
“โอ้ยยยไม่ห่าสัหน่อยอม” นนโอ
“เอ่อรับ” ะวัน็เาไม่ออว่าใรพูริ
“ฝนแรึ้นอ่ะ” ลูแพรพู หน้าทุนูในร้านูเศร้าันหมเพราะับหอไม่ไ้ แ่สีหน้าอายบ่บอถึวามเรี้ยวรา ู่ๆ ็มีสามหนุ่มวิ่มาาไหนไม่รู้ เ้ามาหยุยืน้าหลัะวัน
‘หนีฝนมาาไหน๊ะ’ ันมอ เหมือนลูแพระเห็นเลยยมือึ้นมาฟาแนันเบาๆ หนึ่ป๊าบ
“อ๊ะ” ันร้อ ายหันไปมอ้านหลัแล้วทำหน้ามุ่ย
“ลูแพรูนที่ใสุ่น.ศ.สิ เปียฝนหมแล้วฮืออ” ันใบา555 ระิบบอลูแพร
“อมูที่ระเป๋าเสื้อเ้าสิ แบ์อย่าหนา” ลูแพรีันแ่็เล่นับัน
“ว้าวเนอะ” ันับลูแพรมอหนุ่มนนั้นนลืมว่านที่ัวเออบอยู่้าหน้า พอหนุ่มุน.ศ.นนั้นสบาันับลูแพร็ยิ้มหวานๆ ให้ โถ่เอ้ยยยยพ่อุ ี้อ่อยเหมือนันนะเนี่ย ถ้ามาับอ อถามไปแล้ว ว่าหนาวมั้ยะ 55555
ันหันไปมอหน้าายแล้วยิ้มอ่อนให้ แหน่ะ ทำเป็นอนสะบัหน้าหนี ‘หึหรอพ่อหนุ่มแว่น’
ฝนเริ่มาลแล้ว หลัาที่อย่าหนัมาประมา 30 นาที ันนึว่าเราะโนแม่้าไล่ออาร้านแล้ว
“ไปันเถอะรับฝนาแล้ว รถผมออยู่รโน้นรับ” นนี้ไปที่รถึ่อออยู่ไม่ไลมา
“ไปเถอะ” ันวนทุนลุ เราห้านรีบวิ่ฝ่าฝนไปยัรถนน
“อ้ารอเท้า” แม่เอ้ยผ้าใบสีาวอันโนน้ำฝนเน่าๆ นี่แล้ว ฮือออ
“ไปเถอะ” ายว้าแนันแล้วพาลาไป นนเ้าไปในรถแล้ว ลูแพรเอ็เ้าไปนั่้านหลันับแล้ว
“ะวันมึนั่หน้านะ” ว่าแล้วาย็ันันเ้าไปนั่รลา
“เอ่อ..ออนุานะรับ” ะวันมอหน้าเพื่อนแล้วหันไปมอหน้านน นนเอ็หันลับมามอัน ‘ร้ายริๆ ไอ้ายเอ้ย’
“ฮืออลูแพร รอเท้าอม” ันอแเป็นเ็
“อแพร็เปียเหมือนันแ่ไม่โนน้ำเ็มๆ แบบอม” ลูแพรผู้อบฝนเอ็ไ้รับผลระทบาฟ้าฝนในรั้นี้
“น่าเลียริๆ ไอ้ฝนบ้าเอ้ย” ันะร้อไห้ รอเท้าู่นี้แพมานะ พี่สาวันื้อให้เป็นอวัวันเิ แเป็นใรถึล้ามาทำร้ายรอเท้าัน
“พูไม่เพราะเลยนะ” ายที่นั่้าๆ พูับัน ันเลยหันไปทำหน้าอน้ำาลอเบ้าใส่ ายทำท่าเหมือนะโอ๋ันแ่ันรีบสะบัหน้าหนีไปหาลูแพร แล้วเอาหัวพิไหล่ลูแพร
“ฮืออออรอเท้าอม”
ลูแพรเอามือึ้นมาโอ๋ัน ลูแพรรู้ีว่าันเลียฝนแ่ไหน แ่เธอเป็นนอบเวลาที่ฝนและพยายามทำให้ันเห็นถึวามีอฝน ึ่ไม่เยทำสำเร็เลย
นนับรถเ้ามาในม.แล้วรไปอ้า Cover way ทุนล่าวอบุนนแล้วทยอยันลารถ นน่อยๆ ลระลแล้วพูับัน
“ไปแล้วนะรับ เอันพรุ่นี้นะ”
“อือ อบุริๆ นะ ับลับีๆ ล่ะ บ้ายบาย” ันยืนลา
“เินเถอะ โนละออฝนเี๋ยวไม่สบาย” ายบอัน แล้วเินามูลูแพรับะวันไป
“ะวันโอเมั้ย” ลูแพรถามะวัน
“อ๋อ ไม่เป็นไรแล้ว” ะวันอบ
“ูแลัวเอีๆ นะ าย้วย” ลูแพรเป็นห่ว
ายมอหน้าลูแพรพร้อมพยัหน้าให้
“บ้ายบายนะ” ลูแพรลาเพื่อนเมื่อมาถึทาแยเ้าหอ ันที่้มูรอเท้าอยู่็เยหน้าึ้นมาโบมือลา
“บ้ายบายรับ บ้ายบายอม” ะวันพู
ันยิ้มหวานให้ะวันับาย ายเหมือนโรธอยู่แ่็โบมือลาเราสอน
“อบเ้าหรอมึน่ะ” ะวันถามาย
“อบใร” ายเินเท่ๆ เหมือนพระเอ่อ
“เ้าอมไ”
“หึ อะไรอมึเนี่ย”
“ไม่้อมาโหูหรอ ูเพื่อนมึมานาน ไม่เยเห็นมึเป็นแบบนี้”
“แบบไหนอมึ” ายไม่อบ
“หึแรมานะมึน่ะ”
“5555ูหรอ มึบ้าป๊ะ ูไม่ไ้อบเ้า”
ะวันหยุเิน ายเินไปสัพัแล้วหยุามเพื่อน
“อะไร” ายถาม
“มึอยาโหัวเอ็ทำไป แู่รู้มึอบเ้า และถ้ามึไม่อยาให้ใรเ็บปว มึ็วรัเนับวามรู้สึัวเอ” ะวันอบเเล้วเินเลี้ยวเ้าหอัวเอ
“เฮ้ยย…” ายร้อาม
“อะไรอมันวะ แล้วใระเ็บปววะ” ายเอ็เินส่ายหัวเ้าหอัวเอ
“นึว่าะไม่รู้สึแบบนี้ับใรแล้ว” ะวันพูนเียวในลิฟ์ อนนี้ในใิถึหน้าลูแพร แ่แล้ว็หวนนึถึนที่หายไปโยไม่บอล่าว
“เหอะ แ่ใร้ายัเลยนะ ไม่ิ่อลับมาเลย” ะวันเินอๆ เ้าหอไป
ความคิดเห็น