Fic - Reborn : เมื่อทุกสิ่งกลับสู่ความว่างเปล่า

ลำดับตอนที่ #2 : Rewrite : Part 1

Fic – Reborn : เมื่อทุกสิ่งกลับสู่ความว่างเปล่า

 -Part 1-

          
             เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเหล่าผู้ที่ทำงานในโลกมืด หากจะมีผู้คนล้มตายจากการถูกลอบฆาตกรรม หากแต่คนเหล่านี้กลับไม่เข้าใจว่า เหตุใดถึงได้รู้สึกเสียใจ ซึ่งเป็นความรู้สึกที่น้อยครั้งจะแผ่ตรงออกมาจากจิตใต้สำนึก

ทันทีที่ร่างของคนคนหนึ่งล้มลง พวกเขาก็เข้าใจในทันที เมื่อบุคคลคนนั้นคือบุคคลสำคัญ ..สำคัญมากเสียจนสามารถที่จะตายแทนได้

            ...เข้าใจในทันทีว่า รสชาติของความเสียใจเป็นอย่างไร

            คนคนนั้นไม่เคยทำอะไรให้ใคร น้อยครั้งมากที่จะขัดผลประโยชน์ของคนในโลกมืด มีบ้างที่ว่าที่ก็เพื่อความสงบของคนหมู่มาก

คำเรียกขานของเราคือ ‘มาเฟีย’ ตามพจนานุกรม คำว่ามาเฟียหมายถึง ผู้มีอิทธิพลที่ใช้อำนาจข่มขู่ผู้อื่น เป็นคำที่คนในสังคมต่างพากันหวาดกลัวและรังเกียจ หากแต่ ..เราเป็นผู้มีอิทธิพลไปในทางบวก ไม่สร้างความเดือดร้อนให้ผู้ใดแท้ๆแต่กลับมีผู้ที่คิดปองร้ายเราอยู่เป็นจำนวนมาก

            ในวันนี้ หากคนที่ล้มลงเป็นหนึ่งในพวกเรา คงไม่มีใครต้องเสียน้ำตามากเท่าไหร่ แต่เพราะเป็น ‘เขา’ น้ำตาที่ไม่มีผู้ใดเห็น กลับหลั่งลงมาอย่างง่ายดาย

            จะไม่กลับมาให้คำตอบพวกเราเลยหรือ ? ....ซาวาดะ สึนะโยชิ  ทำไม ...ทำไม

            .....ทำไมถึง จากเราไปง่ายดายเช่นนี้กัน ?

..

..

..

..

..

             เช้าวันนี้เป็นวันที่อากาศสดใส ท้องฟ้าโปร่งโล่งสบาย เป็นวันที่อาจจะดีสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับคนเหล่านี้ ในเช้าวันนี้เป็นวันที่หมองมัวเสียเหลือเกิน เหตุเพราะ..

ปัง!!!

สำหรับพวกเราคนในโลกเบื้องหลัง เสียงลั่นของปืนเป็นเครื่องหมายว่ายมฑูตได้เข้ามาใกล้ตัวเราอีกก้าว เพื่อไม่ให้เกิดเหตุร้ายขึ้นกับตัวเรา การระวังตัวถือเป็นเรื่องสำคัญ

พวกเราที่อยู่ระหว่างการทำภารกิจลับ ถึงกับต้องหลบหลังต้นไม้ใหญ่เพื่อระวังภัย บรรดาอาวุธคู่ใจถูกจับกระชับ สายตาสอดส่องไปรอบบริเวณ ก่อนจะสะดุดลงกับร่างหนึ่งที่เซและล้มลงเพราะเป็นเป้าหมายของกระสุนเมื่อครู่

“ระวังด้วย! รุ่นที่สิบถูก-- !!!!!!!”

เสียงของชายคนหนึ่งร้องลั่น ไม่ทันที่จะได้เอ่ยความจบ กระสุนปริศนาอีกนัดได้พุ่งเข้าสู่กลางอกซ้ายของ ‘รุ่นที่สิบ’ ราวกับจับกวาง ลมหายใจขาดห้วงพร้อมกับโลกทั้งใบที่เปลี่ยนสีไป

“รุ่นที่สิบ!!!!”

 “สึนะ?!?!”

 “………..!!!!!!”

“ซาวาดะ!!?” 

“วองโกเล่!?!”

 “บอส!!!”

ทันทีที่สิ้นเสียงกระสุน สายตาของทุกคนเบิกกว้างจ้องมองไปร่างที่นอนลงกับพื้น มือขวาของรุ่นที่สิบแห่งวองโกเล่ หรือ โกคุเดระ ฮายาโตะส่งเสียงโหวกเหวกพร้อมกับส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือไปยังเหล่ากำลังเสริมทันที จากนั้นเขารีบรุดหน้าไปหาเจ้านายตนเป็นคนแรก มืออันสั่นเทาของเขาประคองมือที่ไร้แรงของคนตรงหน้าขึ้นมาแนบไว้กับแก้ม

....น้ำตาที่ไม่เคยหลั่งให้ใคร กลับหลั่งออกมาอย่างง่ายดาย...

ผู้เป็นเจ้านายที่ยังไม่สิ้นลมหายใจ บีบมือกระชับมือของมือขวาอย่างแผ่วเบา และขยับริมฝีปากอันแห้งผากอย่างไร้เสียง ราวกับเป็นการอำลาครั้งสุดท้าย เมื่อการเคลื่อนไหวอันน้อยนิดสิ้นสุดลง ร่างนั้นยิ้มมุมปากเล็กน้อย .....แล้วบังเกิดลมเฮือกสุดท้าย ที่พาสัญญาณของความมีชีวิตจากไป

โกคุเดระ ฮายาโตะเบิกตากว้างกับการจากไปอย่างคาดไม่ถึงของนภา เขาวางร่างของเจ้านายผู้เป็นที่รักลงท่ามกลางสายตาใคร่สงสัยของผู้พิทักษ์คนอื่น

เขาละสายตาออกจากร่างตรงหน้า และหันกลับไปเผชิญหน้าเพื่อนร่วมงานร่วมตายด้วยใบหน้าที่ไร้วี่แววของมือขวาที่ขึ้นชื่อในเรื่องความโหด น้ำตาที่ไม่อาจอัดอั้นไหลออกมาอย่างไม่เกรงผู้ใด

ผู้พิทักษ์แห่งสายน้ำหรือ ยามาโมโตะ ทาเคชิเข้าใจเหตุการณ์ความเป็นไปในทันที ร่างที่สูงกว่าใครขยับร่างไปหาผู้เป็นเจ้านายและเพื่อนสนิท เขาคือผู้ที่มองโลกในแง่ดีเสมอแม้ในยามนี้ เขาปรารถนาให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงฝันตื่นหนึ่ง

ทว่า ความจริงคือความจริง มืออันหยาบกร้านของเขาสัมผัสลงที่แขนของผู้เป็นเจ้านาย สิ่งที่สัมผัสได้คือ...ร่างนั้นไม่อุ่นอย่างเคย นัยน์ตาสีรัตติกาลร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่นานน้ำตาแห่งความเสียใจก็หลั่งไหลออกมาเช่นกัน

....เจ้านายของเขาไม่อยู่ให้หยอกล้อเสียแล้ว....

ผู้พิทักษ์อีกคนหนึ่งที่มีนิสัยขี้หงุดหงิดเป็นทุนเดิม มองการกระทำของสองผู้พิทักษ์อย่างรำคาญใจ เหตุใดจึงร้องไห้กัน ..?

ฮิบาริ เคียวยะ หรือผู้พิทักษ์แห่งเมฆาขยับกายไปหาร่างเล็กของเจ้านาย เพื่อให้ทราบข้อเท็จจริงว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทันทีที่มือหนาสัมผัสร่างของเจ้านาย เขาทราบในทันทีว่าทำไมเจ้าสองตัวนี้ถึงต้องร้องไห้ออกมาในเมื่อ

...คนที่เขานึกเอ็นดูและห่วงอย่างห่างๆนั้นจากไปแล้ว...

...เพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้น้ำตาที่เคยเหือดแห้งไปแล้วของชายหนุ่มนั้นไหลออกมา...

 ผู้พิทักษ์ทั้งสี่ที่เหลืออยู่ได้ยืนดูอยู่วงนอก ไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้นภาที่ยิ่งใหญ่ก็สามารถเข้าใจเหตุการณ์ได้ทั้งหมด ..หากแต่ทั้งหมดยังภาวนาว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเกิดเพียงในห้วงฝัน

โกคุเดระ ฮายาโตะจึงกล่าวบางอย่างออกมา

บางอย่างที่ตอกตรึงลงกลางใจว่าทั้งหมดไม่ใช่ความฝัน

“.......รุ่นที่สิบ ...รุ่นที่สิบ จากพวกเราไปแล้ว.....”