คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Lover...2.
Lover…2.
“สายแล้วๆ” เด็กสาวผมบลอนด์พึมพำบ่นกับตัวเองเบา เธอตื่นสายสาเหตุเพราะนั่งคุยกับน้องชายจนเลยเวลานอนของตัวเอง และการคุยกับน้องชายเมื่อคืน ดูเหมือนจะไม่คุมค่ากับการยอมตื่นสายเลยสักนิด เธอเล่าเรื่องทุกอย่างให้น้องชายฟัง
‘กลัวอะไรของเธอฮอลลี่” เสียงถามพี่สาวกลับเนือยๆ เรื่องของพี่สาวเขาไม่เห็นมีอะไรให้คิดมากเลย
‘มันแตกต่างกันเกินไป”
‘เด็กผู้หญิงที่กลับบ้านด้วยเครื่องบินส่วนตัวอย่างเธอ มีสิทธิ์พูดคำนี่หรือไง’ ถูกตอบกลับมาหน้าหงาย ฮอลลี่กำโทรศัพท์แน่น สมมุติว่ามันเป็นหัวของน้องชายตัวดีที่อยู่โรงเรียนประจำในลอนดอน
‘พูดแบบนี้หมายว่าไงย่ะ’
‘ก็หมอนั่นไปเรียนด้วยลีมูซีน ส่วนเธอกลับบ้านด้วยเครื่องบินส่วนตัว แล้วมันแตกต่างกันยังไง’ น้ำเสียงยียวนกวนประสาทให้พี่สาวอยากกระโดดเข้าไปกระชากหัวน้องชายเล่นสักทีสองที
‘เอาน่า สนุกๆ’ นึกถึงคำพูดน้องชายทีไรก็แค้นทุกที ไว้เจอกันก่อนเถอะเอียน ระหว่างที่กำลังคิดแค้นน้องชาย โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิด
“มีอะไรหรือเปล่า ตอนนี้ฉันกำลังสาย” น้ำเสียงร้อนรนส่งตามสาย ปากพูดไป มือไม้ก็หอบหิ้วหนังสือ
“รีบก็ลงมาสิ ไปโรงเรียนพร้อมกัน” เสียงอารมณ์ดีดังมาตามสาย
“อย่าขมวดคิ้วสิ ลงมาเร็วๆ” ว่างสายไป ขณะที่ฮอลลี่ยกมือขึ้นจับหว่างคิ้วของตัวเอง มันขมวดอยู่จริงๆซะด้วยสิ ในใจอยากรู้เหลือเกินว่าคนๆนั่นเป็นใครกัน ทำไมถึงรู้ดีนักว่าเธอกำลังมีสีหน้าอะไร ราวกับมานั่งอยู่ในใจเธออย่างนั้นแหละ
ฮอลลี่รีบลงลิฟต์จากชั้นสิบสี่ไปชั้นล่างสุด และเมื่อลงมาถึงลีมูซีนคันสีดำก็จอดนิ่งอยู่หน้าคอนโด มีชายใส่สูทคนเดิมยืนอยู่นอกรถ เมื่อเห็นเธอเดินลงมาเขาก็เปิดประตูให้เธอ เด็กสาวก้มหัวต่ำลงพร้อมเอ่ยคำขอบคุณ
“ตื่นสายหรือไงวันนี้” คำทักทายยามเช้าดังมาจากอีกคนที่นั่งข้างๆ
“ไม่เชิว” ฮอลลี่ตอบไปอย่างเบื่อๆ
“อารมณ์ไม่ดีด้วย” พูดอย่างวิเคราะห์ พลางมองหน้าเด็กสาวข้างๆ
“เธอนี่มันชอบรู้ดี” ฮอลลี่พูดอย่างไม่จริงจัง ผ่อนลมหายใจออกอย่างอ่อนใจ หากแต่ก็ยังยิ้มอยู่
แน่นอนเมื่อลีมูซีนคันสีดำมาจอดหน้าโรงเรียน มันย่อมเป็นที่จับตามองของเด็กนักเรียนบริเวณนั้น และยิ่งคนที่เดินลงจากรถด้วยแล้ว ก็ยิ่งสร้างความฮือฮาเข้าไปใหญ่ ผู้หญิงธรรมๆของโรงเรียนคนหนึ่งกับลูกเศรษฐีที่น่าจับตามองมาโรงเรียนด้วยกัน สงสัยวันนี้นักเรียนหญิงทั้งโรงเรียนจะมีเรื่องเม้าท์กันสนุกปาก
“ให้ตาย จะมองอะไรนักหนักหนานะ” ฮอลลี่บ่นพึมพำ โดยมีอีกคนยิ้มกว้างไม่สะทกสะท้านกับการตกเป็นเป้าสายตา
“ก็ดีแล้วไง ใครๆจะได้ไม่มายุ่งกับเธอ ดีออกเธอจะได้เป็นของฉันไง” คำพูดทำให้ฮอลลี่เบิกตามองกว้าง หัวใจเต้นตูมตามดังคับอกไปหมด
“ฉันคนนะ ไม่ได้สิ่งของ” คำต่อว่า หากแต่อีกคนยังยิ้มกว้าง นัยน์ตามีแววซุกซนจนน่าหมั่นไส้
“กลับห้องเธอไปได้แล้ว” ออกปากไล่เมื่อเขาเดินมาส่งเธอถึงห้องเรียน แต่อีกคนไม่สะทกสะท้าน ยอมเดินกลับไปแต่โดยดี ทั้งยังโบกมือลาเด็กสาวที่ยืนหน้าแดงอยู่หน้าเรียนตัวเอง
“ฮอลลี่ เล่ามาเดี๋ยวนี้นะย่ะ” โผล่าเข้ามาในห้องเรียน ก็ถูกเพื่อนสนิทยิงคำถามใส่ทันที
“อะไรของเคท”
“อย่ามาไก๋ คนทั้งโรงเรียนเห็นนะย่ะ เพราะฉะนั่นเล่ามาเดี๋ยวนี่เลย” แคทเทอรีนลบเล้าเพื่อนสนิท นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายชัดว่าอยากรู้เรื่องเต็มแก่แล้ว และถ้าเธอคิดจะเก็บเงียบคงต้องเตรียมตัวตายได้เลย
“สุดสัปดาห์ฉันก็แค่ไปเดทกับเขามา” บอกไปเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรเลย หากแต่เพื่อนสนิทกลับเบิกตากว้าง อยากจิกหัวเพื่อนให้หายหมั่นไส้ที่ไม่ยอมโทรมาเล่าเรื่องสำคัญแบบนี้กับเธอ
“เล่ามาให้หมดเลยนะ” เจอคาดคั้นแบบนี้ ฮอลลี่ก็จำใจเปิดปากเล่า
“เฮ้อ...ไม่มีอะไรมาก เราไปดูหนัง กินข้าว แค่นี้แหละ” ฮอลลี่เล่าตามความจริง หากแต่ก็ข้ามไปหลายช๊อต ไม่กล้าเล่าว่าเขาคนนี่บุกไปที่ห้องของเธอ คุยโทรศัพท์กันเขาก็รู้ว่าเธอทำหน้าตาแบบไหน
“อะไรกัน แค่นี้เองเหรอย่ะ” แคทเทอรีนบ่นอย่างเสียดาย คิดว่าจะได้อะไรไปเม้าท์ให้สนุกมากกว่านี่ซะอีก
“ฉันไปเดทกับเขาครั้งเดียว เธอจะให้มีอะไรมาเล่าหนักหนาเล่า” งอนใส่เพื่อนสนิท อีกคนก็เอาแต่มองค้อน ค้อนกันไปค้อนกันมาจนอาจารย์เข้า เริ่มชั่วโมงโฮมรูม
โต๊ะในโรงอาหารถูกจับจ้องตามที่ประจำของใครของมัน ไม่มีการล่วงล้ำเขตของใครทั้งสิ้น ฮอลลี่เดินมาพร้อมถาดอาหารในมือ แฮมเบอเกอร์ น้ำอัดขนม ขนมอีกหลายอย่างว่างอยู่เกือบเต็มถาด
“ให้ตาย เธอกินของพวกนี่แล้วทำหุ่นเธอยังได้แบบนี้อยู่อีก” แคทเทอรีนมองเพื่อนขึ้นลงอย่างแปลกใจ สาวๆหลายคนแทบบจะแตะต้องอาหารอะไรไม่ได้เลย กินได้แค่สลัดกับน้ำเปล่า แต่เพื่อนเธอกลับกินได้ทุกอย่าง และยังสามารถรักษาสภาพหุ่นแบบนี้ได้อยู่อีก เหลือเชื่อจริงๆ
“เธอเอวเท่าไหร่แล้วย่ะ วัดบ้างหรือเปล่า”
“ยี่สิบสี่ วัดเมื่อวาน” ตอบไปขณะอ้าปากงับแฮมเบอเกอร์เข้าปากคำโต
“ฉันเกลียดเธอชะมัด” แคทเทอรีนพึมพำอิจฉาเพื่อนสนิท เพราะเธอเองก็เป็นผู้หญิงส่วนมากที่กินอะไรไม่ได้ เพราะต้องรักษารูปร่าง แคทเทอรีนรู้จักกับฮอลลี่ตั้งแต่ทั้งคู่เข้าเรียนไฮสคูล
“ถ้าเธอไม่สนใจเรื่องรูปร่างนักเธอก็จะกินได้แบบฉัน”
“แต่ฉันสนนี่ย่ะ คิดดูสภาพฉันจะเป็นยังไงถ้าต้องใส่ชุดว่ายน้ำทูพีท ในขณะที่เอวยี่สิบแปดน่ะ” บอกเพื่อนไป หงุดหงิดนิดๆ อิจฉาหน่อยๆ ทำไมระบบเผาผลาญของเธอถึงไม่ดีได้สักครึ่งหนึ่งของเพื่อนนะ
“หวัดดีสาวๆ” น้ำเสียงร่าเริงเอ่ยทัก ดังมาจากด้านหลัง รู้ได้ทันทีว่าเป็นใครโดยไม่ต้องหันไปมอง
“ไงหนุ่มเนื้อหอม” แคทเทอรีนเอ่ยทักคนมาใหม่ ชอบจังไอ้รอยยิ้มสดใสกับนัยน์สีน้ำตาลคู่นั้น
“สวัสดี ฉันแคทเทอรีนเรียกเคทก็ได้” แคทเทอรีนยื่นมือออกไปทักทาย พร้อมส่งยิ้มหวานไปให้ อีกคนเองก็ยิ้มกว้างรับ ยื่นมือมาทักทายฉันกัน
“สวัสดี วิลเลี่ยมเรียกวิลล์ก็ได้” ฮอลลี่มองหน้าสองคนนี่สลับไปมา ไอ้ท่าทางที่คุยกันสนิทชิดเชื้อจนน่าหมั่นไส้ ทั้งคู่ทำราวกับรู้จักกันมานานเหลือเกิน
“เฮ้ๆ ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้นะ” คนถูกลืมทวงถามจากคนรอบข้าง เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงข้างๆเธอที่ยังว่างอยู่
“โธ่ๆ หึงอะไรที่รัก” ปากว่ามือถึง มือโอบไหล่บอก ปากยังยิ้มพรายเจ้าเล่ห์ นัยน์ตาสีน้ำตายเป็นประกายระยิบระยับ
“เอามือออกไปเลยนะ” พูดจบก็ยกมือของอีกฝ่ายออกจากไหล่ตัวเอง
“แล้วใครเป็นที่รักนายกันห่ะ แล้วมาทำไมเนี้ย” ฮอลลี่โวยวาย หวังกลบเกลื่อนความอายของตัวเอง และดูท่าอีกฝ่ายจะไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่กับการพูดจาขับไล่ของเธอ
“มากินอาหารกลางวันกับเธอผิดหรือไง” พูดหน้าตาเฉย มันคงจะไม่แปลก ถ้าเธอเป็นสาวฮอตประจำโรงเรียนอย่างสเตฟานี่ หรือคนมากความสามารถอย่างเอลิสัน นึกได้อย่างนั้นก็เอาแต่ถอนหายใจ
“เย็นนี้ฉันมีซ้อมบอล รอกลับพร้อมฉันนะ” วิลเลี่ยมหันมามอง หลังจากคุยกันอย่างออกรสออกชาติกับแคทเทอรีน
“เธอซ้อมไปเถอะ เดี๋ยวฉันกลับก่อนดีกว่า” บอกไป ปากก็กัดช๊อคโกแลตแท่งโตเข้าปาก โดยมีแคทเทอรีนมองอย่างอิจฉา
“ไม่เอา รอกลับพร้อมกัน” ฮอลลี่ล่ะความสนใจจากช๊อคโกแลต หันมามองคนเอาแต่ใจ ยิ้มที่เคยระรื่นอยู่บนใบหน้าหายไป กลับกลายเป็นหน้าบึ้งๆแทน
“เฮ้อ...” ถอนหายใจหน่ายๆ
“เข้าใจแล้ว” เท่านั่นรอยยิ้มสดใสก็ระบายบนใบหน้าอีกครั้ง ราวกับถูกใจของเล่นใหม่
“งั้นฉันเดินไปรับที่ห้องนะ” ยิ้มหน้าระรื่น ชวนให้หมั่นไส้ แต่ชีวิตเรียบง่ายของเธอคงหยุดชะงักลงเจ้าของรอยยิ้มคนนี่
ตามทางเดินมีเสียงซุบซิบกระซิบกันดังจนแทบจะเรียกว่าพูดคุย นักเรียนหญิงหลายคนพูดคุยกัน แต่ก็หันมามองเธอราวกับสิ่งแปลกปลอม ฮอลลี่ไม่ใช่นางเอกนิยายที่จะก้มหน้าก้มตาร้องไห้ เธอเดินของเธอเรื่อยๆ และไม่คิดจะสนใจกับสายตาของคนพวกนั้นด้วย
การถูกเลี้ยงมาโดยมีสถานะพี่สาวคนโตสอนให้เธอเข้มแข็ง อดทน เธอต้องสามารถเป็นหลักและที่พึ่งให้น้องชายและน้องสาวได้ เพราะฉะนั่นเรื่องที่เธอกำลังเผชิญ จึงไม่ใช่เรื่องอะไรใหญ่โต
“เธอฮอลลี่สินะ” สาวผมทองกับพวกอีกสองคนเข้ามายืนขวางหน้าเธอ ใบหน้าทั้งสามถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์หนา ดูจะเกินวัยไปสักหน่อย
“มีอะไร” เธอไม่ใช่คนเด่นดัง หากแต่ก็ไม่ใช่พวกแหยหรืออ่อนแนพอจะให้ใครทำอะไรก็ได้
“เนี้ยเหรอ” คำที่เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า สาวผมทองมองเธอขึ้นลงอย่างพิจารณา สายตาเหยียดหยามสุดๆ
“เธอคงไม่คิดว่าสภาพนี่ของเธอจะดึงดูดใจวิลเลี่ยมได้หรอกนะ” มาแล้ว...คำว่าไม่คู่ควร
“ฉันไม่ได้คิดจะดึงดูดใคร เพราะฉะนั้นหลีกทางด้วย” มองสบตากลับไป ไม่คิดจะหลบหลีก หรือสะทกสะท้านต่อคำพูดนั้น
“สาวๆ อย่ามีเรื่องกันเลย” เสียงหวานดังขึ้นจากคนนอกวงสนทนา ฮอลลี่เหลือบตาไปมองคนมาใหม่ และนั้นก็ทำให้เธอชะงักอีกครั้ง ดูเหมือนไม่กี่วันที่ผ่านมาจะมีคนดังมากมายลายล้อมตัวเธอไปหมด รวมไปถึงเธอคนนี้ด้วย...สเตฟานี่
“ไม่ใช่เรื่องของเธอนะสเตฟานี่” สาวผมทองคนนั้นหันมาแหวใส่เด็กสาวที่มาใหม่ แต่เธอยังยิ้มกว้างอย่างใจเย็น
“มันจะไม่ใช่เรื่องของฉันเลย ถ้าฮอลลี่เกิดไม่ได้เป็นเพื่อนคนใหม่ของฉัน” ชะงักอีกครั้ง หรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างสงสัย ขณะที่อีกฝ่ายยังนิ่งอึ้ง ตอนนี้ฮอลลี่สำนักได้แล้วว่า อีกไม่นานก็คงมีเรื่องเธอเม้าท์กระจายทั่วโรงเรียน
“ไปเถอะ” สเตฟานี่จูงมือฮอลลี่ให้เดินตาม ขณะที่แคทเทอรีนนึกเสียดาย ไม่ได้ออกลุยกับสาวผมทองให้หายสะใจ
“ขอบคุณที่ช่วย” พ้นจากตรงนั้นฮอลลี่ก็แกะมือตัวเองออกอย่างมีมารยาท อีกฝ่ายยิ้มกว้างอย่างใจดี
“ไม่เป็นไร แต่ระวังหน่อยก็ดีนะ” พูดจบก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงความสงสัยในใจของฮอลลี่ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าอีกฝ่ายเจตนาอะไรกันแน่
ฮอลลี่นั่งอยู่บนอัฒจรรย์กลางแจ้ง เธอนั่งมองเด็กหนุ่มหลายคนกำลังวิ่งรอบสนาม ขณะที่อีกกลุ่มซ้อมส่งลูกกันอยู่ในสนาม และคนที่เธอสนใจก็อยู่ในกลุ่มคนที่ซ้อมส่งลูกอยู่ วิลเลี่ยมหันมามองหญิงสาวบ้างเป็นบางครั้ง แต่ทุกครั้งก็จะมีรอยยิ้มกว้างระบายอยู่ที่ใบหน้าเสมอ และครั้งนี้ก็เหมือนกัน วิลเลี่ยมยิ้มกว้างทั้งยังโบกมือทักทายเธอ
ฮอลลี่ยกมือขึ้นโบกทักทายกลับไป และยังหัวเราะคิกคักอย่างสนุกเมื่อเขาโดนเพื่อนร่วมทีมเดินเขามาตบหัวแรงๆ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่คนนั่งไกลๆแบบเธอไม่มีทางได้ยิน แต่ดูจากสีหน้าแล้วทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะ ดูเหมือนจะเป็นการหยอกกันเล่นมากกว่า
ท่ามกลางผู้คนมากมาย หากแต่เขาคนนั่นกลับแปร่งประกาย ชวนมอง จะมีคนสักกี่คนกันนะ ที่ร่าเริงและยิ้มแย้มได้มากขนาดนี้ มองจนเพลินไม่รู้ตัวเองเลยว่าเผลอยิ้มออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่
“เขาดูดีใช่ไหมล่ะ” เสียงเนื่อยๆดังมาจากข้างๆ หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้ม ทรุดตัวนั่งลงข้างๆฮอลลี่ สเตฟานี่ยังจับจ้องมองอยู่คนในสนาม และเมื่อเขาเห็นเธอก็โบกมือทักทายเธอ...รู้จักกันดีงั้นสินะ
“ที่บ้านของเราค่อนข้างสนิทกัน เฮ้...แต่เธออย่าคิดมากนะ เราสองคนน่ะสนิทกันเกินกว่าจะเป็นแฟนกันแล้ว” สเตฟานี่รีบแก้ต่าง ขณะที่ฮอลลี่หันไปยิ้มบางให้ เธอไม่ได้ติดใจอะไร ความจริงแค่ได้มาใกล้ชิดกับเขาขนาดนี้ก็ถือว่าเหลือเชื่อมากพอแล้ว ไม่อาจเอื้อมเข้าไปวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของเขา
“ฉันว่าวิลล์สนใจเธอมากเลยนะ” สเตฟานี่พูดลอยๆ ขณะที่ตายังจับจ้องคนที่วิ่งไล่กับเพื่อนอยู่ในสนาม โดยมีโค๊ชทีมฟุตบอลมองตามอย่างเอื้อมระอา
“ไม่มั้ง” ฮอลลี่บอกปฏิเสธ ถึงแม้สัญชาตญาณบางอย่างในตัวเธอมันจะบอกว่า เขาคนนั้นเองก็สนใจเธอ แต่ด้วยความที่ทั้งคู่แตกต่างกันเกินไป ทำให้ความมั่นใจนั้นถูกบั่นทอนลง
“เชื่อเถอะ ฉันว่าฉันคิดไม่ผิดหรอก” สเตฟานี่ยืนยัน ขณะที่อีกคนแทบจะไม่เชื่อเลย
ความคิดเห็น