คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part Two
Nice To Meet You : ยินดีที่ได้รู้จักคุณ Part Two
เมืองหลวงแห่งประเทศที่มีได้ชื่อว่าเป็นเกาะ เกาะที่ได้ชื่อว่าเป็นศูนย์กลางการพานิชที่ใหญ่ที่สุดในโลก อากาศที่ขมุกขมัว ท้องฟ้าหาความแจ่มใสได้ยาก ออโรร่าเดินออกมาจากตึกของคณะกับเพื่อนสนิทสองคน ก่อนทั้งคู่จะขอตัวแยกย้ายไปห้องสมุดและทำธุระส่วนตัว ปล่อยเธอเดินกลับคอนโดเพียงลำพัง แต่ความนิยมในตัวเธอดูเหมือนจะมีชายหนุ่มหลายคนหลายเชื้อชาติ ต่างอยากอาสาพาเธอไปส่ง และดูเหมือนจะไม่มีใครได้รับโอกาสดีขนาดนั้น
"ไฮ จะไปไหนครับ" น้ำเสียงทักทายดังมาจากด้านข้าง ที่เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นรถสปอร์ต Alfa Romeo สีดำมาจอดเทียบข้างๆ น้ำเสียงอารมณ์ดี ติดตลกๆของเจ้าของรถทำเอาออโรร่าขมวดคิ้วเข้าหากันงงๆ เธอไปรู้จักคนขับรถราคาแพงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอสังเกตหน้าตาคนขับดีๆ ก็ไม่คิดจะส่งยิ้มไปทักทายนอกจากมองอย่างสงสัย
"จะไปไหนครับ" เอียนถามย้ำ สายตาอบอุ่นจนคนเผลอมองแอบหวั่นไหว แต่ก็รีบสลัดมันทิ้งระบบป้องกันตัวเองของเธอจะต้องใช้ได้ผลดีเสมอ
"เรื่องของฉัน" เย็นชาจนคนฟังชะงัก แต่ก็ยังคงยิ้มกว้างทำใจดีสู้เสืออยู่
"ผมไปส่ง" เอียนเสนอตัว แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ กรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเซ็งๆ
"รังเกียจผมเหรอครับ" คำถามที่ดูเหมือนจะเป็นการพูดเล่น แต่ดูจากสีหน้าแล้ว เจ้าตัวอาจจะแอบคิดจริงจังก็ได้ และนั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่ใจดำพอจะทำร้ายจิตใจใครได้ขนาดนั้น
"ฉันไม่ได้รังเกียจนะ แต่ว่าคุณต้องซ้อมว่ายน้ำไม่ใช่เหรอ ร้านฉันอยู่ไม่ไกล ไปเองก็ได้" คำอธิบายที่คิดขึ้นสดๆ ไม่อยากทำร้ายจิตใจใคร ชวนเอาริมฝีปากบางๆของชายหนุ่มคลีออก
"ผมไปส่งคุณแล้วแอบกลับไปนอนที่คอนโด ก็ยังกลับมาซ้อมทันเลยครับ ให้ผมไปส่งนะ" เมื่อเห็นชายหนุ่มเสนอตัวขนาดนั้น เธอเองก็ไม่อยากจะขัด อดแปลกใจกับตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมถึงได้ใจอ่อนยอมไปกับคนตรงหน้า ทั้งที่เมื่อก่อน ต่อให้ใครชักแม่น้ำทั้งห้ามาเธอก็มีให้คำตอบเดียว
"ก็ได้" คนรอลุ้นคลียิ้มกว้าง นัยน์ตาสีเทาทอประกายดีใจอย่างไม่ปกปิด นั้นทำเอาหัวใจใครบางคนแอบกระตุกวูบ
ยิ้มแบบนี้กะจะเอาเธอให้ตายเลยหรือไง
"เดี๋ยวผมมารับนะครับ" เอียนบอกหลังเธอเดินลงจากรถ ก่อนจะออกตัวไปไม่รอฟังคำตอบของหญิงสาว ออโรร่ามองตาม Alfa Romeoสีดำงงๆ และดูท่าเธอจะหนีกลับไม่ได้แล้ว เพราะเขารู้จักที่พักของเธอ ถึงหนีจากตรงนี้ได้ ผู้ชายคนนั้นก็คงตามไปที่ห้องเธออยู่ดี
"พี่แจน" ออโรร่าเดินเข้ามาในร้านอาหารไทย ที่เป็นหนึ่งในสาขากิจการของที่บ้านเธอ เธอถามหาผู้จัดการร้าน
"อ้าว หนูออเองหรือคะ" ป้าอรแม่ครัวประจำร้านเดินออกมาจากครัว มองลูกสาวเจ้าของร้าน ทั้งยังส่งเสียงทักออกมาเป็นภาษาไทย แถมเรียกเธอด้วยชื่อเล่นที่หมู่คนไทยมักเรียกกัน
"สวัสดีค่ะป้าอร" สาวลูกครึ่งยกมือไหว้ผู้อาวุฒิโสกว่า ซึ่งอีกฝ่ายก็รับไหว้แทบจะในทันที อดนึกชื่นชมเจ้าของร้านในใจไม่ได้ เธอสอนลูกสาวลูกครึ่งคนนี้ให้รู้จักวัฒนธรรมไทยท่ามกลางสังคมที่แตกต่างอย่างนี้ได้ยังไง
"เมื่อวานที่ร้านชบาชมพูสามมีปัญหาเหรอคะ" ออโรร่าถาม แม่เธอโทรมาบอกเมื่อวานให้ช่วยเข้าไปดู แต่เมื่อเช้าก็โทรมาบอกเธอใหม่ว่าให้เข้ามาดูที่นี่แทน
"ป้าก็ได้ยินมาแบบนั้นนะหนูออ แต่เรื่องรายละเอียด ป้าไม่แน่ใจ ต้องลองถามแจนดู"
"อ้าว คุณหนูออ" ผู้จัดการร้านสาวเดินลงมาจากชั้นบน ในมือถือลังเบียร์อยู่ ทำเอาลูกสาวเจ้าของร้านต้องร้านต้องตรงดิ่งเข้าไปช่วย
"ทำไมไม่รอเด็กเสิร์ฟมาช่วยล่ะคะ" ออโรร่าถามอย่างห่วงใย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง" ผู้จัดการร้านสาวบอก ก่อนจะจัดงานเตรียมยัดขวดเบียร์ใส่ตู้แช่ แต่ลูกสาวเจ้าของร้านก็บอกให้เธอไปพับผ้าเช็ดมือแทน และจัดการงานตรงนี้แทนเธอ
“เมื่อวานนี้ที่ชบาชมพูสามมีเรื่องอะไรกันคะ” ออโรร่าถามขณะที่มือยังทำงาน
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ แม่ครัวกับผู้ช่วยมีปัญหากันนิดหน่อย” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย และนั้นทำให้ผู้จัดการร้านสาวเล่าต่อ
“ตอนนี้เครียร์แล้วค่ะ พี่เก๋จัดการเรียบร้อยแล้ว” เล่าจบไม่นานพนักงานเสิร์ฟสองคนในร้านก็เดินเข้ามา แจนแนะนำให้ทั้งคู่จักกับออโรร่า
“นี่คุณหนูออลูกสาวของเจ้าของร้าน วันนี้เธอจะมาช่วยเรา” สองสาวเตรียมจะยกมือไหว้ ทำเอาลูกสาวเจ้าของร้านคัดขึ้นดังลั่นร้าน
“อย่าไหว้ค่ะ เราน่าจะรุ่นๆเดียวกัน” สองสาวเสิร์ฟมองหน้ากันเหลอหลา
“คุณหนูออพูดไทยได้เหรอคะ” ออโรร่ามองสองสาวอย่างขำๆ จากนั้นก็พยักหน้าหงึกหงักเป็นการให้คำตอบ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ แล้วก็เรียกหนูออเฉยๆก็พอ” หลังจากทำความรู้จักกันพอหอมปากหอมคอก็ทำให้ออโรร่ารู้ว่า รัญกับพลอยทั้งคู่เป็นรูมเมทกันและก็เรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ เรียนภาษาศาสตร์ทั้งคู่แถมยังอ่อนกว่าเธอตั้งสองปี
“รับอะไรดีคะ” หลังร้านเปิดลูกค้าต่างชาติมากมาย ผลัดกันหมุนเวียนเข้าออกสั่งอาหารกันสนุก บางก็ใส่กล่อง บางก็นั่งกินบรรยากาศไทยๆในร้าน
“ต้มยำกุ้ง ผัดไทย ต้มข่าไก่” สำเนียงแปร่งๆของเจ้าของประเทศบอกรายงานอาหารไทยหลายอย่าง ขณะที่เด็กเสิร์ฟจำเป็นที่อยู่ในชุดไทยแขนกระบอกสีชมพูก็จดออเดอร์มือหยิก
“สักครู่ค่ะ” ลูกสาวเจ้าของร้านหายไปบอกออเดอร์ข้างใน วันสุดสัปดาห์แบบนี้เป็นธรรมดาที่ลูกค้าจะแน่นร้าน ทำเอาสองสาวเสิร์ฟกับอีกหนึ่งสาวเสิร์ฟจำเป็นถึงกับปาดเหงื่อกันเลยทีเดียว งานเสิร์ฟราบรื่นไปด้วยดี จนกระทั่งร้านปิด บรรดาพนักงานนั่งรอหาญทริปกัน ส่วนออโรร่าก็ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้า โดยไม่รู้ว่าหน้าร้านมีคนบุกรุกเข้ามา
ชายหนุ่มผมบอล์น นัยน์ตาสีเทาเดินเข้ามาในร้าน ไม่ได้สนใจป้ายที่แขวนไว้ข้างหน้า ‘Close’
“ขอโทษค่ะ ร้านเราปิดแล้ว” แจนทำหน้าที่ผู้จัดการร้านที่ดี เดินเข้าไปเครียร์กับลูกค้าหลงเวลาหน้าหล่อคนนี้ แต่คุณลูกค้ากลับยิ้มกว้างแล้วบอกติดตลกๆ
“ผมมาหาเด็กเสิร์ฟที่ชื่อออโรร่า” ฟังชื่อแล้วแจนก็ทำหน้างงๆ พนักงานเสิร์ฟที่นี่มีชื่อเป็นเจ้าหญิงด้วยเหรอ
“ไม่มีนะค่ะ”
“เอียน มาทำไมอีก” เสียงหวานขัดอาการงงของแจน พูดคุยกับลูกค้าคนนี้อย่างคุ้นเคย
“มารับคุณไง” เอียนก้มลงมองอีกฝ่าย ออโรร่าลูกครึ่งสาวที่ว่าสูงร้อยเจ็ดสิบกว่าๆแล้ว ยังต้องแหงนหน้าคุยกับอีกคน และไม่ต้องสงสัยเลยว่า สาวไทยแท้ๆอย่างแจนที่มีความสูงเพียงมาตรฐานหญิงไทยนั้นจะสนทนากับ ‘ยักษ์’ ตรงหน้าที่สูงร้อยเก้าสิบปลายได้ลำบากขนาดไหน
“มาช้าคิดว่าคุณจะไม่มา” เอียนยิ้มรับคำแหย่ๆ รู้ดีว่าตัวเขาเองไม่ได้มาช้าอย่างที่เธอกล่าวหา แต่ก็อดเกรงๆไม่ได้อยู่ดี
“ผมมาทันเห็นคุณใส่ชุดไทยนะ”
“งั้นเหรอ”
“ผมล้อเล่น ผมเพิ่งมาถึงนี่แหละ นักว่ายน้ำเวลามีไม่มากนะครับคุณผู้หญิง” ปลายเสียงติดตลก แต่คนฟังกลับไม่ตลกด้วย มองเขาอย่างนิ่งๆ
“ไปได้หรือยัง ฉันง่วง” เดินนำออกไป ไม่ลืมหันไปพูดอะไรบางอย่างกับคนในร้านเป็นภาษาที่เขาฟังไม่เข้าใจ
เมื่อคล้อยหลังทั้งคู่ไป สองสาวเสิร์ฟในร้านที่นั่งเก็บอาการอยู่นานก็กรี๊ดลั่นร้านพาเอาคนอื่นๆตกใจไปด้วย
“อะไรๆ เป็นอะไร” แจนถามอย่างตกใจ
“เอียนพี่แจน นักว่ายน้ำคนดังที่มหา’ลัย หล่อได้อีกอ่ะ” รัญยิ้มกว้าง หน้าตาเคลิบเคริ้มจนแจนต้องส่ายหน้าปลงๆ
“เอียนกับหนูออคบกันเหรอ?!”
“คุณต้องมาที่ร้านทุกวันเลยเหรอครับ” เอียนถามอย่างข้องใจ สามวันหลังจากที่เขาไปรับไปส่งเธอครั้งแรก เธอก็มาที่ร้านอาหารไทยทุกวัน แต่ว่าคนล่ะร้านกันทุกวัน
“ก็เดือนหนึ่งเข้าร้านล่ะครั้ง” ออโรร่าตอบคำถามท่าทางเพลียๆ เธอมากับเขาทุกวันเพราะชายหนุ่มไปดักรอเธอที่หน้าตึกคณะจนตอนนี้กลายเป็นข่าวใหญ่โต
“มีกี่ร้านครับ”
“เก้า” เกือบเหยียบเบรกรถหัวทิ่ม ร้านอาหารเก้าร้านในลอนดอน แค่นี้ก็ไขข้องใจในชีวิตความเป็นอยู่ที่สุขสบายของเธอได้แล้วกระมัง
“งั้นก็อีกห้าวันสินะครับ”
“ใช่ แต่คุณไม่ต้องมารับฉันก็ได้นะ” ออโรร่าบอกเธออยากตัดความสัมพันธุ์นี่ลงสักที ที่เธอไม่ทำอะไรให้เด็ดขาดเพราะเห็นแก่แอนนาและราฟาเอลที่ดีกับเธอ
“ผมเต็มใจครับ”
“งั้นก็ตามใจคุณ” เธอบอกเขาแบบนี้มาทุกครั้ง จะบอกว่ารำคาญมันก็ใช้ แต่ก็ถือซะว่ามีคนขับรถส่วนตัวแล้วกัน
“คุณอยู่ลอนดอนคนเดียวเหรอครับ” หลายวันมานี้ ทำให้เขากล้าที่จะถามเรื่องส่วนตัวของเธอมากขึ้น
“ใช่”
“คุณเป็นลูกคนเดียวเหรอครับ”
“เปล่า ฉันมีพี่สาวกับสองชายฝาแฝด”
“ว้าว ฝาแฝดเหรอครับ ผมอยากมีบ้าง” เอียนร้องออกมาอย่างตื่นเต้น แต่อีกคนก็ยังนิ่งเฉย
“ผมมีพี่สาวหนึ่งคน น้องชายกับน้องสาวอีกสองคน ผมโตที่เวลส์ แต่พ่อแม่ผมเป็นคนอังกฤษทั้งคู่ ตอนนี้ครอบครัวเราก็อยู่ที่เวลส์ครับ” ยิ้มแย้มดูอบอุ่นยามพูดถึงครอบครัว ซึ่งคนฟังสัมผัสได้ถึงสายใยระหว่างพี่น้อง คงสนิทกันมาก
“Twin [Marcus]” เบอร์โชว์หลายเลขน้องชาย ทำให้พี่สาวส่ายหัวเบาๆ แต่ปากยังคงแต้มยิ้ม
“Hey...”
“อยู่ไหน!!!” สองเสียงผสานกันเป็นเสียงเดียว รู้ดีว่าถ้าเป็นแบบนี้คงแค่โทรมาป่วนผลาญเงินค่าโทรศัพท์เล่นเฉยๆ
“กำลังจะกลับ”
“กลับที่ไหน พี่อยู่กับใครน่ะ” ซักไซร้พี่สาวยาว
“กลับคอนโดสิ วันนี้แวะไปที่ร้านมา” จากนั้นก็เล่าเรื่องที่ร้านของวันนี้ให้สองตัวแสบฟัง
“ว่าแต่โทรมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่า”
“แม่บอกว่าคิดถึงให้พี่กลับบ้านมั้ง” ออโรร่าหัวเราะเบาๆกับคำโกหกคำโต เมื่อเช้าเธอโทรคุยกับแม่ แม่ไม่ได้บอกเธอแบบนี้ สงสัยไอ้ที่พูดมานี่คงมาจากเจ้าฝาแฝดแน่ๆ
“เหรอ มาร์ค” ลากเสียงยาว
“ผมลูคัสต่างหาก พี่มั่วแล้ว” ฝาแฝดแกล้ง บอกให้รู้ว่าเธอจำเสียงน้องชายไม่ได้ แต่พี่สาวกลับไม่รู้ผิดเลย
“อย่ามาหลอกให้ยาก พี่เป็นคนเดียวที่แยกเธอสองคนออกนะ” เสียงโอดโอยบ่นเซ็งๆที่ถูกรู้ทัน
“ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม เดี๋ยวพี่โทรหาใหม่”
“ครับ” ฝาแฝดรับคำสั้นๆ อดคิดถึงพี่สาวที่อยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลเมตรไม่ได้
“ออร่าพี่ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“รับทราบ แค่นี้ก่อนนะ เอ่อ...แล้วบอกแม่ด้วย เจอกันคริสมาร์ส” คำฝากที่ฝากบอกแม่ จริงๆแล้วเธอบอกสองคนที่กำลังยิ้มกว้างอยู่อีกด้านต่างหาก
“รู้แล้ว เดี๋ยวบอกให้” พูดไปงั้น รู้ดีว่าพี่สาวเขาเจตนาจะบอกใคร
ความคิดเห็น