คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 ปะทะเหล่าแวมไพร์
บทที่ 2 ปะทะเหล่าแวมไพร์
ในฝันเสียอเ็หิยัั้อและเ็บปววาสร้อนรนและไม่อาอยู่เยไ้อีทันในั้นร่าอเธอ็ร้อนั่ับไฟเผา ่อนที่เธอะเห็นแสสว่าาสถานที่หนึ่ที่นั่นเธอเห็นเ็หิผมสีแำลัถูไล่้อนาพวายุำ เ็หิพยายามที่ะสู้แ่ทุสิ่ที่ทำให้ไม่ไ้ระายผิวอพวมันเลย พวมันเินเ้าไปใล้เ็หิทุะในนาเียวันับที่วาสพยายามเ้าใล้เ็หิราวับว่าเ็หิเห็นเธอ เ็หิเอื้อมมือน้อยๆึ้นมาแะับมืออเธอที่เอื้อมออไปพลันเิแสสว่าที่ทำให้ายุำพาันล่าถอยและหนีหายไป เ็หิยิ้มให้วาส่อนเธอะหันหลัและวิ่หนีเ้าไปในเามื วาสสะุ้ื่นึ้นมาในทันที พร้อมหอบหายในัวโยนเอลริที่เินเ้ามาพร้อมะละมัใส่น้ำรีบเินเ้ามาหาเธอ ่อนที่เวสท์ที่เินามมาทีหลัะส่เสียันายาะ้อเินเ้ามาห้ามปราม
“เฮ้! เธอื่นแล้ว รู้ไหมว่าเธอหลับไปนานแ่ไหน เธอทำให้พวเราทุนเป็นห่วนะโยเพาะุปู่เอลริ เานะูแลและเฝ……….”
“นี่พูมาไปแล้วเวสท์ นายเียบไปเลย วาสเป็นยัไบ้า?” หลัาที่ายาะปรามเวสท์นเียบไ้ เธอ็หันมาถามันพร้อมแววาที่เป็นัวล
“ไม่ ไม่เป็นอะไร ันแ่ฝันนะ”
“ฝัน ฝันว่าอะไร?” เอลริที่อนนี้ืนร่าเป็นายหนุ่มัเิมเอ่ยถามวาส
“เ็หิผมสีแ ำลัถูายุำทำร้ายแล้ว้า็เ้าไปเพื่อะ่วย ทันทีที่มืออพวเราสัมผัสัน็มีแสสว่าวาบึ้นมานายุำพาันหนีไปแล้ว้า็ื่น”
“ฝันแบบนี้ั้แ่เมื่อไร?” ทุนในห้อพาันเียบเพื่อรอฟัำอบาเธอ
“วันนั้นวันที่พระันทร์เ็มวในืน่อนออเินทา” ายาะมีท่าทีใอย่าเห็นไ้ั เธอถอนหายใพลาส่สายาที่เหมือนะสสารมาให้
“มันเริ่มแล้ว ถ้าวาสสัมผัสับผู้สืบสายเลือไ้ นามารนั่น็้อรู้สึ้วยแน่” ายาะพูออมาและทำสีหน้าเร่เรีย
“ใ่ ำทำนายอเรียวเฮใล้วามริเ้าไปทุที”
“เอลริ ำทำนายอเรียวเฮืออะไรบอ้ามาเถอะ มันเี่ยวับ้าใ่ไหม?” เอลริับายาะมีท่าทาลำบาใ่อนที่เอลริะบอเล่าำทำนายอท่านเรียวเฮ
“ในวันที่เ้าถือำเนิ เป็นวันืนเือนับไร้แสันทรามีเพียแสาวริบหรี่แ่โเ่นประับอยู่ที่ปลายฟ้า วันนั้นแม่อเ้า็ถู้านมืรอบรอิใ พวเราและพ่ออเ้าพาเ้าหลีเร้น่อนายเ้าสู่โลู่นานเพื่อปป้อเ้า แม่อเ้าามเ้ามาและสู้ับพวเราอย่าหนัหน่ววามมืทำให้นาลืมเลือนแม้ระทั่วามผูพันในสายเลือระหว่าแม่ับลู นาะ่าเ้าแ่นาร์ฟพ่ออเ้าวาไว้และพาเ้าไปพบับเรียวเฮ ที่ำหนัอเรียวเฮแม่อเ้าไม่สามารถย่ารายเ้าใล้ไ้ นาหนีไปและออไปสร้าอทัพแห่วามมืมีเหล่าแวมไพร์และแม่มยอมสิโรราป่อนา อทัพอพวเาสร้าวามเือร้อนไปทั่วโล นายมามายเลือนอแผ่นิน ท้อฟ้ายามนั้นแปรเปลี่ยนเป็นสีเลือ นาร์ฟพ่ออเ้าไม่อาทนเห็นนที่นรัทำผิไ้ึอร้อให้เรียวเฮและ้าทำลายนาะ พวเราทำสำเร็ ิสุท้ายอนาถูโ่รวนแห่นรัั นาร์ฟเร้นายหายไปในวามมื เ้าในวัยแบเบาะไม่รู้เรื่ออะไรแ่ลับไ้รับสืบทอพลัแห่อมะและพลัอเผ่าพันธุ์หมาป่า เรียวเฮไ้รวะาอเ้าและทำนายว่า หลัานี้อีสอร้อยปีเ้าะเป็นผู้สืบทอพลั่อามารา มารร้ายะสิ้นสูาาบสุท้ายอเ้าแ่ะำเนิมารร้ายนใหม่ โละสิ้นสู ธรรมาิะแปรปรวนและเิโลใหม่ที่ไร้ึ่วามีาม แ่ในทาลับันถ้าเ้ายอมับสูพร้อมมารร้าย โละลับมาสบและไร้ึ่หายนะ”
“มารร้ายนนั้นือท่านแม่เบลล์เนสินะ” วาสเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่มื่น น้ำาใสรินไหลออมา้าๆ ายาะเ้ามาโอบอร่าบาอวาสไว้ เวสท์ยืนนิ่มอวาส้วยแววาที่สสารับใในะารรมอนา เอลริำมือแน่นและถอนหายใออมา
“ายาะ ถ้าสุท้ายแล้ว้าลายเป็นมารร้ายนใหม่ท่าน้อ่า้าให้ไ้นะ อย่าให้้าไปทำร้ายนอื่นเลย้าไม่อยาเห็นน้ำาอพวเา”
“ไม่ มันะไม่มีวันนั้น ้าะไม่ยอมให้เ้าเป็นมารร้ายเ็า” เอลริประาศ้อออมา แววาอเายามนี้เ็เี่ยวและริัับำพูนั้น
“ใ่ มัน้อไม่มีวันนั้น” เวสท์ล่าวเสริมึ้นมา
เย็นวันนั้นวาสสัมผัสไ้ถึร่อรอยสุท้ายอผู้สืบสายเลือ วาสและายาะไล่ามไป่อนพบเ้าับเหล่าายุำ ใบหน้าาวีราวับนายอนพวนั้นหันมาและแสยะยิ้มนเห็นเี้ยวยาวอเหล่าแวมไพร์ ้าายอพวมันมีร่าอายวัยลานที่าว่าถูพวมันสูบเลือแล้ว หนึ่ในพวมันรเ้ามาหมายะูเลือพวเรา มันเลื่อนที่อย่ารวเร็วเพียแ่้าวเียวร่าอมัน็มาหยุยืนอยู่หน้าอายาะแ่ายาะไร้ึ่แววาอวามใ ใบหน้าอเธอนิ่เย ใบหน้าอแวมไพร์นนั้นบิเบี้ยวพร้อมับที่ร่าสลายลายเป็นเพียผธุลีเพราะทันทีที่มันเ้าประิัวายาะ็ถูหอทอแททะลุหัวใแล้ว แวมไพร์ที่เหลือย่ารายเ้าหาพวเราอย่า้าๆ่อนที่แวมไพร์นหนึ่ะพุ่เ้ามาหาวาส มันใ้มือทั้สอ้าับไหล่บาอวาสนแน่นแทบยับไม่ไ้่อนเอียหน้า้มลมาะูเลือที่อ วาสใ้เท้าเะเ้าที่ึ่ลาลำัวอมัน และระโัวลอยไป้านหลัอมัน่อนล็ออเ็หัวแวมไพร์นนั้นทันทีร่าอมันสลายเป็นเพียธุลี ทาายาะเธอใ้หอทอแททะลุหัวใแวมไพร์ไปหลายนแ่ั่วเวลานั้นมีแวมไพร์นหนึ่เ้ามาา้านหลัและหมายะูเลือเธอ วาสรเ้าไปล็ออมันา้านหลั่อนยัวมันับทุ่มและใ้เท้าระทืบที่หลัอมันนหัวอแวมไพร์นนั้นหลุออาอและสลายไป แวมไพร์อีสอนที่เหลือพยายามวิ่หนีแ่ายาะ้าวเพียรั้เียว็ไปยืนรออยู่หน้ามันแล้วเธอใ้หอทอแททะลุหัวใ ส่วนแวมไพร์ัวหลัถูวาสใ้มือบิหัว้วยำลัมหาศาลนหัวหลุออมาาอและสลายไป วาสรับสัมผัสาๆอผู้สืบสายเลือไ้อีรั้ึรีบามไปพร้อมับายาะ ที่สวนสาธาระเียบสัและมีร่อรอยอาร่อสู้มีเสียรี๊ร้อัออมาาวามมืรสวนป่า้าสนามเ็เล่นในสวนสาธาระ วาสับายาะรีบพุ่รเ้าไปและไ้พบับายหนุ่มนหนึ่ที่ำลัอยู่ในวล้อมอเหล่าแวมไพร์นับสิบ และเ็หิผมสีแถูแวมไพร์หิสาวผมบลอน์ทอับัวไว้ ารมาเยือนอวาสและายาะไม่ไ้ทำให้เหล่าแวมไพร์ใมานั พวมันิเพียแ่พวเราเป็นมมอไร้พลั่อรวาสและายาะแยันสู้โยายาะวิ่เ้าไป่วยายที่อยู่ในวล้อม และวาสเ้าไป่วยเ็หิผมสีแ ท่ามลาวล้อมอแวมไพร์ายาะและายหนุ่มหันหลันัน่อนที่ายาะะืนร่าลับเป็นุรเทพ ร่าบาอายาะยามนีู้ทรพลัเหล่าแวมไพร์เลื่อนายเ้าหมาย่าศัรู ายาะเลื่อนไหวไ้รวเร็วึ้นเมื่ออยู่ในร่านี้เธอสัหารแวมไพร์ไ้หลายนแ่เหล่าแวมไพร์็ไม่ไ้มีทีท่าะลลเลย ้านวาสที่ำลัเผิหน้าับแวมไพร์สาวเธอูลึลับและมีพลั สมุนแวมไพร์สามัวย่ารายเ้ามาใล้วาส วาสหลบหลีแวมไพร์ัวแรไ้่อนับแนอมันเหวี่ยไปนับแวมไพร์ที่ำลัเ้ามาา้านหลั านั้นีัวึ้นไปุเ่าอยู่บนบ่าอแวมไพร์ัวที่สอและใ้มือทั้สอ้าล็ออไว้แล้วึระาหัวอมันอย่าแรนร่าสลายไป แวมไพร์อีสอัววิ่เ้ามาหาวาสพร้อมับมีในมือ มันเหวี่ยมีเี่ยวแนวาสไป่อนที่แวมไพร์อีัวะระโเ้ามาพร้อมเื้อมีในมือที่ะปัลรำแหน่หัวใอวาส วาสระโหมุนัวเะนมันระเ็นไประแทับ้นไม้และวาสหยิบมีที่หล่นพื้นเลื่อนไหวอย่ารวเร็วและปัมีลรำแหน่หัวใอมันร่ามันสลายไปในทันที แวมไพร์ัวสุท้ายที่เหลือวิ่เ้ามาทา้านหลัแ่ถูล็ออและับทุ่มา้านหลันร่าสลายาฝีมืออเอลริ ้านายาะเหล่าแวมไพร์ถูปืนลอเวสท์ยิใส่นับไม่ถ้วนนร่าพรุนและหัวใสลายลายเป็นธุลี อนนี้วาสเิหน้าับแวมไพร์สาวที่ไร้ลูสมุนเธอบีบออเ็หิผมแและยร่าึ้นนัวลอย เ็หิพยายามะเียะายเอาัวรอ แวมไพร์สาวำลัะ้มลูเลืออเ็หิแ่ร่าลับสลายไป่อนเพราะถูายาะใ้หอทอแททะลุหัวใา้านหลั วาสวิ่เ้าไปรับัวเ็หิมาไว้ในอ้อมแนเ็หิสลบไปแล้ว วาสึพาเธอมาพัที่บ้านอายาะในืนนั้น
ความคิดเห็น