คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 : If that's what it takes to learn that sweet heart of your
" เฮ้ เกรนเจอร์ เราไปเคาท์ดาวน์กันมั้ย "
ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นมือผอมมาหาเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ลังเลเเต่ก็เอื้อมมือไปจับมือของเขา
เดรโกดึงเฮอร์ไมโอนี่ให้ลุกขึ้นยืน เมื่อได้สบตาหวาน
ร่างสูงรู้สึกเเปลกประหลาดหวามไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
เเละเบือนหน้าหนี
" อย่าปล่อยมือฉันระหว่างทางล่ะ ไปไม่ถึงฉันไม่รู้ด้วยนะ " เดรโกกระเเอมไอ เตือนร่างบางให้ระวัง เฮอร์ไมโอนี่เพียงพยักหน้าเล็กน้อยอย่างเข้าใจ
มันจะเป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อจนอยากจะตะโกนให้ทุกคนบนโลกได้ยิน ที่คนตรงหน้าจะพูดเพราะแปลกๆ เเถมยังจับมือเธอ เเต่ขณะนี้เธอไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจซักนิด เธอกำลังเเย่ และขอเพียงใครซักคนพาเธอออกไปจากที่นี่เสียที เเละใครคนนั้นก็คือมัลฟอย เธอกระชับมือแน่นขึ้น สัมผัสได้ว่าเขาเองก็บีบมือเธอเเน่นขึ้นเช่นเดียวกัน จากนั้นเสียงหายตัวดังป๊อปก็ดังขึ้น ร่างทั้งสองถูกดูดวนหายไปในสายลมหนาว ทิ้งไว้เพียงรอยเท้าสองคู่ปรากฎข้างกัน
.
.
.
.
" นายจะพาฉันมาฆ่ารึไง! "
" โอ้ย! เกรนเจอร์! "
เสียงตวาดเเว๊ดของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นท่ามกลางความมืด
ตามด้วยเสียงฝ่ามือตบหลังคนใกล้ตัวดังปุก
จนร่างสูงเเอ่นหลังเเละร้องท้วงด้วยคามเจ็บ ตาโตมองไปรอบๆอย่างหวั่นๆ
บรรยากาศเก่าๆทำให้เธอขนลุก เเม้จะอยู่ในเงามืด
เเต่เธอก็สามารถเห็นกระท่อมหินเรียงตัวกันเป็นเเถบๆคล้ายกับชนบทในยุคก่อน
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงสวบสาบจากข้างกาย หันไปก็พบว่าขายาวของเดรโกก้าวตรงไปที่กระท่อมหินเสียเเล้ว มือบางรีบคว้าชายสูทของเขาเเละกำเเน่นอย่างเด็กกลัวของหาย
ตาคมสีฟ้าซีดเบือนกลับมามองมือเล็กที่ขยำสูทเขาไว้ด้วยสายตารำคาญ
ก่อนจะเหลือบไปเห็นท่ามีระเเวดระวังของเธอ เดรโกกรอกตาเเละถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เเต่ก็ปล่อยให้เธอขยำมันไว้เเบบนั้น
" นายพาฉันมาที่ไหนน่ะ " ร่างบางเอ่ยถามร่างสูง พลางมองไปรอบๆอย่างไม่คุ้นชิน
" ไบตูรี่ " เดรโกเอ่ยตอบเบาๆ
โดยไม่หันมองเธอ มือผอมดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา
ก่อนจะเคาะก้อนอิฐสามสี่ก้อนที่ใช้ก่อกระท่อม
เเละพึมพัมคาถาอะไรซักอย่างที่เธอไม่ค่อยเข้าใจนัก
ทันทีที่เสียงท่องคาถาเงียบลง
ก้อนอิฐเกิดอาการสั่นเเละพับทบเข้าหากัน เเยกออกกลายเป็นช่องประตูกว้าง
ปรากฎให้เห็นเมืองเล็กๆอีกเมือง เเสงสีนวลลอดออกมาจากภายใน
พาให้ทั่วบริเวณที่เคยมืดจนน่ากลัวสว่างขึ้นจนมองเห็นรอบตัวได้ชัด
ร่างสูงยกนาฬิกาขึ้นดูอีกครั้ง ก่อนจะหันมามองเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังยืนตื่นตาตื่นใจอยู่ข้างๆเขา
เดรโกลอบยิ้ม ก่อนจะกระทุ้งศอกไปที่ร่างเล็กเบาๆ
" จะเว่อไปรึเปล่า เกรนเจอร์ "
ขายาวก้าวเข้าไปในเขตเมือง
ตันสนต้นใหญ่สูงเฉียดฟ้าถูกประดับประดาไปด้วยของตกเเต่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตกตะลึงไปกับความสวยงาม
เธอกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบกับบรรยากาศเเสนอบอุ่นเเละรื่นเริงของช่วงเทศกาลปีใหม่
ผู้คนมากมายเดินเบียดเสียดกันเเน่นถนัด ทั้งเสียงเพลงเเละเสียงหัวเราะจากผู้คนทำให้เธอเริ่มยิ้มออก
" นี่มันเมืองลับเเลนี่
ทำไมนายถึงรู้ที่ตั้งมันล่ะ!? " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยถามเดรโกอย่างตื่นเต้น
เธอมั่นใจมากว่านี่คือเมืองลับเเล
เธอเคยอ่านเจอในหนังสือประวัติศาสตร์เเละมีความฝันว่าอยากจะมาเห็นกับตาตัวเองซักครั้ง
เเต่เธอไม่รู้ตำเเหน่งของเเต่ละเมือง เเละยังไม่มีเวลามากพอให้ค้นหา
ถึงเเม้ว่าเมืองลับเเลจะไม่ใช่อะไรที่น่าตื่นเต้นสำหรับผู้วิเศษนัก
เเต่สำหรับเธอที่เป็นมักเกิ้ลบอร์น เธอคิดว่านี่มันออกจะเป็นสิ่งน่าสนใจ ตาโตสีเฮเซลมองบรรยากาศรอบตัวด้วยเเววตาสนุกสนาน
ความสนใจในทุกสิ่งทุกอย่างมันเเทบจะระเบิดออกมาจากร่างของเธอจนทำให้เดรโกรู้สึกอยากหัวเราะ จนเเอบลอบยิ้มบางๆออกมา เพราะเฮอร์ไมโอนี่ที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ มันคนละคนกับที่อยู่หน้าประตูร้านเลยนี่
เดรโกไม่ได้ตอบคำถามของเธอทันที
เขาเพียงเเค่สะกิดไหล่เฮอร์ไมโอนี่ เเละเดินนำลัดเลาะผู้คนไปเรื่อยๆ
มันเป็นความรู้สึกที่น่าประหลาดใจปนดีใจเเปลกๆ กับท่าทางอบอุ่นของเดรโก เธอยอมรับว่านี่คือเทศกาลปีใหม่ในฝันของเธอ
เเม้จะมีเรื่องให้ทุกข์ใจก่อนหน้านี้ เเต่ในขณะนี้
นี่อาจจะเป็นประสบการณ์ครั้งเดียวในชีวิตของเธอเลยก็ได้
เธอได้มาเดินอยู่ในเมืองลับเเล
เเล้วยังมากับมัลฟอย ถ้าเธอไปเล่าให้แฮรี่กับจินนี่ฟัง
พวกเขาคงหาว่าเธอฝันอยู่เเน่ๆ
เฮอร์ไมโอนี่เดินตามเดรโกไปเรื่อยๆ
จนใกล้จะพ้นบริเวณลานกว้าง เดรโกทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจได้อย่างน่าประหลาด อย่างตอนที่เขาโผล่มาพร้อมกับคำปลอบใจเเปลกๆของเขา หรืออย่างเมื่อครู่ ตอนที่เขาหายไปในกลุ่มผู้คนเเละเธอเกือบจะพัดหลง
เดรโกก็หันกลับมามองเธอหยุดรอเธอนิดหน่อย เเละเดินต่อ
เเละเเน่นอนว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอเคยได้รับจากรอนเลยเเม้เเต่ครั้งเดียว
เฮอร์ไมโอนี่เห็นร่างสูงหยุดอยู่หน้าร้านขนมปังที่หัวมุมตึกเเห่งหนึ่ง
ภายในร้านมีลูกค้ามากมายเเวะเวียนกันเข้ามาซื้อเครื่องดื่มเเละขนมปังเพื่อรองท้องสำหรับรอเวลาเคาท์ดาวน์
" ทุกปีฉันจะมาเคาท์ดาวน์ที่นี่
เเละจะมานั่งมองต้นคริสมัสนั่นตรงนี้ เธออยากจะนั่งด้วยกันมั้ยล่ะ "
เดรโกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอื่อยๆ ลอบมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยปลายตา
สายตาคมกำลังมองหาที่ว่างด้านนอกร้านเพื่อที่นั่งจะชมบรรยากาศเทศกาล
ร่างสูงยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาอีกครั้ง ก่อนจะถอนใจเบาๆ
" ได้
ถ้าให้ฉันไปยืนเบียดอยู่ตรงนั้นฉันก็ไม่ไหวหรอก "
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักอีกครั้งไปกับคำพูดหวานหูเเปลกๆ ก่อนจะตอบพลางชี้นิ้วไปทางลานกว้างที่เเน่นถนัดไปด้วยผู้คนมากมาย
เธออยากจะเข้าไปร่วมสัมผัสบรรยากาศใกล้ๆ เเต่ถ้าต้องโดนเบียดอย่างเมื่อครู่
เธอก็ขอนั่งชื่นชมอยู่ตรงร้านขนมปังเสียดีกว่า
ทำเลที่ตั้งของร้านก็ไม่ได้ไกลจากลานกว้างเลย เเถมยังมีเครื่องดื่มอุ่นๆให้ทานด้วย
นั่นคงเป็นสิ่งที่เธอต้องการที่สุดในชั่วโมงส่งท้ายปี เมื่อเดรโกได้ยินคำตอบของเธอ
ก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พอดีกับที่มีคนลุกจากโต๊ะด้านนอกร้าน
เขาจึงรีบพุ่งตัวไปนั่ง ตามด้วยเฮอร์ไมโอนี่ที่รีบก้าวเข้ามานั่งฝั่งตรงข้ามร่างสูง
"
ฉันจะเข้าไปสั่งเครื่องดื่มกับขนมนิดหน่อย นายอยากได้อะไรมั้ย "
เฮอร์ไมโอนี่ถอดเสื้อโค้ทตัวหนาพาดไว้กับพนักพิงเช่นเดียวกับเดรโกที่กำลังถอดสูทของเขาออก เเม้ภายนอกจะอากาศหนาว เเต่เมื่อก้าวเข้ามาในบริเวณของร้านเเล้ว
เธอก็รู้สึกถึงคาถาให้ความอบอุ่นทันที เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
เเละหันไปถามเดรโกด้วยความมีน้ำใจ
" โกโก้ร้อน "
เดรโกเลิกคิ้วอย่างเเปลกใจกับท่าทีเป็นมิตรอย่างประหลาดของเฮอร์ไมโอนี่
นึกอยากจะเอ่ยเเขวะอย่างเคย
เเต่ภาพที่เธอสะอึกสะอื้นท่ามกลางกองหิมะก็ทำให้เขาเลือกตอบรับน้ำใจด้วยเสียงเรียบๆ
เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้าอย่างเข้าใจเเละลุกขึ้นเดินหายเข้าไปในร้านขนมปัง
เดรโกเหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
เฮ้อ จริงๆเขาควรจะอยู่บนเก้าอี้ทำงานเเละเคลียงานที่ค้างอยู่นะ
เเต่ยัยเกรนเจอร์นั่น...
กวนใจจริงๆ
เดรโกถอนหายใจอีกครั้งอย่างกังวล เขาสามารถที่จะโยนงานทั้งหมดของเขาหรือเเบ่งไปให้เดเมียนช่วยจัดการได้ เเต่เขาก็อยากจะรบกวนเวลาของเลขาเขานัก เดรโกทอดสายมองไปรอบตัว
บรรยากาศเทศกาลที่ครึกครื้นทำให้เขาพลอยรู้สึกดีไปด้วย เเม้จะเป็นมุมที่คุ้นตา เสียงเพลงเดิมๆที่ได้ยินซ้ำไปมา เสียงหัวเราะเเละเสียงพูดคุยที่ดังเเข่งกันจนควรจะรู้สึกรำคาญ
เเต่ราวกับที่นี่มีมนต์ขลังบางอย่าง ทุกครั้งที่เขามีเรื่องกลุ้มใจ
ที่นี่มักจะเป็นที่ที่เขามาพักผ่อนเเละใช้เวลากับตนเองเสมอ
ในตอนที่เอ่ยชวนเฮอร์ไมโอนี่
สถานที่ภายในหัวของเขาที่เหมาะกับสถานการณ์ของเธอตอนนี้ก็มีเเค่ที่นี่ที่เดียวที่เขาพอจะนึกออก
เขากังวลนะ ว่าเธอจะไม่ชอบที่ที่เขาพามา เเต่เมื่อเห็นรอยยิ้มใสๆกับดวงตาพราวระยับของเธอ
นั่นก็ทำให้เขาโล่งใจ
เดรโกลอบยิ้มให้กับตัวเองน้อยๆ พลางเอาหลังพิงพนักเก้าอี้เเละยกขาขึ้นไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์ ดีเหมือนกันที่เขาไม่ต้องคอยพะวักพะวง ว่าที่นั่งจะโดนเเย่งไปเวลาที่เดินเข้าไปเลือกซื้อของภายในร้าน มีคนเข้าไปซื้อให้ในขณะที่เขานั่งเฝ้าโต๊ะก็ดีเหมือนกัน สิ้นความคิด เดรโก ชะงักกับความคิดตัวเอง เฮ้ ไม่ใช่ฉันหมาซักหน่อย ที่จะชมชอบการเฝ้าสิ่งของ คิ้วเรียวขมวดขึ้นก่อนจะส่ายหัวอย่างไม่ไหวกับตัวเอง
เเต่พูดถึงหมาก็...
โอ้ย! ทำไมปมในใจเขามันเยอะเเบบนี้นะ!
ในขณะที่เดรโกกำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่
เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินกลับมาที่โต๊ะพร้อมกับเครื่องดื่มสองเเก้วเเละขนมปังลูกเกดของโปรดของเธอ
" ขนมในร้านเยอะมากเลยล่ะ
ฉันไม่รู้จะเลือกอะไรดี "
เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยขึ้นอย่างชวนคุยเมื่อทิ้งตัวลงนั่งกับเก้าอี้
พลางยกช็อคโกเเลตร้อนขึ้นจิบ เเละพนักหน้าอย่างพอใจกับรสชาติ
" เเต่เธอก็เลือกได้ดีนิ
ไอ้ขนมปังนั่นมันอร่อยดี " เดรโกเหลือบมองเธอเล็กน้อย
ก่อนจะพยักเพยิดไปทางขนมปังลูกเกดก้อนโตที่เธอหยิบมา ไม่อยากจะบอก
ว่านั่นเป็นสิ่งที่เขามักจะมาอุดหนุนที่นี่เสมอ
เขาเอื้อมมาหยิบโกโก้ร้อนของเขาไปจิบบ้าง รสชาติอร่อยที่เขาคุ้นเคยไหลผ่านคอไป
ทำให้รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
" ขอบใจนะ ที่พาฉันมา "
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆให้ร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ
เพียงเเค่ไม่กี่ชั่วโมงที่เธอได้ใช้เวลากับเขาจริงๆจังๆ
เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเปลี่ยนไปเเล้วจริงๆ เดรโกสุภาพมากขึ้น เเละนิสัยดีขึ้นอย่างกับคนละคนที่เธอเคยรู้จัก
เเม้ในตอนที่เธอกำลังมีช่วงเวลาที่เเย่ที่สุด เขาก็ไม่ซ้ำเติมเธอซักคำ เเถมยังสามารถดึงเธอออกมาจากช่วงเวลาเหล่านั้นได้ภายในพริบตาอีกด้วย
" ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพาเธอมาซักหน่อย
เธอเกาะฉันมาเอง " เดรโกเหยียดยิ้ม พลางยักไหล่อย่างน่าหมั่นไส้
" นายเป็นคนชวนฉันนี่ ลืมรึไง "
เฮอร์ไมโอนี่หุบยิ้มฉับ ก่อนจะเอ่ยท้วงเสียงสูง
" งี้เเสดงเธออยากมาเคาท์ดาวน์กับฉันน่ะสิ
คิดอะไรกับฉันรึเปล่า หืม เกรนเจอร์ " เดรโกหัวเราะหึ พลางยิ้มร้าย
เเละเอามือเท้าคางมองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ เสียงทุ้มของเขากังวาลอยู่ในหัวของเธอ จนเธอชะงักไป
" งี้เเสดงนายอยากเคาท์ดาวน์กับฉันน่ะสิ นายถึงได้ชวนฉันมาด้วย เเถมยื่นมือมาให้ฉันเกาะเองด้วยนะ นายน่ะเเหละคิดอะไรกับฉันรึเปล่า หืม มัลฟอย " เฮอร์ไมโอนี่โต้กลับทันควัน เธอย้อนร่างสูงด้วยประโยคคล้ายๆกัน พร้อมกับยกเเขนขึ้นเท้าคางในลักษณะเดียวกับเดรโก เเละเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มหวาน หน้าสวยเเละเสียงหวานนั่นทำเดรโกหายใจขัด ก่อนที่เขาจะขมวดคิ้วเเน่นละเเกล้งอ้าปากอุทานเสียงดังเหมือนคิดอะไรออก
" ฮ้า
ฉันอยากกินไอ้ขนมปังสี่เหลี่ยมๆของร้านเธอ " เดรโกเอ่ยเฉไฉออกนอกเรื่อง
เมื่อหอกของเขากำลังจะวกกลับมาเข้าตัว ร่างสูงกอดอกทิ้งตัวพิงพนักอีกครั้ง
เเอบหงุดหงิดตัวเองเล็กน้อย
ที่รู้สึกว่าหญิงสาวตรงหน้าเริ่มจะเข้ามาในความคิดเขามากขึ้นเรื่อยๆ
" ขนมปังสี่เหลี่ยมๆอะไร ฉันนึกไม่ออกหรอกนะ
" เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินประโยคตัดบทของเดรโกที่คล้ายกับยอมรับว่าเเพ้ก็หัวเราะ
ก่อนจะเอ่ยตามน้ำไป
" ไอ้ขนมปังกรอบสี่เหลี่ยมๆเล็กๆ ขนาดประมาณนี้
เเล้วก็หวานๆหอมๆน่ะ " เดรโกขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด
ที่ต้องมานั่งอธิบายภาพขนมปังในความทรงจำ
มือผอมยกขึ้นกะประมาณขนาดของขนมเพื่อช่วยกระตุ้นให้เฮอร์ไมโอนี่เห็นภาพ
เขาพยามยามนึกชื่อเเต่นึกยังไงก็ไม่ออก จำได้เเค่อะไรเบรดๆตอนท้าย
เเต่ที่ยาวเหยียดก่อนหน้านั้นน่ะเขาจำไม่ได้เเม้เเต่น้อย
" สกอตติชชอทเบรดรึเปล่า สีเหลี่ยมเล็กๆ
สีเหลืองนวลๆใช่มั้ย " เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้นอย่างไม่เเน่ใจ
เธอทำขนมขายที่ร้านไม่บ่อยนัก เเละมักจะสลับสับเปลี่ยนกันไปตามเเต่อารมณ์ของเธอ
เเต่ถ้าเป็นขนมปังกรอบๆสีเหลี่ยมเล็กๆ ก็คงจะมีเเค่อันนี้ที่เธอพอจะนึกออก
เมื่อเห็นร่างสูงตรงหน้าพยักหน้ารัวๆ เเละมองตรงมาที่เธออย่างคาดหวัง
เฮอร์ไมโอนี่ก็หัวเราะออกมาอีกรอบ
" มันขายดีที่สุดในร้านเลยล่ะ
ทำเยอะเเค่ไหนเเปปเดียวก็หมด ฉันเเนะนำให้นายมาช่วงชั่วโมงวิเศษดีกว่านะ เช้าหน่อย
เเต่ลูกค้าจะน้อยกว่าช่วงปกตินะ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายเสียงใส
เเละเเนะนำให้เขามาในชั่วโมงวิเศษดีกว่า ถึงเเม้ว่าจำนวนลูกค้าจะไม่ได้ต่างกันมากนัก
เเต่เท่าที่เธอสังเกตขนมในช่วงนั้นจะขายได้น้อยกว่าช่วงเวลาปกติประมาณหนึ่ง เเละบางครั้งอาจเหลือด้วยซ้ำ
" อะไรคือช่วงชั่วโมงวิเศษ "
เดรโกเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางยกโกโก้ขึ้นจิบ
" ในวันที่มีขายขนม
ตอนเจ็ดโมงเช้าถึงเก้าโมงเช้า
ฉันจะเปิดให้เฉพาะผู้วิเศษเข้ามาซื้อก่อนน่ะ เเต่ต้องลงทะเบียนเป็นสมาชิกกับฉันไว้นะ
ฉันถึงจะส่งจดหมายไปบอกได้ นายสนใจมั้ยล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายคร่าวๆ
" เป็นความคิดที่ดีสำหรับธุรกิจสองโลก เเล้วต้องทำยังไงบ้างล่ะ " เดรโกพยักหน้าเล็กน้อย เเละเอ่ยถามต่อ
" เเค่นายให้ที่อยู่ของนายกับฉัน ถ้าวันไหนฉันเปิดขายขนม ฉันจะส่งจดหมายไปแจ้งนายเอง "
เฮอร์ไมโอนี่อึ้งไปเล็กน้อยกับความเห็นเกี่ยวกับธุรกิจของเขา
พลันนึกถึงได้ว่าเขาเองก็ทำธุรกิจในสองโลกเช่นกัน
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มอย่างดีใจสำหรับคำชมเล็กน้อยที่เธอไม่เคยได้จากใคร
ไม่คิดไม่ฝันหรอกนะ ว่าจะมีวันที่คนอย่างมัลฟอยดูจะเข้าใจเธอมากที่สุด ทันทีที่เธอพูดจบ
มือผอมโบกไม้กายสิทธิ์เเละเสกให้กระดาษกับปากกาปรากฎขึ้นบนโต๊ะ
จากนั้นเขาก็คว้าปากกา เขียนที่อยู่ของเขาให้กับเธอทันที
ก่อนจะเบือนสายตาออกไปมองบรรยากาศที่ลานกว้างด้วยท่าทางอารมณ์ดี
" นายคงจะชอบมันมากสินะ "
เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มขันเมื่อเห็นกระดาษที่เดรโกส่งให้ บนกระดาษปรากฎที่อยู่หลายที่
ทั้งในโลกเวทมนต์เเละโลกมักเกิ้ล
นั่นคงเป็นการบอกอ้อมๆว่าเธอต้องส่งจดหมายไปทุกที่ที่เขาเขียนมา
" ธรรมดาหรอก "
เดรโกหันมายิ้มร้ายให้เธอ ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
เห็นเเบบนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็กรอกตาอย่างระอาใจ เเละพับกระดาษสอดเข้าไปในโค้ทของเธอ
เดรโกที่ลอบมองร่างบางอยู่ ก็เผลอยิ้มออกมาอีกรอบ ไม่อร่อยก็บ้าเเล้ว
ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยสมัครสมาชิกห่าเหวอะไรที่ไหน เเต่เพราะไอ้ขนมปังบ้านั่นน่ะสิ
ทำให้เค้าเสียฟอร์มต้องมาสมัครสมาชิกกับร้านของยัยหนอนหนังสือนี่ บ้าชะมัด
" นี่ เกรนเจอร์ จะเสียมารยาทมั้ย
ถ้าฉันจะถามเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นน่ะ " เดรโกถามหยั่งเชิง
พร้อมกับมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยเเววตาจริงจัง
" ใช่ เสียมารยาทมาก
เเต่เพราะนายพาฉันมาที่นี่หรอกนะ ฉันจะตอบให้ก็ได้ ถามมาสิ ว่านายสงสัยอะไร "
เฮอร์ไมโอนี่ส่งสายตาดุใส่เขา เเต่ก็กวักมือเป็นสัญญาณว่าถามคำถามได้
" สิ่งที่ไอ้วิสลี่ย์ทำกับเธอน่ะ
มันไม่ควรเกิดขึ้นนะ เธอรู้ใช่มั้ย " เดรโกเอ่ยเสียงเรียบเต็มไปด้วยความจริงจังจนเฮอร์ไมโอนี่สัมผัสได้ เขายอมรับ ว่าตอนที่รอนบีบไหล่เฮอร์ไมโอนี่จนเธอเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
เขาตกใจจนเผลอจะพุ่งไปเเยกทั้งคู่ออกจากกัน ในตอนนั้นเขาได้เเต่สงสัย เเละมีเเต่เสียง เฮ้?
ดังวนเวียนอยู่ในหัว
" ฉันรู้ " เฮอร์ไมโอนี่หลุบตา
เธอจุกเล็กน้อย เเต่ก็ค่อนข้างจะประทับใจกับคำถามของเขา
เธอคิดว่าเขาคงจะถามอะไรอย่าง ทำไมถึงทะเลาะกัน? หรือ
คบกันมากี่ปี? ซะอีก
" เธอไม่ควรยอมมันเเบบนั้น "
เดรโกถอนหายใจ
" ฉันรู้ เเต่ฉันทำทุกอย่างเเล้วจริงๆ
มัลฟอย ฉันไม่ได้อยากเลิกกับเขาหรอกนะ เเต่ฉันทนไม่ไหวเเเล้วน่ะ "
เมื่อได้พูดถึงความรู้สึกลึกๆ น้ำตาก็เริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ภาพเหตุการณ์ต่างๆค่อยๆไหลกลับเข้ามาในหัวของเธออีกครั้ง
เเสงสีสวยงามของบรรยากาศรอบตัวเริ่มหมองลง
เดรโกเลิ่กลั่กเมื่อเห็นน้ำตาค่อยๆเอ่อคลอในดวงตาสีเฮเซล เขาคิดอะไรไม่ออก เเถมยังรู้สึกผิดจนจุกอก ก็คนที่ทำให้เธอร้องไห้มันเป็นเขาน่ะซี่! ยัยนี้อาการดีขึ้นเเล้วเเท้ๆ! เดรโกถอนใจ เเละวางผ้าเช็ดหน้าสีดำนุ่มลื่นของเขาไว้บนเเก้วเครื่องดื่มของเฮอร์ไมโอนี่ ในขณะที่เธอเอาเเต่เช็ดน้ำตาที่เริ่มร่วงลงบนแก้มเนียน ผ้าเช็ดหน้านั่น เขาจะถือว่ามันเป็นการรับผิดชอบที่ไปจี้จุดเธอเเล้วกัน เขาไม่ถนัดปลอบใจใครนักหรอก
" เกรนเจอร์
ฉันเล่าเรื่องตลกให้เธอฟังมั้ยล่ะ ฉันรู้ว่าเธอจะต้องขำเเน่ " เดรโกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆเช่นเคย
เเต่มันกลับทำให้เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เธอชะงักไปเมื่อเห็นเงยหน้าขึ้นมาเห็นผ้าเช็ดหน้าสีดำที่มองเเว็บเดียวก็รู้ว่าเเพงหูฉี่
เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคนอย่างเดรโกจะยอมมานั่งเล่าเรื่องราวในชีวิตให้คนอย่างเธอฟัง
เเล้วไหนจะผ้าเช็ดหน้านี่อีก เมื่อเดรโกเห็นเฮอร์ไมโอนี่สนใจเขาเเล้ว
เขาจึงเอ่ยขึ้นเสียงเบาเเต่พอจะได้ยินกันสองคน
" ฉันหย่ากับเเอสโทเรีย
เพราะยัยบ้านั่นทำหมาฉันหาย "
" พรู่ด "
ทันทีที่เขาพูดจบ
เสียงหลุดหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ก็ดังขึ้นทันที
เดรโกส่งสายตาเขียวปั้ดไปให้เฮอร์ไมโอนี่
ที่น้ำตาหยุดไหลกึกเเละเอามือปิดปากกลั้นขำหน้าเเดง
เดรโกเห็นอย่างงั้นก็ต้องหลุดหัวเราะให้กับใบหน้าตลกของเธออย่างกลั้นไม่อยู่
ตามด้วยด้วยเสียงหัวเราะใสๆของเฮอร์ไมโอนี่ที่ยังไม่หายขำจากเรื่องเล่าของเดรโก
เสียงหัวเราะของพวกเขาดังขึ้นประสานกันจนคนรอบข้างหันมาสนใจ บรรยากาศของเทศกาลปีใหม่กลับมามีสีสันในสายตาของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง ส่งเดรโกก็ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าวันปีใหม่ของเขาปีนี้มันไม่น่าเบื่ออย่างทุกปี เเละนี่คงจะเป็นเทศกาลเเรก ที่เขาได้สัมผัสความหมายของคำว่าเทศกาลจริงๆ
------------------------------------------
TALK TALK WITH nanypp_
สวัสดีค่าาา กลับมาเเล้วนะคะะ 5555 จริงๆเเล้วเรายังไม่หายป่วยเลยค่ะ ตอนเเรกจะว่าจะรอให้หายป่วยเเละพอจะว่างจริงๆซะก่อนถึงจะกลับมาอัพ เเต่รู้สึกว่าฟีดเเบคตอนที่เเล้วดีมาก เดรโกก็น่ารักมากจริงๆ เลยเเอบทึกทักไปเองนักอ่านทุกคนอาจจะอยากอ่านต่อเเล้ว หายไปนานคงไม่ดี เราเลยรีบมาลงให้ค่ะะ เเต่ก็เร็วสุดได้เท่านี้จริงๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะะ
ตอนนี้อาจจะเอื่อยไปหน่อย ไม่ได้มีจุดพีคอะไรมากนัก เเต่เราชอบนะคะ เพราะเป็นตอนที่เฮอร์ไมโอนี่ได้สัมผัสกับตัวตนของเดรโกที่เปลี่ยนไปเเล้วจริงๆ เเละเดรโกก็เเคร์เฮอร์ไมโอนี่มากซะจนไม่กล้ากัดไม่กล้าเเขวะอะไรมาก เเล้วทั้งสองเองก็อยากเทคทามดีๆเเบบนี้ไปด้วยกัน ถ้าเกิดว่ารู้สึกน่าเบื่อก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะะะ
สามารถเข้ามาร่วมพูดคุยและให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น หรือจะเป็น twitter : nanypp_ หรือแท็กฟิค #bringtogetherDMHG ได้เลยนะคะะ ขอกำลังใจของทุกคนซักนิดซักหน่อยนะคะะะ กำลังใจของทุกคนทำให้เรามีเเรงจริงๆค่ะะะ
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะะ :)
ความคิดเห็น