Harry Potter short fic หลงรักศัตรู (เดร/เฮอร์)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เฮอร์ไมโอนีถอนหายใจที่เห็นเพื่อนแสดงอาการตกตะลึง, จากนั้นก็เลิกคิ้วถามจินนี่เพื่อความชัดเจนว่า

 หรือว่ามันถึงเวลาแล้วจริงๆที่จะไปสู่โลกของความจริง?

เนื้อเรื่อง

หลงรักศัตรู

เสียงร้องเรียกชื่อเธอราวฟ้าผ่าของรอนทำให้เฮอร์ไมโอนี่ตื่นจากฝันกลางวันอันมีความสุข

“เฮอร์ไมโอนี, ทำไมเธอไม่เขียนบันทึก?” รอนถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหนอนหนังสืออย่างเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เพื่อนรักของเขายังไม่ได้ทำการขยับเพื่อเขียน บันทึกวิชาเวทมนต์ศาสตร์เลยแม้แต่น้อย  ซึ่งมันเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมากสำหรับเธอ

เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะคิกคักด้วยเสียงอันดังเมื่อแฮร์รี่และรอนพยายามเอาไม้กายสิทธิ์ของพวกเขาจี้เอวเธอให้ตื่นจากฝันกลางวันที่เป็นอยู่

มันเป็นช่วงเวลา  3 อาทิตย์มาแล้วที่ฮอร์กวอร์ตที่พวกเขาต้องทำการเขียนบันทึกในวิชา
เวทมนต์ ปกติแล้วมีเพียงเฮอร์ไมโอนีเท่านั้นที่ต้านทานพลังอำนาจความน่าเบื่อของศาสตราจารย์บินส์ได้ แต่วันนี้เฮอร์ไมโอนีรู้สึกสับสน

เธอจะทำอย่างไร? เธอจะทำอย่างไร, เฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์, กำลังตกหลุมรักใครบางคน? แน่ล่ะ ก็เขาเคยช่วยชีวิต
เธอระหว่างการต่อสู้ครั้งที่แล้ว....แต่....

เธอเป็นพวกกริฟฟินดอร์, ส่วนเขาเป็นพวกสลิทธลีน....

เธอดี ส่วนเขาเลว

สีขาว กับสีดำ

นำไปสู่ความร้อนแรงของเขา......

...รอเดี๋ยว, เธอคิดอย่างอย่างนั้นจริงหรอ? “ โอเค...เดี๋ยวก่อน เฮอร์ไมโอนี” เธอเตือนตัวเอง “เธอจะต้องไม่อยู่ในสภาพที่แย่ด้วยการสงสารตัวเอง, เธอไม่ได้เป็นหมู หมา กา ไก่น่ะ!” ประเด็นก็คือ....เขาคือมัลฟอย แต่เธอรู้ว่าเขาเป็นคนดีที่อยู่ลึกมากกกกกกกกก..... หรือว่าอย่างน้อยสิ่งที่เธอพูดไปจะช่วยทำให้เขากลับใจได้

“เฮอร์ไมโอนีเธอทำ...ทำอีกแล้ว,” แฮรรี่พูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ เธอรู้ดีว่าเธอกำลังนั่งฝันกลางวันอีกแล้ว

“ก็ได้ ก็ได้” เธอตอบ และถอนหายใจก่อนดึงหนังสือเล่มใหญ่เปิดกางบนโต๊ะที่อยู่ด้านหน้าเธอและอ่าน

“พวกปีศาจเข้าบุกรุกเมืองเวทมนต์ปี500 ซึ่งมันเลวร้ายและน่าเศร้ามาก...”

เฮอร์ไมโอนีไม่สนใจว่าพวกปีศาจจะฆ่าพ่อมดทุกคนในโลกนี้ เท่ากับที่เธอต้องออกมาจากความฝันที่มีเธอกับเดรโก  เธอฝันว่าพวกเธอทั้งคู่จับมือกันเดินอยู่ในโรงเรียน

“เฮอร์ไมโอนี, เธอจะไปหรือยัง?” รอนถาม เธอรู้ว่าเลิกเรียนแล้ว เธอจึงรีบเก็บกระเป๋าและเดินตามเพื่อนๆทั้งสองของเธอออกไปอย่างรวดเร็ว มันเป็นคาบสุดท้ายแล้วดังนั้นพวกเขาจึงกลับเข้าสู่หอบ้านกริฟฟินดอร์ พวกเขาพบกับจินนี่อยู่ที่นั่น จึงนั่ง
คุยกับหล่อน พวกเขาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องบ้านการแข่งขันระหว่างบ้านกริฟฟินดอร์และบ้านสลิธรีนในวันพรุ่งนี้ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนีกำลังสับสนในตัวเองที่กำลังจินตนาการว่าเธอกำลังบินอยู่ในป่า

“เฮอร์ไมโอนี” แฮรรี่ตะโกนเรียก เมื่อได้ยินดังนั้นเธอจึงออกมาจากความคิดฝันนั้นทันที

“นี่เธอหูหนวกหรือไง?” แฮร์รี่ถามและรู้สึกโมโห

“ว่าอะไรน่ะ?” เฮอร์ไมโอนี่ถามกลับอย่างหงุดหงิด

“เรากำลังจะไปที่ห้องครัว เธอจะไปด้วยกันไหม?”เขาถามเธอเกือบๆเป็นครั้งที่สี่แล้วในเวลานี้แต่เฮอร์ไมโอนี่กลับทำตาเหม่อลอยไม่รู้สึกตัวจนแฮร์รี่เริ่มโมโห

“ฉันจะไป” เธอตอบ หลังจากที่พวกผู้ชายเดินออกไปแล้ว จินนี่ก็ถามเธออย่างรวดเร็วว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรอเฮอร์ไมโอนี? วันนี้เธอดูแปลกๆทั้งวัน”

เฮอร์ไมโอนีคิดว่าจะไม่บอกจินนี่ แต่เธอรู้สึกว่าเธอต้องระเบิดแน่ๆถ้าไม่ได้เล่าให้ใครซักคนฟัง และแน่นอนแฮรรี่กับรอนก็อยู่นอกเหนือที่จะบอกสิ่งเหล่านี้ได้ เธอจึงพูดโพล่งออกไป

“จินนี่ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันจะพูดมันบ้า, แต่ฉันคิดว่าฉันกำลังหลงรักมัลฟอย”

“อะไรน่ะ?????!” จินนี่ถามเสียงดัง เธอเป็นผู้หญิงที่มีความชำนาญในการถอดความหมายที่เป็น ประโยครัวๆของเฮอร์ไมโอนี เธออ้าปากค้างและจ้องมองไปที่เฮอร์ไมโอนี

“ฉันรู้, ฉันรู้! ฉันอาจจะกำลังสับสน! สมองฉันคงช๊อคไปชั่วขณะ ฉันจะต้องกำจัดมันออกจากหัวของฉัน พ่อและแม่ของฉันอาจทำฉันตกตอนเกิดก็ได้ , เธอเก็บไปเป็นทฤษฎีได้ แต่บนพื้นฐานแล้วฉันต้อง---”
“หยุด!” จินนี่ตัดบทไม่ให้เฮอร์ไมโอนีพูดต่อ และมองไปที่เธอ “พูดพึมพำอะไรน่ะ? เธอมีสติหน่อยซิ ”

เฮอร์ไมโอนีถอนหายใจที่เห็นเพื่อนแสดงอาการตกตะลึง, จากนั้นก็เลิกคิ้วถามจินนี่เพื่อความชัดเจนว่า

 “หรือว่ามันถึงเวลาแล้วจริงๆที่จะไปสู่โลกของความจริง?”

จินนี่ได้ยินแล้วก็รีบคาดคั้นเพื่อที่จะเอาคำตอบ

“เธอ? เดรโก มัลฟอย? ไม่มีทางเป็นไปได้ เขาให้เธอกินยาเสน่ห์หรือเปล่า?” จินนี่พูดแบบไม่อยากเชื่อ เฮอร์ไมโอนีรู้สึกเขินอายเล็กน้อยพลางมองดูที่เล็บของตัวเอง

“เธอมองเห็นอะไรในตัวเขางั๊นหรอ? จินนี่ถาม พลางมองดูอาการเขินอายของเฮอร์ไมโอนี

“เขา...เอ่อ อ่อนโยนและก็ดูดีนิดหน่อย” เฮอร์ไมโอนีพึมพำอย่างเขินๆ

“นิดหน่อยงั๊นหรอ?” จินนี่ถามแบบไม่อยากเชื่อ

“เขาออกจะมีเสน่ห์แต่....เขาเป็นพวกมัลฟอย หวังว่านี่ไม่ใช่แผนการระหว่างเธอกับพวกผู้ชายเพื่อที่จะหลอกฉันหรอกนะ  แต่ถ้ามันเป็นเรื่องจริง เธอไม่คิดหรือว่าพวกมัลฟอยจะยอมเปลี่ยนแปลงสายเลือดของเขาได้ง่ายๆ แล้วอะไรจะเกิดขึ้น??”

สิ่งที่จินนี่ประชดประชันและไม่ยอมรับนั้น มันสวนทางกับความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี

“ได้โปรด อย่าบอกเรื่องนี้กับใครน่ะ” เธออ้อนวอนจินนี่พยักหน้ารับ แต่เฮอรืไมโอนี่ก็ยังคงมีความกังวลอยู่ แฮรรี่กับรอนกลับเข้ามาที่ห้อง พร้อมกับเค้กเต็มกระเป๋า แต่สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่ขวดวิสกี๊ไฟสี่ขวดที่เอาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

มีเสียงโห่ร้องและทุกคนต่างก็กรูไปที่แฮรี่กับรอน เพื่อที่จะเอาวิสกี๊ไฟมาดื่มกัน

“ดื่ม” รอนตะโกน และเฮอร์ไมโอนีก็ต้องตะลึงเมื่อเธอเห็นเซมัสมีอีกมากในกระเป๋าเสื้อของเขา ในความคิดเธอแล้วอยากที่จะยึดขวดเหล่านั้นทั้งหมด แต่เธอก็ยกเลิกความคิดนั้นเพราะอาจจะถูกฝูงชนของกริฟฟินดอร์จัดการได้ พวกเขาเข้านอนกันดึกมากในคืนนั้นหลังจากที่ดื่มกันจนเมา ถึงแม้ว่าผู้หญิงจะเมามากแต่พวกเธอก็ยังมาเข้าห้องเรียนได้ทันเวลา

วันต่อมาทุกคนต่างมุ่งตรงไปที่สนามแข่งควิดดิช ระหว่างที่รอการเป่าเสียงนกหวีด ก็มีเสียงวิพากวิจารณ์ถึงการคาดหวังในการแข่งขันของแต่ละทีม เมื่อเสียงนกหวีดดังขึ้นฝูงชนก็ส่งเสียงทันทีที่ผู้แข่งขันเริ่มเล่น บ้านสลิธรีนเป็นผู้ครอบครองเกมก่อน และเดรโกก็เกือบจะจับลูกควิคดิชได้ เฮอร์ไมโอนีเพิ่งรู้ว่าตัวเองก็ร้องตะโกนไปพร้อมกับบ้านสลิธรีน

“เฮอร์ไมโอนี, ทำไมเธอตะโกนเชียร์บ้านสลิธรีนล่ะ?” เนวิลถามอย่างสงสัย

“นายหูฝาดหรือเปล่าเนวิลฉันเชียร์แฮร์รี่กับรอนต่างหาก” เฮอร์ไมโอนี่แกล้งตอบเมื่อเธอเห็นเนวิลมองเธออย่างแปลกใจ

“นั่นสิน่ะ ฉันคงฟังผิดไปเองขอโทษนะ” เนวิลยิ้มเฝื่อนๆให้กับเธอแล้วหันกลับไปดูการแข่งขันต่อ ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่แอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

บ้านกริฟฟินดอร์นำไปได้อย่างง่าย และโดยมีคะแนนนำบ้านสลิธรีนไป 150-0 เดรโกขึ้นและลงอย่างรวดเร็วเพื่อไล่ลุกสนิช
ในที่สุดลูกสนิชก็อยู่ในมือของเขา เกมการแข่งขันสิ้นสุดลง เสียงตะโกนคร่ำครวญจาก บ้านกริฟฟินดอร์ก็ดังขึ้น

เฮอร์ไมโอนีตัดสินใจที่จะไม่ไปที่ห้องนั่งเล่นหลังจากที่จบเกมการแข่งขัน แฮรีรู้สึกอารมณ์ไม่ดี ส่วนรอนก็ไม่เข้าไปใกล้ถึงแม้ว่าเขาจะได้เป็นดาวเด่นของการแข่งขันที่สามารถรักษาลูกสนิชไว้ได้ เธอเลือกที่จะเดินทอดน่องเพื่อให้เป็นคนสุดท้ายเพื่อคาดหวังว่าเดรโกจะเห็นเธอ

“เกรนเจอร์ เธอมาทำอะไรที่นี่” เดรโกถาม

“เอ่อ...ฉันมาเดินเล่น” เธอตอบอย่างประหม่า เขาเข้ามาใกล้ๆเธออย่างช้าๆ เธอก้าวถอยหลังด้วยความกลัว
มัลฟอยยังคงเดินเข้าไปหาและยิ้มแปลกที่ใบหน้า เธอรีบหลบและพูดออกมาไม่เป็นภาษา

“อืม...มันเป็นการแข่งขันที่ดี, ดีใจกับนายด้วย, นาย, เอ่อ, เล่นได้ดีมาก, เอ่อ, และ ฉันกำลังจะกลับเดี๋ยวนี้แล้ว แฮร์รี่กับรอนจะ--”

“เธอไม่ควรทำผมตรงน่ะรู้ตัวหรือเปล่า เธอน่ะเหมาะสมกับผมที่เป็นลอนมากกว่า” เขาพูดจาโผงผาง เฮอร์ไมโอนีตะลึงทำไมเขาถึงวิจารณ์เธอ?

“ก็ได้ ฉันจะเก็บไปพิจารณา” เธอพูด ส่วนภายในใจก็คิดว่าเธอพูดอะไรออกไปเนี่ย?ช่างงี่เง่าจริงๆ เขาอาจจะทำผิดกับเธอ เธอรู้สึกเครียดและเธอก็เห็นว่าเขาก็เครียดด้วยเช่นเดียวกัน

“เธอสวยมากเฮอร์ไมโอนี” เขาเข้ามากระซิบใกล้ๆ ทำให้เฮอณ์ไมโอนี่เดินสะดุดและมัลฟอยก็เข้ามาช่วยเธอไว้ไม่ให้เธอล้มลง
เธอคว้าเขาไว้และตอนนี้หน้าของเธอก็อยู่ใกล้กับหน้าของเขามาก มัลฟอยมองไปที่เธอด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถเดาได้ และเขาก็พูดบางสิ่งออกมา

“เธอจะ....เธอจะเชื่อฉันมั๊ยถ้าฉันจะบอกว่าฉันรักเธอ?” เขาถามด้วยเสียงอึกอักที่เบามาก เฮอร์ไมโอนีมองไปที่เขา

“ไม่เชื่อ” เธอตอบอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และตะลึง เมื่อมัลฟอยหัวเราะเบาๆในท่าทางของเจ้าหล่อน
เขาดึงเธอเข้ามาใกล้ๆเพื่อไม่ให้เธอหลุดออกไปง่ายๆ เธอยืนพิงกับเขาแต่ไม่กล้าหายใจ นี่มันเป็นเรื่องจริงหรอ?
เขาจะรักเธอจริงๆหรอ? แต่ทำไมล่ะ?

“มันเป็นความจริง เธอก็รู้” เขาพูดเหมือนรู้ใจเธอและมองไปที่ใบหน้าของเธอซึ่งเต็มไปด้วยความสับสน

“ฉันรักเธอตั้งแต่ปีที่แล้ว และตลอดซัมเมอร์ที่ผ่านมาฉันก็คิดถึงเธอ เธอไม่ได้สังเกตเหรอ ว่าที่ผ่านมาฉันปล่อยให้เธออยู่คนเดียวตลอดหรือเปล่า?เฮอร์ไมโอนี ฉันสามารถที่จะหยุดตัวฉันเองเพื่อเธอได้ ฉันจะทำอย่างไรเพื่อให้เธอชอบฉัน? ฉันหวังเพียงแค่ให้เธอ
ยอมรับฉันและยกโทษให้ฉันกับสิ่งที่ผ่านมาและไม่เกลียดฉันไปมากกว่านี้.....” เขาพูดอย่างอ้อนวอนพร้อมกับสายตาร้องขอเพื่อให้เธอยอมรับเขา เฮอร์ไมโอนีพูดขึ้นว่า

 “ฉันไม่ได้เกลียดนายเลยน่ะ....เดรโก และฉันก็ยกโทษให้นายแล้ว แต่....สิ่งที่นายพูดเมื่อกี๊หมายความว่ายังไงน่ะ?” เธอถามอย่างหวั่นๆ พร้อมกับมองไปที่มือของเธอ
ด้วยอาการประหม่า หน้าของเดรโกอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อได้ยินที่เธอพูด

“ส่วนไหนล่ะ?” เขาถาม ด้วยสายตาแวววาว เฮอร์ไมโอนีอายหน้าแดงและไม่ตอบ เขาเอามือช้อนคางเธอเพื่อให้เงยหน้าขึ้น

“เธอคงหมายถึงฉันรักเธอหรือเปล่า? ใช่ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอจริงๆ ฉันรักเธอ เฮอร์ไมโอนี เกรนเจอร์ ”
เขาสาธยาย เฮอร์ไมโอนีมองหน้าเขาและเธอก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นความจริงและความรู้สึกของเขาก็เหมือนกับความรู้สึกภายในใจเธอ

“ฉันก็รักนาย เดรโก” เธอตอบอย่างแผ่วเบา และหลับตาลงเมื่อริมฝีปากของเดรโกสัมผัสที่ปากเธอ จากนั้นความฝันของเธอก็จบลง เธอไม่จำเป็นต้องฝันถึงมันอีกแล้วในตอนนี้


******************************** จบ***********************************