And we were then brought together - [ dramione ]

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 : You glow like the sunrise

Chapter 11

You glow like the sunrise

      ศัตรู?

     คงไม่ล่ะมั้ง

     คนรู้จัก?

     ไม่ล่ะ ห่างเหินเกินไปหน่อย

     เพื่อนห่างๆ?

     ช่วงนี้ก็ดูจะไม่ห่างซักเท่าไหร่

     เพื่อนเก่าหรือ?

     เเน่นอนว่าไม่ใช่!

     เพื่อน?

     ไม่อยากจะยอมรับนักหรอก เเต่คิดว่าคงจะใช่

     ร่างสูงผมบลอนด์นั่งไขว่ห้างบนเบาะโซฟานุ่มในโซนคาเฟ่ของร้านหนังสือ Reparo ที่ปัจจุบันเขากลายเป็นลูกค้าประจำไปเสียเเล้ว เเก้วกาแฟ เเละขนมจานโปรดวางบนโต๊ะกลมด้านหน้าเขา นัยตาสีฟ้าซีดมองร่างบางเจ้าของร้านรับออเดอร์เสียงใส พร้อมกับเสียงความคิดในหัวที่พยายามจะหาคำกำจัดความให้กับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

     เขาพบว่า คำว่า ' เพื่อน  ' ดูจะเป็นอะไรที่ใกล้เคียงที่สุด เเม้จะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ เเถมเวลาคิดถึงคำนี้ก็ยังเเอบขนลุกเสียเอง เดรโกถอนใจพลางหลับตาลง ในชีวิตเขา เพื่อนอาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาคิดว่าจะสามารถมีได้ อย่างตอนที่ยังเรียนอยู่ พรรคพวกที่เคยไปไหนมาไหนด้วยกันก็งี่เง่าจนไม่อยากเรียกว่าเพื่อน หลังจากสงครามครั้งนั้นก็หนีหายตายจากกันไปหมด ฟังดูน่าเศร้า เเต่เขาก็ชินเเล้วล่ะ เพราะคนรอบตัวมักเข้าหาเขาด้วยผลประโยชน์กันทั้งนั้น

     หลังจากวันนั้นที่เขาได้ลองเชื่อใจเฮอร์ไมโอนี่ดูซักครั้ง ก็ผ่านมาได้เดือนเศษ บรรยากาศของฤดูหนาวเริ่มจาง เพราะเป็นช่วงเปลี่ยนเข้าฤดูใบไม้ผลิ ใบไม้เเละดอกไม้หลากสีเริ่มผลิดอกออกใบ อากาศหนาวๆเริ่มอุ่นขึ้น ไม่ได้เย็นจับขั้วหัวใจอย่างที่ผ่านมา เขาเเละเธอเจอกันเป็นประจำทุกเช้า หรืออาจมีบางวันที่ไปไหนมาไหนด้วยกัน หรือบางครั้งก็จะนัดเจอกันเพียงเพื่อคุยเรื่องสัพเพเหระ เขาสัมผัสได้ว่าเฮอร์ไมโอนี่เปิดใจกับเขามากขึ้น จากการที่เธอยอมเล่าเรื่องชีวิตส่วนตัวให้เขาฟัง หรือจะเป็นการระบายอารมณ์ที่เธอเก็บไว้ลึกๆ หรือจะเป็นการนั่งด่าวิสลีย์ให้ฟังจนเขาไม่มีช่องไฟได้เเทรกเเละทำได้เพียงพยักหน้า

     เขามองว่าช่วงเวลาที่ผ่านมามันช่างน่าขัน ซ้ำยังน่าเหลือเชื่อที่เขากับเธอสามารถเข้ากันได้เป็นอย่างดี หากพวกเพื่อนๆเธอรู้เข้าคงได้ช็อกตาตั้งเเน่ เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่ามันเป็นช่วงเวลาที่ดี เเละเขารู้สึกผ่อนคลายเวลาอยู่กับเธอ เป็นช่วงเวลาเดียวที่เขาไม่ต้องเเบกอะไรหนักๆไว้บนบ่า ไม่ต้องคอยกังวลเกี่ยวกับปัญหาหรืองานต่างๆ ที่รู้สึกทึ่งที่สุดคือเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองำด้อย่างน่าอัศจรรย์ เดรโกเเอบสอดสายตาไปมองเจ้าของร้านสาวด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย เฮอร์ไมโอนี่ยังคงต้อนรับลูกค้าด้วยรอยยิ้มสุภาพไม่รู้จักจบจักสิ้น คล้ายเธอลืมเขาไปเเล้วอย่างไรอย่างนั้น เเละเหตุผลที่เขายังนั่งเเหมะอยู่ตรงนี้ไม่ไปทำงานก็เป็นเพราะเธอนั่นล่ะ

     เมื่อเช้าเขาเข้ามาซื้อกาแฟอย่างทุกวัน เพียงเเต่เเปลกไปที่หน้าร้านเเปะป้ายปิดเร็วกว่าเดิมหลายชั่วโมงนัก ทันทีที่เธอเห็นเขา ไม่ต้องเอ่ยปากสั่ง เฮอร์ไมโอนี่หันไปสั่งออเดอร์กับลูกน้องของเธอทันที ส่วนตัวเธอก็หันไปคีบขนมใส่ถุง ด้วยท่าทางคล่องเเคล่วอย่างรู้ใจ ทำให้เดรโกที่เดินเข้ามาเห็นกิริยาเหล่านั้นรู้สึกอกฟูเเปลกๆ เเต่ในตอนที่เขาจะกลับ เฮอร์ไมโอนีเอ่ยขอให้เขาอยู่ช่วยธุระอะไรซักอย่าง เขาจึงตกลง เเล้วก็มาจบลงที่เขายังนั่งอยู่ตรงนี้ เเม้ว่ามันจะผ่านไปหลายชั่วโมงเเล้วก็ตามเถอะ! แปลกใจตัวเองนักที่ยอมนั่งรอเธอเหมือนคนโง่ ทั้งๆทีงานคั่งค้างยังกองพะเนินเทินสูง ทั้งๆที่คนอย่างเขาไม่เคยหยุดงานเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องเเท้ๆ

     เดรโกกรอกตาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงด้วยความหงุดหงิด เขาคว้าเเก้วกาแฟ เเละตัดสินใจจะกลับ เเต่สายตาดันเหลือบไปเห็นใบหน้าหวานที่หันมามองเขาอย่างขอร้องเเละขอโทษอยู่ในทีจากเคาท์เตอร์เครื่องดื่ม เดรโกชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปั้นหน้ายักษ์เเละกระเเทกตัวลงนั่งที่เดิม

     เพราะยัยนั่นขอร้องหรอก ไม่งั้นฉันไม่อยู่เเน่!

     เดรโกยกกาเเฟขึ้นจิบ ปล่อยความคิดเเละอารมณ์ไปกับผู้คนเเละกลิ่นกาแฟคั่วหอมๆภายในร้านเล็กๆเเห่งนี้ เรื่องภารกิจจากกระทรวง เดรโกพบว่ามันไม่ได้ยากอย่างที่เขาคิด เเละเริ่มคิดว่าคิงส์ลีย์อาจจะเฉียบคมกว่าที่คาดไว้ ไม่รู้ว่าด้วยโชคชะตาเล่นตลกหรือเพราะเขาโชคดีอย่างแฮรี่ ฮอครักซ์ถูกส่งมาประเมินราคาที่บริษัทเขาจริงๆ โจรกระจอกปากพล่อยคนหนึ่งทะเล่อทะล่าเข้ามาที่บริษัทของเขา พร้อมกับถ้วยฮัฟเฟิลพัฟบูดๆเบี้ยวๆ เเถมยังบ่นกับเพื่อนโจรเสียงดังทำนองว่าเจ้าของเก็บรักษาอย่างดี คงจะมีราคา โชคดีที่เรื่องถูกส่งมาหาเขาเพราะข้อห้ามรับซื้อของโจร เขาจึงรีบสั่งเดเมียนไปจัดการส่งฮอครักซ์กับพวกโจรหน้าโง่นั่นให้กับกระทรวง

     เสียงกรุ๊กกริ๊งจากกระดิ่งหน้าร้าน เรียกสติของเดรโกให้กฃับมาอยู่ในร้านหนังสือ สายตาคมเห็นพนักงานหญิงผมสั้นเดินไปปิดประตูร้านหลังจากเปิดค้างรับลูกค้ามาตลอดเช้า เเผ่นป้ายพลาสติกหน้าร้านถูกพลิกเเสดงว่าปิด เสียงพูดคุยของพนักงานไม่กี่คนในร้านดังขึ้นอย่างผ่อนคลายเพราะเหลือเพียงเเค่คนกันเอง

     " คุณลูกค้าคะ ทางร้านต้องขออภัยในความไม่สะดวกด้วยนะคะ เนื่องจากวันนี้ร้านของเราปิดก่อนเวลา ไม่ทราบว่าลูกค้าต้องการเครื่องดื่มเพิ่มมั้ยคะ " พนักงานสาวผมสั้นเดินมาหยุดตรงหน้าลูกค้าคนดังที่เธอเเอบปลื้มด้วยท่าทีเรียบร้อย พร้อมกับโค้งเเละเอ่ยถามด้วยความสุภาพ

     " ถามเจ้านายเธอเถอะ ว่าต้องการอะไรจากฉัน " เดรโกชักสีหน้าไม่พอใจ เเละเหยียดปากคว่ำด้วยอารมณ์หงุดหงิด เอ่ยน้ำเสียงกระเเทกกระทั้นใส่พนักงานผมสั้น เขารู้ตัวว่าที่เขาทำมันไม่สุภาพเสียเลย เเต่ทำไงได้ล่ะ เขาตอนอารมณ์ไม่ดีก็ไม่สนใจใครทั้งนั้นล่ะ

     " มัลฟอย อย่าไปลงกับพนักงานฉันนะ! " เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินเสียงคุ้นก็รีบชะเง้อหน้ามาเอ่ยขัด เธอเเอบรู้สึกดีอย่างประหลาด ที่ร่างสูงยังคงนั่นรอเธออยู่ที่เดิม เเละรู้ดีว่าทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอที่เอาเเต่ยื้อเขาไว้ เเต่เธอไม่คิดว่าลูกค้าจะเข้ามาไม่ขาดสายตลอดทั้งเช้า เมื่อได้จังหวะจึงรีบปิดร้านทันที

     " ต้องการอะไรจากฉันอีก! ฉันชักจะทนไม่ไหวเเล้วนะ เกรนเจอร์! " เมื่อได้ยินคำกล่าวโทษของเฮอร์ไมโอนี่ อารมณ์หงุดหงิดของเขาก็พุ่งปรี๊ด เสียงเข้มเอ่ยกระเเทกใส่เธอ จนพนักงานสาวสะดุ้งด้วยความตกใจ ผิดกับเจ้าของร้านโน้มตัวเท้าคางมองร่างสูงด้วยท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว

     " โอเค ฉันขอโทษ ฉันไม่คิดว่าลูกค้าจะเยอะขนาดนี้ " เฮอร์ไมโอยกมือขึ้นยกเเพ้อย่างรู้ความผิด เห็นอย่างนั้นเดรโกจึงไม่ได้เอ่ยตอบ เขาเพียงสะบัดหน้าหนี เเละพยายามสะกดอารมณ์ร้อนของเขาด้วยการนับหนังสือบนชั้นใกล้มือ

     เฮอร์ไมโอนี่ยกยิ้มบาง ตลอดเวลาหลังจากวันนั้นที่ยอมเชื่อใจกับเขา เธอพบว่าเดรโกเป็นคนที่น่าคบหากว่าที่คิด เขาไม่งี่เง่าเหมือนเคย ไม่เอาเเต่เหยียดหยามใครไปวันๆ ไม่โอ้อวดจนน่าหมั่นไส้ เเถมยังเป็นคนฉลาด เเละมีความคิดความอ่านที่เข้ากับเธอได้เป็นอย่างดี เธอรู้สึกทึ่งไม่เบากับวิธีการปฏิบัติตัวของเขา เดรโก มัลฟอย มีสติมากขึ้น มีความสุภาพ มีบ้างบางครั้งที่ยังคงติดนิสัยหยิ่งเเละเอาเเต่ใจอย่างเมื่อก่อน เเต่ก็น้อยลงจนเเทบนับครั้งได้

     " ฉันขอเก็บของตรงนี้ก่อนนะ " เฮอร์ไมโอนี่เอ่ยบอก รีบลงมือเก็บของเเละทำความสะอาดทันที

     " ตามใจเธอเถอะ " เดรโกสะบัดหน้าหนีด้วยความรู้สึกหงุดหงิด พลางยกกาเเฟเย็นชืดขึ้นจิบแก้กระหาย

.

.

.

.

     " นี่อะไร " เดรโกเอ่ยเสียงเย็นพลางขมวดคิ้วเเน่น นิ้วเรียวชี้ไปที่อุปกรณ์ที่เขามักเห็นพวกเอลฟ์ในคฤหาสใช้เป็นประจำ ก่อนจะหันกลับมามองร่างบางด้วยสายตาเอาเรื่อง

     " อุปกรณ์ทำความสะอาดไง อย่าทำเป็นโง่ไปหน่อยเลยน่า " เฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนเท้าเอวอยู่ที่หน้าประตูห้องเก็บอุปกรณ์ก็ต้องถอนใจ ที่คนข้างๆดูจะอึ้งไม่น้อยกับสิ่งของตรงหน้า ให้ตาย เธอลืมไปได้ยังไงนะ ว่านี่น่ะคุณชายมัลฟอย

     " เเล้วยังไงต่อ " เดรโกกอดอกทิ้งตัวเอาไหล่พิงกับกรอบประตู ยังไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึงลากเขามาดูของพวกนี้ หรือเธอต้องการจะอวดเขาว่าเธอมีของพวกนี้เยอะมากมายจนเเน่นถนัดห้องเก็บของเล็กๆนี่ หรือกำลังจะโชว์ว่าไม้กวาดที่มุมห้องถูกทำมาจากไม้เมเปิ้ลเเทนที่จะเป็นพลาสติกหรือไม้ดาดดื่นทั่วไปงั้นหรือ

     " ก็ไม่ยังไงหรอก มัลฟอย นายเเค่ต้องเอาอุปกรณ์พวกนี้ไปทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมในร้านของฉัน " เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มกว้าง ยื่นผ้าพร้อมกับถังอะลูมิเนียมใบเล็กให้ร่างสูงรับ เดรโกรับมาอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าคมบึงตึง บรรยากาศรอบตัวเย็นเยียบ เสียงขบฟันกรามดังกึก

     " มันจะเกินไปเเล้วนะ เกรนเจอร์! " เดรโกตวาดเสียงดัง ก่อนจะหลับตาลงเพื่อข่มอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงปรี๊ดราวกับน้ำเดือด มือผอมที่กำหูหิ้วถังสั่นจนได้ยืนเสียงก๊องเเก๊ง หากเป็นคนอื่นคงกลัวหัวหด เเต่สาวบ้านกริฟฟินดอร์ตรงหน้าเพียงเเค่หัวเราะขบขันกับท่าทางน่ากลัวของเขา เเถมยังเอื้มมือมาตบไหล่เขาอีกตะหาก

     " เเค่ทำความสะอาดมันไม่ได้ยากเกินความสามารถนายหรอก ฉันรู้ " ริมฝีปากบางหวานฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีกครั้ง ดวงตากลมโตหยียกโค้ง พาให้เดรโกชะงักไปเล็กน้อยเพราะใบหน้าน่ารักที่ไม่เคยเห็น

     " ไม่รู้ล่ะ ฉันจะกลับเเล้ว! " เดรโกกระเเทกถังลงพื้น พร้อมเขวี้ยงผ้าลงไปในถัง คนอย่างเขาน่ะหรอจะมาทำความสะอาดให้เเม่นี่ เฮ๊อะ ที่บ้านหรือที่ทำงาน ฝุ่นเเม้เเต่เม็ดเดียวยังไม่เคยได้ไต่เขา เเล้วนี่จะมาให้ทำความสะอาดร้านงั้นหรอ ไปนอนหลับเเล้วฝันเอาคงจะง่ายกว่า!

     ร่างสูงรีบก้าวยาวตรงไปที่ประตูร้าน มือผอมเอื้อมหมายจะคว้าลูกบิด พลันประกายไฟสีสวยผ่าอากาศแล่นฉิวไปสัมผัสลูกบิดก่อนมือของเขา ประตูไม้บานสวยส่งเสียงล็อคดังกิ๊ก เดรโกหันกลับไปมองทิศทางที่มาของคาถา เห็นเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนยิ้มแฉ่ง พลางยกไม้กายสิทธิ์โบกไปมาหยอกล้อ

     เดรโกเเยกเขี้ยวใส่ ก่อนจะหันมาคว้าลูกบิดประตูด้วยความหงุดหงิด พยายามหมุนเอย่างเอาเป็นเอาตาย พลางเขย่าประตูจนสะเทือนไปทั้งแผงหน้าร้าน ไม่พอยังกระเเทกไหล่ใส่ประตูอย่างร้อนใจ ก่อนที่เขาจะชะงักเพราะนึกขึ้นได้ว่าตนเองไม่ใช่มักเกิ้ล

     โง่บรม! ต้องเป็นเพราะเขาทำงานกับพวกมักเกิ้ลงี่เง่านั่นมากไปเเน่ๆ!

     เดรโกสอดมือเข้าในเสื้อโค้ท เเล้วหยิบไม้กายสิทธิ์เรียบหรูของเขาขึ้นมา เสียงทุ้มเอ่ยคาถาสะเดาะกลอนประตู เเต่ก็ต้องผิดหวัง ไม่มีเสียงปลดล็อก เเถมลูกบิดก็นิ่งไม่ไหวติง เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเยาะกับท่าทางผีบ้าของเดรโก ทำยังไงเขาก็ออกไปไม่ได้หรอก เพราะเธอรอบคอบเสกคาถาปกป้องการสะเดาะไว้น่ะสิ!

     " เกรนเจอร์ ปลดล็อกประตูเดี๋ยวนี้! " เดรโดตวาด พร้อมกับหันมองเธอด้วยความเดือดดาล ใบหน้าหล่อฉายชัดถึงความไม่พอใจ จนพร้อมจะเเปลงร่างเป็นยักษ์ได้ทุกเมื่อ

     " ไม่ล่ะ " เฮอร์ไมโอนี่ยกยิ้ม ก่อนจะยกมือกอดอก เเละส่ายหน้าเบาๆ

     " เธอลืมเเล้วรึไง ว่าฉันเป็นพ่อมด ต่อให้เธอไม่ปลดกลอนให้ฉัน ฉันก็หายตัวไปได้ " ริมฝีปากบางของเดรโกเหยียดคว่ำลง เขายกเเขนสองข้างขึ้นกอดอกเลียนเเบบเฮอร์ไมโอนี่ พลางเอียงคอเล็กน้อยมองร่างบางที่ทำท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวอยู่ตรงหน้า จบประโยคของเดรโก ท่าทางน่าหมั่นเขี้ยวของเฮอร์ไมโอนี่ก็หายวับไปทันตา เธอหันมาอ้าปากค้างใส่ร่างสูงอย่างคิดไม่ถึง เดรโกสบตาเฮอร์ไมโอนี่อย่างท้าทาย พลางยกยิ้มน้อยๆอย่างคนเหนือกว่า

     " นายจะไม่ช่วยฉันจริงๆหรอ มัลฟอย ฉันคงจะเหนื่อยเเย่ ถ้าต้องทำมันคนเดียว " เฮอร์ไมโอนี่คอตก เอ่ยขอความช่วยเหลือเสียงอ่อย พลางตีสีหน้าน่าสงสารใส่ร่างสูงที่ทำท่าทีอย่างผู้ชนะ สายตาคมของเดรโกเผลอสบกับดวงตาสวยสีเฮเซล รู้สึกเหมือนถูกช่วงชิงลมหายใจไปห้วงหนึ่ง หัวสมองขาวโพลน ราวกับดวงตาของเขาถูกตรึง เขาไม่อาจละสายตาจากเเววตาอ้อนของเฮอร์ไมโอนี่ได้

     " ช่วยฉันทีนะ " ไม่ทันที่เดรโกจะได้หายใจสะดวก เฮอร์ไมโอนี่โจมตีเขาอีกครั้งด้วยเสียงน่าสงสารพร้อมกับสายตาอ้อนหวานเพิ่มขึ้นสิบเท่า เดรโกกลืนน้ำลายอย่างคนทำอะไรไม่ถูก อารมณ์เดือดดาลที่เคยมีหายเกลี้ยงไม่เหลือเเม้เเต่เถ้าถ่านจนเขาเองยังตกใจ เดรโกมีท่าทีเลิ่กลั่กอย่างไม่เคยเป็น ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่

     " ทำไมถึงไม่ใช้เวทมนต์ให้เป็นประโยชน์ล่ะ เธอเป็นผู้วิเศษนะ ยัยบ้องตื้น " เดรโกเอ่ยตอบเสียงเบา ขยับตัวอย่างอึดอัดเล็กน้อย

     " ไม่ล่ะ ฉันรู้สึกว่าทำเองมันสะอาดกว่า ถ้านายไม่สะดวก นายจะกลับก็ได้นะ " เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะโบกไม้กายสิทธิ์คลายคาถาที่ประตู พลันประตูไม้บานสวยก็เเง้มเปิด เธอไม่ได้ประชดให้เขาเลือก เธอเพียงเเค่รู้สึกเกรงใจ เเละพึ่งนึกได้ว่าเธอชักจะเอาเเต่ใจเกินไปหน่อย หลายครั้งหลายคราเธอก็สามารถทำมันได้ด้วยตัวคนเดียว อาจจะเหนื่อยจนสายตัวเเทบขาด เเต่ก็คงไม่เป็นไร เเล้วสำหรับเดรโก มันคงเป็นอะไรที่ค่อนข้างไร้สาระสำหรับคนในตระกูลมัลฟอยที่มีเอลฟ์คอยทำความสะอาดอยู่ตลอด เเถมการยัดเยียดให้ใครซักคนต้องทำอะไรที่เขาไม่ได้อยากทำมันก็ไม่ใช่เรื่องดีเอาเสียเลย

     เดรโกหันมองประตู ก่อนจะเหลือบมองร่างบางของเฮอร์ไมโอนี่อย่างคิดไม่ตก ลมเย็นพัดมาคลอเคลียผิวของเขาอย่างอ่อนโยน ร่างสูงหลุดขำออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นท่าทางเหงาหงอยของเธอ เดรโกตัดสินใจเอื้อมมือจับลูกบิดสีทองสวย เเละผลักบานประตูปิดเบาๆ เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งที่ติดอยู่บนบานประตูเรียกให้เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมอง เมื่อสายตาหวานพบว่าร่างสูงผมบลอนด์เเสนคุ้นเคยยังคงยืนที่เดิมพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น ริมฝีปากบางของเธอก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาทันที

     เดรโกพยักหน้าน้อยๆให้เฮอร์ไมโอนี่พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นนั้น พลางขยับตัวถอดเสื้อสูทสีดำตัวสวยออกเเละพาดมันไว้บนเเขนกำยำของเขา ก่อนจะเอ่ยถามเธอด้วยเสียงนุ่มทุ้ม

 " เเล้วฉันต้องทำอะไรบ้าง "

.

.

.

.

     เเค่ก เเค่ก

     "เกรนเจอร์!! เธอมันร้ายกาจ! "

     " ฉันนั่งเเหง่วรอเธอเป็นชั่วโมงเพื่อมาทำความสะอาดให้เธอรึไง! "

     " ฉันไม่ใช่เอลฟ์ของเธอนะ เกรนเจอร์! "

     " เกรนเจอร์!!! "

     " เกรนเจอร์ ตรงนี้ฝุ่นเยอะชะมัด! ให้ตายสิเมอลิน! "

     " เธอหลอกฉันมาฆ่าเเละวางเเผนจะฝังฉันด้วยฝุ่นพวกนี้ใช่มั้ย ฉันรู้ทันเเผนเธอเเล้ว! "

     " เกรนเจอร์!! ทำไมไอ้ขวดนี้มันพ่นน้ำได้"

     " มันสกปรกมากเกรนเจอร์ เธอซกมกชะมัดยาด "

     " เหลือเชื่อจริงๆเกรนเจอร์ เธอให้ฉันมาทำความสะอาด! "

     " โอ๊ะ ฉันเกิดอาการเเพ้ฝุ่นรุนเเรงอย่างกระทันหัน เธอต้องรับผิดชอบ!! "

     " เกรนเจออออออออออร์!!!!!! "

     " โอ้ยยยยย! ฉันจะไม่ทนเเล้วนะ!! " เสียงหวานตะโกนมาจากหลังร้าน เข้าหูเดรโกที่กำลังใช้ผ้าชุบน้ำหมาดๆเช็ดที่ชั้นหนังสือ เรียกรอยยิ้มบางๆให้ปรากฎบนใบหน้าหล่อได้ วิธีกวนประสาทของเขาสำเร็จ เขายอมตกลงที่จะช่วย เเต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมช่วยแบบไม่มีปากมีเสียง กล้าขอให้คนอย่างเขาทำความสะอาดเหมือนพวกเอลฟ์ งั้นเธอก็ควรจะโดนฤกธิ์ของเขาซะบ้าง

     เฮอร์ไมโอนี่กระเเทกไม้ถูพื้นเข้ากับบผนังอย่างเเรงด้วยอารมณ์หงุดหงิด เดรโกเเสนสุภาพบุรษเมื่อกี้คงหายไปในกองฝุ่น เหลือเเต่เฟอเร็ทกวนโอ้ยนั่น เขาเอาเเต่บ่นเเละเรียกชื่อเธอเเทบจะทุกสิบนาที มั่นใจได้เลยว่านี่คือการกวนประสาท เฮอร์ไมโอนี่เดินกระเเทกเท้าไปบริเวณชั้นหนังสือหน้าร้าน ทันทีที่เห็นรอยยิ้มร้าย อารมณ์หงุดหงิดก็เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

     " ไม่ยักจะรู้ว่านายขี้บ่นขนาดนี้นะ มัลฟอย " เฮอร์ไมนี่ยกมือขึ้นเท้าเอว ใบหน้าหวานบึ้งตึงเคลือบด้วยอารมณ์หงุดหงิด

     " ฉันบ่นได้มากกว่านี้อีก เกรนเจอร์ " เดรโกทิ้งผ้าลงในถังใบเล็ก ก่อนจะหันมายักคิ้วหลิ่วตาให้เธออย่างหยอกล้อ

     " ถ้านายไม่อยากทำนักก็กลับไปเลย ฉันทำคนเดียวได้ " เฮอร์ไมโอนี่ไม่มีอารมณ์ขันอย่างที่เขาคิด เธอเพียงพูดกับเขาด้วยเสียงกระเเทก ซ้ำยังชี้ไปที่ประตูเป็นเชิงไล่

     " ไม่ล่ะ "  เดรโกลอยหน้าลอยตาเอ่ยตอบทันควัน

     " เอาใจยากจริงๆเลยนะ! " เฮอร์ไมโอนี่กระเเนะกระเเหน

     " เธอต้องรับผิดชอบ ที่เธอให้ฉันมานั่งเช็ดฝุ่นตามชั้นหนังสือนี่ " เดรโกกอดอก พลางส่งสายตาไปทางชั้นหนังสือที่เขาเช็ดมันจนสะอาดเอี่ยม เเม้ว่าเขาไม่พอใจที่ต้องมานั่งทำความสะอาดอย่างพวกเอลฟ์ เเต่เขาก็ตั้งใจทำให้ดีที่สุดเเละมันจะต้องออกมาดี

     " เเล้วชั้นต้องรับผิดชอบยังไง นั่งฟังนายบ่นเช้ายันเย็นรึไง " เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจ การขอให้เขามาช่วยอาจเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดที่สุดเลยก็ได้!

     " เธอแค่ยอมให้ฉันทำความสะอาด... "

     " โอ้ ได้เลย นายอยากทำก็ทำซะสิ ฉันไม่ได้ห้ามซักหน่อย นายจะทำไปจนถึงเข้าวันพรุ่งนี้เลยก็ได้ "  เดรโกไม่ทันจะพูดจบประโยคดี เสียงเเหลมประชดประชันก็เเทรกขึ้นมาเสียก่อน เรียกรอยยิ้มร้ายฉายขึ้นลางๆ เฮอร์ไมโอนี่กรอกตามองบนอย่างเหลืออด ความหงุดหงิดของเธอเพิ่มสูงขึ้นอย่างไม่มีท่าทีว่าจะลด สงสัยอย่างเดียวว่ามัลฟอยจะกวนประสาทจนตัวเธอลุกเป็นไฟเลยมั้ย

     " เธอพูดเเล้วนะ เกรนเจอร์ " เดรโกเลิกคิ้วถาม

     " เดี๋ยว จะทำอะไร " เฮอร์ไมโอนี่ที่พึ่งรู้ตัวก็ชะงักไปเล็กน้อยกับคำพูดของเขา เมื่อเห็นรอยยิ้มไม่น่าไว้ใจ เธอถึงรู้ทันทีว่าเธอพลาดเเล้ว!

     " คำเตือนจากนักธุรกิจ เดรโก มัลฟอย ก่อนที่เธอจะตอบรับข้อเสนอ เธอควรฟังมันให้ครบถ้วน อ่านมันอย่างน้อยสองครั้ง เเละใช้เวลาทำความเข้าใจกับมันซักหน่อย เธอจะได้ไม่พลาดนะ " เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเนิบๆอย่างไม่รีบร้อน เเละหันมาส่งยิ้มร้ายให้เธอ

     เดรโกทิ้งมือลงข้างลำตัว มือหนึ่งเอื้อมไปด้านหลัง เเละดึงไม้กายสิทธิ์ของเขาขึ้นมา เสียงทุ้มเอ่ยร่ายคาถาทำความสะอาด ฝุ่นผงละอองจำนวนมากลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนที่เขาจะขยับไม้กายสิมธิ์เเละยืดตัวไปด้านหน้าเล็กน้อยคล้ายส่งฝุ่นพวกนี้ไปทางอื่น ฝุ่นละอองค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปทางช่องหน้าต่างที่เฮอไมโอนี่เปิดเเง้มไว้ที่หลังร้าน เธอได้เเต่ยืนนิ่งมองร่างสูงทำสิ่งที่ต้องการ ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างยอมเเพ้

     มัลฟอยเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องกวนประสาทของเเท้!

     " ถึงนายจะทำเเบบนี้ ฉันก็จะทำความสะอาดเองอีกรอบอยู่ดี " เฮอร์ไมโอนี่สูดลมหายใจเข้าปอดอย่างสะกดอารมณ์ เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงต่ำ ก่อนจะเดินกลับไปทางด้านหลังร้าน เเต่ก็ต้องหยุด เพราะมือผอมใหญ่ของเดรโกคว้าเเขนเธอไว้ได้เสียก่อน ใบหน้าของเขาฉายเเววหงุดหงิดเล็กน้อย

     " มันสะอาดเเล้วน่า เกรนเจอร์ ให้ฉันเสกอีกรอบก็ได้เอ้า ได้เห็นกันไปเลยว่ามันยังมีฝุ่นเหลืออยู่อีกมั้ย " ทันทีที่เขาเอ่ยจบ มือผอมก็จัดการร่ายคาถาอีกรอบด้วยความมั่นใจ ว่าฝุ่นทั้งหมดในร้านต้องหายไปหมดตั้งเเต่ครั้งเเรก

     เดรโกหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ที่ยืนกอดอกเซ็งอยู่ข้างตัวด้วยท่าทางอวดเบ่ง เธอส่ายหน้าอย่างระอาใจให้เขาเเละพยักเพยิดให้กลับไปดูผลงานของตนเอง เมื่อเดรโกเหลือบมอง ก็ต้องอ้าปากค้าง เพราะยังมีฝุ่นผงจำนวนไม่น้อยลอยขึ้นมาจากชั้นหนังสือ! เดรโกเลิ่กลั่ก ก่อนจะส่งฝุ่นผงออกไปทางเดิม เขาเสกคาถาซ้ำอยู่ห้าหกที จนในที่สุดก็ไม่มีฝุ่งลอยขึ้นมาบนอากาศอีกเเล้ว เดรโกถอนหายใจก่อนจะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

     โว้ยยยยย!!! น่าอายที่สุด!

     เฮอร์ไมโอนี่เห็นเดรโกทรุดลงนั่ง เธอเพียงเเค่ยักไหล่ ตาโตลอบมองเขาอย่างละเอียด พบว่าทรงผมที่ถูกเซ็ตมาเริ่มคลายทรง เเละไม่เรียบร้อยอย่างเมื่อเช้า มีเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นที่ลำคอบ้างซึมตามแผ่นหลังกว้าง เเถมเขายังมีอาการหอบน้อยๆ เรียกรอยยิ้มขันให้เธอ

     " ฉันบอกเเล้วว่ามันไม่สะอาด " เสียงหวานติดตลกเอ่ยขึ้นใกล้ๆหู ตาคมเหลือบเห็นร่างบางที่ย่อตัวลงมานั่งระดับเดียวกับเขา

     " รู้เเล้วน่า! " เดรโกเอ่ยเสียงกระเเทกก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองร่างบางอย่างเอาเรื่อง เเต่ภาพตรงหน้ากลับดึงสติเขาให้ลอยออกไปไกลเเสนไกล ภาพที่เฮอร์ไมโอนี่รวบผมขึ้นเเบบไม่ตั้งใจนัก ใบหน้าหวานของเธอถูกเเต่งเเต้มด้วยรอยยื้มกว้างจนตาหยีอย่างสดใสราวกับเกิดในทุ่งดอกทานตะวัน คิ้วเรียวสีน้ำตาลได้รูป จมูกเล็กเเสนน่าเอ็นดู ปรอยเส้นผมที่ตกลงมาคลอเคลียใบหน้าหวาน ลำคอระหงที่ดูคล้ายภาพวาด กระดูกไหปลาร้าที่เรียงตัวอย่างสวยงาม ทุกอย่าง ทุกอย่างนั่นทำให้เขาไร้สติ เสียงหัวเราะใสๆดังเข้าหูเขาราวกับเพลงบรรเลง

     เฮอร์ไมโอนี่ที่เห็นว่าเดรโกนิ่งไปนานเกินควรก็หยุดหัวเราะ เเต่ยังคงเหลือรอยยิ้มบางบนหน้าหวาน เฮอร์ไมโอนี่ตัดสินใจยกมือขึ้นมา เเละเลื่อนไปปัดปลายจมูกของเขาเบาๆ อย่างต้องการสะกิด เดรโกสะดุ้งเล็กน้อย ร่างทั้งร่างราวกับถูกดูดดึงกลับมาด้วยปลายนิ้วเรียวของเธอ ทันทีที่รู้สึกตัว เขาทำได้เพียงตวัดสายตาไปทางอื่น เพื่อที่จะหลบรังสีเรืองรองประหลาดๆที่เฮอร์ไมโอนี่เเผ่ออกมา ใบหน้าหล่อเห่อร้อนอย่างผิดปรกติ

     ยัยฟันกระต่ายเกรนเจอร์! อันตราย! อันตรายจริงๆเลย!!

     " เห็นนางทุ่มเทขนาดนี้ ฉันไม่ทำความสะอาดซ้ำก็ได้ " เฮอร์ไมโอนี่ยกยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กว่าที่เดรโกจะหาเสียงของเขาเจอ เธอก็เดินกลับไปเก็บของเสียเเล้ว

     " ถึงจะต้องเสกคาถาหลายครั้ง เเต่ก็เหนื่อยน้อยกว่าทำความสะอาดเองอยู่ดี เราไม่ใช่เอลฟ์ ไม่ใช่มักเกิ้ลซักหน่อย เราเป็นพ่อมดเเม่มดนะ เกรนเจอร์ เธอควรใช้ประโยชน์จากมัน " เดรโกลุกขึ้นเเละรีบก้าวไปทางด้านหลังร้าน ก่อนจะทิ้งตัวพิงประตู เเละเอ่ยเเนะนำด้วยท่าทางจริงจัง พลันสายตาได้สบกับเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง ความรู้สึกเห่อร้อนที่ใบหน้ากลับมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ยังไม่หายดี ซ้ำยังจะดูรุนเเรงขึ้นอีก

     บ้า! เขาต้องบ้าไปเเล้วเเน่ๆ! ให้ตายสิ! ให้ตายสิ! ให้ตายสิ!

     " ไว้ฉันจะจำไว้เเล้วกันนะ " เฮอร์ไมโอนี่เพียงตอบเขาสั้นๆ เธอหันมองเขาเล็กน้อย เเละส่งยิ้มน่ารักให้เขาอีกรอบ เมื่อเห็นรอยยิ้มน่ารักของเฮอร์ไมโอนี่ เขาก็ต้องกัดริมฝีปาก ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินออกมาอย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อในอกกระตุกเป็นจังหวะเเปลกๆอย่างที่ไม่เคยเกิด

     เเย่เเล้ว เดรโก เเย่เเล้ว!!!!!!

----------------------------------------

 TALK TALK WITH nanypp_

     ยังไม่ตายยยยยยย 555555 กลับมาเเล้วค่ะะะ หายไปนานมากกก ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะะ คิดว่าสอบเสร็จเเล้วจะว่าง เเต่เปล่าเลยค่ะะ รุมเร้ามาก เหมือนจะตาย ทุกอย่างเข้ามาพร้อมๆกันหมดเลย ทั้งโปรเจ็ค เอกโท ตารางเรียน ฮื้ออ ปลีกตัวมาไม่ได้จริงๆค่ะะ เเต่นี่กลับมาเเล้วน๊าาา มาช้าเเต่มานะะะ เอาตอนหวานๆไปเย้ยยยย ปิ๊วๆ

     เข้ามาร่วมพูดคุยและให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น หรือจะเป็น twitter : nanypp_ หรือแท็กฟิค #bringtogetherDMHG ได้เลยนะคะะ มาเป็นกำลังใจให้เรากันนะคะะ ขอหน่อยน๊าาา ไม่ไหวเเร้วววววว จะตายจริงๆค่ะ เเย่มากๆ ขอกำลังใจเย้อๆเลยได้มั้ยคะะะ 5555 ขอบคุณล่วงหน้านะคะะ

ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ :)

****รูปเอ็มม่าเป็นรูปเก่า ซ้ำกับตอนที่ผ่านมา เเต่คิดว่าภาพนี้เหมาะมากกกก ถ้าเกิดว่าเจอภาพที่เหมาะกว่านี้ได้จะรีบให้มาเเก้นะคะะ ขอโทษจริงๆค่าา

TB