And we were then brought together - [ dramione ]

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13 : All my demons run wild

Chapter 13

All my demons run wild

     " เฮอร์ไมโอนี่! นี่มันอะไรกันน่ะ! " 

     เสียงตวาดเข้มจากด้านหน้า ทำให้พวกเขาที่กำลังคุยด้วยรอยยิ้มต้องชะงักเเละเงยหน้าขึ้นมอง เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นชายร่างสูงผมสีน้ำตาลเเดงยืนอยู่หน้าทางเข้าคอนโดของเธอ

     " รอน! นายมาทำอะไรที่นี่! " เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงดัง มือบางเผลอกำเเน่นละคนระเเวง ในหัวของเธอตื้อไปหมด เพราะคาดไม่ถึงว่ารอนจะรู้ว่าเธอย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่ 

     " นั่นไม่ใช่ประเด็น ฉันถามว่านี่มันอะไร สูทบนไหล่เธอก็ด้วย เเล้วทำไมเธอถึงอยู่กับไอ้ชั่วมัลฟอย! " รอนตะคอกถามอีกครั้ง ยกมือชี้หน้าร่างสูงผมบลอนด์ศัตรูตัวฉกาจตั้งเเต่สมัยเรียน ดวงตาสีน้ำตาลเเดงฉายเเววโกรธขึง ตอนเเรกเขาก็รู้สึกเเทบบ้า ที่รู้ว่าเฮอร์ไมโอนี่มีความสุขดีโดยไม่มีเขา ผิดกับเขาที่ชีวิตพังราบเป็นหน้ากลอง ยิ่งเมื่อเมื่อเห็นเธอพูดคุยหัวเราะมากับไอ้เวรนั่น ความโกรธของเขาก็ยิ่งปะทุขึ้นจนคุมไม่อยู่

     " เฮ้ พูดอะไรร... " 

     " มัลฟอยไม่ใช่ไอ้ชั่ว ส่วนนายกลับไปได้เเล้ว โรนัลด์ " เดรโกคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินคำเรียกของรอน เขาเอ่ยโต้กลับทันควัน เเต่ถูกเสียงเล็กขัดขึ้นเสียก่อน เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยไล่เพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะ มือบางขยับขึ้นกำสูทสูทสีดำตัวโคร่ง เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นเล็กน้อยจากอาการฝังใจ ตลอดเวลาที่คบกับเขาสิ่งเดียวที่เธอรับมือไม่ได้คืออารมณ์โกรธของรอน 

     " เธอไล่ฉันหรอเฮอร์ไมโอนี่! " รอนตวัดสายตากลับมาจ้องหน้าเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง เธอเเก้ต่างให้มัลฟอย เเละเลือกยืนอยู่ข้างมัน เเต่กลับกัน เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดระเเวง เเถมเรียกเขาด้วยชื่อเต็ม ถ้อยคำห่างเหินนั่นเเปรสภาพเป็นมีดที่ค่อยๆกรีดใจรอน เเละยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกถึงความพ่ายเเพ้ที่เขาเกลียดเเสนเกลียด

     " ใช่ กลับไป ก่อนที่ฉันจะเรียกตำรวจ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงเข้ม พลางเธอก้าวเท้าถอยหลังเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางโกรธหนักของรอน

     " เธอไล่ฉัน เเต่ไม่ไล่ไอ้เวรนั่นงั้นหรอ! คนที่เธอควรจะไล่ให้กลับไปน่ะคือมัน! ทำไม!? คบกับมันรึไง เธอถึงได้ทำดีกับมันน่ะ! " รอนตวาดยาวยืด หน้าบูดเบี้ยวของเขาเเดงก่ำเหมือนผลเชอร์รี่ คำกล่าวหาที่รอนกล่าว ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เริ่มโมโห ส่วนเดรโกที่ยืนมองเหตุการณ์นิ่งๆก็ถึงกับถอนใจส่ายหน้าให้กับอารมณ์พาลของรอน เขาดีรู้ว่าโรนัลด์ วิสลี่ย์น่ะไม่ได้เรื่อง เเต่ก็ไม่คิดว่าจะหนักถึงขนาดนี้

     " มัลฟอยกับฉันเป็นเเค่เพื่อนกัน! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับทันควัน ความกลัวของเธอถูกเเทนที่ด้วยอารมณ์โกรธ เพราะรอนชักจะเลยเถิด เเสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอทั้งๆที่หย่ากันไปเเล้ว อีกทั้งยังมากล่าวหาให้เธอกับเดรโกเสียหายด้วยเสียงดังลั่น ราวกับอยากประจานว่าเขากับเธอเเอบคบกันลับหลัง ทั้งๆที่เขาน่ะ ไม่มีสิทธิ์มาทำตัวเเย่ๆเเบบนี้ใส่เธออีกด้วยซ้ำ

     " อย่าพูดให้ขำหน่อยเลย มัลฟอยน่ะเป็นเพื่อนกับเธอไม่ได้หรอกเฮอร์ไมโอนี่ มันสารเลวจะตาย! ลองคิดซะใหม่เถอะ เลิกคบกับมันตอนนี้ยังไม่สาย " รอนพูดเสียงเยาะ เขาไม่คิดจะเชื่อคำของเธอ เเล้วยังตั้งมั่นว่าเขาจะต้องทำให้เฮอร์ไมโอนี่เกลียดมันอย่างที่เขาเกลียด 

     ในหัวเผลอนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาเห็นเธอเดินยิ้มมากับมัน ภาพติดตานั่นดึงอารมณ์เขาคลุกกรุ่นขึ้นอีกครั้ง รอยยื้มที่เคยเป็นของเขา เเละตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่ากำลังเสียมันให้คนอื่น เขาเกลียดการพ่ายเเพ้ เเละสิ่งที่เขายอมไม่ได้ คือการที่เขาอาจจะต้องเเพ้ให้กับ เดรโก มัลฟอย

     " ฉันคิดเองได้ นายไม่ต้องลำบากมาคิดเเทนฉันว่าควรคบกับใคร! เเล้วอีกอย่างมัลฟอยน่ะดีกว่านายเป็นภูเขา คนที่ทำตัวสารเลวใส่ฉันน่ะ มันนายมากกว่า! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดกลับอย่างเหลืออดด้วยอารมณ์โมโห ทำให้เผลอก้าวเข้าหารอนอย่างลืมตัว เดรโกตกใจรีบสาวเท้าตาม เเม้ว่าเธอกับรอนจะไม่ได้เข้าใกล้กันนัก เเต่ก็ถือเป็นระยะห่างที่อันตราย เดรโกเริ่มระเเวงเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าบูดเบี้ยวด้วยอารมณ์โกรธที่มากขึ้นเป็นเท่าตัวของรอน เเละสถานการณ์ก็เริ่มรุนเเรงจนเขาเเอบกลัวว่ามันจะคุมไม่อยู่

     " เกรนเจอร์! / เฮอร์ไมโอนี่!  "  สองเสียงดังขึ้นพร้อมกันเเต่ต่างจุดประสงค์ เดรโกที่คอยระวังอยู่ด้านหลัง ก็ต้องเบิกตากว้างตกใจ ตะโกนเรียกชื่อเธอเสียงดัง เมื่อเห็นรอนเงื้อมือขึ้นสูง ส่วนรอน เขาสติเเตกทันทีที่ถ้อยคำด่าลอยเข้าหู จนตะคอกเเละยกมือขึ้นอย่างคนลืมตัว

     ทันทีที่ดวงตาคมเห็นมือหนาขยับ ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปเเทรกกลางระหว่างทั้งคู่ทันที เดรโกใช้ตัวบังหญิงสาวที่หลับตาปี๋ไว้ ก่อนจะจับหมับเข้าที่ข้อมือหนา ไม่เว้นจังหวะให้รอนได้ตั้งตัว เดรโกยกขาขึ้นเตะเต็มเเรงไปที่หน้าเเข้งของมือปราบมารจนเขาต้องร้องโอ๊ย เเละขยับถอยห่างออกไป เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้างเมื่อรู้ตัวว่าเสียงร้องโอ๊ยไม่ใช่ของเธอ เธอลืมตัวเผลอคว้าท่อนเเขนเเกร่งของเขาไว้ราวกับต้องการเรียกสติ นัยน์ตาสีเฮเซลสบกับดวงตาสีซีดเเวบนึงเมื่อเจ้าของเเผ่นหลังกว้างปรายตามอง ก่อนที่เสียงเข้มจะดึงให้พวกเขาหันไปสนใจ 

     " มัลฟอย! เเก! " รอนที่ล้มลงไปจับหน้าเเข้งพูดเสียงลอดไรฟัน ดวงตาเเดงก่ำบ่งบอกอารมณ์โกรธที่มากขึ้นเป็นเท่าตัว เเต่เดรโกเพียงเเค่เมินอารมณ์ร้ายที่กำลังปะทุนั่นไปราวกับเป็นเเค่อารมณ์งี่เง่าเด็กๆ ก่อนจะส่งรอยยิ้มเหยียดให้ร่างหนาที่กองอยู่กับพื้น 

     " ทำตัวเป็นขี้เเพ้ชวนตีไปได้ วิสลี่ย์ ควบคุมสติตัวเองไม่อยู่จนพุ่งเข้าไปตีผู้หญิงเเบบนายต่างหาก ที่เขาเรียกสารเลวน่ะ " เดรโกยิ้มเยาะ เเละเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ

     " เเกนั่นเเหละที่สารเลว! เเกเเย่งเฮอร์ไมโอนี่ไปจากฉัน! " รอนตวาดกลับเสียงดัง สมองของเขากำลังโดนปั่นด้วยความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้ การไตร่ตรองด้านเหตุผลของเขาพังไม่เหลือชิ้นดี เมื่อได้ยินคำเสียดหูจากปากของศัตรู เดรโกมองร่างหนาอย่างสมเพช สายตาคมมองจิกเหยียดราวกับเป็นเเค่เเมลงโง่เง่าตัวหนึ่ง 

     " นายจะหวงก้างอะไรไม่เข้าเรื่องฉันไม่สนใจ เเต่ฉันมีภารกิจสำคัญที่ต้องทำกับเกรนเจอร์ ถ้าไม่เชื่อก็เอานี่ไปดู " เดรโกถอนใจเอ่ยเสียงเนิบ ก่อนจะหันไปล้วงหยิบเอกสารฉบับหนึ่งจากด้านในสูทที่เฮอร์ไมโอนี่กำลังใช้คลุมอยู่มากางเพิ่มความน่าเชื่อถือ รอนหน้าเหวอไปทันทีที่เห็นเอกสารรูปร่างคุ้นตา เรียกความสนใจให้เฮอร์ไมโอนี่ต้องชะเง้อคอเเอบมอง คิ้วเรียวขมวดเเน่นเมื่อเห็นว่าเอกสารนั่นคืออะไร คำถามมากมายผุดขึ้นมาเต็มอก ก่อนจะได้คิดอะไรไปไกลเสียงเข้มของเดรโกก็ดึงความสนใจเธอไปอีกครั้ง

     " พอจะเข้าใจอะไรได้บ้างเเล้วใช่มั้ย ไอ้งั่งวิสลี่ย์! " เดรโกกระเเทกเสียง ก่อนจะคว้าข้อมือของเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าโถงคอนโด เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้มีท่าทีขัดขืดเเละยินดีจะเดินตามเเรงจูงของเขาไป ก่อนจะลับสายตา เฮอร์ไมโอนี่สบตากับรอนเพียงเเวบเดียว เธอรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดเเละความสิ้นหวังจากสายตาสีน้ำตาลเเดงได้ทันที เเต่เธอเพียงเเค่เบือนสายตาหนี เเละรีบก้าวขาตามร่างสูงผมบลอนด์ไปให้ทัน

 

     รอน นายคิดว่านายเจ็บเป็นคนเดียวรึไง....เห็นเเก่ตัวจริงๆ

.

.

.

.

     " ลิฟล่ะ " เสียงทุ้มเอ่ยถาม ดวงตาซีดเหลือบมองร่างบางข้างๆที่เอาเเต่ก้มหน้ามองพื้นด้วยความสับสนปนเห็นใจ เขาเข้าใจดีว่าการเจอเหตุการณ์เเย่ๆเเบบนั้นย่อมส่งผลต่อความรู้สึก เเต่น่าเเปลก ที่ถึงเเม้ว่าเขาจะเข้าใจ เขาก็ไม่อยากให้มันเกิด อย่างน้อยก็กับคนข้างๆเขานี่

     " ที่นี่มีเเต่บันได! " เฮอร์ไมโอนี่หันควับ ส่งเสียงกระเเทกกระทั้นพร้อมกับดวงตาค้อนเคืองมาให้จนเขาต้องถอยหนีตกใจ ก่อนจะเดินมุ่งหน้าไปยังช่องบันไดเเคบๆ เเต่ก็ยังไม่วายหันกลับมาตวาดชี้หน้าเขาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

     " อย่าคิดจะหนีไปไหนเชียว เรื่องของนายกับฉันยังไม่จบ! "

     อ่า เรื่องอะไรวะ?

     ใบหน้าเเหลมซีดเจื่อน มันสมองปั่นเร็วจี๋พยายามคิดจนหน้ามืดว่าเรื่องระหว่างพวกเขาที่ทำให้เฮอร์ไมโอนี่เเปลงร่างเป็นยักษ์ได้น่ะมันคือเรื่องอะไร ทันทีที่สายตาคมเหลือบเห็นร่างบางที่เดินนำไปหันกลับมา เเละกำลังจะอ้าปากอีกครั้ง เดรโกจึงพยักหน้ารัวเเละรีบก้าวขาตามไปด้วยใจโหวงเหวง

.

.

.

.

     ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง มือบางเอื้อมกดสวิตไฟใกล้ประตู เเสงไฟจากเพดานสูงสว่างวาบ เผยให้เห็นห้องคอนโดขนาดกลางตกเเต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวตัดกับสีน้ำตาล กลิ่นหอมอ่อนๆลอยเข้ามาเเตะจมูกโด่ง ทำให้เดรโกที่พิงตัวหอบเหนื่อยจากการเดินขึ้นบันไดมาต้องลืมตาขึ้นมองอย่างสนใจ 

     " นายกำลังทำอะไร " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยเสียงเข้ม

     " ฉันกำลังหอบ เดินขึ้นบันไดหกชั้นไม่ใช่อะไรเล่นๆเลยนะ " เดรโกตอบผสมเสียงหอบเล็กน้อย เเต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่เล่นด้วย เฮอร์ไมโอนี่กัดฟันเเน่นก่อนจะเหวี่ยงประตูปิดเต็มเเรงจนเขาต้องสะดุ้ง

     " ฉันเพื่อนเล่นนายหรอ มัลฟอย " เฮอร์ไมโอนี่ไม่ขำกับมุกตลกฝืดๆ เเถมยังจ้องมาที่เขาด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อเหมือนเดิม 

     " อะไรของเธอ ฉันไปทำอะไรให้ไม่ทราบ " อารมณ์หงุดหงิดเริ่มกรุ่นขึ้นในใจของเดรโก เหตุเพราะไม่เข้าใจว่าเขาไปทำอะไรให้ ทำไมเธอถึงได้โกรธเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้

     " ก็จดหมายที่นายยื่นให้รอนดูมันคือเอกสารรับรองภารกิจนี่! นายทำภารกิจอะไรอยู่! " เฮอร์ไมโอนี่ตวาดถามเสียงดัง ดวงตาหวานฉายเเววโกรธเคืองเเละมองเดรโกอย่างคาดคั้น 

     เเต่ถึงอย่างนั้น คำตอบที่เธอได้คือความเงียบ เดรโกชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคมเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยอย่างคิดไม่ถึง ใช่ เขาคิดไม่ถึงว่าเฮอร์ไมโอนี่จะมองทัน เเละไม่คิดว่าหลักฐานเพิ่มความน่าเชื่อถือปลอมๆที่ใช้อ้างกับไอ้คนงั่งจะย้อนกลับมาทำร้ายเขา เดรโกทำได้เเค่ปิดปากเงียบ เเละเบือนหน้าหนีสายตาคาดคั้นจากหญิงสาวตรงหน้า ไม่ใช่ว่าเขาบอกไม่ได้ เเต่เนื้อหาภารกิจเป็นเรื่องละเอียดอ่อน เเละข่าวคราวของ ' เขา 'ก็ยังคงเป็นเเผลใจของคนทั้งโลกเวทมนต์ เดรโกเหลือบมองเเขนเรียว ที่ยังเห็นรอยกรีดคำร้ายกาจจากป้าของเขาอยู่ลางๆ เขาจึงยิ่งปิดปากเงียบเพราะคิดว่ามันคงไม่ดีเเน่ หากรายละเอียดภารกิจถูกเเพร่งพรายออกไป อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่อยากให้มันออกจากปากเขา

     " เงียบทำไมล่ะมัลฟอย ภารกิจของนายมันลับมากรึไง " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเยาะ พ่นลมหายใจเฮอะใส่เขา ก่อนจะเดินหนีไป เดรโกมองตามหลังบางอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในเมื่อถูกจับได้เเล้ว เขาก็อยากบอกให้มันจบๆไปซะ เเต่ก็กลัวเกินกว่าที่จะอ้าปากพูดมันออกไป

     เป็นเวลาหลายนาทีเเต่ยาวนานคล้ายหลายชั่วโมงในความรู้สึก บรรยากาศตึงเครียดดึงให้ชายหญิงสองคนในห้องกว้างรู้สึกอึดอัดราวกับถูกสาปให้กลายเป็นระเบิดเวลา คนนึงอึกอักลังเลเลือกไม่ได้ระหว่างหน้าที่กับความสบายใจ ส่วนอีกหนึ่งได้เเต่ดิ่งลึกเมื่อคิดว่าคนใกล้ชิดที่สุดในเวลานี้ทำอะไรลับหลังเธอมาตลอด ช่วงเวลาเเห่งความเชื่อใจเข้ามาทดสอบพวกเขาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ยิ่งเวลาล่วงเลยไปความรู้สึกเปราะบางนั่นก็ค่อยๆสลายไปทีละเล็กทีละน้อย 

     " มัลฟอย หรือว่าภารกิจของนายมันเกี่ยวกับฉัน " เฮอร์ไมโอนีถามเสียงเบา ลองคิดดูเเล้ว การเข้ามาของเดรโกก็ดูเป็นเรื่องบังเอิญที่เเสนวิเศษ เเต่ถ้าหากว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เเละทั้งหมดนี้เป็นเพียงเเผนการของเขาล่ะ? เธอไม่ได้คิดอยากสงสัย เเต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันกำลังทำให้เธอกลัว เเละไม่ผิดที่เธอจะเริ่มสร้างกำเเพง ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าส่วนหนึ่งมาจากการกระทำเเย่ๆของรอนทำให้เธอเกิดเเผลใจเหวอะหวะ การถูกทิ้งขว้างไม่ใช่สิ่งที่เธอเก่งกับมันได้อย่างเคย

     " เกรนเจอร์ เธอพูดอะไรออกมา " เดรโกเอ่ยเสียงเรียบ ร่างทั้งร่างรู้สึกชาดิกราวกับเผลอเดินตกลงไปในทะเลน้ำเเข็ง ความผิดหวังเริ่มเข้ากัดกินหัวใจจนเกิดอาการจุกอก ไม่ต้องขยายความอะไรทั้งนั้น เขาเข้าใจประโยคคำถามสั้นๆของเธอได้ทันที ว่าเพื่อนคนเดียวในชีวิตกำลังคิดว่าเขาเข้าหาเธอด้วยผลประโยชน์ ภาพเหตุการณที่ชั้นบนของร้านหนังสือกำลังกรีดร่างของเขา ความเชื่อใจที่เริ่มพังทลายทำให้เขารู้สึกว่ามันช่างไร้ค่า มันคงถูกอยู่เเล้ว ที่เขาเคยคิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันไร้สาระสิ้นดี เเละในเวลานี้ก็มันชัดเจนตรงตามที่เขาคิด เดรโกกำมือเเน่น รู้สึกโกรธตัวเองที่กลายเป็นไอ้โง่เผลอไผลไปกับความรู้สึกดีงี่เง่า

     ฟุ่บ

     ในวินาทีที่ริมฝีปากบางของร่างสูงกำลังจะเปิดออกอีกครั้ง เสียงจากเตาผิงข้างหลังเขาก็ดังขึ้น เดรโกหันไปมอง ก่อนจะพบกับชายหนุ่มร่างสูงเดินออกมาจากเผาผิง มือหนาปัดผงฝุ่นออกจากผมสีดำลวกๆ เเละผละลงไปขยับเเว่นตา ไม่ต้องเห็นหน้า ไม่ต้องได้ยินเสียง เดรโกรู้ได้ทันทีว่าคนที่เพิ่งเดินออกมาน่ะเป็นใคร ร่างสูงผมดำเงยหน้าขึ้นหวังจะทักทายเพื่อนสาวที่ไม่ได้เจอกันนานนับเดือน เเต่ก็ต้องชะงัก เมื่อพบกับร่างสูงผมบลอนด์ นัยตาสีฟ้าซีด ที่สมัยเด็กๆเคยกัดกันเเเทบจะให้ตายกันไปข้าง

     " ..นาย " ใบหน้าเหวอ เเละเสียงลอยๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวช็อกเเค่ไหน เสียงของเขาหายกลืนเข้าไปในลำคอ ความสามารถในการเรียบเรียงประโยคของเขาพังยับ ทำได้เเค่ยืนนิ่งเเละชี้นิ้วไปที่ใบหน้าเเหลมด้วยอาการตื่นตะลึง

     ฟุ่บ

     ภายในห้องคอนโดที่เริ่มดูเล็กลงจากจำนวนคนที่มากขึ้น ในขณะที่ทุกคนในห้องกำลังอยู่ในสภาวะไร้อากาศ เสียงเตาผิงก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้สาวตัวเล็กผมเเดงเดินออกมาจากเตาผิง เธอมองเเฟนหนุ่มผมดำด้วยความงงงวย 

     " แฮรี่ นายทำอ....กรี๊ดดดดดดดด มัลฟ๊อยยยยยย " ไม่ทันที่จินนี่จะเอ่ยถามจบประโยค เธอมองไปตามนิ้วเรียวของเขา เเละเผลอสบสายตากับดวงตาคมสีซีดที่เธอคุ้นเคยทั้งจากในอดีตเเละหน้าหนังสือพิมพ์ ถุงกระดาษจากซุปเปอร์มาเก็ตหล่นลงพื้นดังตุบ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรี๊ดลั่นห้อง

     เดรโกจิ๊ปากอย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหันไปสบตากับเฮอร์ไมโอนี่อย่างไม่ตั้งใจ ในชั่วเวลาสั้นๆนั้นมีทั้งความหมายเเละคำพูดมากมายที่ไม่สามารถสื่อถึงกันได้จากหัวใจสองดวง ก่อนที่นัยตาสีซีดจะเบือนหนี เเละร่างทั้งร่างของเขาก็หมุนวนหายไปในอากาศ ทิ้งไว้เพียงสายตาเจ็บปวด ที่บาดลึกลงไปในหัวใจของเธอ

--------------------------------

TALK TALK WITH nanypp_

     กลับมาเเล้วค่าาา ไม่ได้ตั้งใจจะดราม่านะะ เเต่ว่าดราม่าเฉยเลย 55555 พาร์ทของรอนคือดึงพลังมากกกกกก ไม่ไหว พักไปหลายยกเลยค่ะ เป้นเห้อ

     ตอนนี้เรากำลังคิดว่าจะเปิดเรื่องใหม่ค่ะ เเล้วก็อาจจะเป็นโปรเจคที่คุยกันว่าจะทำร่วมกันกับคนเขียนท่านอืนๆด้วย เเละจะมีทั้งรูปเเบบจอยเเชท ในเเอพจอยลดา เเละเเบบบรรยายลงในเด็กดีด้วยค่ะะ จะออกมาเป็นยังไงนั้น ไว้จะมาเเจ้งให้ทราบอีกทีนะคะะ

     สามารถเข้ามาร่วมพูดคุยและให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น หรือจะเป็น twitter : nanypp_ หรือแท็กฟิค #bringtogetherDMHG ได้เลยนะคะะ เข้ามาให้กำลังใจเราเยอะๆเลยน๊าา ต้องการมั่กๆเลยค่าาา ดูดพลังจริงๆ 555555

    ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ :)

TB