คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : The Room : ห้องสาวโสด Part Two
The Room : ห้องสาวโสด Part Two
สามหนุ่มในห้องจ้องมองคนที่นั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของโซฟาอย่างสนใจ ขณะที่อีกฝ่ายเริ่มทำตัวไม่ถูก ก็ถูกจ้องเอาๆแบบนั้น ไม่เขินก็แปลกล่ะ เขาถูกสั่งให้มารอบนห้องตามที่แอนนาบอกเขา เขาถึงก็เจอกับเจ้าของห้องสาวสวย เธอแนะนำทั้งสามคนว่าเป็นเพื่อนของเธอ ส่วนเธอก็หายเข้าครัวไป ไม่โผล่ออกมาอีก
“เอ่อ...ผมคาร์เตอร์” ผู้ชายใส่แว่นหน้าตาอบอุ่นแนะนำตัวเอง แล้วก็หันไปแนะนำเพื่อนอีกสองคน
“นั่นเอริค” ผู้ชายผมสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งรับกับหน้าเรียวๆ
“แล้วนี่ก็แฟรงค์” ผู้ชายคนสุดท้ายดูจะคมกว่าใครเพื่อน ท่าทางคงมีเชื้อชาติยุโรปทางใต้ปะปนอยู่บ้าง เห็นหนุ่มหล่อๆเหล่านี้แล้วอดใจแป้วไม่ได้ หนึ่งในนี้มี ‘คนรู้ใจ’ สาวเจ้าของห้องมั่งไหมนะ หล่อๆทั้งนั้นไว้ใจได้หรือเปล่าเนี้ย ยิ่งมองก็ยิ่งคิด ยิ่งคิดก็อดกลัวไม่ได้
“ผมเอียน”
“เรารู้จักคุณแล้ว” แฟรงค์ตอบ พยายามเก็บอาการ ‘ปลื้ม’ สุดฤทธิ์
“มาทำรายงานกันเหรอครับ” แขกคนสุดท้ายชวนคุย เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มเงียบเกินไป
“ครับ”
“ขอโทษด้วยนะครับที่รบกวน ผมไม่รู้ว่าออโรร่าเขานัดเพื่อนมาทำรายงาน” เอียนบอกอย่างเกรงใจ ในใจก็อดเสียดายไม่ได้ คิดว่าระหว่างรอแอนนาจะได้อยู่กันสองต่อสอง
“สนใจอะไรออโรร่าเหรอครับ” คนนั่งเงียบอยู่นานถามไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาคนฟังคนอื่นๆงงเป็นแถบๆ
ถามตรงๆแบบนี้เลยเหรอคาร์เตอร์ แฟรงค์แอบคิดในใจเบาๆ แอบหน้าหันไปทำหน้าแหยงๆกับเอริคสองคน
“อะไรนะครับ” เอียนทวนคำตอบอย่างแปลกใจ ไม่คิดจะเจอกับคำถามตรงไปตรงมาของคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกขนาดนี้
“คุณสนใจอะไรในตัวเพื่อนผม” คำถามเดิมถูกถามย้ำ แต่ยังไม่ทันจะตอบคำถาม เจ้าของห้องสาวก็เดินออกมาจากครัวสภาพหัวฟูเล็กน้อย
“คุยอะไรกันอยู่”
“อ้อ...ไม่มีอะไรหรอก อาหารเสร็จแล้วเหรอ” เอริคได้สติก่อนใครเพื่อนรีบกลบเกลื่อนถึงเรื่องอาหารทันที แม่ครัวก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วก็เชิญทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร
“โว้วๆ ออโรร่า น่ากินทั้งนั้นเลย เยอะแบบนี้จะกินหมดไหม” คาร์เตอร์แกล้งทำตาโต ปกติแล้วเยอะขนาดไหน เขาก็กินหมด
“ราฟกับแอนนากำลังมา”
“อ๋อ...” สามสหายลากเสียงยาว และเสียงเคาะประตูก็ดังขัดจังหวะ เจ้าของห้องเดินไปเปิดประตูเอง แอนนากับราฟาเอลมีผลไม้ติดมือมาด้วย
“ซื้อมาอีกแล้ว สามคนนั้นเพิ่งเอามาโยนทิ้งไว้ในตู้เย็นฉันเอง เยอะแยะหมดเลย” ตู้เย็นจะเต็มเอาก็คงงานนี้แหละ สงสัยได้มีมื้อต่อไปแน่ๆเลย
“เอาน่า เธอทำอาหารอร่อย เดี๋ยวฉันจะได้หาเรื่องมากินอีกไง” แอนนายิ้มเจ้าเล่ห์
“ตามสบายค่ะราฟ” เจ้าของห้องไม่ลืมที่จะให้ความสะดวกกับแขก
“ขอบคุณครับ เอียนมาหรือยังครับเนี้ย” ถามถึงเพื่อนสนิทที่โทรหาเขาเมื่อกี้
“มาแล้วค่ะ อยู่ข้างใน” เจ้าของห้องเดินนำไป เอียนเห็นเพื่อนสนิทมาด้วยก็โล่งอกไปเปราะหนึ่ง อย่างน้อยเพื่อนเธอก็คงไม่คิดจะถามอะไรเขามากนัก ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะตอบนะ แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะสนใจคนที่เจอกันไม่กี่ครั้งได้ขนาดนี้
“เฮ้ นายมานานแล้วเหรอ”
“สักพัก”
ทักทายกันพอหอมปากหอมคอก็ช่วยกันลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า หนุ่มๆสองคนที่เพิ่งจะได้ลองชิมอาหารครั้งแรออกปากชมไม่หยุด
“อร่อยมากครับ” หลังช่วยกันเก็บจานเรียบร้อยแล้วก็นั่งพักกันที่โซฟาชุดเดิม เปิดทีวีดูรายงานเพลงไป กินเค้กช๊อคโกแลตที่เอริคกับแฟรงค์ซื้อมา คนที่เป็นสนใจที่สุดคงหนีไม่พ้นนักว่ายน้ำหนุ่มอนาคตไกล
“คุณว่ายน้ำตอนอายุเท่าไหร่ครับ” แฟรงค์คนที่สนใจในตัวชายหนุ่มที่สุด
“หกขวบ พ่อผมเป็นคนสอน” เอียนเล่าถึงเรื่องเมื่อสมัยเขาเริ่มหัดว่ายน้ำ เล่าถึงตอนที่แข่งชนะครั้งแรกตอนอายุแปดขวบ และนั้นทำให้เขาคิดจะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ
“ผมอยากได้เหรียญทองโอลิมปิกมากที่สุด ก่อนจะได้เหรียญทองโอลิมปิก ผมต้องติดทีมชาติก่อน” เอียนดูมุ่งมั่นและคาดหวัง คนฟังหลายๆคนอดชื้นชมเขาในใจไม่ได้
“เราจะเป็นกำลังใจให้นะครับ”
“ขอบคุณครับ”
“ออโรร่าเปิดฮิตเตอร์ด่วนเลย” กลับมาพร้อมกันกับเพื่อนอีกสามคน วันนี้พวกเธอตั้งใจจะมาทำรายงานที่ยังค้างอยู่ แต่มีเสียงรีเควสจากราฟาเอลว่าอยากกินอาหารฝีมือเธออีก แอนนาทำหน้าที่ส่งสารบอกเธอเมื่อวานนี้
เจ้าของห้องเปิดฮิตเตอร์ทำอากาศให้อบอุ่นผิดจากด้านนอกที่เริ่มจะหนาว แฟรงค์หนุ่มขี้หนาวบ่นกระปอดกระแปด
“Arrector Pili Muscle ฉันกำลังทำงานหนักแล้วนะ” ว่าไปก็ถกแขนเสื้อไหมพรมสีน้ำเงินเข้มคาดขาวขึ้นดู ขนแขนตั้งชันเป็นเกรียวอย่างที่เจ้าตัวอวดไว้จริงๆ
“พูดอะไรของคุณแฟรงค์” สาวอีกคนที่ไม่ใช่นักศึกษาสัตวแพทย์ถาม เอื้อมระอากับพวกศัพท์เทคนิคของสัตวแพทย์ที่ชอบพูดเล่นกันรู้เรื่องเฉพาะในกลุ่ม คนนอกอย่างเธอก็เลยอดเซ็งไม่ได้
“กล้ามเนื้อที่ทำให้ขนคนเราตั้งเมื่อได้รับอากาศหนาวไง” เอริคอธิบายช้าๆ พร้อมรอยยิ้ม
“ก็แค่บอกว่าขนลุก” แอนนาบ่นขมุบขมิบเบาๆ เรียกเสียงฮาจากพี่ชายและเพื่อนสนิทที่มองอยู่
“วันนี้เธอทำรายงานไปเถอะออโรร่า เดี๋ยวฉันสามคนทำอาหารเองก็ได้” แอนนาเกรงใจเพื่อน แต่เจ้าของห้องส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ
“ได้ไง ราฟอยากทานอาหารไทยไม่ใช่เหรอคะ” หันไปถามพี่ชายเพื่อน
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รู้ว่าคุณไม่ว่าง ไว้โอกาสหน้าก็ได้ บางคนจะดีใจซะอีก” เหล่ตามองเพื่อนนักว่ายน้ำ เจ้าตัวแกล้งถลึงตาใส่เพื่อนสนิท ส่วนสาวเจ้าของห้องก็รู้ดีว่าราฟาเอลหมายถึงใคร แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด
“งั้นก็ได้ค่ะ ใช้ของในครัวได้ตามสบายนะค่ะ” ทิ้งท้ายลดความเกรงใจให้แขก ร่างบางก็เดินออกจากห้องครัวไป พอลับร่างเจ้าของห้อง นักว่ายน้ำหนุ่มก็ปล่อยกำปัดใส่ต้นแขนเพื่อนไม่หนักแต่ก็ไม่เบา
“พูดแบบนี้ ถ้าออโรร่าปฏิเสธฉันจะโทษนาย”
“ได้ไง ฉันอุตส่าห์หาทางช่วยนายนะ” ราฟาเอลพูดทวงบุญคุณ
“หยุด อย่ามัวทะเลาะกัน ทำอาหารให้นักศึกษาผู้หิวโหยเถอะ อีกชั่วโมงพวกนั้นต้องอยากกินหัวพี่แทนอาหารแน่ถ้ายังไม่มีอะไรให้กิน” แอนนาขัด ก่อนจะเปิดหาของสดที่พวกเธอซื้อทิ้งเอาไว้เมื่อปาร์ตี้ครั้งที่แล้ว
ห้องครัวสีเหลืองเข้ากันดีกับเคาร์เตอร์ทำครัวสีน้ำตาล อบอุ่นจนน่าประหลาด ครัวสะอาดเรียบร้อย ทุกอย่างอยู่เข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบ ง่ายต่อการหาอุปกรณ์ต่างๆ
“เป็นระเบียบ” ราฟาเอลเอ่ยชม เหลือบไปมองน้องสาวที่ก้มๆเงยๆหาของที่อยู่ในตู้ใต้เคาร์เตอร์
“เธอนี่ถ้าเรียบร้อยแบบนี้บ้างคงดี” พูดลอยๆ แต่เกือบโดนกระทะแบนในมือน้องสาวฟาดใส่
“เชอะ พูดมาก” เอียนมองแอนนาแล้วคิดถึงฮอลลี่ พี่สาวคนโต ทนายความคนเก่งของบ้านไม่ได้ ถ้าพูดไม่เข้าหูเธอก็อาจจะมีสภาพไม่ต่างจากราฟาเอลตอนนี้
“เอียน...” เสียงเรียกชื่อเขาจากแอนนา ฟังดูแล้วเหมือนไม่แน่ใจในสิ่งที่จะพูดสักเท่าไหร่
“ครับ” เอียนตอบรับ ก่อนจะส่งยิ้มเป็นกำลังใจไปให้ คิดว่าเรื่องที่เธอจะพูดคงเป็นเรื่องที่พูดยากน่าดู
“คุณคิดยังไงกับออโรร่า จริงจังหรือว่า...” คำพูดที่ละไว้ ทำให้พอเข้าใจอยู่ว่าหญิงสาวต้องการจะสื่ออะไร เธอคิดว่าถ้าพูดคำนั้นออกไปอาจจะเป็นการดูถูกอีกฝ่าย
“ชอบนะครับ ผมรู้จักเธอได้ไม่นาน บอกอะไรคุณมากไม่ได้หรอก” เอียนตอบไปตามความจริง เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่า เธอกับเขาจะเข้ากันได้มากน้อยแค่ไหน ที่สำคัญ...อีกฝ่ายคิดยังไงเขาก็ยังไม่รู้เลย
“ออโรร่าเป็นพวกไม่แสดงออกนะค่ะ ออกจะเย็นชาเสียด้วยซ้ำ แถมยังค่อนข้างมีอคติกับความรักด้วย” แอนนาบอกเพื่อนพี่ชาย กลัวเขาจะมาเล่นๆแล้วทำเพื่อนเธอเสียใจ แม้ว่าในสายตาเธอเอียนจะเป็นผู้ชายที่แสนดีก็ตาม
“อคติกับความรัก?” ฟังอยู่นาน ทวนถามข้อข้องใจกับน้องสาว
“ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมาก พูดจากที่มองเห็นเท่านั้น” ตอบคำถามพี่ชาย แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำอาหารต่อไป โดยมีชายหนุ่มสองคนเป็นลูกมือ
อะไรทำให้เธอมีอคติกับความรักกันนะ
ความคิดเห็น