คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 : You caught my eye by surprise
" เกรนเจอร์? "
ทันทีที่เดรโกเห็นใบหน้าสวยแสนคุ้นเคยของพนักงานสาว
เขาก็ผงะตกใจ สองหนุ่มสาวนิ่งแข็งราวกับหิน ถึงเเม้ภายในร้านจะอบอุ่น เเต่ราวกับว่ามีหิมะถถ่มใส่บนหัวของพวกเขา
เลือดในกายของทั้งสองเดือดพล่าน ตามด้วยอาการชาไปทั้งตัว
สิ่งที่ไม่คาดคิดที่สุดในชีวิตของทั้งสองเกิดขึ้นอย่างงงๆในวันที่อาการเย็นเยียบ
เขาไม่คิดว่าเธอจะมาเปิดร้านหนังสือเล็กๆในโลกมักเกิ้ล
ทั้งๆที่เคยได้ข่าวลือมาว่าหล่อนกำลังจะได้รับตำแหน่งใหญ่ในกระทรวง ส่วนเธอ
ก็ไม่คิดว่าเขาจะเดินดุ่มๆเข้ามาในร้านค้าที่มีมักเกิ้ลรวมตัวกันยั้วะเยี้ยแบบนี้
ยิ่งเป็นร้านค้าในโลกมักเกิ้ล เธอก็ยิ่งไม่อยากจะเชื่อ
ด้วยท่าทีแปลกๆกับบทสนทนาสั้นๆที่เสียงดังของเขากับเธอ
ดึงความสนใจของทุกคนในร้านให้หันมามอง ดวงตาสีฟ้าซีดและสีเฮเซลสบกันนานเกือบนาที
ด้วยอาการงงงวยและไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ทั้งสองลืมสิ่งที่ตนเองต้องทำไปชั่วขณะ
ต่างมีคำถามมากมายพรั่งพรูในใจ แต่ไม่มีใครสามารถหลุดออกจากอาการช็อกได้เลย
จนกระทั่งเอลล่าพนักงานสาวที่สังเกตเห็นสถานการณ์แปลกๆนี้อยู่ตลอด เธอรู้ว่าลูกค้าคนนี้เป็นใคร เพราะในโลกเวทมนต์เขาค่อนข้างมีชื่อเสียงมากทีเดียว จึงรีบเอ่ยขานกับลูกค้าผมสีบรอนด์สว่างด้วยตนเอง จากด้านหลังของเจ้านายสาวที่เอาแต่ยืนอึ้งจ้องหน้าลูกค้าตาไม่กระพริบ
" ขอโทษที่ต้องให้คอยนะคะ คุณลูกค้ารับอะไรดีคะ
" เสียงใสของเอลล่าแล่นเข้าหูทั้งสองคน
ทำหน้าที่ราวกับมือปริศนาดึงเขาทั้งสองคนออกจากภาวะช็อก เฮอร์ไมโอนี่หลบตาหนีร่างสูงตรงหน้าด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ส่วนเดรโกก็ทอดสายตาไปมองพนักงานที่รับออเดร์แทน พลางยกมือขึ้นป้องปากกระเเอมไอเล็กน้อย
ใบหน้าคมกลับมาแสดงสีหน้าเรียบดั่งเคย
แต่นัยตาสีฟ้าซีดยังคงฉายแววประหลาดใจอย่างชัดเจน
" อเมริกาโน่ร้อนกลับบ้านครับ "
ร่างสูงสั่งเครื่องดื่มเสียงเรียบกับพนักงานผมสั้น
ก่อนจะหลุบตาลงมองเคาท์เตอร์ไม้ เดรโกกัดฟันอย่างหงุด
เพราะทันทีที่เห็นใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ ความทรงจำแย่ๆที่เขาพยายามจะลืม
กลับผุดขึ้นในหัวของเขาราวกับภาพยนต์ที่เล่นซ้ำ
ถึงแม้ว่าจากสงครามครั้งนั้นจนวันนี้ เวลาจะผ่านไปเกือบ 10 ปีแล้ว
เขาไม่คิดว่าความทรงจำเหล่านั้นมันจะอันตธานหายไปหรอก แต่เขารู้สึกเจ็บใจที่มันยังคงชัดเจนอยู่ในความทรงจำลึกๆของเขา
ในตอนที่สบตากัน
เขารู้ได้ทันทีว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็ตกใจมากไม่แพ้เขา อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ
เพราะมันน่าเหลือเชื่อที่เขาจะเข้ามาในร้านค้าของโลกมักเกิ้ลด้วยตัวเอง ชนิดที่เขาเอง ยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันว่ากล้าที่จะมา และถึงแม้เฮอร์ไมโอนี่จะเป็นคนจากอดีตที่เขาอยากลืม
แต่เขาก็มีมารยาทมากพอที่จะไม่เรียกเธอด้วยคำร้ายกาจเช่นเมื่อก่อน
และคิดว่านั่นคงจะเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง ที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่ช็อกตาตั้งไปแบบนั้น
ถึงแม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจมองรอบตัวของเขา
แต่เขาก็รู้สึกว่ามีใครซักคนเข้ามายืนอยู่ตรงข้ามกับเขาฝั่งด้านในเคาท์เตอร์ ไม่ทันที่เดรโกจะเงยมองว่าเป็นใคร กระดาษสีขาวใบจิ๋วพร้อมกับตัวอักษรเรียงสวยก็ถูกเลื่อนมาวางบนเคาท์เตอร์ตรงหน้า เดรโกกวาดสายตาอ่านข้อความบนกระดาษ ก่อนจะเงยขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
' นายมาทำอะไรที่นี่ '
เมื่อเดรโกเห็นสายตาไม่เป็นมิตรของหนึ่งในโกลเด้นทริโอ้
ก็ขมวดคิ้วเเน่นอย่างอารมณ์เสีย ก่อนทีมือผอมจะคว้าปากกาในมือบางนั่นมาเขียนตอบอย่างเร็ว
' มาซื้อกาแฟ '
เฮอร์ไมโอนี่อ่านข้อความอย่างรวดเร็ว
คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อย เธอเขียนโน๊ตใส่กระดาษเล็กๆให้เขา
เพราะรู้ตัวว่าปากของเธอสั่น และยังหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
อุณภูมิของร่างกายเธอดิ่งลงทันทีที่หันมาเห็นใบหน้าคุ้นเคยของ เดรโก มัลฟอย
ความรู้สึกของเธอพันกันมั่วไปหมด จนไม่รู้จะยกอะไรขึ้นมาอธิบายก่อน ทั้งรู้สึกตกใจ รู้สึกสงสัย หรือจะเป็นความรู้สึกไม่ไว้ใจ ความรู้สึกเหล่านี้มันเกิดขึ้นสลับซับซ้อนไปมาจนเธอรู้สึกเวียนหัว
สถานการณ์ระหว่างเธอกับเขาประดักประเดิดไปเสียหมด
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกทำอะไรไม่ถูก จึงทำได้เเค่ยืนสบตากับเขานิ่งๆ
เเม้จะผ่านไปไม่ถึงนาที แต่เธอรู้สึกราวกับผ่านไปเป็นชั่วโมง
และที่น่าตกใจที่สุดคือ เขาเรียกชื่อเธอ! เขาเรียกเธอว่าเกรนเจอร์! เธอคิดว่าหัวของเขาต้องไปกระเเทกกับลูกบลัดเจอร์มาเเน่ๆ
เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองด้านครัวข้างหลังเพื่อดูว่าพนักงานของเธอชงกาแฟเสร็จรึยัง ก่อนที่จะหันกลับมา มือบางจับปากกาเขียนคำถามลงไปอีกครั้ง เเละยื่นให้เดรโกอ่านอีกที
' นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง '
" ฉันคงคลานมาล่ะมั้ง เกรนเจอร์ "
เดรโกไม่เขียนตอบในกระดาษ แต่เอ่ยตอบคำถามด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นด้วยความรำคาญ ตาคมพยายามมองผ่านไหล่ของเฮอร์ไมโอนี่เข้าไปในโซนชงกาแฟ
พลางนับเลขถอยหลังสะกดอารมณ์กับท่าทีน่ารำคาญของศัตรูสาวตรงหน้า
ด้านเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้ยินศัตรูเรียกชื่ออีกครั้ง
ก็ได้แต่อ้าปากค้าง เธอไม่สนหรอก ว่าเธอยืนทำหน้าแปลกๆใส่เขามานานเท่าไหร่แล้ว
เเต่ที่เธอคิดว่าแปลก คงจะเป็นคุณชายผู้เย่อหยิ่งตรงหน้าเธอมากกว่า
เขาเรียกชื่อเธออีกแล้ว!!
เคราเมอลิน! เขาพูดว่าเกรนเจอร์!!!
" ปากเธอหล่นหายรึไง "
เดรโกรำคาญท่าทางที่เอาแต่ช็อกของเฮอร์ไมโอนี่เต็มทน จนต้องเอ่ยแขวะอย่างช่วยไม่ได้
" ฉันเเค่กำลังคิดว่าควรจะจุดพลุฉลองดีมั้ยที่นายเรียกชื่อฉัน " เฮอร์ไมโอนี่ที่รู้ตัวว่าโดนแขวะก็หายช็อกทันที เเล้วรีบตอบกลับด้วยสีหน้าไม่พอใจ
" ตามใจเธอเถอะ เเต่กาแฟฉันได้แล้ว
และฉันก็อยากกินแอปเปิ้ลเขียวแล้วด้วย! " เดรโกยิ้มเหยียดให้เธอ
ก่อนจะเอ่ยเสียงกระแทกใส่อีกครั้งเฮอร์ไมโอนี่ขมวดคิ้วมองเขาอย่างคาดโทษ
และเดินวนออกจากเคาท์เตอร์ ไปทางด้านในร้าน เดรโกจึงถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก
ที่เขาเดาถูกว่าเฮอร์ไมโอนี่เป็นเจ้าของร้าน
โดยสังเกตจากท่าทีของพนักงานที่ปฏิบัติต่อเธอ เขาจึงเลือกที่จะบอกรหัสลับห้องหายตัวกับเธอ เดรโกโคลงหัวน้อยๆอย่างเสียอารมณ์ ก่อนจะเดินตามเธอไป
เดรโกยกกาแฟขึ้นจิบ
ขณะที่ก้าวผ่านชั้นวางหนังสือเข้าไปด้านใน กาแฟอุ่นๆยังคงรสชาติดีเหมือนเมื่อเช้า
เมื่อรู้ว่าเจ้าของร้านเป็นใคร เขาก็ไม่อยากจะชมเท่าไหร่นัก
แต่กาแฟในมือมันก็รสชาติดีจริงๆ สายตาคมมองไปรอบๆอย่างสำรวจ เฮอร์ไมโอนี่ผลักประตูไม้ที่ติดป้ายว่าเฉพาะพนักงานเข้าไปอย่างหงุดหงิด
เมื่อหันกลับไปเห็นร่างสูงเดินสบายอารมณ์ตามหลังมา
เดรโกใช้ปลายเท้าผลักประตูเบาๆก่อนจะแทรกตัวตามเธอเข้าไปด้านใน
ไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว
ปลายไม้กายสิทธิ์จากไม้องุ่นจ่ออยู่ที่ปลายคางเขา เดรโกเบิกตาขึ้นเล็กน้อย
ก่อนจะยกมุมปากขึ้น สองมือยกขึ้นทำเป็นยอมแพ้อย่างไม่จริงจังนัก ใบหน้าสวยได้รูปของเฮอร์ไมโอนี่เคร่งเครียดต่างจากตอนที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์
เมื่อเห็นรอยยิ้มเเละท่าทางกวนประสาทของศัตรูเจ้าเก่าก็ยิ่งออกเเรงดันไม้กายสิทธิ์ให้กดลึกที่คามแหลม
จนเดรโกต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อผ่อนแรง
เลือดกริฟฟินดอร์ของยัยนี่พึ่งจะทำงานรึไง? ก่อนหน้านี้ยังเอาเเต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา
" นายตอบฉันมา ว่านายมาทำอะไรที่นี่ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงเครียด ถึงใครต่อใครจะเที่ยวบอกว่า เดรโก มัลฟอยปรับปรุงตัวหรือเปลี่ยนไปแล้วก็เถอะ
แต่เธอก็ไม่สามารถเชื่อใจเขาได้อยู่ดี เดรโกเหลือบมองหน้าเธอเล็กน้อย ใบหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มขัน
และทำท่าไม่ใส่ใจกับท่าทางเอาจริงเอาจังของเธอ นั่นทำให้เธอโมโหและยิ่งเพิ่มแรงกดไม้กายสิทธิ์ให้มากขึ้น
" ฉันมาซื้อกาแฟ เกรนเจอร์ " เดรโกรู้สึกถึงแรงกดที่คางของเขา แต่มันก็เท่านั้น เขาตอบกลับเธอด้วยเสียงสบายอารมณ์
พร้อมทิ้งแขนทั้งสองข้างลงข้างลำตัว มันรู้สึกตลกแปลกๆ
ที่ได้เห็นโกลเด้นทรีโอ้สติแตกระแวงเขาขนาดนี้ เขาเข้าใจนะ ว่าในภาพจำของเธอ เขาคงจะเป็นคนที่ร้ายกาจและไม่น่าไว้ใจมากที่สุดในฮอกวอตส์แล้ว
แต่เฮ้! ตอนนี้ฉันกำลังพูดจริงอยู่นะเกรนเจอร์
" ฉันไม่เชื่อคนอย่างนายหรอกนะ " เฮอร์ไมโอนี่ยังคงถามเสียงเคร่ง และไม่มีท่าทีที่จะลดไม้กายสิทธิ์ลง
" งั้นเธอจะถามฉันทำไม " เดรโกถามกลับทันทีที่เธอพูดจบประโยค ใบหน้าของเขายังคงปรากฏรอยยิ้มขันอยู่ เเละไม่ได้ใส่ใจกับไม้กายสิทธิ์ของเธอที่จ่ออยู่ที่คางเขาซักนิด
" ..... " เฮอร์ไมโอนี่เงียบ ดวงตาโตสวยมีแววหลุกหลิกเล็กน้อย เดรโกต้องกลั้นขำกับท่าทีเหมือนเด็กเอาแต่ใจของเฮอร์ไมโอนี่
เขาทิ้งตัวเอาหลังพิงกับผนัง พลางมองหน้าเธออย่างรอคำตอบ
" ฉันมาซื้อกาแฟเกรนเจอร์
และตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านแล้ว ห้องหายตัวอยู่ที่ไหน " เดรโกถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยกับเฮอร์ไมโอนี่อย่างเหนื่อยใจในความดื้อด้านของเธอ
แล้วยกแก้วกาแฟมาเขย่าให้เธอดูอย่างต้องการที่จะยืนยัน
" นายมันปลิ้นปล้อน "
ภายในเสี้ยววิที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบประโยค ไม้กายสิทธิ์ในมือบางถูกดึงออกห่างจากคางแหลม
และหลุดไปอยู่ในมือผอมของเดรโกทันที เขาหันปลายไม้กายสิทธิ์มาจ่อตรงหน้าเธออย่างคุกคาม
อารมณ์ขันที่เขาเคยมีหายไปในพริบตา เมื่อได้ยินถ้อยคำฝังใจ เฮอร์ไมโอนี่กลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบโดยไม่ทันตัว
ถึงแม้เธอจะรู้สึกหวั่นเล็กน้อย เพราะนัยน์ตาสีซีดของร่างสูงไม่มีแววล้อเล่นปรากฏให้เห็นเหมือนที่ผ่านมา
แต่เธอยังคงยืนจ้องหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้
" ปลิ้นปล้อนงั้นหรอ เกรนเจอร์? รู้อะไรไว้ซะด้วยนะ
ถ้าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันทำไปนานเเล้ว!
ไม่ต้องรอให้เธอเอาไม้ซีกนั่นมาจ่อคางฉันด้วยซ้ำ! แต่ถ้าเธอไม่เชื่อฉัน อยากจะสาปฉันให้ตายล่ะก็
ทำสิ! ทำเลย! แล้วเธอจะได้ไปนอนอยู่ในคุกแน่! " เดรโกเอ่ยเสียงดังด้วยอารมณ์เดือดดาลกับคำพูดจี้จุดของเฮอร์ไมโอนี่
ก่อนเขาจะโยนไม้กายสิทธิ์กลับไปให้เจ้าของของมัน
เดรโกยืดตัวเต็มความสูงสบตาสู้กับเธออย่างไม่ลดละ แต่เมื่อเขาสังเกตเห็นนัยตาสีเฮเซลระริกสั่น ร่างสูงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยกกาแฟขึ้นจิบ พลางเบ้หน้าเสียดายที่มันหายร้อนเสียแล้ว เดรโกหันกลับมาสบตาเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
ก่อนจะหลบสายตาไปพร้อมกับทิ้งตัวพิงผนังอย่างเดิม
" ..... “ ตาโตหวานของเฮอร์ไมโอนี่ฉายแววประหลาดใจกับท่าทีของเดรโกอย่างปิดไม่มิด
มัลฟอยที่เธอรู้จักน่ะ ออกจะเจ้าอารมณ์และเอาแน่เอานอนไม่ได้
ส่วนไอ้ที่จะยอมลงให้เธอเหมือนตอนนี้ เธอก็ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็นมันในชาตินี้หรอกนะ เมื่อเขาเห็นท่าทางประหลาดใจของเธอก็ทำเพียงยกมุมปากขึ้นนิดๆ
ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
" ฉันเปลี่ยนไปแล้ว เกรนเจอร์ "
" จากที่ฉันเห็นมาตลอดตอนที่ยังเรียนอยู่ฮอกวอตส์
ฉันไม่คิดหรอกนะ ว่านายจะเปลี่ยนตัวเองได้ "
เฮอร์ไมโอนี่ย่นจมูกใส่ร่างสูงที่ยิ้มขันกับคำพูดเธอ ทั้งๆที่เมื่อกี้โมโหจนแทบจะเข้ามาหักกระดูก แต่ตอนนี้กลับดูใจเย็นราวกับคนละคน เฮอร์ไมโอนี่ลงความเห็นในใจอย่างไม่ลังเลเลยว่ามัลฟอยต้องโดนสอบสวนจนสมองกลับแหงๆ
" ฉันยอมรับนะ ว่าฉันไม่ใช่คนดี แต่เราทุกคนย่อมมีจุดเปลี่ยนกันทั้งนั้น
" เดรโกเอ่ยขึ้นไม่ดังนัก ปากบางเยียดคว่ำลงเล็กน้อย
ก่อนจะยกกาแฟขึ้นจิบ
เห็นยกจิบบ่อยขนาดนี้ เธอชักจะเชื่อแล้วล่ะ ว่ามัลฟอยมาซื้อกาแฟจริงๆ
" ฉันเกลียดนาย มัลฟอย " เฮอร์ไมโอนี่พูด ก่อนจะกอดอกและเอาหลังพิงผนังอีกฝั่งตรงข้ามเขา เฮอร์ไมโอนี่แอบทอดสายตามองเดรโกเงียบๆ
เดรโกในความทรงจำของเธอคือเด็กชายผิวขาวซีด และใบหน้าแหลมมักจะฉายแววเหยียดหยามตลอดเวลา
แต่เดรโกที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ ราวกับเป็นคนละคนกับเดรโกในภาพจำของเธอ
ร่างผอมสูงแต่ดูสุขภาพดีของเขาทำให้ดูดีอย่างประหลาด แม้จะแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำสนิททั้งตัว
ใบหน้าได้รูปและดวงตาคมนั่นทำให้ดูมีเสน่ห์ขึ้นเป็นกอง ในความคิดของเธอ มัลฟอยดูเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นจนเธอตกใจ
ดูได้จากใบหน้าเรียบปกติที่ไม่ได้ฉายแววเหยียดทุกลมหายใจอย่างเมื่อก่อน หรือจะเป็นความสามารถในการการควบคุมอารมณ์ที่ดีขึ้นของเขา
เธอจะไม่ปฏิเสธหรอก ว่าเธอแอบประทับใจที่เขาควบคุมอารมณ์ร้ายได้ดีในตอนที่เธอทำเขาโมโห
" แล้วเธอไม่คิดว่าฉันเกลียดเธอบ้างรึไง สมุนพอตเตอร์! " เดรโกแค่นยิ้ม ก่อนจะโต้กลับด้วยน้ำเสียงกระแทก ตาคมลอบมองเฮอร์ไมโอนี่ด้วยความสนใจ ยัยหัวฟูบ้านกริฟฟินดอร์ที่เขาจำได้ ตอนนี้เกือบจะกลายร่างเป็นหงส์แล้วสิ ผมสีน้ำตาลเงาของเธอกลายเป็นลอนสวย ไม่ได้หยิกฟูจนน่าขันเหมือนแต่ก่อน ถึงแม้การแต่งกายจะคล้ายเดิมแต่รูปร่างสมส่วนช่วยทำให้เธอดูดีขึ้น แต่ที่ทำให้เขาเอะใจที่สุด ก็คงจะเป็นใต้ตาดำๆเหมือนคนอดนอนนั่นล่ะ มือผอมก็ยกกาแฟขึ้นจิบ ก่อนที่ภาพเอกสารการหย่าที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ก็เด้งเข้ามาในหัว เดรโกเออออกับตนเอง เขาพอจะเข้าใจอะไรบ้างเล็กน้อย
" นาย! " เฮอร์ไมโอนี่ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นชี้เดรโกอีกครั้ง
ด้วยสายตาคาดโทษ
" เก็บไม้กายสิทธิ์ของเธอไปเถอะ มันเสียของนะ หากเธอจะเอาแต่ใช้มันชี้ขู่ " เดรโกเอ่ยบอกกับเธออย่างขันๆ
พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาส่ายไปมา เชิงว่าอย่าทำอีก เขาอยากจะหัวเราะให้ท้องเเข็งให้กับท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่
ที่ไม่พอใจเขาเมื่อไหร่ก็ทำได้แค่ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นชี้
" เอาล่ะ เกรนเจอร์ ฉันเสียเวลามากเเล้ว
เธอควรพาฉันไปที่ห้องหายตัวซักที
ฉันไม่ได้อยากจะอยู่ในร้านหนังสือชื่อเห่ยๆของเธอนักหรอกนะ " เดรโกส่ายหัวเล็กน้อยอย่างเหนื่อยใจกับเฮอร์ไมโอนี่
ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูงและจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย โดยไม่วายเอ่ยแขวะชื่อร้านที่เขารู้สึกว่าไม่เข้าท่าเอาซะเลย
" ชื่อบริษัทยาของนายก็เห่ยไม่แพ้ฉันหรอก
แล้วนายก็ออกไปจากร้านฉันซักที มัลฟอย " เธอตอกเขากลับทันควัน
เฮอร์ไมโอนี่พ่นเสียงเฮอะ เมื่อเดรโกพูดถึงชื่อร้าน ผู้วิเศษทุกคนสะดุดกับชื่อร้านเธอทั้งนั้นแหละ
แต่ตอนตั้งชื่อ เธอไม่ได้วางแผนจะเปิดบริการให้ผู้วิเศษด้วยนี่ ตอนนี้จุดด่างพร้อยใหญ่ที่สุดของร้านเธอก็คือป้ายชื่อที่แปะอยู่บนหน้าร้านนั่นล่ะ
" สาบานให้เมอลินเป็นพยาน ฉันมีอะไรสามข้อจะบอกเธอให้รู้ หนึ่ง
ชื่อบริษัทยาเป็นชื่อตระกูลฉัน มันไม่มีทางเห่ยเท่าการเอาคาถาซ่อมแซมของมาเป็นชื่อร้านหรอก
สอง ถ้าฉันรู้ว่าเธอเป็นเจ้าของร้านฉันก็ไม่มาให้เสียอารมณ์หรอกนะ และสาม
ใจฉันน่ะอยากจะกลับบ้านเต็มที เเต่เธอเป็นคนกักฉันไว้ที่นี่ ไม่ยอมพาฉันไปที่ห้องหายตัวซักที " เดรโกส่งเสียงหัวเราะหึๆในลำคอ ก่อนจะหันมาแจกแจงสิ่งที่อยากพูด
พร้อมยกมือขึ้นชูนิ้วตามจำนวนข้อ กับเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนกอดอกจ้องเขาอย่างจับผิด
" ก็นายน่าสงสัย
คนอย่างนายน่ะหรอจะมาเดินเพ่นพ่านเเถวนี้ " สาวผมลอนเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้
" เกรนเจอร์ เธอไม่อยากรู้หรอก ว่าวันนี้ฉันถามตัวเองแบบนั้นกี่ล้านครั้งเเล้ว
" เดรโกถอนหายใจเฮือกใหญ่เเละกรอกตาอย่างรำคาญ
ทำไมยัยนี่ไม่ยอมบอกทางไปห้องหายตัวกับเขาซักทีนะ เขาอยากจะกลับมาตั้งแต่ได้กาแฟมาอยู่ในมือแล้วด้วยซ้ำ!
" อ... " เมื่อตาคมเห็นปากบางจะอ้าออกเถียงเขาอีกครั้ง
เส้นอารมณ์ของเขาขาดผึง
" เสียเวลาเกรนเจอร์! ฉันไม่สนห้องหายตัวอะไรของเธอแล้ว ฉันไปล่ะ " เดรโกเอ่ยแทรกหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังจะอ้าปากพูดอะไรไร้สาระอีกรอบ เขาชักสีหน้าหงุดหงิด ก่อนที่หายตัวไป
เฮอร์ไมโอนี่อ้าปากค้างอย่างตกใจที่เดรโกหายตัวไปต่อหน้าต่อตา เธอจะส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจให้กับเหตุการณ์บ้าๆที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ส่วนทางเดรโกเมื่อถึงคฤหาสมัลฟอย เขาก็ไม่เข้าใจตนเอง ว่าตอนนั้นจะตลกยัยเกรนเจอร์อะไรนั่นหนักหนา ก่อนที่เขาจะเลิกคิด เเละเดินขึ้นห้องไปพักผ่อนอย่างเหนื่อยล้า
----------------------------------------
TALK TALK WITH nanypp_
สวัสดีค่าาา ตอนที่ 4 มาเสิร์ฟเเล้วค่าาา เจอเดรกับเฮอร์ให้จุใจทั้งพาร์ทไปเล้ยยยยย รำคาญกันนะคะ เกลียดกันนะ เเต่ยืนคุยกันยาวเหยียดเชีย งองงงง 5555555
เราขอบคุณทุกคำชม ทุกกำลังใจ เเละทุกคอมเม้นจากทุกช่องทางเลยนะคะะ เรารู้สึกดีๆมากๆเลยค่ะะ ได้อ่านที่ไรก็มีเเรงฮึดขึ้นมาทุกทีเลยยย อยากกอดทุกคนเเน่นๆเย้ย 5555
เข้ามาร่วมพูดคุยและให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น หรือจะเป็น twitter : nanypp_ หรือแท็กฟิค #bringtogetherDMHG ได้เลยนะคะะ มาเป็นกำลังใจให้เรากันนะคะะ ;) ช่วงนี้เริ่มเห็นมีบางคนมาเล่นเเท็กฟิคกับเค้าบ้างเเล้ว ดีใจจจ 55555 เข้ามาให้กำลังใจหรือพูดคุยกันเยอะๆๆนะคะะ ติชมกันได้เสมอเลยน๊าาา
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ :)
ความคิดเห็น