คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Notting Hill : รักบานฉ่ำ Part Four
Notting Hill : รักบานฉ้ำ Part Four
ตอนนี้ปิดเทอมหน้าแล้ว คริสมาสต์ที่ว่างแผนไว้ยังไม่มีใครทำลายแผนของเธอได้ และมันยังคำดำเนินต่อไปอบบนั้น ฮอลลี่กลับไปในเช้าวันรุ่งขึ้นและคำอธิบายที่เธอได้จากเอียนมีเพียงแค่ว่าฮอลลี่ทะเลาะกับแฟนเท่านั้น ถึงแม้จะมีข้อสงสัยมากมายให้คิด แต่ออโรร่าก็คิดแค่ว่าเรื่องบางเรื่องเธอไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้
แต่จากแผนที่ว่างเอาไว้ดูเหมือนมันจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะเธอต้องออกเดินทางก่อนหนึ่งวัน เนื่องจากรถของเธออยู่ดีๆก็โกงขึ้นมาจนต้องพาเข้าศูนย์ เดือดร้อนถึงอีกคนจำต้องขับรถมาส่งเธอเพราะไฟต์เครื่องบินเต็มหมดแล้ว
“ขอบคุณมากนะคะเอียน” เธอบอกขณะเดินนำเขาเข้ามาในบ้าน โดยมีคุณและคุณนายแมคเครย์ยืนต้อนรับอยู่
“ไม่เป็นไรครับ” เขายิ้มบางให้เธอ
“แม่คะ แด๊ด นี่เอียนค่ะ เพื่อนลูกเอง” ออโรร่าแนะนำเอียนกับทั้งคู่ เอียนจับมือทักทายกับอาเธอร์และได้รับการสวมกอดเป็นการต้อนรับจากพรรณธิดา ทั้งยังได้รับคำเชิญให้นอนค้างที่นี่หนึ่งคืนก่อนกลับ
“จะค่ำแล้ว นอนที่นี่เถอะถ้าคุณไม่รังเกียจ ขับรถกลับดึกๆมันอันตราย” อาเธอร์เอ่ยอย่างมีน้ำใจ ขณะที่หญิงสาวข้างตัวก็พยักหน้าเห็นด้วย และเมื่อเขาตอบตกลงการทักทายของพ่อแม่ลูกก็เริ่มขึ้น
“ไหนมาให้แด๊ดกอดหน่อยสิ” อาเธอร์อ้าแขน พร้อมยิ้มกว้าง ขณะที่ลูกสาวเองก็ยิ้มกว้างไม่แพ้กัน เธอเดินเข้าไปสวมกอดบิดา และได้รับการกอดรัดแน่นจนเกือบหายใจไม่ออก
“คิดถึงแด๊ดจังเลยค่ะ” เธอหลับตาลงรับความอบอุ่นจากความรักของพ่อเต็มที่ ไม่ได้สนใจสายตาของแขกที่มองมาอย่างเอ็นดู ทั้งยังไม่มีความแปลกใจในสายตานั้นด้วย แอบอิจฉาเธอลึกเพราะเขาไม่ได้กอดกับพ่อแบบนี้มานานก่อนจะเข้าเรียนไฮสคูลซะอีก
“แม่ขา” ละจากอ้อมกอดของพ่อ ก็หันมาหาแม่ที่ยืนยิ้มดีใจอยู่ข้าง ออโรร่าสูงกว่ามารดาพอสมควร เธอย่อตัวลงซกหน้าลงมีอดแม่ พร้อมยิ้มกว้าง ดีใจที่ได้กลับบ้าน
“ไงจ๊ะ แม่ว่าลูกผอมลงนะ กอดไปเจอแต่กระดูก” คำครหาของแม่เรียกเสียงหัวเราะดังๆจากอาเธอร์และเอียนที่มองอยู่ ขณะที่คนถูกรุมเอาแต่มองค้อนคนนั้นทีคนนี้ที
“หัวเราะเสียงดังเชียว...ออร่า” ฝาแฝดเดินลงหมายจะมาบ่นบิดาสักหน่อยที่ทำเสียงดังรบกวนการดูหนังของพวกตนบนห้อง แต่สิ่งที่เจอกับสร้างความประหลาดใจ สองหนุ่มวิ่งลงมาหาพี่สาว ใบหน้าระบายยิ้มกว้าง ทั้งคู่มีผมสีน้ำตาลอ่อนและนัยน์ตาสีฟ้าเหมือนกัน ใบหน้าที่ละม้ายยคล้ายกันจนมองไม่ออกว่าใครเป็นใคร
“ไหนว่าจะมาพรุ่งนี้ไง” มาคัสแฝดคนพี่ถาม ด้วยความที่ทั้งคู่คิดว่าตัวเองโตแล้ว จึงไม่กล้าจะกอดพี่สาวที่แสนคิดถึง เดือดร้อนถึงคนพี่ที่คิดถึงน้องชาย รั้งทั้งสองคนมากอด โดยสองตัวแสบก็ให้ความร่วมมือดี ยกมือขึ้นกอดพี่สาวแน่น
“มีข้อปิดพลาดนิดหน่อย เธอสองคนสูงขึ้นอีกแล้วเหรอเนี้ย” จากที่เคยสูงเท่าๆกัน ตอนนี้สองแฝดกลับนำหน้าเธอไปแล้ว สูงจนออโรร่าต้องเงยหน้าคุยด้วย
“แหงสิ...ใครจะแคระเหมือนพี่ล่ะ” ลูคัสบอก ได้ทีก็รุมพี่สาวกันใหญ่ ความอบอุ่นของครอบครัวทำเอาหญิงสาวลืมแขกคนสำคัญไปอีกครั้ง จนมารดาต้องเอ่ยเตือน
“อุ๊ย...ขอโทษคะ นี่เอียนเพื่อนพี่” แนะนำชายหนุ่มให้สองฝาแฝดรู้จัก และชายหนุ่มก็ได้รับสายตาไม่เป็นมิตรตอบกลับมาทันที
“แล้วมาทำไม” ถามเสียงห้วน ชวนพี่สาวอึ้ง ขณะที่อีกคนกำลังจะส่งยิ้มที่เป็นมิตรไปทักกายก็ชะงัก ขณะที่พ่อแม่ขมวดคิ้ว พวกท่านจำได้ถึงอาการนี่ดี สองฝาแฝดเคยเป็นแบบนี้มาครั้งหนึ่งเมื่อตอนที่แอสลี่พาเจคมาให้ทุกคนรู้จัก
...หวงพี่สาว
“มาคัส ลูคัส” พี่สาวเอ่ยปรามก่อนคนแรก
“ชิ” สองหนุ่มพูดพร้อมกันทั้งยังเบือนหน้าหนีพร้อมกัน เอียนมองแล้วอมยิ้มนึกชอบใจทั้งสองคน แสดงออกชัดเจนเลยว่าเกลียดขี้หน้าเขา
“แอสลี่ยังไม่มาเลย เดี๋ยวลูกโทรหานะคะ” ออโรร่าบอก หวังคลายสถานการณ์
“ตามสบายนะคะเอียน” ทิ้งท้ายไว้ ก่อนเดินออกไป ไม่ลืมลากน้องชายสองคนติดมือมาด้วย ขณะที่คนเป็นพ่อเอาแต่ยิ้มทั้งยังส่ายหน้าเบาๆกับอาการของลูกชายทั้งสองคน
“ให้ตายสิ เธอสองคนนี่เหลือเกินนะ” ออโรร่าทำเสียงดุใส่น้องชาย แต่สองคนกลับไม่สนใจ หันหน้าหนีรู้ดีอยู่แล้วว่าต้องโดนดุ แต่หมอนั่นเป็นใครล่ะ จะมาแย่งพี่สาวเขาไปอีกคนหรือไง
“คืนนี้เอียนจะค้างที่นี่ ลูคัสไปนอนห้องมาคัสนะ” เท่านั้นแหละ สองฝาแฝดแผดเสียงออกมาพร้อมกันเลย
“ไม่!” ชัดเจนและตรงกับความคาดหมาย
“โอเค งั้นให้เขานอนกับพี่แล้วกัน”
“ไม่ได้นะ!” ตะโกนดังอีกครั้ง
“ลูคัส นายมานอนห้องฉันแล้วกัน เอาเกมส์ใหม่ที่ซื้อเมื่อวานมาด้วยนะ” มาคัสหันไปบอกน้องชาย อีกคนก็พยักหน้าหงึกๆเห็นด้วย ส่วนพี่สาวก็แอบอมยิ้มบางไม่ให้น้องชายเห็นส่ายหน้าเบาๆกับท่าทีเด็กๆของทั้งคู่
“ออร่า” เสียงดังมาจากหน้าบ้าน จำได้ดีว่าเป็นเสียงของพี่สาวสุดที่รัก เธอรีบเดินออกไปเจอแอสลี่กับเจคกำลังยืนส่งยิ้มมาให้ โดยมีฝาแฝดส่งสายตาไปอาฆาตมาให้พี่เขยของเธอและเอียนสลับกันเป็นระยะๆ
หญิงสาวเดินเข้าไปกอดพี่สาวแน่น ก่อนจะหันไปกอดพี่เขยเบาๆเป็นพิธี
“คิดถึงพี่จัง” ออโรร่ากอดพี่สาวอีกครั้งให้คล้ายความคิดถึง พี่สาวเองก็ดูจะดีใจไม่แพ้กันที่ได้เจอน้องสาว
“เอ่อ...เกือบลืม นี่เอียน เพื่อนฉันเอง” หันไปแนะนำชายหนุ่มกับพี่สาวและพี่เขย เอียนยื่นมือไปทักทายกับเจค ขณะที่แอสลี่กำลังพินิจพิจารณาชายหนุ่ม ก่อนจะถามเบาๆว่า
“คุณเป็นลูกพี่ลูกน้องของเมททิวใช่ไหมคะ” เอียนหันมอง มองดูแอสลี่สักพักก่อนจะเบิกตากว้างอย่างแปลกใจ
“คุณ...เจ้าสาวเพื่อนเมท”
“ใช่ค่ะ” ทั้งคู่ยิ้มกว้างให้กัน ขณะที่คนอื่นๆมองอย่างงงๆ โดยเฉพาะออโรร่ากับเจค
“รู้จักกันเหรอคะ”
“เคยเจอกันในงานแต่งงานพี่ครั้งหนึ่ง” แอสลี่บอกน้องสาว ก่อนจะเล่าขยายความว่าเมททิวที่พูดถึงเป็นเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยของเธอเอง
“อ้าว ตายจริง โลกกลมขนาดนี้เชียว” พรรณธิดาอุทานเบาๆ ขณะที่หญิงสาวหรี่ตามองเอียนอย่างสงสัย
“คุณเคยมางานแอสลี่ด้วย ทำไมฉันไม่รู้คะ” สายตาคาดคั้นของออโรร่า ทำเอาเอียนหน้าแหย่ หวาดๆกับสายตาของเธอ
“ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักพี่สาวคุณเลย ผมมาเป็นเพื่อนเมท ไม่รู้จักใครในงานสักคน” เอียนรีบบอก ขณะที่แอสลี่ก็สนับสนุนข้อมูลนั้น ทำให้เขารอดพ้นจากการเป็นจำเลยของเธอ ส่วนน้องชายสองคนก็เอาแต่มองตาขวางใส่สองหนุ่ม ที่คนหนึ่งแย่งพี่สาวไปแล้วและดูเหมือนอีกคนก็กำลังจะมาแย่งไปด้วย
“ทานอาหารเย็นกันดีกว่า” คนเป็นแม่เอ่ยชักชวนทุกคนที่โต๊ะอาหาร และระหว่างมื้ออาหารนั้นเอง สงครามระหว่างสองหนุ่มที่ไม่คิดจะก่อสงครามกับฝาแฝดสองคนที่เป็นคนก่อสงครามก็เริ่มต้นขึ้น เกลือถูกส่งแทนพริกไทยบ้าง แขวะระหว่างอาหารบ้าง ที่สำคัญสงครามสายตาที่ชวนให้ขยาด
“เป็นนักว่ายน้ำงั้นเหรอ เก่งนี่” คำชมจากอาเธอร์ทำเอาสองแฝดย่นจมูก
“เหอะ” ส่งเสียงขึ้นจมูกเบาๆ เรียกให้พ่อแม่รวมไปถึงพี่สาวสองคนมองอย่างหมั่นไส้ ขณะที่ทั้งคู่ก็ทำเป็นไม่สนใจลอยหน้าลอยตาทานมื้อค่ำอย่างสงบสุขกันอยู่สองคน
“คุณนอนห้องนี่นะคะ ห้องของลูคัสน่ะคะ” ออโรร่าพาเอียนมาพักที่ห้องของลูคัส น้องชายฝาแฝด ห้องโทรสีฟ้า ติดโปสเตอร์วงดนตรีที่ตัวเองชื่นชอบไว้เต็มผนัง
“รกหน่อยนะคะ” ออโรร่าบอก ปากว่ามือก็หยิบจับเสื้อผ้าที่ว่างระเกะระกรไว้ทั่วห้อง ขณะที่เอียนส่ายหน้าน้อยๆ เข้าใจดี
“ห้องเด็กวัยรุ่นก็แบบนี้แหละครับ” เอียนบอกอย่างเข้าใจ จำได้ว่าตอนเขาอายุเท่านี้ สภาพห้องก็ไม่ได้ต่างอะไรจากนี้เลย
“แต่นี่รกเกินนะคะ ถึงว่าทำไมไม่ยอมให้ฉันเข้าห้อง” ออโรร่าบ่นเบาๆอย่างไม่จริงจังอะไรนัก เปิดตู้เสื้อผ้าของน้องชาย เลือกดูตัวที่ใหญ่ที่สุดออกมาให้เขายืมใส่แก้ขัด
“พรุ่งนี้เช้าคุณจะกลับลอนดอนเลยใช่ไหมคะ” เอียนพยักหน้าให้เป็นคำตอบ
“ขับรถกลับดีๆนะค่ะ” น้ำเสียงเจื้อไปด้วยความห่วงใย ขณะที่คนฟังอมยิ้มบาง
“จะไม่ตื่นมาส่งผมหรือไง” ถามกระเซ้า ขณะที่อีกคนส่งค้อนมาให้
“ฝันดีนะค่ะ”
“ครับ คุณก็ฝันดีนะ” ยกมือขึ้นบีบจมูกเธอเบาๆ กริยาขี้เล่นที่ไม่เคยเห็นจากเขาทำเอาหัวใจพองโต เต้นแรงจนอดห่วงตัวเอง อยู่ใกล้เขามากๆ สักวันหัวใจเธอคงทำงานไม่ปกติแน่ๆ
“เชิญครับ” เสียงเคาะประตูทำให้เอียนขานรับอนุญาตให้อีกฝ่ายเข้ามา ตอนแรกคิดว่าเป็นเจ้าของห้องจะมาเอาของที่ลืมไว้ แต่กลับกลายเป็นพี่สาวคนโตที่มาเคาะห้อง
“แอสลี่...มีอะไรหรือครับ” เลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ห้องรกเชียวนะคะ” พี่น้องบ่นประโยคเดียวกัน เอียนยิ้มบางกับความเหมือนข้อนี้ แม้จะรู้ดีว่าแอสลี่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆของออโรร่า
“ครับ” ตอบรับสั้นๆ มองคนตรงหน้าอย่างสงสัย ถ้าหน้าที่ซักฟองเขาเป็นของสองแฝดเขาจะไม่แปลกใจเลย
“คุณจริงจังกับออร่าแค่ไหน” พี่สาวถามอย่างไม่ลังเล ทั้งยังมองลึกเข้าไปในนัยน์ตาสีเทา เหมือนกับต้องการค้นหาอะไรจากเขา
“ถามผมไม่ได้หรอกครับ เพราะคนที่จะตอบได้มีแต่เธอเท่านั้น ส่วนผมตามใจเธอทุกอย่าง” คำตอบกลายๆจะบอกว่า สำหรับเขานั้นมั่นคงกับเธอเสมอ แต่มันจะยืดยาวได้แค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับอีกคน...ออโรร่า
“คำว่ารักสำหรับออร่าคือคำอันตราย ถ้าอยากมีเธออยู่ข้างๆ อย่าพูดคำๆนั้นเด็ดขาด” พูดจบก็เดินออกไป ทิ้งปริศนาไว้ให้เอียนขบคิด
ความคิดเห็น