คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part One
Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part One
แดดอ่อนๆกับสายลมเอื้อยๆ ใบไม้สีน้ำตาลปริวตามแรงลมที่พัดเบาๆ นักศึกษามากมายเดินกันขวักไขว่หน้าห้องสมุด เจ้าของผมสีดำเหยียดตรง ยาวเลยกลางหลัง เธอเดินหัวเราะเบาๆกับเพื่อนร่วมคณะอีกสองคน นัยน์ตาสีฟ้าเข้มจนเกือบน้ำเงินฉายแววสดใสดูมีความสุข คนที่แอบมองอยู่ไกลๆอดจินตนาการว่าตอนนี้เขาคงกำลังมองภาพวาดไม่ได้ และก็ไม่คิดว่าภาพวาดเมื่อยามบ่ายจะมาปรากฏให้เห็นซ้ำอีกครั้งในวันนี้
“ใครน่ะ ราฟ” เอียนถามเพื่อนสนิทเจ้าของงานวันเกิดที่ยืนอยู่ข้างๆ ราฟาเอลพยายามมองตามมือเรียวยาวของเพื่อน ก่อนจะเห็นเป้าหมาย และถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
“คนที่ผมสีดำ เสื้อสีแดงคนนั้นไหม” คำยืนยันจากเพื่อนคือการพยักหน้าเบาๆ และยังไม่ล่ะสายตาจากหญิงสาวคนเดิม นั้นทำเอาเพื่อนสนิทอดแซวไม่ได้
“ฮั่นแน่ นายสนใจเหรอ” ราฟาเอลทำหน้าล้อเลียนหวังให้อีกฝ่ายปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะหวังมากเกินไป เพราะเพื่อนกลับพยักหน้ารับเอาดื้อๆ
“เฮ้ย สนใจจริงเหรอ” ราฟาเอลถามย้ำอย่างประหลาดใจ
“ใช่สิ สรุปนายจะบอกได้หรือยังว่าเธอเป็นใคร” น้ำเสียงติดจะรำคาญของเอียน ทำให้ราฟาเอลรีบบอกข้อมูลเท่าที่ตัวเขาจะมี
“เธอชื่อออโรร่า เป็นนักศึกษาสัตวแพทย์ปีสาม เพื่อนแอนนาน้องสาวฉัน” คนรับฟังข้อมูลพยักหน้าหงึกๆ เขายังจับจ้องใบหน้าหวานอย่างเงียบๆ
“ชื่อเหมือนเจ้าหญิงในเรื่อง Sleeping Beautyเลย” เสียงพึมพำคนเดียว แต่ว่าไอ้เพื่อนข้างๆก็ดันได้ยินเสียอีก
“เธอมีแฟนหรือยัง”
“ไม่รู้สิ มานี่สิ เดี๋ยวแนะนำให้” ราฟาเอลเดินนำเพื่อนไปหาน้องสาว ระหว่างที่ก็แวะทักทายบรรดาเพื่อนๆที่มาร่วมงานวันเกิดของเขาด้วย
“เฮ้...แอน” ราฟาเอลทักน้องสาวจากด้านหลัง ก่อนจะส่งยิ้มบางๆเพื่อทักทายเพื่อนของน้องสาวทุกคน
“อ้าว...ราฟ เอียน” แอนนาทักพี่ชายและเอียนอย่างสนิทสนม บ่งบอกถึงระยะเวลาที่ใช้คบหากันมาที่ดูจะนานมาพอสมควรแล้ว
“นี่เจนนี่ แล้วก็ออโรร่า” แอนนาแนะนำสาวผมแดงว่าเจนนี่ เธอยิ้มทักทายเขาบางๆ แต่อีกคนสิที่เขาอยากรู้จัก เจ้าของผมสีดำเมื่อตอนบ่าย
“ยินดีได้รู้จักค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะค่ะราฟ” ออโรร่าทักทายคนมาใหม่ และไม่ลืมอวยพรวันเกิดกับเจ้าของงาน
“ขอบคุณครับ” ราฟาเอลรับคำอวยพร ก่อนจะชวนแอนนาไปคุยกับแขกเพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อนสนิท ส่วนสาวผมแดงก็ขอปีกตัวไปเข้าห้องน้ำ ทำให้เหลือเพียงเขาและเธอ และเมื่อเหลือเพียงสองคนบรรยากาศเงียบๆก็ปกคลุมทั้งคู่ทันที ออโรร่ายืนนิ่งมทำเพียงมองบรรดาแขกในงานที่เดินไปมา สายตานิ่งๆ ไม่บ่งบอกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ผมได้ยินว่าคุณเป็นสัตวแพทย์” เอียนเริ่มชวนคุย เมื่อเห็นบรรยากาศออกจะเงียบไปสักหน่อย
“นักศึกษาสัตวแพทย์” แก้ข้อเข้าใจผิด แต่ยังนิ่งไม่หันมามองเขา คนอยากรู้จักแอบใจแป๋ว
“ฉันเพิ่งรู้ว่าราฟมีเพื่อนเป็นนักว่ายน้ำ” ถามกลับอย่างคนมีมารยาท ใจจริงไม่อยากคุยกับเขาสักนิด นักว่ายน้ำคนดังของมหาวิทยาลัย คนที่ใครๆก็ต่างรู้จัก นักว่ายน้ำอนาคตไกลที่ใครๆก็หวังอยากให้เขาติดทีมชาติ
“ฮ่าๆ ผมกับราฟรู้จักกันมานานแล้วครับ”
“อ๋อ” ออโรร่าพยักหน้า ใบหน้าคมผิดจากคนยุโรปทั่วไปเสมองไปทางอื่น อะไรบางอย่างจากนัยน์ตาของคนตรงข้ามทำเอาเธอรู้สึกเคอะเขินผิดปกติ
“ขอโทษครับ คุณ...เอ่อ...เป็นลูกครึ่งหรือเปล่า” เอียนถามเบาๆอย่างเกรงใจ กลัวจะเป็นการละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของอีกฝ่ายมากเกินไป
“ใช่ ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ” คำตอบทำให้พอจะเดาได้ว่าผมสีดำและใบหน้าคมๆนั้นได้มาจากไหน
“ว้าว...ผมเคยไปเที่ยวที่เมืองไทยด้วยนะ ครั้งหนึ่ง ทะเลที่นั้นสวยมาก” ออโรร่าปรายตามองเล็กน้อย และก็หันกลับไปสนใจที่จุดเดิมต่อ
“ใช่ สวย แต่ฉันไม่ค่อยได้กลับเมืองไทยหรอก” เธอบอก ไม่ขยายความอะไรมากมาย การพูดคุยของทั้งคู่จึงตกเป็นหน้าที่ของเอียนที่เป็นฝ่ายชวนคุย ขณะที่อีกคนทำเพียงตอบคำถาม แต่ดูเหมือนว่าการคุยแบบถามคำตอบคำก็ทำให้เอียนรู้ว่าที่บ้านของเธอทำกิจการร้านอาหารไทย
“ออโรร่าคุณจะกลับยังไงครับเนี้ย ดึกขนาดนี้แล้ว” เอียนนถามอย่างห่วงใย พลางก้มมองนาฬิกาข้อมือเพื่อยืนยันเวลาอีกครั้ง
“รถเมล์” บอกเบาๆ ไม่ได้เห็นถึงความห่วงใยของอีกคน รถเมล์ยามค่ำคืนจำนวนผู้คนก็จะลดน้อยลงไปด้วยและแม่เธอก็คงไม่ปลื้มแน่ถ้ารู้
“เดี๋ยวผมไปส่งคุณก็ได้ บ้านคุณอยู่ที่ไหนครับ” เอียนบอกอย่างใจดี เขาอยากจะรู้จักเธอมากขึ้น และนี่เป็นโอกาสดีที่เขาไม่ควรพลาด
“คอนโดใกล้ๆกับแม่น้ำเทมส์ แต่ไม่ต้องฉันกลับเองได้” ตอบกลับไม่สนใจรับไมตรีจากอีกฝ่าย ผู้ชายก็เหมือนกันหมดนั้นแหละ
“ให้ผมไม่ส่งเถอะครับ” ความเย็นชาของเธอเขาสัมผัสได้ แต่มีอะไรบางอย่างในตัวเธอคนนี้ทำให้เขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น อะไรที่กั้นกลางอยู่
“ไม่เป็นไร ฉันดูแลตัวเองได้” บอกอย่างไม่มีเยื่อใยอะไร และไม่คิดจะสร้างมันขึ้นมาด้วย
“แต่...” พูดไม่ทันจบอีกคนก็ชิงเดินหนีไป ตัดขาดบทสนทนาลง
“ตามไปสิ” เสียงเร่งดังมาจากด้านหลังของคนที่แอบฟังอยู่ เอียนหันไปตามเสียงก็เจอกับราฟาเอลและแอนนายืนอยู่
“ตามไปสิคะ คอนโดรใกล้แม่น้ำเหมือนคุณแหละ” แอนนาบอกอีกครั้ง ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะขอตัวจากเจ้าของและตามเธอคนนั้นไป
“จะไหวไหมแอนนา” ราฟาเอลถามน้องสาวอย่างห่วงใย เคยได้ยินกิตตศัพท์ความเย็นชาของเพื่อนน้องสาวมาบ้าง แต่มีวันนี้แหละที่เขาได้เห็นของจริง
“ไม่รู้เหมือนกัน”
เอียนวิ่งตามออกมาจนถึงหน้าบ้านของราฟาเอล ออโรร่ากำลังจะก้าวพ้นออกจากรั้วเตี้ยๆของบ้านไป เธอไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมาเดินตามหรือเปล่า
“ออโรร่า” เสียงเรียกเพื่อให้หยุดเดิน เพราะเธอกำลังจะเดินพ้นรถของเขาที่จอดอยู่ริมถนน และดูเหมือนจะได้ผลดี เธอหยุดเดินหันมามองเขาด้วยสายตาที่ยังคงอ่านไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่
“ผมจะไปส่ง” คำยืนยันของอีกฝ่ายทำให้คิ้วเรียวเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม
“แอนนาวานผมให้ไปส่งคุณ เพราะเราอยู่คอนโดฯเดียวกัน” เอาชื่อเพื่อนเธอมาอ้าง และดูเหมือนจะได้ผลดีเมื่อเขาบอกชื่อคอนโดรฯของเขาให้เธอรู้ ใบหน้าหวานยังนิ่งเฉย
“งั้นเหรอ ก็ดี ฉันจะไม่ต้องนั่งรถเมล์” บอกไปไม่ได้แสดงความยินดียินร้ายอะไรกับการอาสาครั้งนี้ และไม่คิดจะโทรถามเพื่อนเพื่อความใจด้วย เอียนยิ้มกว้างดีใจจนออกหน้า
“ชั้นไหนครับ” เอียนถาม เขายืนอยู่ใกล้กับปุ่มควบคุมลิฟต์หลังจากได่รับการอนุญาติให้เข้ามาส่ง แต่ตลอดทางที่มาด้วยกัน ออโรร่ากลับเงียบกริบ นิ่งเฉย ไม่มีคำพูดจาใดๆหลุดออกจากปาก
“สิบหก” เอียนกดชั้นหมายเลขสิบหกของหญิงสาวเพียงชั้นเดียว
“คุณก็อยู่ชั้นที่สิบหกเหรอ” ออโรร่าถามอย่างแปลกใจ ถ้าอยู่ชั้นเดียวกันอย่างน้อยเธอก็น่าจะเคยเห็นเขาบ้าง แต่นี่...
“เปล่าครับ ผมอยู่ชั้นสิบสี่”
“อ้าว...แล้วทำไมคุณ...”
“ผมเดินไปส่งคุณที่หน้าประตูห้อง” ตอบหน้าตาเฉย ไม่ได้ถามความสมัครใจของสาวเจ้าเลยสักนิด
“ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้” ไม่สนใจจะรักษาน้ำใจอีกฝ่าย ตอบปฏิเสธทันที เธอไม่อยากให้คนตรงหน้าเข้าใกล้ตัวเธอมากเกินไป ระบบปิดกั้นตัวเองจากอะไรบางอย่าง ทำให้เธอเลือกที่จะปฏิเสธเขา
“ว้า...ไม่ทันแล้วครับ เลยชั้นสิบสี่มาแล้ว” เอียนทำเสียงเสียดาย แต่คนฟังดูดีว่ามันเป็นเพียงการแสดงของชายหนุ่ม และแววตาซุกซนนั้นก็ไม่ได้บอกถึงความเสียดายเลยสักนิด
“ถึงแล้วครับคุณผู้หญิง” เอียนค้อมหัวลง ผายมือให้หญิงสาวเดินออกไปก่อน ออโรร่ามองอย่าไม่พอใจนั้น เธอเดินนำไปที่หน้าประตูห้องสีขาว หมายเลขห้องที่มีตัวอักษรสีทองเขียนว่า ‘1623’ ออโรร่าไขกัญแจห้องไม่คิดถามคนมาส่งว่าเขาอยากได้กาแฟสักแก้วไหม ซึ่งเป็นมารยาทที่ควรกระทำ
“คุณติดกาแฟผมแก้วหนึ่ง” เมื่อไม่ได้รับคำเชิญ เขาจึงเสียมารยาททวงเธอซะเอง
“ค่าอะไร”
“ก็ที่ผมมาส่งคุณไง” ยังคงยิ้มกว้าง ไม่สะท้านกับท่าทางไม่สนใจของเธอ
“คุณเสนอมา ฉันแค่สนองเท่านั้น”
“งั้นผมเสนอ คราวนี้คุณก็ควรสนอง” จะอ้าปากเทถียง แต่คิดอีกทีก็แค่กาแฟแก้วเดียว เธอเองก็ไม่อยากติดค้างใคร
“ตามใจคุณแล้วกัน” บอกเท่านั้นก็จะปิดประตู้ห้อง
“ฝันดีนะครับ ออโรร่า” คำกล่าวเบาๆดังพอให้ได้ยิน เธอเผลอเห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นของเขา มันบอกได้ถึงความจริงใจที่เขามีให้ เธอไม่ตอบอะไรกลับไป ประตูลงเฉยๆ
ไม่ได้ๆ อย่าหวั่นไหว ถ้าไม่อยากเจ็บ
ความคิดเห็น