โบตั๋น... สลักรัก

โบตั๋น...  สลักรัก

               เสียงกระบี่ที่ปะทะกันกรีดเป็นทางยาวระหว่างคมกระบี่  ช่วงเวลานั้นราวหยุดนิ่งสองสายตาสบประสานก่อนที่นัยน์ตาอมโศกของชายหนุ่มจะเจือไปด้วยความตกตะลึงปนเสียใจ  ประกายวิบวับของกระบี่ช่วยอำพรางหยาดน้ำตาในนัยน์ตาหวานซึ้งคู่นั้นจากชายหนุ่ม  มือหนาของชายหนุ่มพยายามไขว่คว้าข้อมือเรียวไว้แต่มีเพียงแค่ความว่างเปล่าที่เอื้อมถึง 

            คมกระบี่หนึ่งพุ่งตรงเข้ามาหมายปลิดชีวิตทั้งเจือด้วยรังสีอำมหิตจนเขาต้องละความพยายามและเบี่ยงตัวหลบ  ก่อนจะได้เห็นร่างอรชรของหญิงสาวตกอยู่ในอ้อมกอดของหนึ่งบุรุษดวงตาคู่คมดุจพญามัจจุราช  ปลายหางตาของนางปรากฏหยาดน้ำไหลรินอย่างช้าๆ  เขาเจ็บปวดใจนัก  เจ็บเหลือเกิน

            “ทำไม  ทำไมถึงกลายเป็นเจ้า”

            “ขอโทษ  ข้าขอโทษ”  น้ำเสียงหวานเจือสะอื้นยามเอื้อนเอ่ยคำขอโทษ  ก่อนจะกรีดร้องอย่างสุดเสียงเมื่อกระบี่ในมือของบุรุษข้างกายนางเสียบแทงทะลุร่างสูงของชายหนุ่มตรงหน้า

            “ไม่!!  ฟงเอ๋อได้โปรด  ข้าไม่อาจทนรับความเจ็บปวดได้มากกว่านี้อีกแล้ว  ไว้ชีวิตเขาสักครั้งเพื่อเห็นแก่ข้าเถอะ”  อวิ๋นเอ๋อเหนี่ยวรั้งมือที่จับกระบี่ของฟงเอ๋อไว้แน่น  ดวงตาเฝ้ามองร่างของชายหนุ่มที่กำลังอาบไปด้วยเลือดอย่างคนที่หัวใจกำลังแหลกสลายอีกครั้ง  

            ‘สวรรค์  ข้าไม่คู่ควรกับความรักของผู้ใดเลยใช่หรือไม่  ท่านถึงได้ใจร้ายพรากผู้เป็นดั่งที่รักของข้าทุกครั้งไป  ท่านช่างใจร้ายกับข้านัก’