คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ข่าวร้าย
บทที่ 1 ่าวร้าย
ลอระยะเวลาสามวันที่ผ่านมาเอลริอยูแลายนนั้นไม่ห่า นในที่สุรุ่เ้าอวันที่ 4ายนนั้น็รู้สึัวเาลืมาื่นึ้นมาพร้อมเรียหาน้ำาวาส เอลริไปพัผ่อนแล้วและฝาให้วาสูแลายนนี้่อ เมื่อพิาราูีๆายนนี้มีหน้าามเ้ม มูโ่ ผิวสีแทนแ่ลับมีผมสีแเพลินูน่าลัว แผลามร่าายอเาเริ่มสมานันีและูเหมือนอีไม่นานแ็แรเหมือนเ่า ่วนี้หิมะหนัึ้นนมอฝ่าออไป้านอแทบะไม่เห็นอะไรเลย วาสอบเวลานี้ที่สุหิมะะพราายเธอาสายาอผู้นราวับเธอไม่มีัวนเป็น่วเวลาที่เธอะแฝายเ้าใล้ฝูหมาป่าและทุรั้ที่ทำสำเร็เธอมัะไ้เห็นสิ่มหัศรรย์อีวิหมาป่าทุรั้นั่นือารให้ำเนิลูหลานอมัน วามิอวาสหยุลแ่นั้นเมื่อรู้สึไ้ถึสายาที่ำลั้อมอเธอา้านหลั สัาาบอให้เธอหันไปมอและถอยหลัให้ห่าออไปอี สายาอวาสสบเ้าโยบัเอิับสายาอายหนุ่มนนั้นที่นั่อยู่บนเ้าอี้
“้าะไปามเอลริมาให้ รออยู่รนี้ล่ะ” วาสเอ่ยบอายหนุ่มพร้อมับหมุนัวเินเ้าห้อ้านในไป เอลรินอนหลับอยู่บนเียว้าอวาส เาลับืนสู่ร่าายหนุ่มแล้ววาสใ้มือสะิเรียเาเบาๆแ่เอลริลับไม่รู้สึัวเลยวาสเลยเรียมะยมือึ้นบเาแ่เอลริลับว้ามือเธอไว้่อนพร้อมลืมาึ้นมามอเธอ
“ผู้ายนนั้นื่นแล้ว” เอลริปล่อยมือวาสออพร้อมลุเินออไป วาสเินามออไปและเห็นเอลริำลัรวร่าายอายหนุ่มอยู่ วาสเินมายืนพิเสาประููพวเาอยู่ห่าๆ เอลริเรียวาสให้เ้าไปหาและนั่อยู่บนเ้าอี้้าเา่อนเอ่ยถามายหนุ่ม
“เวสท์ เ้ามาหา้าที่นี่ทำไม?” เวสท์มีสีหน้าอวามวิัวล แววาอเาอนนี้แฝ้วยวามเศร้าอย่าเห็นไ้ั
“โรฮันายแล้ว เาถูแวมไพร์่าาย” เอลรินิ่ไปอยู่รู่หนึ่ ่อนลุเินไปหยิบอบาอย่าาล่อไม้ในห้ออเาออมา เอลริส่วน้ำยาอะไรบาอย่าให้เา เวสท์ส่ายหน้า้าๆ่อนเลยทุอย่า
“ยานี้่วยอะไรโรฮันไม่ไ้อีแล้ว แวมไพร์มาเพราะสิ่นี้” เวสท์หยิบมาอย่าออมามอบให้เอลริ เอลริอุทานออมาเมื่อไ้เห็นมัน
“เป็นไปไม่ไ้ พวเรา่ามันไปั้แ่ห้าร้อยปี่อนแล้วนี่และวิาอมัน็ถูอำอยู่ในนร”
“เวทย์มนร์ำอแม่มึมันออมาานร มัน้อารุแแห่เมนอสเพื่อไเปิประูแห่วามมืและมันิะ่าล้าเผ่าพันธุ์เราเพื่อไม่ให้เป็นภัยับพวมัน” เอลริหยิบนนสีำในมืออเวสท์ ภาพวามหลัย้อนลับเ้ามาในวามิ นนสีำนี้ือนนาปีอเบลล์เนเพื่อนรัอเาที่สืบทอสายเลือแห่วามเป็นอมะเ่นเียวัน แ่เพราะวามหลผิและวามั่วร้ายภายในิใอเบลล์เนทำให้หิสาวที่มีิใีามแปรเปลี่ยนเป็นมารร้ายที่ทำลายไ้ทุอย่าแม้ระทั่ลูสาวอนเอ นระทั่วาระสุท้ายที่นาร์ฟพ่ออวาสและเาใ้เวทย์ทำลายร่าอมะอเบลล์เนนิอเธอหลุออาร่า ่วเวลานั้นิอเบลล์เนพยายามฟื้นร่าึ้นมาแ่็สายเินไปเมื่อเรียวเฮเปิประูแห่นรไ้สำเร็และเหล่าโ่รวนนรนับร้อยนับพันเ้าพันธนาารร่าอเบลล์เนพร้อมับุึร่านั้นสู่นรโลัน์ ารายอเบลล์เนทำให้นาร์ฟเสียใมานละทิ้พวพ้อและหายัวไปทิ้วาสไว้ับเา เาึเลี้ยูเ็น้อยนี้นเิบให่ ถ้าเบลล์เนลับมาแล้วริๆวาส็อามีอันรายถ้าเบลล์เนรู้ว่าลูสาวอเธอยัมีีวิอยู่ เอลริลอบมอวาส่อนถอนหายใออมาเบาๆ
“แล้วเ้ามาพบ้าเ่นนี้ มีเรื่อสำัว่านี้สินะ” เวสท์พยัหน้าเบาๆ่อนส่มอบสาสน์ที่ไ้รับมาานฮูสีาวอเรียวเฮาโลู่นาน
‘ถึผู้พิทัษ์แห่เผ่าพันธุ์ ในาล้าหน้านี้สรามระหว่าพวเราและเหล่าแวมไพร์ะเริ่ม้นึ้น พวเราะ้อออามหาและปป้อผู้สืบสายเลืออผู้พิทัษ์แหุ่แเมนอส ้าอยาอให้วาสสิลิสารึ่มนุษย์ผู้นั้นออามหาเพราะนาือผู้สืบสายเลือโยรานาร์ฟและผู้พิทัษ์แห่เผ่าพันธุ์เ่นท่าน นามีพลัุเียวับผู้เป็นมาราและอาแ็แร่ว่า นาสามารถสื่อิถึผู้สืบสายเลือแห่ผู้พิทัษ์ุแแห่เมนอสไ้และบันี้ผู้ที่ท่านะ้อามหาอาศัยอยู่ทาินแนอุษาอาเนย์อให้ท่านรีบเินทาไป่วยและรีบนำุแลับืนสู่โลู่นานเพื่อปิผนึมันไว้ลอาล’ ทันทีที่เอลริอ่านสาสน์บแววาอเา็ายวามัวลอย่าัเน ะาอนาที่ถูีไว้ไม่มีทาเปลี่ยนแปลไ้สินะ
“ท่านเอลริ ท่านเรียวเฮว่ายัไบ้า?” เวสท์ถามพร้อมทั้มอหน้าเาเพื่อรอำอบ
“พวเรา้อออามหาผู้สืบสายเลือแห่ผู้พิทัษ์ุแแห่เมนอสที่ินแนแห่อุษาอาเนย์”
“พวเราหมายถึ้า้วยเหรอ?” วาสเอ่ยถามเอลริและไ้รับารพยัหน้ายืนยันแทนำอบ วาสยิ้มออมาอย่าีใเพราะนี่ือรั้แรที่เธอะไ้้าวออไปยัโลว้า ไปยัสถานที่่าๆบนโลที่เธอเยไ้ยินแ่ผู้นล่าวานถึ ราวเที่ยืนแล้วแ่วาสลับ่มานอนไม่หลับิใอเธอยามนี้ำลัสับสนร้อนรน ราวับำลัถูทำร้ายและิ้นรนหนีอะไรบาอย่า ร่าายอเธอเหนื่อยหอบและมีเหื่อผุพรายเ็มใบหน้า วาสัสินใลุาเียออไปยืนที่้าหน้า่าแหนหน้ามอาวบนฟ้าว้า สายธารวาวาราษเ็มท้อฟ้า พระันทร์สีเินลอยเ่นัราวอยู่ใล้แ่เอื้อมเพียมือสัมผัส วาสหลับาลพลาินนาารและเอื้อมมือออไปหมายแะเอื้อมวันทร์สีเินนั้นแ่แล้วภาพบาอย่า็แวบเ้ามาภาพเ็หิผมสีแ วาลมโอเธอำลัหวาลัวและทำท่าร้อนรนเหมือนำลัหนีอะไรบาอย่า เธอสบาับวาสและอร้อให้่วยเธอ้วยแล้วภาพนั้น็เลือนหายไปพร้อมับที่ร่าสูอเอลริในราบายหนุ่ม้าวเ้ามายืนเีย้าเธอ
“ทำไมยัไม่นอนอี เป็นอะไรหรือเปล่า?” เสียอเอลรินุ่มทุ้มวนฟัเสมอและทำให้ิใอวาสสบลไ้อย่าประหลา เธอรัเานั่นือบทสรุปที่เธอบอับัวเอเบาๆภายในใ เธอหันไปส่ายหน้าเป็นเิปิเสธ่อนเอ่ยอบ
“เปล่า แ่รู้สึราวับว่ามีใรำลัเรียหาอยู่ สสัยะื่นเ้นนะที่ะไ้ออไปเผิโลภายนอ” วาสหัวเราะออไปเบาๆ แ่เอลริลับทำสีหน้ารุ่นิอะไรบาอย่า่อนเยหน้ามอฟ้าและเอ่ยำถามที่ทำให้วาสรู้สึมื่น
“วาส อยาเอแม่หรือเปล่า?” วาสไม่อบ เธอเอาแ่้มหน้านิ่และน้ำา็รินไหลออมา เอลริใ้มือไล้เ็น้ำาให้วาส่อนปลอบประโลม้วยอ้อมอที่อบอุ่นอเา เารู้ีว่าวาสอยาเอแม่อเธอแ่ไหน สมัยเ็วาสเยถามหาแม่และเาบอว่าแม่อเธอหายสาบสูไปส่วนพ่อ็เ่นัน หลัานั้นวาส็ไม่เยเอ่ยถามเรื่อราวเหล่านี้อีเลย และถ้าวาสรู้ว่าแม่อนเอพยายามที่ะ่าเธอวามริเ่นนี้ทำให้วาสเ็บปวอย่าแสนสาหัสและเาไม่อยาให้เธอเ็บปวเ่นนั้น
วาสหลับไปแล้วหลัาร้อไห้อย่าหนัับำถามอเอลริ เอลรินั่มอวาสอยู่บนเียนในที่สุ็เผลอหลับไป้วยันนรุ่เ้า
เวสท์หายีนเป็นปิแล้วและพวเรา็พร้อมออเินทาเพื่อามหาผู้สืบสายเลือแห่ผู้พิทัษ์ุแแห่เมนอส พวเราเินทามุ่หน้าเ้าสู่ินแนแห่อุษาอาเนย์โยวิธีทั่วไปที่ทุนบนโลใบนี้ใ้เินทา้ามประเทศ นั่นือเินทาโยเรื่อบินโยสารมุ่หน้าสู่แผ่นินเอเีย เวสท์เป็นนัารเรื่อารเินทา ที่พัและทุอย่าที่พวเราำเป็น้อใ้ เาูล่อแล่วและูอารม์ีเมื่อไ้พบปะและพูุยับสาวๆมามายนบารั้เอลริ้อเินไปลาัวเาออมาาสาวๆ ลอระยะเวลาารเินทาวาสมัะเห็นภาพอเ็สาวนนั้นบ่อยึ้นูเหมือนว่าในอีไม่้านี้เราะไ้พบัน พวเราใ้เวลาเินทาราวสอวัน็เินทามาถึประเทศี่ปุ่นินแนที่ไ้รับแสาวอาทิย์่อนินแนอื่น เวสท์พาเราไปพัในบ้านอหิสาวที่ื่อายาะ สาวผมลอนสีน้ำาลที่ัไ้ว่าสวย เวสท์บอว่าเธอือหนึ่ในสีุ่รเทพอโลู่นาน เ่เรื่อารใ้เวทย์มนร์เหมือนับแม่มและเี่ยวาเรื่อยาสมุนไพร ายาะบอว่าท่านผู้หยั่รู้ึ่็ือเรียวเฮเป็นนบอให้เธอมารอพวเราอยู่ที่นี่ ายาะมอวาส้วยวาที่บอไม่ไ้ว่าหวัีหรือประส์ร้ายแ่วาู่นั้นอายาะ็ทำอะไรวาสไม่ไ้ เพราะภายใ้ใบหน้าสวยหวานและรอยยิ้มอวาสือวามเย็นาและแ็แรุ่เียวันับบิา วาสอาไม่เย่าใรแ่เอลริเอลับเื่อมั่นว่าเมื่อถึเวลาวาสะทำไ้อย่าไร้วามปราีึ่้อนี้อเธอเหมือนับมารา วาสพัอยู่ห้อ้าๆับเอลริและเวสท์พัอยู่ห้อ้าๆายาะ ราวเที่ยืนแล้วแ่วาสยันอนไม่หลับเธอึลมาเินเล่นอยู่ในสวน้าบ้าน ลมพัโยมาและหอบเอาลิ่นหอมอ่อนๆออไม้มา้วย มัน่วยทำให้วาสผ่อนลายล ร่าบาอายาะเินออมาาเามืและยืนอยู่เบื้อหน้าวาส
“นอนไม่หลับหรือไ?” ายาะเอ่ยถามวาส วาสพยัหน้ารับพร้อมับเยหน้ามอายาะอย่าเ็มาึไ้พบว่ายามนี้ายาะืนสู่ร่าอุรเทพแล้วเผยให้เห็นหูสีน้ำาลแแบบสุนัิ้อและ้านหลัมีหาเป็นพวถึห้าหา เรื่อแ่ายอเธอเป็นุแบบพวทรเ้าในสมัยเ่าอี่ปุ่น และมีอาวุธเป็นหอสีทออยู่ในมือ
“แล้วเธอละมาทำอะไร ทำไมยัไม่นอน” ายาะยิ้มออมาและหัวเราะับำพูอวาส
“ุรเทพอย่าพวเราไม่เยหลับใหล พวเรา้อื่นลอเวลาเพื่อทำหน้าที่และ้า็ออมารวรอบๆามปิ” วาสทิ้ัวลนั่บนผืนห้าสีเียวที่ถูปูเป็นพรมยาวทั้สวนและมีายาะนั่ล้าันเป็นเพื่อน
“้าเห็นท่านมอ้าแปลๆมีอะไรหรือเปล่า?” ายาะทำท่าใับำถาม่อนนิ่ันและเลยำอบออมา
“้าแ่ิว่าเ้าเหมือนเามา พ่ออเ้านะแ่ว่าอีนัยหนึ่เ้า็เหมือนนาแม่อเ้า” ายาะนิ่ิถึภาพใบหน้าอสหายเ่าทั้สอ นาร์ฟพ่ออวาสเพื่อนรัอเธอที่้อสูเสียวามรัไปนเาละทิ้บุรสาวอย่าวาสสิลิสา
“ั้นเหรอ แ่ว่า้าไม่เยไ้มีโอาสพบพวเาเลย ีวิอ้าลอมามีเพียเอลริที่สำัที่สุในีวิเท่านั้นและ้าะไม่ยอมสูเสียเาไป” วาอวาสที่เอ่ยถึเอลริายประายแห่วามสุนายาะรับรู้ไ้ว่าแท้ริแล้ววาสิยัไับเอลริ เธอแย้มยิ้มให้วาส่อนผุลุึ้นเมื่อไ้ลิ่นอายอเหล่าแวมไพร์และหายัวไปท่ามลาวามมื วาสเอไ้ยินเสียอเ็หิร้อให้่วยนเธอปวหัวและสุท้าย็หมสิลพร้อมับที่อ้อมแนอายาะที่ลับมาทัน่วยประอไว้
ความคิดเห็น