คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Notting Hill : รักบานฉ่ำ Part Two
Notting Hill : รักบานฉ่ำ Part Two
ดินเนอร์ผ่านพ้นไปความอบอุ่นแทรกซึมผ่านหัวใจที่ไม่เคยเติมเต็มคำว่ารัก เอียนนั่งลงในห้องรับแขกที่มีจอทีวีพลาสมาจอยักษ์ พร้อมสับไปด้วยเครื่องโฮมเทียร์เตอร์ แก้วโกโก้ร้อนว่างลงมีโต๊ะกระจก
“I’m just a girl, standing in front of a boy, asking him to love her.” ประโยคเด็ดจากภาพยนต์เรื่องดังที่ได้ยินกี่ครั้งก็อดทราบซึ้งไม่ได้ เอียนรอบมองหน้าคนที่นั่งข้างๆ ออโรร่าตั้งใจดูจนเอียนแอบยิ้มบางเผลอมองไปนาน
“นางเอกน่าสงสาร” พึมพำเบาๆ
“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกน้า” คำหยอกดังจากคนข้างๆ ทำอารมณ์โรแมนติคของออโรร่าจอดสนิท มองค้อนคนข้างๆอย่างหมั่นไส้ ขณะที่เอียนหัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี
“เอ้า จริงนะ ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก ถ้าคุณอ้อนผมขนาดนี้แล้ว”
“ไม่มีทาง” ตอบอย่างมั่นใจ ขณะที่อีกฝ่ายเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ฉันไม่พูดแบบนี้เด็ดขาด”
“ฮ่าๆ ผมก็ว่างั้น” เสียงเราะเสียงดังอีกครั้ง เขาเองก็นึกภาพเธอทำแบบนี้ไม่ออกเหมือนกัน
“ดึกแล้ว คุณกลับไปเลย” ไล่เอาดื้อๆ ทำเอาคนอารมณ์ดีงง
“หนังยังไม่จบเลยนะครับ” พูดเสียงอ๋อย
“ง่วงแล้วค่ะ” ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือมาจับมือเขาพร้อมออกแรงฉุด จนอีกคนต้องยอมลุกตามอย่างเสียดาย
“ไล่กันดื้อๆเลยนะครับ” เอียนโอดครวญ ขณะที่ฝ่ายชนะยิ้มกว้างอย่างเป็นต่อ
“ฝันดีค่ะ”
“ฝันดีครับ” ออโรร่ายิ้มรับคำอวยพร จะปิดประตู แต่มือใหญ่ผลักเอาไว้
“คะ?” ริมฝีปากอุ่นทาบลงบนหน้าฝากมน อีกคนไม่ทันตั้งตัวก็ชะงักงงๆ แต่เมื่อได้สติอีกครั้งก็เห็นอีกฝ่ายถอยห่างออกไปยืมยิ้มหน้าบานอยู่หน้าห้อง
“ที่จริงผมอยากให้Kissที่นี่มากกว่า...” นิ้วเรียวแตะลงที่ริมฝีปากบาง
“...แต่เอานี่ไปก่อนดีกว่า” ยิ้มกว้างๆ แล้วก็เดินไป ไม่รอฟังสิ่งใดจากฝ่ายตรงข้าม ประตูสีขาวปิดลงพร้อมรอยยิ้มของเจ้าของห้อง ความอบอุ่นจากตัวเขาเผื่อแพร่ถึงเธอ เขาทำให้เธอเชื่อว่าบนโลกนี้ยังมีความจริงใจให้กัน แต่ความรัก...มันก็ยังเป็นเพียงลมปากและคำหลอกหลวงเหมือนเดิม
Alfa Romeo คันสีดำจอดเทียบหน้าตึกคณะสัตวแพทย์ตลอดหลายวัน ข่าวลือมากมายแพร่สะพัดกระจายออกไปรวดเร็ว แต่คนสองคนที่ตกเป็นข่าวและหัวข้อสนทนากลับไปสะทกสะท้าน
“รอนานหรือเปล่าคะ” เปิดประตูรถเข้ามานั่งประจำที่นั่งของตัวเอง ที่เธอยึดมาตลอดหลายวัน
“วันนี้พี่สาวผมมา ไปทานข้าวกับเรานะครับ” เอียนบอกโปรแกรมวันนี้ของเขา ความจริงแล้วเขาติดซ้อมว่ายน้ำด้วยซ้ำอุตส่าห์ปฏิเสธมื้อเย็นที่ออโรร่าจะทำเลี้ยง แต่อยู่ๆพี่สาวคนโตก็โทรมาบอกว่าจะขอมานอนค้างด้วยสักหนึ่งสัปดาห์ อดแปลกใจไม่ได้แต่ก็ยังไม่ได้ถามรายละเอียดเพราะคิดว่าเดี๋ยวก็ได้เจอกัน
“คุณไปเถอะค่ะ เผื่อพี่สาวคุณมีอะไรอยากคุยกันตามประสาพี่น้อง” เธอปฏิเสธใจหนึ่งก็เกรงใจ อีกใจก็กลัวจะเข้าไปใกล้ชิดกับเขามากเกินกว่าจะถอนตัวได้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ฮอลลี่มาอยู่กับผมทั้งสัปดาห์เลย เรามีเวลาคุยกันเยอะ” เอียนบอก ทำเอาอีกฝ่ายตาโต จำได้ว่าพี่สาวเขาเป็นทนายความแล้วทำไมมีเวลาว่างมาเยี่ยมน้องชายหลายๆวัน
“ทำไมหลายวันจังคะ แบบนี้ที่ทำงาน...”
“ผมว่ายัยนั่นอาจโดนไล่ออกแล้วก็ได้” พูดจาอารมณ์ดี หัวเราะเสียงดังลั่น จนอีกคนเผลอยิ้มไปด้วย
“งั้นไปทานข้าวด้วยกันนะครับ” เอียนสรุปเสร็จก็ออกรถ ไม่รอฟังคำแย่งหรือตกลงใดๆจากปากเธอ
สนามบินฮีทโธรว์ สนามบินนานาชาติที่การจรราจรทางอากาศเนื่องแน่นที่สุด ผู้คนมากมายเดินกันหนาแน่น ไม่ว่าจะเป็นทั้งผู้โดยสาร หรือคนมารับมาส่ง แม้กระทั้งบรรดาแอร์โฮสแตสต์
“เอียน” น้ำเสียงดีใจดังจากคนตรงหน้า สาวผมบอล์น นัยน์ตาสีเทาเหมือนน้องชาย รูปร่างสูงโปร่ง หุ่นดีจนออโรร่าอดคิดว่าถ้าพี่สาวเอียนเกิดตกงานจริง อาชีพนางแบบสำหรับเธอก็คงไม่ยากอะไร รอยยิ้มกว้างต้อนรับพี่สาว ก่อนจะสวมกอดกันให้คล้ายความคิดถึง
“การเดินทางเรียบร้อยดีไหม” เอียนถามพี่สาว ขณะเอื้อมมือไปที่หูลากกระเป๋าของพี่สาว ฮอลลี่ยิ้มกว้างรับความห่วงใย พยักหน้าเบาๆให้เป็นคำตอบ
“นี่ออโรร่าเพื่อมผม” เอียนแนะนำหญิงสาวข้างๆ ฮอลลี่ยิ้มกว้างรับไมตรี ยื่นมือไปหาคนที่อายุน้อยกว่า ออโรร่าเองก็ยื่นมือทักทายกับตามแบบสากลกระทำ
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“เช่นกันค่ะ” เมื่อแนะนำสองสาวให้รู้จักกันแล้ว เอียนก็เอ่ยถึงมื้อเย็นของวันนี้ ไม่มีทีท่าจะถามถึงเหตุผลของการมาระยะยาวของพี่สาว
“ที่ไหนก็ได้” ฮอลลี่หันไปบอกน้องชาย นานๆทีเธอจะมีลอนดอนเพราะฉะนั้นเรื่องบรรดาร้านอาหาร น้องชายที่อยู่ทุกวันน่าจะคุ้นเคยดีกว่าเธอ
เมื่อตกลงกันดีแล้ว เอียนก็ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ มีพี่สาวนั่งข้างๆขณะที่อีกสาวหนึ่งนั่งเบาะด้านหลัง ปล่อยให้พี่น้องนั่งคู่กัน ร้านอาหารบรรยากาศดีในลอนดอนถูกเลือกให้เป็นสถานที่เลี้ยงต้อนรับการมาของฮอลลี่ ตลอดทางที่นั่งมา ฮอลลี่คุยสนิทสนมกับออโรร่าจนเอียนแปลกใจ ตามปกติแล้วฮอลลี่จะเป็นคนว่างตัวพอสมควร แต่วันนี้กลับคุยกับคนพิเศษของเขาอย่างสนิทสนม
“ออโรร่าเก่งจังเลย คงเรียนยากมากเลยสินะ” ดูเหมือนระหว่างมื้อค่ำการสนทนาจะถูกผูกขาดโดยทนายสาวคนเก่ง
“ยากค่ะ” รับคำเบาๆ
“ที่บ้านทำร้านอาหารไทย ให้ตายสิเอียน ทำไมไม่พาพี่ไปที่นั้น” หันไปโวยวายใส่น้องชายที่นั่งฟังเฉยๆ
“เฮ้ พี่ไม่ได้มาอยู่วันเดียวสักหน่อย พรุ่งนี้ไปยังทันเลย” เอียนค้าน ส่ายหน้าเบาๆให้พี่สาว
“พรุ่งนี้มีธุระอะไรไหมจ๊ะ ออโรร่า” คนถูกถามขมวดคิ้วใช้ความคิด ทบทวนตารางนัดหมายของตัวเองในใจก่อนจะตัดสินใจส่ายหน้าเป็นคำตอบให้คนที่จ้องรอ
“ดีเลย พรุ่งนี้ไปช๊อปปิ้งกันนะ” คิดเองเสร็จสรรพไม่ถามความสมัครใจของหญิงสาวอีกคน
“ฮอลลี่” เอียนปรามพี่สาวเบาๆ พลางส่งสายตาขอโทษแทนพี่สาวมาให้หญิงสาว
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่างจริงๆ”
“เห็นไหม” ได้ทีพี่สาวก็หันมาเยาะเย้ยน้องชาย ขณะที่อีกสาวก็แอบหัวเราะเบาๆ ส่วนคนที่โดนรุมได้แต่นั่งหน้าง้อมองพี่สาวที เพื่อนสนิทที แล้วก็จำต้องยอมก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อไปอย่างไม่มีปากเสียง
“มีปัญหาอะไร” คำถามแรกหลังปิดประตูห้อง กระเป๋าเดินทางถูกว่างไว้ข้างๆโซฟาตัวใหญ่ที่ฮอลลี่นั่งอยู่
“ทำไมคิดงั้น” ฮอลลี่ย้อนถามน้องชาย ขณะรับแก้วชาร้อนจากมือเอียน แสร้งทำสีหน้าแปลกใจกับคำถาม
“อย่ามาไก๋ บอกมาเกิดอะไรขึ้น พี่ไม่มีทางหยุดงานมาทั้งสัปดาห์เพราะคิดถึงผมหรอก” เอียนเริ่มคาดคั้น รู้ดีว่าพี่สาวกำลังเฉไฉไปเรื่อย
“ก็ได้ๆ แม่จะให้พี่หมั้น”
“อะไรนะ” สวนกลับทันทีที่ฟังจบ นัยน์ตาสีเทาเบิกกว้าง มองพี่สาวนานราวกับต้องการคำยืนยัน และคำยืนยันอีกครั้งก็คือการพยักหน้าเบาๆของฮอลลี่
“ได้ไง ทำไมถึง...”
“เขาเป็นลูกชายของหุ้นส่วนใหม่ของพ่อ” คำตอบพอจะบอกเหตุผลที่เขาสงสัย แม่ให้หมั้นเพราะเรื่องธุรกิจ
“ทำไมพี่ถึงยอม” ถามเสียงเบา รู้ว่าพี่สาวมีความเป็นตัวของตัวเองสูง ไม่มีทางยอมให้แม่บังคับหรือกะเกณฑ์อะไรในชีวิตตัวเอง
“เพราะแม่ไม่ยอมไงเอียน” ฮอลลี่บอกอย่างอ่อนใจ เธอทะเลาะเรื่องนี้กับแม่มาหลายรอบ
“แต่ทั้งชีวิตนะฮอลลี่” เอียนบอกเสียงเบา รู้สึกหนักใจแทนพี่สาวอย่างบอกไม่ถูก จะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่ได้รักกัน
“ใช่ ทั้งชีวิต แต่แม่ก็ให้มาทั้งชีวิตเหมือนกันนะเอียน จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม พี่จำเป็นต้องยอมรับมัน” ฮอลลี่บอก นัยน์ตาไม่มีแววลังเลหรือผิดหวังกับการตัดสินใจของตัวเอง
“โธ่...ฮอลลี่...” พูดได้เพียงเท่านั้น รู้ดีว่าตัวเองทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าปลอบใจ แม่เป็นคนยังไงเขารู้ดี และฮอลลี่ก็ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของตัวเองด้วย เอียนขยับเข้าใกล้พี่สาว สวมกอดเธอเบาๆเหมือนต้องการเพิ่มกำลังใจให้คนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรหรอก พี่น่ะทนได้”
“เออ...แล้ววิลเลี่ยมล่ะ เขารู้หรือยัง” ชายหนุ่มถามถึงแฟนหนุ่มของพี่สาวที่คบกันมานานหลายปี เขาคิดว่าฮอลลี่รักวิลเลี่ยมมากซะอีก
“จบกันแล้ว” ตอบพึมพำเบาๆ
ความคิดเห็น