คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : chapter 8 : Dries up all the rain
รุ่งเช้าวันเเรกของปี ผู้คนทั่วโลกต่างพักผ่อนหลังการเฉลิมฉลองเทศกาล
เเต่เดรโกกลับต้องมานั่งหน้ามุ่ย ก้มหน้าก้มตาทำงานหัวกระเซิง มือผอมจับปากกาเขียนยิกๆ
เรียวคิ้วของเขาขมวดมุ่น ใบหน้าหล่อเหลาฉายชัดว่าเต็มไปด้วยความเครียด
กึก กึก
เสียงคล้ายกระจกถูกของเเข็งเล็กๆเคาะเป็นจังหวะ
เดรโกละสายตาจากกองงานเงยหน้าขึ้นมอง เขาพบกับนกฮูกที่รู้สึกคุ้นตา มาพร้อมกับจดหมายสีน้ำตาลผูกติดที่ขา เดรโกขมวดคิ้วขึ้นอีกครั้งอย่างสงสัย
ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานตัวโต ไปเปิดกระจกเพื่อจะรับจดหมายมาอ่าน
ยังไม่ทันที่เขาจะเอื้อมไปถึงจดหมาย
เสียงเปิดประตูไม้บานใหญ่ดังผั่วะก็เรียกความสนใจของเขาไป
สายตาสีซีดพบกับเดเมียนที่มีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
เลขาร่างหนามีอาการหอบเล็กน้อย เดเมียนสบตากับเดรโกอย่างกังวล
ก่อนที่มือหนาจะยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาตรงหน้าเขา
เดรโกรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่ทุกสิ่งทุกอย่างในวันนี้มันดูยุ่งเหยิงไปเสียหมด
ทั้งงานที่ยังคงคั่งค้าง ทั้งเดเมียนที่ดูจริงจังกับจดหมายนั่น
เเล้วไหนจะจดหมายจากนกฮูกที่ส่งมาหาเขาอีก
เดรโกเเกะจดหมายออกจากขานกฮูกเเละปล่อยมันบินกลับไป ขายาวเดินเลยมาคว้าจดหมายที่เดเมียน
เเละกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน มือผอมเลือกหยิบจดหมายสีน้ำตาลขึ้นมา เเต่ก็ต้องชะงักเพราะเสียงเรียกของเลขาร่างหนา
" อ่านจดหมายของผมก่อนเถอะครับ คุณมัลฟอย
เป็นจดหมายส่งตรงจากกระทรวงเวทมนต์ "
เดรโกเหลือบมองเดเมียนเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ
เเต่ก็ยอมทำตามที่เลขาบอก เเละวางจดหมายสีน้ำตาลไว้ด้านข้างด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กๆ มันจะอะไรนักหนา ก็เเค่จดหมายจากกระทรวง คงไม่พ้นติดต่อเรื่องธุรกิจหรอก
เดรโกเปิดผนึกจดหมายด้วยความใจเย็น
มือผอมค่อยๆคลี่จดหมายออกมาอย่างไม่รีบร้อนนัก
นัยตาสีฟ้าซีดค่อยๆกวาดมองอ่านเนื้อความในจดหมาย ก่อนที่คิ้วเรียวของเดรโกจะค่อยๆขมวดเข้มขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงจุดลงท้ายของจดหมาย ดวงตาคมพยายามหาจุดตำหนิในลายเซ็นของคิงส์ลีย์ ชักเคิลโบลต์
เเละภาวนาขอให้จดหมายฉบับนี้เป็นของปลอม เเต่น่าเสียดาย คำภาวนาของเขาไม่เป็นดั่งฝัน จดหมายนี่เป็นจดหมายจากกระทรวง เเละถูกเขียนขึ้นด้วยลายมือของคิงส์ลีย์อย่างจริงเเท้เเน่นอน เพราะน้ำหมึกวิเศษสำหรับรัฐมนตรีกระทรวงไม่มีทางโกหก
เดรโกเบิกตากว้าง ก่อนจะลุกพรวดขึ้นยืน
ตาคมสองคู่ต่างสีสบประสานกันอย่างไม่อยากจะเชื่อ
เดรโกตัวสั่นเล็กน้อยอย่างห้ามไม่อยู่ มือผอมของเขาเย็นเฉียบเเต่กลับชื้นเหงื่ออย่างประหลาด
หัวใจของเขาเต้นตุบตับ เเต่ในความรู้สึกเขา มันหนักอึ้งราวกับก้อนหิน เเถมยังค่อยๆเต้นช้าลงทุกทีๆ
เดรโกยกมือขึ้นตบโต๊ะเสียงดังปัง ก่อนจะหายตัวไปพร้อมกับเลขา
ทิ้งไว้เพียงกองกระดาษที่ปลิวว่อนภายในห้องทำงานหรูหรา เเละจดหมายสีน้ำตาลที่ยังไม่ถูกเปิดผนึก
.
.
.
.
" คิงส์ลี่ย์! จะล้อเล่นอะไรก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ " ร่างสูงผมบลอนด์สวมชุดสีดำสนิท ผลักประตูห้องทำงานของรัฐมนตรีกระทรวงเข้ามาอย่างเเรง โดยไม่เเม้เเต่จะเคาะตามมารยาท พาให้เหล่ามือปราบมารทุกคนที่กำลังประชุมอยู่ต่างหันไปมองเขาด้วยความประหลาดใจ เดรโกปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจะตวัดมาหาร่างสูงผัวสีเข้มที่ยืนอยู่กลางห้องด้วยเเววตาเอาเรื่อง
เมื่อเเขกคนสำคัญมาเข้าพบตามที่ร้องขอในจดหมาย คิงส์ลีย์ ชักเคิลโบลต์
จึงสบัดมือเป็นเชิงไล่ให้ทุกคนออกจากห้องของเขา
เหล่ามือปราบมารหายตัวไปทันทีตามคำสั่ง ทำให้ในห้องรัฐมนตรีเหลือเพียงเเค่ เดรโก คิงส์ลีย์
เเละเดเมียนที่กำลังเสกคาถาป้องกันการรบกวนอย่างรู้งาน
" ผมไม่ได้ล้อเล่นหรอกนะ คุณมัลฟอย "
คิงส์ลี่ย์เอ่ยขึ้นอย่างอ่อนใจ ลึกๆเขารู้สึกขอบคุณเดรโก ที่ให้ความร่วมมือ
เเละเข้ามาพบเขาด้วยตนเอง เขารู้ดี ว่าเดรโก มัลฟอย คงไม่อยากจะกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งหลังจากเรื่องเมื่อ
7 ปีก่อน ที่ตระกูลของเขาถูกสอบสวนอย่างหนัก
เเต่ถ้าหากว่าไม่ใช่มัลฟอย คิงส์ลี่ย์เองก็หมดหนทางที่จะเเก้ไขสถานการณ์น่าหวั่นวิตกในตอนนี้
" สมองของคุณโดนหนอนเเทะจนกลวงไปเเล้วหรอ
อย่าลืมสิ ว่าผมไม่ใช่คนในสังกัดของคุณที่จะเรียกไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ "
เดรโกใช้สายตาคมมองคิงส์ลีย์ด้วยความเหยียดหยัน พลางเบ้ปากคว่ำเล็กน้อย เขายังคงสวมหน้ากากจองหองอย่างถือตัว เพราะถึงเเม้เขาจะไม่ใช่ลูกกระจ๊อกในกระทรวงห่าเหวนี่
เเต่ข้อความในจดหมายมันก็ทำให้เขาตัวสั่นจนต้องรีบปรี่มาเชียวล่ะ
" ผมรู้ เเต่ถ้าไม่ใช่คุณ ผมก็ไม่รู้จะไปพึ่งใครอีกเเล้ว
" คิงส์ลี่ย์ถอนหายใจเเละมองเดรโกด้วยสายตาจริงจัง
" อะไร ผมเป็นนักธุรกิจ
เกี่ยวกับเรื่องนั้นผมช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก " เดรโกยิ้มเหยียด
" มีบริษัทหนึ่งกำลังเป็นที่รู้จักเรื่องการจัดหาของเกี่ยวกับศาสตร์มืด
ได้ยินมาว่ามันกำลังไปได้สวยเเละเป็นที่นิยมในเเวดวงของผู้ที่หลงไหลในศาสตร์มืด ผมคิดว่าคุณไม่อยากให้ใครรู้หรอก
ว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง "
คิงส์ลี่ย์ทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ทำงานของเขาอย่างอึดอัด หากเป็นไปได้ เขาเองก็ไม่อยากใช้ไม้นี้เพื่อดึงให้เดรโกยอมร่วมมือนัก เพราะมันค่อนข้างจะเป็นวิธีที่ใจร้ายไปเสียหน่อย
" รู้อยู่เเล้วนี่ว่าเป็นผม ถ้าคุณรู้
คนอื่นก็คงรู้กันหมด ของเกี่ยวกับศาสตร์มืดมันเป็นเเค่เรื่องของรสนิยม
ไม่ใช่สิ่งผิดกฎหมาย เพราะฉะนั้นผมก็ไม่ได้ทำอะไรผิด "
เดรโกถอนหายใจเเละยิ้มหยันอย่างไม่ใส่ใจ เเต่ในความจริงเเล้ว ความลับเรื่องเจ้าของบริษัทเกี่ยวศาสตร์มืดที่เขาต้องการจะเหยียบมันไว้มีคนล่วงรู้เเล้ว เเถมยังเป็นคิงส์ลีย์ ชักเคิลโบลต์ ใจของเขาโหวงชาราวกับหลุดไปในห้วงอวกาศ ถ้าภาพลักษณ์ที่เขาพยายามสร้างมาหลายปีจะต้องพังทลายลง
เพียงเพราะหัวข้อข่าวใหญ่โตว่า ' มัลฟอยกลับไปยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืด! '
"เเล้วชื่อเสียงของคุณละ
อดีตมันไม่หายไปไหหรอกนะ คุณมัลฟอย " สายตาของคิงส์ลี่ยเหลือบไปที่เเขนซ้ายของร่างสูงอย่างยั่วโมโห
เดรโกขบฟันกรามเเน่น ก่อนหลบเเขนไปด้านหลังอย่างไม่ต้องการให้ใครมาสะกิดเเผลเขาอีกครั้ง
ใช่ คิงส์ลี่ย์พูดถูงเผง
ไม่เพียงเเต่ชื่อเสียงเท่านั้น
ทั้งเกียรติยศศักดิ์ศรี เเละความภูมิใจของตระกูลที่พยายามสร้างขึ้นมาคงย่อยยับ
เเละตระกูลมัลฟอยคงจะกลับไปสู่จุดตกต่ำอีกครั้ง ถึงเเม้เขาจะไม่ได้ทำอะไรผิด
เเต่มันไม่ดีเเน่ ถ้าคนมีชนักติดหลังอย่างเขาจะกลับไปยุ่งเกี่ยวกับศาสตร์มืดอีก
หากเขาทำอะไรที่สุ่มเสี่ยงเเละมีเเววว่าจะกลับไปข้องเเวะเกี่ยวกับศาสตร์มืด สังคมย่อมหันมาประณามพวกเขาเช่นในอดีต
ไม่มีใครหนีจากอดีตพ้นหรอก เขารู้ดี
ถึงเเม้ว่าในตอนนี้
ตระกูลมัลฟอยจะเป็นที่ยอมรับในสังคม มีหน้ามีตา มีชื่อเสียง
ได้รับโอกาสในการปรับปรุงตัว จนสามารถหลับขึ้นไปผงาดในเเวดวงศ์ชั้นสูงได้อีกครั้ง
เเต่ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับพวกเขาอย่างเต็มใจหรอกนะ
คนที่คอยจับตามองเเละพร้อมจะเหยียบเมื่อเขาล้มน่ะมีถมเถ
" เรื่องที่ ผู้นั้น จะกลับมาน่ะ
มันเป็นไปไม่ได้หรอกคิงส์ลีย์ ผมคิดว่าคุณคงจะคิดมากเกินไปแล้ว "
ร่างสูงเเอบกำหมัดเเน่นขณะที่พูดถึง ผู้นั้น ผู้ที่ผู้คนต่างหวาดกลัวจนไม่กล้าเเม้เเต่จะเอ่ยชื่อ
" ผมไม่ได้คิดไปเอง "
คิงส์ลีย์ยังยืนยันคำเดิมอย่างหนักเเน่น
" ถ้างั้นก็ให้โกลเด้นทรีโอ้จัดการซะสิ จะมายุ่งกับผมทำไม ถึงผมจะทำงานด้านนี้ เเต่คงช่วยอะไรคุณไม่ได้หรอก " เดรโกก้มหน้าลงเเละส่ายหัวช้าๆอย่างไม่เข้าใจ หลังจากการสอบสวนลุล่วงไป จะว่าขยาดก็ได้ เพราะเขาไม่เเม้เเต่คิดที่จะมายุ่งเกี่ยวกับกระทรวงอีก ไม่มีใครอยากจะวนเวียนอยู่ในที่ที่ตนเองมีความหลังฝังใจนักหรอกนะ
" น่าเสียดาย ที่สองในสามของเหล่าโกลเด้นทรีโอ้ติดภารกิจอยู่
คุณพอตเตอร์ภารกิจติดพันอยู่ที่บัลเเกเรีย เเละวันพรุ่งนี้ คุณวิสลี่ย์ต้องไปทำภารกิจที่แอฟริกา เเต่อย่างไรก็ตาม
คุณเป็นคนเดียวเท่านั้นที่ผมไว้ใจให้ทำภารกิจนี้ "
คิงส์ลีย์ยกมือขึ้นประสาน ดวงตากลมโตมองเดรโกด้วยความหวัง
เพราะร่างสูงตรงหน้าเขา เป็นผู้เดียวที่มีความรู้เรื่องศาสตร์มืดมากมาย
เเละสามารถไว้ใจได้ พูดตามตรงเเล้ว เขาเองนั่นเเหละ ที่ไม่ไว้ใจให้คนอื่นไปทำ
" อะไรล่ะ "
ตาคมสบกับตากลมโตกับคิงส์ลีย์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะถอนหายใจ เเละยกมือขึ้นกอดอก ก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างยอมเเพ้
เขาจะไปทำอะไรได้
รัฐมนตรีกระทรวงวิ่งโร่มาขอให้เขาช่วย เเถมขู่ว่าจะเปิดโปงความลับเขาอยู่หยกๆ ถ้าเกิดปฏิเสธไป
เขาจะมั่นใจได้ยังไง ว่าจะไม่โดนข้อหาเรื่องไม่ให้ความร่วมมือ หรือข้อหาเรื่องยังสนับสนุน ผู้นั้น อยู่
ฮ่า เอาเถอะ ชีวิตเขามันเลือกอะไรได้ซะที่ไหน
" เป็นที่รู้กันดี ว่า ผู้นั้น ได้เเบ่งวิญญาณออกเป็น 7
ส่วน เเละส่วนหนึ่งที่ไม่ได้ตั้งใจคือคุณพอตเตอร์
การที่พวกเราชนะสงครามในครั้งนั้นได้
ก็เป็นเพราะช่วยกันทำลายฮอร์ครักซ์ทั้งหมดไป "
" ทางกระทรวงได้พยายามรวบรวมฮอร์ครักทั้งเจ็ดไว้ในเซฟลับที่ธนาคารกริงกอตส์
เเต่เมื่อสามวันก่อน มีรายงานจากธนาคารส่งมาถึงเรา "
คิงส์ลีย์เอื้อมมือเปิดลิ้นชักชั้นบนสุดของโต๊ะทำงานตัวใหญ่
มือหนาของเขาหยิบซองจดหมายพร้อมกับรูปภาพสี่ห้าใบยื่นให้ร่างสูง เดรโกเอื้อมหยิบขึ้นดู เเละพบว่าจดหมายจากธนาคารมีเนื้อความที่น่าตกใจ ส่วนรูปภาพทั้งหมด
คือรูปตู้เซฟว่างเปล่า
" มันอาจจะเป็นพวกที่ยังนิยมชมชอบ ผู้นั้น อยู่ก็ได้
อาจจะทำไปเพื่อเก็บสะสม " เดรโกยักไหล่เเละคืนเอกสารให้คิงส์ลี่ย์
ก็เเน่ล่ะ พวกโกลเด้นทรีโอ้ยังเคยเเอบเข้าไปขโมยของในธนาคารกริงกอตส์ได้เลย เเล้วทำไมคนอื่นจะทำไม่ได้ ทุกคนควรจะรู้ตัวได้เเล้ว ว่ากริงกอตส์น่ะไม่ได้ปลอดภัยที่สุด
" จะด้วยเหตุผลอะไรก็เเล้วเเต่
เราจำเป็นจะต้องป้องกันไว้ก่อน
หากว่าฮอร์ครักซ์เหล่านั้นถูกรวมกันขึ้นมาด้วยศาสตร์มืดเเขนงใดซักเเขนงหนึ่ง
นั่นอาจจะหมายความว่า เศษส่วนวิญญาณของเขาส่วนหนึ่งได้กลับมาเเล้ว "
ใบหน้ากลมของเขาฉายเเวววิตกออกมาจนปิดไม่มิด ทำให้เดรโกถึงกับลอบยิ้มขำ
ฮ่า ฮอร์ครักซ์น่ะถ้าทำลายไปเเล้ว เศษส่วนวิญญาณในนั้นมันก็ต้องหายไปสิวะ ไอ้โง่คิงส์ลีย์!
" เเล้วทำไมต้องผม "
ใบหน้าหล่อของเดนโกยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม เเต่ก็เป็นยิ้มที่เเสนเย็นชืด ดวงตาคมเริ่มลุกวาวไปด้วยอารมณ์โทสะ
" เป็นคำถามที่ดี คุณมัลฟอย
คุณทำธุรกิจเกี่ยวกับการจัดหาของเกี่ยวกับศาสตร์มืดนี่นา
ผมอยากให้คุณช่วยตามหาเเละรวบรวมของพวกนั้นกลับมา "
คิงส์ลี่ย์รับรู้ถึงรังสีโทสะของร่างสูง
เขาจึงเบนสายตาไปมองนอกหน้าต่างอย่างต้องการลดเเรงปะทะ ทันทีที่พูดจบ
เดรโกลอบหมัดเเน่นจนเส้นเลือดปูด พลางหลับตาลงหวังจะควบคุมอารมณ์ที่พุ่งพล่าน
บัดซบ!
" ข่าวมัลฟอยกลับใจว่อนโลกเวทมนต์ขนาดนั้น
คนที่ขโมยไปมันคงเอามาประเคนให้หรอกนะ " ร่างสูงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงประชดอย่างไม่สบอารมณ์ พลางกรอกตาใส่รัฐมนตรีด้วยความเหลืออด
" ผมเชื่อว่าคุณทำได้
ด้วยความสามารถเเละลู่ทางที่คุณมี คุณเป็นคนเดียวที่จะช่วยพวกเราได้ "
คิงส์ลีย์หันกลับไปมองร่างสูงผมบลอนด์เต็มตา
พร้อมกับน้ำเสียงเชื่อมั่นในตัวคนตรงหน้า เดรโกหลุดหัวเราะเหอะใส่คิงส์ลีย์
ขอโทษที
พูดมาได้ว่าเขามีลู่ทางหาฮอครักซ์พวกนั้นได้ เเค่หนทางที่เขาจะทำภารกิจให้สำเร็จน่ะ
เขาเองยังไม่เห็นเลย
" ให้พอตเตอร์จัดการซะสิ "
เดรโกเท้าเอวอย่างเหนื่อยใจ ภารกิจเเบบนี้
ให้พวกโกลเด้นทรีโอ้สืบหาเบาะเเสเเละปลอมตัวไปเอาคืน มันง่ายซะยิ่งกว่าปลอกกล้วย
ถ้าอยากได้ข้อมูลเกี่ยวศาสตร์มืด เขาเองก็จะให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ มันไม่เห็นจำเป็นจะต้องเป็นเขาที่ไปทำภารกิจเลยนี่ หากพูดกันตามตรง ฮอร์ครักซ์พวกนั้นตกไปอยู่ในมือพอตเตอร์ง่ายกว่ามาปรากฎตัวที่ประตูบริษัทเขาเสียอีก
" ผมไม่อยากสะกิดเเผลใจของคุณพอตเตอร์ "
เเล้วไม่คิดว่ามันจะสะกิดเเผลใจเขาหน่อยหรือ? ไอ้คิงส์ลีย์สมองโทรล!
" เท่านี้ใช่มั้ย " ร่างสูงถอนใจเฮือกใหญ่
ตาคมจ้องลึกไปที่ดวงตากลมของคิงส์ลีย์ จนเขาต้องลอบกลืนน้ำลาย
ไม่มีใครอยากต่อกรกับมัลฟอยนักหรอก ถึงเเม้เขาจะเป็นถึงรัฐมนตรีกระทรวง
เเต่การที่มัลฟอยจะลอบเเทงข้างหลังเเละปลดเขาลงจากเก้าอี้ นั่นก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย
" ใช่ สำหรับภารกิจนี้ คุณไม่จำเป็นต้องรีบร้อน เเต่อย่าให้นานเกินไปนัก "
คิงส์ลีย์มั่นใจ เขามั่นใจว่า เดรโก มัลฟอย
จะทำภารกิจนี้อย่างสุดความสามารถ เเม้ว่าเจ้าตัวจะไม่ชอบใจก็เถอะ
หนึ่งในคนที่กล้าการันตีว่ามัลฟอยเปลี่ยนไปเเล้วน่ะ คือเขาเอง เขาถึงได้ไว้ใจ
เเละตัดสินใจดึงเดรโกเข้ามารับภารกิจนี้ สิ้นเสียง ร่างสูงหัวเราะหึ
พลางยิ้มเหยียด สายตาคมจ้องมาที่เขา ราวกับมีดคมๆกำลังจะกรีดเข้าที่เนื้อหนัง ร่างสูงทั้งสองร่างก็หมุนวนหายวับไปในอากาศ
มันอาจจะยากเเละขัดใจไปเสียหน่อย
เเต่คนที่เหมาะสมกับภารกิจนี้ ก็มีเเค่เดรโก มัลฟอยคนเดียวเท่านั้น
.
.
.
.
ทันทีที่กลับมาถึงห้องทำงาน
เดรโกกระทืบเท้าลงกับพื้นเสียงดังลั่น อารมณ์โกรธของเขายังไม่จางหายไปเเม้เเต่น้อย
หัวของเขามันปวดตื้อไปหมดเหมือนมีใครเอาคีมเหล็กมาบีบ เดรโกคลายหมัดออกก็พบกับมือผอมเเดงเถือก ที่เกิดจากเเรงบีบของตัว้ขาเอง
ฟันกรามของเขาที่กัดจนปูดนูนก็เริ่มปวดหนึบ
เขาเเทบจะกลายเป็นหมาบ้า มันน่าโมโหไปหมดเสียทุกอย่าง
ทั้งเรื่องที่ ผู้นั้น จะกลับมา เรื่องภารกิจงี่เง่า เรื่องที่เขาโดนขู่ว่าจะถูกเปิดโปง
เรื่องพอตเตอร์เเสนเปราะบาง
กระทรวงเวทมนต์เลือกของขวัญวันปีใหม่ให้เขาได้ดีจนน่าเผาทิ้งจริงๆ!
เดรโกยกมือข้างหนึ่งเท้าเอวเเละข้างหนึ่งยกขึ้นปิดตาอย่างอ่อนใจ
ชีวิตเขาตอนนี้มันวุ่นวายสิ้นดี ราวกับไม่มีที่ไหนเป็นที่สำหรับเขา
ในโลกมักเกิ้ลก็มีบริษัทเจ้าปัญหา ในโลกเวทมนต์ก็มีกระทรวงจอมจุ้นจ้าน
ถ้าการถอนหายใจทำให้อายุสั้นลง เขาคงจะตายในอีกห้านาทีข้างหน้านี่ ร่างสูงส่ายหัวช้าๆอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
เมื่อเห็นกองเอกสารที่ยังเปิดค้างอยู่บนโต๊ะ ร่างสูงก็รู้สึกห่อเหี่ยวเหมือนลูกโป่งถูกปล่อยลม เดรโกทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้เเละค่อยๆปล่อยตัวไหลไปตามเเรงโน้มถ่วงอย่างเหนื่อยล้า พลันสาจตาคมหันไปเห็นจดหมายซองสีน้ำตาลบนโต๊ะ มือผอมก็คว้ามาเปิดอ่านด้วยอาการเซ็งอารมณ์
' ถึง เดรโก มัลฟอย
ฉันอยากจะขอบคุณนายเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน หากได้รับจดหมายของฉันเเล้ว ช่วยมาที่ร้านของฉันได้มั้ย?
จาก เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ '
ว้าว
เมื่ออ่านจบ
เดรโกรู้สึกทึ่งไปเล็กๆ ก่อนจะเหลือบมองเลขาที่นั่งทำงานงกๆอยู่ที่โต๊ะส่วนตัวไม่ไกลจากเขานัก สลับมาที่กองเอกสารที่วางล้นโต๊ะของเขา เเล้วหันกลับมาอ่านจดหมายของเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้ง
ที่ร้านหนังสือของเกรนเจอร์
คงไม่หงุดหงิดเท่าที่นี่หรอก
พลันสิ้นเสียงความคิด
ร่างสูงของเดรโกก็หมุนวนหายไปในอากาศอีกครั้ง พร้อมกับจดหมายสีน้ำตาลในมือ
ทิ้งให้เดเมียนที่เห็นเจ้านายหายตัวไป ต้องอ้าปากค้างกับกองงานพะเนินเทินทึกที่อยู่บนโต๊ะ
.
.
.
.
ประตูร้านหนังสือ Reparo ยังคงเเปะป้ายว่าปิดช่วงเทศกาล 3 วัน มือผอมของเดรโกไล้มือไปตามขอบประตูช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจค่อยๆบิดลูกบิดเปิดประตู ภายในร้านยังคงมืด
มีเพียงเเสงจากภายนอกลอดกระจกเข้ามาเพิ่มความสว่างให้กับร้านหนังสือสีน้ำตาล เมื่อก้าวเข้าไปด้านใน จมูกรั้นของเขาก็ได้กลิ่นหอมเนยอย่างขนมที่เขาชอบ ตลบอบอวลไปทั่วร้านเล็ก พาให้เขารู้สึกตื่นเต้นเเละผ่อนคลายอย่างประหลาด
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งที่หน้าประตูร้านดังขึ้นเรียกหญิงสาวผมลอนที่นั่งรอขนมอยู่ใกล้ๆเตาอบพร้อมกับช็อคโกเเลตร้อนในมือให้หันไปมอง
เฮอร์ไมโอนี่ระบายยิ้มบาง เมื่อเห็นร่างสูงผมบลอนด์ค่อยๆก้าวเข้ามาในโซนคาเฟ่ เขายังคงดูสนอกสนใจกับหนังสือมากมายในร้านอย่างครั้งเเรกที่ได้เข้ามา
พลันตาคมสีซีดเหลือบไปเห็นหญิงสาวผมลอนที่เคาท์เตอร์ เดรโกทำได้เพียงระบายยิ้มน้อยๆ เเละถอนหายใจพร้อมรอยยิ้มนั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยเสียงทุ้มนุ่ม
" ฉันมา เพราะเเค่หวังว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันหงุดหงิดมากขึ้น เเต่กลายเป็นว่าเธอทำให้ฉันอารมณ์ดีขึ้นได้อย่างน่าเหลือเชื่อเลยล่ะ เกรนเจอร์ "
------------------------------------------
TALK TALK WITH nanypp_
คนอ่าน 1361 คอมเม้น 116 คนเฟบ 132 มันชื่นใจจริงๆเลยค่ะทุกโค๊นนนนนน 55555 ขอให้เยอะๆขึ้นไปเรื่อยๆเลยนะคะะะ สาธู๊ เพี๊ยง
เเงงงงงง กลับมาเเล้วค่าาา หายไปนานเลย นานมากๆ ต้องขอโทษจริงๆนะคะะ ช่วงนี้เป็รช่วงใกล้สอบของที่มอพอดี ทั้งงานทั้งสอบทั้งควิสเลยรุงรังพันตัวไปหมดเลย ปลีกมาไม่ได้ซักที เเต่ตอนนี้เรากลับมาเเล้วนะคะะ คิดถึงกันม๊ายยยย เเต่เค้าคิดถึงทุกคนมากเบยยย อยากหัวหอมนักอ่านทุกคน งุงิ
ตอนนี้จะพูดถึงเดรโกเป็นส่วนใหญ่เลยค่ะ เเต่ก็มีโมเม้นเเวบๆมาให้กระชุ่มกระชวยหัวใจตอนท้ายๆ เเง เดรโกช่างเป็นคนที่ไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรตามใจตัวเองเลยนะคะะ
ตอนหน้าคิดว่าจะเป็นเดรกับเฮอร์เต็มๆตอนเลยค่ะะ ติดตามกันด้วยน๊าาา
สุดท้ายก็สามารถเข้ามาร่วมพูดคุยเเละให้กำลังใจกันได้ทางคอมเม้น และ twitter : nanypp_ หรือทางแท็กฟิค #bringtogetherDMHG นะคะะ มาร่วมพูดคุยเเละเป็นกำลังใจเรากันนะคะะ กำลังใจของทุกคนสำคัญกับเรามาจริงๆนะคะะ ขอบคุณกำลังใจล้นหลามจากทุกคนเลยยยย ถ้าไม่มีกำลังใจจากทุกคนก็ไม่คิดว่าจะมาถึงจุดนี้จริงๆค่ะะ ขอบคุณจริงๆนะคะะ
ขอบคุณที่คลิกเข้ามาอ่านกันนะคะ :)
ความคิดเห็น