คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Before I Fall In Love : กลับมาได้ไหม? Part Three
Before I Fall In Love : กลับมาได้ไหม? Part Three
สระว่ายน้ำในโรงยิมส์ถูกเลือกเป็นที่แข่งขัน รายการแล้วรายการเล่าที่แข่งขันผ่านไป แต่ก็ยังไม่มีเงาของใครบางคนที่เขารอคอย และหวังว่าเธอจะมา
“พยายามเข้านะเพื่อน ฉันจะรอนายอยู่ที่อัฒจรรย์” ราฟาเอลบอก เขารู้ดีว่าคนที่เอียนรออยู่ไม่ใช่เขากับแอนนาที่มาเป็นเพื่อน
“ขอบใจนายมาก” ยิ้มรับบางๆ ก่อนเดินหายเข้าไปในห้องเตรียมตัวนักกีฬา โดยมีสองพี่น้องมองตามอย่างเป็นห่วง
“เพื่อนเธอใจแข็งชะมัด” ราฟาเอลบ่นเบาๆกับน้องสาวขณะที่ทั้งคู่เลือกที่นั่งบนอัฒจรรย์ ตอนนี้เริ่มเนื่องแน่นไปด้วยผู้คนแล้ว เวลาบ่ายเวลาที่หลายๆคนต่างเริ่มทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว และเริ่มทยอยกันมาดูความสามารถของนักกีฬา
“นั้นสิ ตอนแรกฉันยังคิดว่าออโรร่าจะมาเลย” แอนนาบอกพี่ชาย แต่เธอไม่ได้ผิดหวังอะไรในตัวเพื่อน หากแต่ไม่เข้าใจเท่านั้น และแล้วการสนทนาก็ถูกคัดด้วยเสียงประกาศถึงรายการแข่งต่อไป
“เอียนนี่” แอนนาชี้ไปทางเพื่อนพี่ชายที่เดินออกมาในชุดวอร์มที่นี่สัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัยติดอยู่ ผมสีบอล์นถูกคุมหายไปด้วยหมวกว่ายน้ำสีดำ แว่นตาว่ายน้ำถูกรั้งดึงไว้เหนือเนินหน้าผากขึ้นไปนิดหน่อย นัยน์ตาสีเทายังคงสอดส่ายสายตามองหาใครบางคน แต่ก็ว่างเปล่า
“เฮ้อ...” เอียนถอนหายใจหนักๆ ยอมทำใจยอมแพ้ เธอคงไม่มาจริงๆ และในที่สุดเขาก็หันมาสนใจกับเสียงประกาศขานรายชื่อนักกีฬา และช่องว่ายที่สี่ก็เป็นเขาที่จับจอง และสัญญาณออกตัวก็ดัง และด้วยสัญชาตญาณของนักกีฬา ทำให้ร่างกายเขาสั่งตัวเองให้พุ่งลงในสระว่ายน้ำ ท่ามกลางเสียงเชียร์
แขนแข็งแรงวาดวงกว้าง ขาขยับตีน้ำ ลำตัวเหยียดตรง ระเบียบร่างกายสมบูณร์แบบ รอบสนามมีเสียงเฮฮาลั่น แต่คนในสระไม่มีทางได้ยินเพราะต่างคนก็ต่างจดจ่ออยู่ที่เส้นชัยและชัยชนะ การแข่งขันแบบสี่ร้อยเมตรชายเดียวเป็นรายการที่ได้รับความสนใจมากอีกหลายการหนึ่ง มีตัวเต็งหลายคนมาโชว์ฝีมือกันในการแข่งรายการนี้
หน้าเอียงขึ้นมาสูดลมหายใจเข้าปอด นี่รอบที่สี่แล้ว และเขายังครองตำแหน่งนำอยู่ และพยายามเร่งตัวเองเพื่อนำไปให้ได้มากที่สุด หากแต่การสูดหายใจครั้งนี้ทำเอาหัวใจที่ตั้งมั่นในชัยชนะชะงัก ใบหน้าหวานที่ถอดใจไปแล้ว เธอยืนอยู่ที่อัฒจรรย์ชั้นบนสุดและมองมาที่เขา หัวใจกลับมาชุ่มชื้น อบอุ่น และมีชีวิตชีวา คนๆหนึ่งที่ยืนออกไปไกลหลายเมตร แต่ทำไมกลับมีอิทธิพลกับตัวเขาได้ คนที่ไม่ได้ต้องพูด หากแค่ได้เห็นหน้าก็ทำให้ทุกอย่างสดใส
กำลังใจที่สำคัญมาทันเวลา และมันทำให้เขามีแรงฮึดที่จะว่ายต่อไปอีก...ต่อไปอีก อยากว่ายให้เสร็จเร็วๆ อยากวิ่งขึ้นไปหาเธอ อยากเห็นหน้าเธอชัดๆ และนั้นทำให้ความเร็วของเอียนเพิ่มมากขึ้น
มือหนาแตะขอบสระเป็นคนแรก เสียงเฮร้องดังลั่นยิมส์ หากแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจ เอียนกระโดดขึ้นจากสระที่ช่องว่ายของเขา วิ่งตรงขึ้นมาที่อัฒจรรย์ ใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเทาไม่มีรอยหม่นให้เห็นอีก เขาจ้องไปยังหญิงสาวผู้โชคดีคนนั้น คนที่ผู้หญิงทั้งโรงยิมส์ต่างพากันอิจฉา นัยน์ตาสีฟ้าระยับ ปากบางส่งยิ้มหวานไปให้ เธอทำเพียงยืนรอเขานิ่งๆ ไม่ขยับหนีไปไหน
“คุณมา” ความดีใจเจือให้ได้ยินอยู่ในน้ำเสียงทุ้ม ผมสีบอล์นเปียกลู่
“ค่ะ” มือเรียวถูกคว้ามากุม
“ทำไม?”
“ทำตามหัวใจตัวเองมั้งคะ” ตอบเท่านั้น ร่างบางก็ถูกสวมกอดโดยเจ้าตัวไม่ทันตั้งหลัก หยดน้ำตามตัวอีกฝ่ายเปียกตัวเธอ หากแต่เธอกลับหัวเราะลั่น หัวใจไม่เจ็บปวดอีกแล้ว ถึงจะกลัว แต่ก็ขอเก็บความสุข ณ เวลานี้เอาไว้ ขอให้เก็บมันไว้เป็นพลังงานสำรองเมื่อวันนั้นมาถึง วันที่เธอจะกลับมาตีกรอบให้ตัวเองอีกครั้ง วันที่ระบบรักษาความปลอดภัยจะกลับมาทำงานอย่างสมบูรณ์
“ยิ้มอะไรคะ” ถามคนข้างๆอย่างสงสัย ตลอดทางในรถAlfa Romeoสีดำ ไม่มีเสียงพูดคุยหรือเสียงเพลงที่ได้มาจากวิทยุ หากแต่กลับไม่ได้เงียบชวนอึดอัดเหมือนครั้งสุดท้ายที่เธอนั่ง กระแสอบอุ่นประหลาดแทรกซึมผ่านหัวใจคนที่นั่งข้างๆ ความเงียบเหมือนกันแต่กลับได้ความรู้สึกที่ต่างกัน
“มีความสุขก็ต้องยิ้มสิครับ” ตอบไปทั้งที่รอมฝีปากก็ยังยกขึ้น คนนั่งข้างๆอดหมั่นไส้ไม่ได้
“แล้วถ้าไม่มีความสุข...”
“ก็ยิ้ม” ตอบให้ทันที ทั้งที่คำถามยังไม่จบ ราวกับอ่านใจคนตรงหน้าได้ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน เอียงคอมองคนขับอย่างงงๆ ถ้าไม่มีความสุข...ก็ยิ้ม...งั้นเหรอ?
“ไม่มีความสุขก็ต้องยิ้มครับ เพราะจะได้มีความสุข ถึงจะยาก” ตอบไป ทั้งที่ตัวเองก็ยังยิ้มอยู่ วันนี้หัวใจเขากระชุ่มกระชวย มีน้ำมาล่อเลี้ยง
“ผมดีใจมากเลยนะตอนที่เห็นคุณ” เอียนบอกไปตามตรง ไม่คิดจะปกปิด เขาตั้งใจว่าความรู้สึกของเขาทุกอย่างตั้งใจจะให้เธอรู้ทั้งหมด
“ผมน่ะ ว่ายชนะได้เพราะคุณเลย”
“คุณว่ายนำคนอื่นอยู่แล้ว” ออโร่าส่ายหน้าเบาๆ รู้ดีว่าต่อให้เธอไม่ไปเขาก็ชนะ
“รู้ไหมตอนนั้นผมคิดอะไร” ส่ายหน้าช้าๆอีกครั้งเป็นคำตอบ
“ผมคิดว่าจะว่ายให้จบเร็วๆ จะได้ไปหาคุณ” ถึงแม้สายตาจะจับจ้องไปที่ท้องถนน แต่น้ำเสียงที่สื่อออกมานั้น ก็สามารถถ่ายทอดถึงความรู้สึกทั้งหมดได้ดี
“เอียน...” หลุดเพียงชื่อออกมาเบาๆ ความรู้สึกบางอย่างท่วมท้นในใจ เวลาสำคัญแบบนั้นเขากลับคิดถึงเธอ เธอคนที่สร้างความเจ็บปวด
“ทำไมถึง...”
“ผมบอกไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าหัวใจมันพาไปเท่านั้น” ความจริงใจนี่หรือเปล่าที่ทำให้เขาเข้าถึงเธอได้ไม่ยาก แต่จะหมดลงเมื่อไหร่ล่ะความจริงใจนั้น จะมีตลอดไปหรือเปล่า
“ขอบคุณนะค่ะ” พึมพำเบาๆคนเดียว ขอบคุณที่เขายังอยู่ตรงนี้ แต่...ถ้าวันหนึ่งที่เขาจะไป เธอจะชิงไปก่อน เธอไม่อยากทรมานเมื่อนึกถึงวันที่ไม่มีเขา...ใครที่ลงมือก่อนคือผู้ชนะ และเธอจะไม่ยอมเป็นผู้แพ้
“เธอคบกับเอียนแล้วเหรอ” แฟรงค์ตรงดิ่งรี่เข้ามาหาเธอที่นั่งรอเพื่อนอยู่ในห้องแลคเชอร์ขนาดใหญ่ ออโรร่าระบายรอยยิ้มบางให้เป็นการต้อนรับ
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงแบบนั้นมั้ง” คำตอบกำกวมชวนให้คนรอฟังอยากบีบคอ ใบหน้าแย้มยิ้มชวนให้คนที่มองดูอีกสองคนระบายยิ้มตาม ดูเหมือนเพื่อนพวกเขาคนนี้จะเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่านัยน์ตาหม่นๆเมื่อหลายวันก่อน
“ฉันล่ะหมั่นไส้จริงๆ ทำเป็นกลัว ทีนี่มางาบเอียนไปเฉยเลย” แฟรงค์ค่อนคอด กอดอกมองเพื่อนค้อนๆ
“ก็ยังกลัวอยู่” คำพูดชวนให้เพื่อนชะงัก มองคนตรงหน้าอย่างฉงุน โรคกลัวความรักไม่ได้หายไปหรอกหรือ
“ออโรร่า” เสียงเรียกชื่ออย่างหนักใจดังจากคาร์เตอร์
“อย่าทำแบบนั้นอีก”
“ทำอะไรเหรอ” เอียงคอถามอย่างสงสัย
“อย่าหนีอีก เพราะเธอนั้นแหละจะเจ็บ” ออโรร่ายิ้มบางๆให้
“เคยได้ยินไหมคาร์เตอร์ รักอย่างเผื่อใจน่ะ” คำพูดเหมือนไม่จริงจัง แต่มันกลับแทรกสอดไปด้วยความจริงจังในน้ำเสียงและยังจะนัยน์ตานั้นอีก ไม่ฉายแววว่าพูดเล่นเลยสักนิด
“เฮ้ย ไหงพูดแบบนั้นล่ะย่ะ เผื่อใจไว้ทำไม รักให้หมดใจเลยสิ” แฟรงค์สนับสนุน สายตาล้อเลียนชวนให้หญิงสาวยิ้มกว้าง
“ความรักทำให้เธอเจ็บ แต่ความเจ็บปวดคือสิ่งที่บอกว่าเธอยังมีชีวิต เคยได้ยินไหม?” เอริคพูดประโยคเด็ดจากภาพยนตร์เรื่องโปรด เพื่อไว้เตือนใจเพื่อน กลัวเธอจะเผลอทำร้ายตัวเองอีก
ความคิดเห็น